2 kleine kids....het valt me tegen....

Ik herken HELEMAAL wat je schrijft. Ik kwam na mijn zwangerschapsverlof ook in de WW, maar heb het geluk gehad dat ik er maar 2 maanden in heb gezeten en per 1 december weer begonnen ben met werken. Dat 24/7 thuis zijn brak mij ook echt op. Ik voelde me zo depressief als een aap en was echt niet te pruimen. Wat niet alleen resulteerde in een kortje lontje tegenover de kinderen (vooral mijn dochter), maar ook ruzie maken/zoeken om alles met mijn man. En ja, ook mijn man werkt veel (maa t/m vrij van 08.00 - 17.30 en om de week op zaterdag van 08.30 - 13.00). Gelukkig kan ik wel de nachten doorslapen, anders was ik volgens mij helemaal ingestort.

Drinkt je zoontje uit een flesje? Anders misschien eens hem en je dochter een (mid)dagje "uitbesteden" aan je moeder/schoonmoeder/zus(je)/vriendin en lekker een dagje voor jezelf plannen.

En ik denk dat een gesprek met je vriend ook wel op zijn plaats is. Leuk dat hij zoveel werkt, maar jij hebt hem nu ook nodig. En de kinderen ook natuurlijk. Neemt hij je de zorg wel uit handen als hij dan eens een keer thuis is?

 

Wat ontzettend rot dat je je zo voelt.
Mijn situatie is anders, maar ik kan me (dankzij je beeldende omschrijving) goed voorstellen dat je je geisoleerd voelt.
Ik heb zelf ook vaak het gevoel dat ik mij verkeken heb op hoe intensief de zorg voor een kind kan zijn. Ik heb er zelf dan wel een, maar sta er wel alleen voor.
Het zijn natuurlijk geen leuke dingen om te denken, laat staan op te schrijven, maar denk dat het goed is dat je het er wel even uit gooit.
De grap is eigenlijk dat het mij ook wel goed doet om dit van jou en anderen te lezen, want als ik om mij heen kijk of het zo nu en dan met mijn directe omgeving deel, dan vind ik maar heel weinig weerklank.
Tzal wel aan mij liggen denk ik dan.
Mijn dochter komt niet te kort, zij is vrolijk en ontwikkeld zich goed, maar daar betaal ik wel een prijs voor (voel ik).

Ik overzie je situatie niet, dus met advies schiet ik een beetje in het wilde weg, maar het klinkt alsof je wat ademruimte kunt gebruiken. Dus even tijd voor jezelf, het huis uit en in een andere omgeving zijn. Iets doen waar je gedachten door verzet worden zodat je met frisse moed voor je kindjes kunt zorgen.
Dat klinkt dus als de zorg even 'uitbesteden'. Kun je dat organiseren denk je?

 

kun je niet aan het werk als alfahulp, 2 ochtenden per week?
dan ben je er even uit,en je kids kunnen mis 2 ochtenden naar het kdv?
is er een goede vriendin/buurvrouw of moeder in de buurt,breng dan bv de kids een dagje daarheen,en ga lekker zwemmen ofzo...of even scharellen in de stad met een vriendin.

gaat de oudeste naar een peuterspeelzaal? mis ook een idee.

nummer 2 is hier ook op komst,en zou ook echt niet hele dagen thuis willen blijven hoor....niet dat ik de kids niet leuk vind,maar elke dag dezelfde sleur doet je de das om.

 

Die eerste maanden vielen me het zwaarst, maar dat kwam ook omdat mijn zoontje slecht sliep. Vanaf een maand of 7 werd het steeds makkelijker.
Ik vond het ook soms vreselijk om thuis te zitten, we waren net verhuisd, kende geen hond hier in de buurt en zulke gezellige buren heb ik niet. Ik werkte vanuit huis, gewoon iets om geen gat in mijn c.v. te krijgen, maar het was geen leuk werk. Hobbies of leuke dingen, daar kwam ik toch niet echt aan toe. Daarnaast hadden we zo'n leuke winter waarbij we hier zo'n beetje 2 maanden aan een ijsbaan hebben gewoond, dus ik kwam amper nog ergens.
Gelukkig werd het steeds makkelijker en echt heel zwaar heb ik het nooit gevonden, maar ik was het nog wel eens goed zat hoor. Maar om met wat positieve woorden te eindigen: het wordt steeds makkelijker!

 

Mijn zoontje was ook een flesweigeraar, maar ik ben gewoon elke dag aan blijven bieden en nu drinkt hij super uit de fles. Ik gebruik trouwens de Avent, daarvan is de speen wat groter dan van bijv. de Difrax en dat ging dus veel beter, omdat hij natuurlijk gewent is om een grote hap te nemen door de BV.

Voor wat betreft de problemen met je vriend; volgens mij is dit al de zoveelste keer dat ik lees dat het slecht gaat tussen jou en je vriend (waren jullie tijdens je zwangerschap niet uit elkaar?). Daar word je natuurlijk ook niet vrolijker van en je dochter voelt natuurlijk ook wel aan dat er problemen zijn, daar zal ze in haar gedrag ook niet makkelijker van worden...

 

Hoi Assi,

Wat vervelend dat je je zo voelt! Het is ook wel veel zo. Kun je niet per issue iets proberen te veranderen, al dan niet met hulp?

- fles weigeren zoontje: overleg met lactatiekundige/cb? Wellicht afbouwen bv? Dit belemmert je enorm!
- baan: ik zou er zelf ook niet aan moeten denken fulltime thuis te zijn. Overleg met loopbaanbegeleider/coach/vrijwilligerswerk?
- me-time: je bent niet alleen moeder!! Kdv/peuterspeelzaal. Waarom kun je niet in een weekend dat je man niet werkt zelf niet lekker weg? Desnoods neem je je zoontje mee en laat je je dochter bij dr papa. Of gaat ze idd een keer logeren bij oma!
- Man: die is er inmiddels aan gewend dat jij hem alles uit handen neemt. Op je eigen kind pas je niet op. Geef hem meer verantwoordelijkheid! Het is logisch dat de kinderen nu zo aan jou hangen. Dit is een vicieuze cirkel. Goed gesprek? Relatietherapie?

Hopelijk gaat het snel op alle fronten beter. Succes!

 

Het is idd zwaar, maar ik herken niet helemaal wat je schrijft.

-Heb je ergens in de week tijd voor jezelf? Een hobby oid op een vaste dag? Zo niet, probeer dit dan te regelen. Het is heel belangrijk om iets voor jezelf te hebben, zodat je ook ergens naar uit kan kijken.
-Gaat je oudste naar de PSZ? Dan heb je lekker de tijd om van je jongste te genieten en je oudste kan zich lekker uitleven met leeftijdsgenoten.
-Je man zal echt wat moeten bijspringen. Ga met hem in gesprek en vertel hoe het met je gaat. Hij heeft ook voor kinderen gekozen en zal daar ook zijn verantwoordelijkheid in moeten nemen!
- Kinderen een weekendje laten logeren bij opa & oma?

Kortom probeer echt wat meer tijd voor jezelf te creeeren. Je krijgt dan energie, waardoor je ook een leukere moeder bent en kan genieten.

 

Vervelend dat je je zo voelt.
Hier ook twee kindjes en ik zou er niet aan moeten denken om 24/7 met ze thuis te zijn. Ik werk 4 dagen en daarnaast gaan ze ook af en toe uit logeren zodat papa en mama tijd voor elkaar hebben.

Goed dat je signaleert dat deze situatie jou geen goed doet, nu een oplossing vinden!

 

Ik krijg echt een beetje de kriebels. Jouw man ziet tijd met zijn kinderen doorbrengen alleen als 'oppassen'? Sorry, hoor, maar daar kan ik ZO niet tegen. Jullie wilden toch samen kinderen?? Het wordt tijd dat je man eens wat meer gaat doen. Werk is geen excuus. Geef 'm een schop onder z'n hol en werk met z'n 2-en aan de relatie. Ga samen een weekendje weg. Dan komen jullie er misschien sterker uit.
Er is vast wel een oplossing voor de bv. Misschien kan schoonmoeder in jullie huis blijven en jij kolven en invriezen?

 

Herken het wel iets maar ben tijd voor mezelf gaan zoeken door dingen buitenshuis te doen met andere moeders oa.

Mijn man werkt 7 dagen pw en is pas thuis als de kids al slapen, familie heb ik hier niet. De laatste tijd is mn man wat rustiger en helpt nu wel iets beter mee, scheelt al een hoop! Vooral met nr 3 op komst.

Ik dacht overigens dat jij al tijden alleenstaand was vanwege zijn gedrag in het verleden?, hoop dat jullie eruit kunnen komen meid!

 

Heb ook 2 kleintjes, dochter van 3,5 jaar en zoontje van 3,5 maand. En ook mij valt het wel eens zwaar en ik vind het ook niet altijd even leuk. Ik ben zelf leerkracht van beroep en voor een klas met kinderen draai ik mijn hand niet om maar mijn eigen kinderen...Ben nu ook sinds 2,5 jaar thuis om voor de kinderen te zorgen (mijn man kon zo zijn eigen bedrijf opzetten) Moet eerlijk zeggen, ik heb nog nooit zo hard moeten werken als nu thuis. Moeder zijn is gewoon een fulltime job. Heb ook wel last van de regeltjes die ik mezelf opleg...qua huishouden en opvoeding enz. Mijn dochter heeft erg moeten wennen aan de komst van haar broertje, dus was ook best moeilijk en zelf was ik ook nog onder invloed van hormonen... Er is een periode geweest dat ik ook een kort loontje had..laten we maar zeggen dat de titel "Moeder van het jaar" niet naar mij gaat deze keer! Heb ook gemerkt dat het fases zijn waar je doorheen gaat met de kinderen (jammer wel dat zodra de ene fase is afgelopen er zich wel weer iets anders aandient). Merk wel dat zodra ik zelf lekker in mijn vel zit, het zorgen voor de kinderen me ook beter afgaat. Ga volgend jaar
september aan een nieuwe opleiding beginnen en ik heb daar zo'n zin in. Alleen het feit al dat dat in het vooruitzicht ligt...

 

Het lijkt me een heel moeilijke situatie waarin je zit. Je hebt allemaal gevoelens die je van jezelf niet mag hebben. Maar feit is: je hebt ze wel dus je moet er iets mee. Het is 'jij' die om aandacht schreeuwt! Ik weet niet hoe het is om in jouw situatie te zitten maar misschien kan een buitenstaander wat tips geven. Tijdens mijn zwangerschap (die heel moeilijk was) had ik heel erg het gevoel dat ik mijn lichaam terug wilde. Dat is een van de redenen dat ik geen borstvoeding ben gaan geven. Ik vond dat mijn lichaam al genoeg te verduren had gehad. Misschien is dat ook iets voor jou. Als je je lichaam weer terug hebt voor jezelf dan voel je je misschien ook anders. Bovendien kun je dan weer genieten van de verboden vruchten als gerookte zalm en filet americain (ik weet natuurlijk niet of je daar van houdt.

Daarnaast zou ik in overleg met je man een structureel moment in de week plannen waarin hij de kinderen voor zijn rekening neemt en jij iets voor jezelf kan doen. Al kun je al even lekker naar de schoonheidsspecialiste (daar knap ik altijd zo van op) of naar de kapper zonder afgeleid te worden door de kinderen. Het doet er niet toe wat je tijdens die uren doet... het is even tijd waarin je kunt ontspannen. Ik wens je heel veel sterkte...

 

Jemig meid, heftig!!

Ik herken het gelukkig niet echt, behalve dan dat ik het inderdaad ook best zwaar vind met 2 kids. En niet zozeer door mn jongste babydochter, maar juist door de oudste. hij voelt haarfijn aan dat hij mn aandacht moet delen en is behoorlijk aan het peuterpuberen. Daarbij verveelt hij zich snel en houdt hij van drukte en uitdaging, net als jouw dochtertje en dat kan ik hem niet altijd bieden. Rust en regelmaat zijn mij heilig voor mn dochtertje dus we kunnen niet meer elke dag erop uit...
Ook hij haalt me af en toe het bloed onder de nagels vandaan door ondeugend te zijn, de grenzen op te zoeken, slecht te luisteren etc etc... ik betrap mezelf erop dat ik dan echt niet lief meer reageer... waarop hij dan juist zegt: ikke jou heel lief mamma!! ( hij weet t dondersgoed, maar dat maakt me dan ook verdrietig, ik voel me dan ala minute schuldig!!)
MAAR, dikke maar....
-Mijn zoontje gaat gewoon, nu ik nog verlof heb, 3 dagen naar de opvang. HEERLIJK vind ik dat! Hij vindt het er leuk, hij kan zn ei kwijt en ik heb heerlijk de tijd met mn dochtertje. Het voelt als vakantie! ( en ga ik straks als ik weer moet werken ook heel erg missen!!)
- Mn zoontje gaat eens per week naar de peutergym. Ook wel iets voor je dochter denk ik?? Kan jij even iets voor jezelf doen en heeft zij ook weer iets om handen!
- Zoek toch iets van werk voor je zelf. Misschien lukt het je niet dircet om iets passend bij je opleiding te vinden, maar ik denk dat je dat op dit moment ook niet heel erg belangrijk vindt? Als het maar iets is wat "wel ok" is??? Schrijf je in bij een uitzendbureau, dan zit je ook niet direct vast aan iets wat niet helemaal je-van-het is, of niet geheel passend bij je opleiding en wensen. Wie weet kan je iets vinden voor in de avonduren zodat je vriend voor de kinderen kan zorgen? het is zo belangrijk voor je eigenwaarde om ook wat om handen te hebben. Al is het maar dat je onder de mensen bent en even Assi kan zijn ipv 24/7 mamma...
- en ga een uurtje in de week iets aan een hobby doen; sportschool, dansles, hardlopen, yoga, cursus fotografie...weet ik veel... even wat voor jezelf!
- En plan eens per week gewoon tijd voor jezelf in. met een vriendin de stad in etc. Ik merkte dat het voor mn man ook heel goed werkte. Hij MOEST dan de zorg en verantwoordelijkheid dragen voor 2 kids en dat liep ook niet meteen van een leien dakje, maar daarna liep hij iig vaker uit zichzelf, juist omdat hij er meer "verstand" van had Om je man meer betrokken te krijgen MOET je hem ook de zorg geven. Of hij het leuk vindt of niet, het zijn ook zijn kinderen en jij hebt net zo goed recht op vrije tijd voor jezelf.
- wb BV... overleg met het CB voor tips om hem toch aan de fles te krijgen... je gaat hieraan onderdoor en hoe lang wil je dit volhouden? Hij zou toch eens zelf moeten drinken uit fles/ beker of wat dan ook. Als jij achter het stoppen met BV staat, waarom dan niet NU? Vanuit mn omgeving weet ik dat er heel veel flessen bestaan die de overgang makkelijker zouden moeten maken. Blijf dagelijks proberen!!

0 o ja, vergeet ik bijna je man: die relatieproblemen worden door dit alles natuurlijk ook niet beter. Logisch dat je er zelf ook niet gezelliger op wordt zo... Hoe cliche ook: praat met hem... gooi alles eruit, hoe je je voelt, dat je HEM nodig hebt in de zorg, dat je jezelf niet leuk meer vindt zo...Of hij wil meedenken over een oplossing. leg het ook bij hem, een deel van jouw problemen is niet alleen van jou, ook van hem ( de zorg voor de kinderen!) dus hoe ziet hij het voor zich om het draaglijker te maken?
misschien een idee om samen een weekendje center parcs te doen? Kunnen jullie de zorg delen, kan jij de zorg ook deels uit handen geven, ervaart hij ook eens hoe het is voor jou en zijn jullie ook even uit de sleur van alles dag!

Succes meid!

 

heb je al eens de tommie tippie fles geprobeerd?? werkte hier erg goed,die is wat ronder en zou de borst moeten nabootsen zeg maar.

 

Tomme Tippee wilde mijn zoontje ook echt niet uit drinken. Difrax was ook een drama'tje, maar met de Avent ging het al heel snel heel goed. Oh en meneer blieft ook geen afgekolfde melk , uit de fles wil hij alleen kv. Mamamelk alleen vers gaarne... Raar ventje.