2 maanden na miskraam en nog zo verdrietig...

Discussie in 'Miskraam' gestart door Nena84, 1 jul 2019.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Nena84

    Nena84 Bekend lid

    6 mrt 2019
    811
    348
    63
    Vrouw
    Eind april mijn miskraam opgewekt met misoprostol bij 8+6 weken. Half mei een curretage gehad, week daarna een flinke bloeding wat volgens het ziekenhuis mijn eerste menstruatie zou kunnen zijn.

    Normaal heb ik een cyclus van gemiddeld 28 dagen. Nu zit ik al op dag 38 en heb al dagen spotting, maar het zet niet door. Hormonaal lijk ik ook totaal nog niet op de rit. Ik ben somber, huil veel en mijn werk trek ik maar net. Ik loop enorm op mijn tenen.
    Ik wil gewoon weer kunnen vertrouwen op mijn lijf en mijn cyclus. Nu ben ik enorm onzeker en neerslachtig. Ik heb nog veel verdriet om de miskraam en het verlies van iets waar ik zo enorm blij mee was en al heel lang wil.

    Zijn er mensen die dit herkennen van na een miskraam? De onzekerheid en hormonale pieken en vooral dalen? Soms doet het me zelfs denken aan een depressie. Ik zoek eigenlijk gewoon wat steun en mensen die een dergelijke situatie kennen en me misschien wat kunnen helpen relativeren.
     
    Din vindt dit leuk.
  2. Want2beAmom

    Want2beAmom Fanatiek lid

    9 feb 2018
    1.088
    668
    113
    Vrouw
    Allereerst, heel veel sterkte! Wat je voelt is voor mij herkenbaar. Ik heb een gemiste miskraam gehad tussen de 8 en 9 weken, waar we achter kwamen tussen de 10 en 11 weken. Het was de 1e keer dat ik zwanger was en had de volste vertrouwen in mijn lijf. Het was echt een klap en een rollercoaster aan emoties. In mijn hoofd was het al mijn baby, mijn mini mensje, mijn kleintje (ook van partner natuurlijk, maar als ik even alleen kijk naar mezelf in dit geheel..). Ik was al aan het dagdromen over hoe het zou zijn, of het een jongetje of meisje zou worden, hoe we hem of haar evt zouden noemen, hoe ik mensen om ons heen blij zou maken met dit nieuws.. en opeens is het weg.

    Het is jouw kindje. Je voelt je moeder en dat bén je ook over dit prachtige mini mensje! Je gevoelens zijn begrijpelijk. Er wordt vaak luchtig over gedaan, maar zo luchtig is het niet. Het gaat je niet in de koude kleren zitten. Het is niet niks. Het kost tijd om toch wel een soort van te rouwen en afscheid te nemen van je kindje en alle dromen en idealen die je al voor of met hem of haar had. Neem daar je tijd voor! Het is niet gek en jouw gevoelens mogen er echt zijn. Echt!
     
    Roodborstje2, Nena84 en Denise1 vinden dit leuk.
  3. Cindy1977

    Cindy1977 VIP lid

    12 mei 2017
    7.933
    12.186
    113
    Bij mij zijn de meeste miskramen 2 jaar geleden, ik kan er nog steeds met gemak van volschieten. Je droom is weg, je lijf van slag, de omgeving vind dat je door moet, etc.

    Jij voelt wat jij voelt, mijn partner en ik zitten enorm op 1 lijn wat dat betreft. We zijn samen verdrietig ondanks ons mooie kado in januari.

    Houd je taai, het gaat echt weer een keertje beter en tot die tijd praat je het lekker vaak van je af hier!
     
    SD90, Nena84 en Want2beAmom vinden dit leuk.
  4. Bloeme

    Bloeme Bekend lid

    16 jun 2012
    583
    154
    43
    Herkenbaar wat je voelt. Ik heb last van stemmingswisselingen. Mijn emoties gaan soms nog alle kanten op. Vooral nu ik vlak na mij eisprong zit heb ik het lastig. Ik wil heel graag weer zwanger zijn maar ben ook heel bang dat het weer misgaat. Behalve en MA met 10 weken heb ik in een jaar tijd al 4 zeer vroege miskramen gehad (rond 4 weken). Het vertrouwen in mijn lichaam ben ik even kwijt.

    Wat ik ook lastig vindt is dat iedereen in mijn omgeving al lang al de miskraam is 'vergeten. Er wordt niet meer naar gevraagd. En dat doet pijn. Gelukkig heb ik veel steun aan mijn man.

    Als je echt denkt depressief te zijn/worden, zoek dan hulp. Een miskraam is niet niets, en het is echt niet gek dat je daar (professionele) hulp bij nodig hebt.

    Veel sterkte!
     
  5. LiesbethP

    LiesbethP Lid

    20 jun 2019
    26
    3
    3
    Vrouw
    Ik herken jou verhaal helemaal.. ik voel me net hetzelfde.. ik kan niets verdragen, heel prikkelbaar.
    Overal rondom me zijn zwangere mensen, pasgeboren baby’s. Ik gun het iedereen van harte natuurlijk.
    Ik heb een miskraam gehad op 8 weken en 4 dagen. Ik wist het op de 12 weken echo.. ik wil het liefst zo snel mogelijk terug zwanger zijn.
    Mijn vriend vindt dat alles op zijn tijd wel komt en wilt niet gaan “ timen “ ervoor.
     
  6. Nena84

    Nena84 Bekend lid

    6 mrt 2019
    811
    348
    63
    Vrouw
    Dank jullie wel voor jullie lieve reacties. Ik ga vrijdag naar de huisarts. Ik ben gelukkig wel weer voor het eerst ongesteld geworden nu. Hopelijk nemen de hormoonpieken nu ook wat af.

    Hoe lang hebben jullie deze gevoelens al en hoe doe je dat op je werk?
     
  7. Cindy1977

    Cindy1977 VIP lid

    12 mei 2017
    7.933
    12.186
    113
    Ik werk gewoon door, stug door. Morgenmiddag een curettage en tot die tijd werk ik. Dat is voor mij de beste afleiding, anders ga ik liggen lellepoten op de bank van zelfmedelijden. Alleen na Rico* ben ik 2 wkn thuis gebleven om mijn hoofd op een rijtje te krijgen. Toen zijn we in week 2 met het gezin stik duur naar hof van Saksen geweest. De beste wondpleister die er was :)

    Maar jij bent niet ik, gewoon doen wat voor jou het beste is! Goed met je baas en evt bedrijfsarts bespreken wat je denkt en voelt.
     
  8. Nena84

    Nena84 Bekend lid

    6 mrt 2019
    811
    348
    63
    Vrouw
    Ik heb het besproken met mijn baas, er is begrip en ik heb bijna vakantie dus ik trek ook nog even door.

    Heb ik de afgelopen maanden ook gedaan en dan zonder mijn collega's in te lichten. Dat werkte niet. Nu weten een aantal mensen het, maar ik ben echt te lang doorgegaan. Dat vreet aan me. Ik ben nu echt instabiel en huil om alles. Op het werk houd ik me goed kom ik thuis dan komt het eruit.
     
  9. Kikkertjekwak

    Kikkertjekwak Fanatiek lid

    5 jan 2017
    1.035
    966
    113
    Hey Nena,

    Je zat bij mij in het december groepje. Met enige regelmaat denk ik nog aan alle mama's in dit groepje (en natuurlijk daarmee aan ook de andere mama's van ene sterretje) die de groep vroeg moesten verlaten. Zo verdrietig. Ik kan je gene steun geven in de zin dat ik ervaring heb. Ik wens je alleen nogmaals veel sterkte... Denk aan jezelf en kies ook voor jezelf. Liefs
     
    Nena84 vindt dit leuk.
  10. Pechvogol

    Pechvogol Fanatiek lid

    19 jun 2014
    1.361
    678
    113
    Ooooh ja, ik herken je verdriet als geen ander. Maandenlang na mijn eerste mk (bij 13 wkn) heb ik doordeweeks gewerkt en de weekends lag ik verdrietig/boos op bed. Ik vond niks meer leuk, kon geen zwangere meer zien. Collega's wisten ervan, en er werd enigszins rekening mee gehouden.
    Hoe vervelend ook, al die tranen moeten eruit. En ik geloof je, er komt een moment dat je wat minder behoefte hebt om te huilen, en dat moment gaat steeds langer duren. Maar het is moeilijk te zeggen wanneer dit gaat gebeuren.
    Hou je taai!
     
    Nena84 vindt dit leuk.
  11. MamaE88

    MamaE88 Bekend lid

    30 jan 2019
    665
    759
    93
    Vrouw
    Ik herken jouw verhaal en gevoelens goed. Eind vorig jaar heb ik een vroeggeboorte gehad, het hartje was ineens gestopt met kloppen en ons dochtertje is met 17.6 weken geboren. Zoiets is zo ingrijpend en brengt zo veel verdriet met zich mee. Je bent eerst zo blij met een positieve zwangerschapstest en je kijkt zo uit naar de uitgerekende datum. Om dan te moeten horen met ruim 17 weken dat het hartje is geklopt met stoppen, is onbeschrijfelijk. Na de bevalling was ik gebroken, had nergens meer energie voor en had nergens zin in. We hebben een zoontje van bijna 3, dus ik moest wel door. Wel heb ik het wat werk betreft even rustig aan gedaan. Ik heb 1,5 maand thuis gezeten om alles te kunnen verwerken. Na een maand ging het wel wat beter, maar had nog steeds wel down momenten. Na 1 menstruatie, werd ik opnieuw zwanger en was dolblij. Niet verwacht dat het weer zo snel raak zou zijn, maar ik was helemaal in de wolken! Het voelde alsof ons dochtertje ons een broertje of zusje had gestuurd.

    Het begin van de zwangerschap was ik zo bang dat het weer fout zou gaan, elke echo dat we hadden was ik bang dat het hartje weer gestopt was. Gelukkig ging alles goed en was ik de 12 weken gepasseerd. Nu zou het vast niet weer fout gaat. Tot ik met 14 weken een steek in mn onderbuik voelde en gelijk de verloskundige gebeld heb. Ze kwam even bij ons langs om het hartje te luisteren en mij weer gerust te stellen. Niks bleek minder waar, er was weer geen hartje te vinden. Samen zijn we naar de praktijk gegaan voor een echo en daar werd mijn gevoel bevestigd. Ook het hartje van dit kindje was gestopt met kloppen. Mijn wereld stortte opnieuw in. Opnieuw moest ik bevallen, dit keer van een zoontje.

    Dit is nu bijna 3 maand geleden. Over het algemeen gaat het wel goed met me, maar heb nog wel moeilijke momenten. Vrienden van ons die zwanger zijn, schoonzusje die zwanger is. Allemaal heel leuk, maar ook wel heel confronterend.

    We zitten nu weer op ronde 1 na de geboorte van ons zoontje. Super spannend allemaal, maar aan de andere kant ook wel heel fijn om weer naar de toekomst te kijken. Ook al zullen wij onze 2 prachtige sterrenkindjes nooit vergeten, zij zullen altijd bij ons horen!

    Mocht je er over willen praten, dan mag je mij altijd een persoonlijk berichtje sturen. Ik weet als geen ander hoe fijn het is om er met iemand over te kunnen praten die het zelfde verlies heeft mee gemaakt :)
     
  12. Nena84

    Nena84 Bekend lid

    6 mrt 2019
    811
    348
    63
    Vrouw
    Jeetje wat een pech... En twee keer bij zo'n lange termijn. Echt heel verdrietig voor jullie. Ik hoop voor je dat je snel een goede zwangerschap hebt.

    Vandaag is mij menstruatie echt goed doorgebroken en dit doet echt meteen wat met mijn humeur. Ik voel me weer meer mezelf. Vreemd toch? Weken tegenaan gehikt.
     
  13. Nena84

    Nena84 Bekend lid

    6 mrt 2019
    811
    348
    63
    Vrouw
    Lief van je, het was echt niet zo'n goede ronde voor het december groepje. Gelukkig voor jou wel, gaat alles goed?
     
  14. Hoopvol2019

    1 feb 2019
    81
    4
    8
    Vrouw
    Ik begrijp het. Je wil zo graag verder maar Je lichaam houdt je tegen. Rationeel kun je het wel plaatsen maar je gevoel zegt wat anders. Je moet op de een of andere manier wel verder. Zoek hulp als je dat prettig vindt. Je moet het verwerken en een plekje geven. Veel sterkte!
     
  15. Kikkertjekwak

    Kikkertjekwak Fanatiek lid

    5 jan 2017
    1.035
    966
    113
    Hier gaat het tot nu toe gelukkig goed.december was inderdaad een erg slechte groepje. Ik duim op snel een goede verwerking voor je (neem uiteraard de tijd) en tzt een goede zwangerschap
     
    Nena84 vindt dit leuk.
  16. Lieve19

    Lieve19 Lid

    3 apr 2019
    95
    62
    18
    Vrouw
    Ik zat ook in het December groepje. Het is echt niet vreemd dat je je zo voelt hoor. Ik kan soms ook heel verdrietig zijn. Het gekke is dat het zo wisselt. Ik probeer dan in gedachten te houden dat ik me ook wel weer wat beter ga voelen en soms lucht het op om gewoon verdrietig te zijn en er niet tegen te vechten. Dikke knuffel voor jou
     
    Nena84 vindt dit leuk.
  17. MIss X

    MIss X Fanatiek lid

    13 dec 2006
    2.876
    714
    113
    onderneemster
    Amsterdam
    Ik wil je ook heel veel sterkte wensen,.
    Ik las af en toe stiekem mee in December groep omdat ik op het randje (30 Nov) was uitgerekend. Ik las toen ook jouw bericht en vond het zo naar. Niet wetende dat het ons ook zou overkomen. Bij mij was het ook een mission abortion. Totaal niet verwacht. Uiteindelijk met bijna 16 weken moeten bevallen van een zoontje.
    Hoewel het nog redelijk vers bij ons is. ( Maand geleden nog zwanger, hoe gek idee) ben ik wel stiekem bang dat de nasleep lang kan duren.

    Ik probeer er positief in te staan en dat wij drie gezonde dochters hebben geeft enigzins troost en afleiding.
    Maar de behoefte is ontzettend groot om weer zwanger te zijn. Gevoel van, ik wil gewoon afmaken waar ik was gebleven. Het naar toekomst kijken geeft energie en kijk ernaar uit als de rust beetje is teruggekeerd om er weer voor te gaan.
    Maar ik moet natuurlijk ook nog ongesteld worden en weet ook niet hoe lang het gaat duren en of het überhaupt lukt.
    En dan nog de zwangerschap waar je doorheen moet.
    Ik probeer me niet toe te geven aan de angst maar weet dat hij snel om de hoek kan komen.

    Ik heb besloten om wel hulp erbij te zoeken. Al is het alleen maar om paralel naast het leven wat 'door' moet gaan toch een moment te pakken of er bewust mee bezig te blijven voorlopig
    Om het echt een plekje te geven.

    Veel succes en dikke knuffel.
    Er vooral veel mee bezig te zijn en gevoelens te schrijven en te delen helpt bij mij enorm.
    Op andere site schrijf ik paar keer in week een blog en dat geeft ruimte en rust merk ik.
    Heb ook veel boeken erover gelezen.
    Ieder zijn ding natuurlijk, hoop dat jij iets vind waardoor het echt een plekje kan vinden.
     
  18. Jess89

    Jess89 Fanatiek lid

    4 mrt 2009
    2.039
    1.744
    113
    Hier ook iemand uit het december groepje :$ ik was volgens mij een van de eersten die helaas weer moest afhaken. Mijn miskraam was erg vroeg, met 5w2d. Dus soms weet ik niet of ik het wel een miskraam mag noemen.

    Maar ik heb het er ook nog moeilijk mee. Ten minste.. het is een tijd lang goed gegaan, maar de laatste dagen heb ik er weer meer last van. Misschien omdat onze 2e ICSI-poging dichterbij komt, of omdat ik bijna ongesteld moet worden, ik weet het niet.
    Maar als ik weer denk aan toen ik ineens bloed aan het wc papier zag zitten krijg ik weer spontaan hartkloppingen o_O wat een ellende...

    Ik hoop dat het snel weer raak is voor jou @Nena84 en alle andere meiden die een miskraam hebben meegemaakt.
     
  19. Soturi

    Soturi Fanatiek lid

    24 sep 2016
    3.620
    3.548
    113
    Vrouw
    Mijn verdriet rondom mijn miskramen was pas echt weg toen ik blijvend zwanger bleek van mijn dochter.
    Ik heb niet alle reacties goed doorgelezen. Maar zag ergens in het begin iemand die schreef over je droom weg. En daar zat het hem voor mij vooral in. Op een gegeven moment had ik de miskramen zelf aardig een plekje gegeven. Maar was er nog erg verdrietig om. Dat was alleen niet perse om de miskraam zelf, maar om de droom die ineens wegviel.
    Ik zal nooit de miskramen volledig vergeten. Maar met de zwangerschap en daarna de geboorte van mijn dochter is mijn droom wel alsnog uit gekomen. Denk ook echt dat ik dat nodig had om helemaal door te kunnen.


    Ik wilde hier erg graag nog even op inhaken. Want waarom zou je het geen miskraam mogen noemen? Omdat er anderen zijn waarbij het op een latere termijn is misgegaan? Jij hebt neem ik aan een positieve test gehad, of dat nu een bloedtest of een urinetest was, maakt niet uit. Je hebt je zwangerschap bevestigd gehad. En helaas is dat daarna al behoorlijk snel mis gegaan. Dat is de definitie van een miskraam.
    Dat er anderen zijn die misschien een heftiger verhaal hebben gehad, betekent niet dat jouw verhaal er niet toe doet. Dat jouw gevoel er niet mag zijn. Dat zou wat zijn zeg!
    Ik vind het persoonlijk pas een ander verhaal als je dus alleen op 'gevoel' zwanger zou zijn. En urinetests, bloedtests of echo's en wat dan ook allemaal geen zwangerschap aantonen. Dat je dan, als je in principe gewoon ongesteld wordt, gaat roepen dat je een miskraam hebt gehad.
    Maar dat is jouw situatie niet.

    Voor iedereen hier die een of meerdere miskramen te verwerken heeft gehad een dikke knuffel!
     
    Nena84 vindt dit leuk.
  20. Jess89

    Jess89 Fanatiek lid

    4 mrt 2009
    2.039
    1.744
    113
    Wat een lief berichtje!
    Ik heb een week lang elke dag getest en zag elke dag een mooie oploop en elke dag werd ik blijer en kreeg ik meer vertrouwen. De laatste test knalde echt heel erg. Het bloedverlies een paar dagen later kwam ook zo onverwacht :(

    Verder herken ik wel wat je zegt. Ik heb de miskraam een plekje gegeven, maar er nog steeds veel verdriet om.
     

Deel Deze Pagina