3 jaar corona - de balans opmaken

Nou wij zijn er als gezin heel goed doorheen gekomen, we hebben geleerd met andere dingen tevreden te zijn en thuis scholing heeft ons geleerd dat wij ook prima zelf onze kinderen kunnen onderwijzen en onze kinderen daar goed op varen.
Wij hebben geen ernstig zieken gehad binnen de familie oid, iedereen is nog gezond.
Dus over-all kunnen wij terugkijkend op een goede periode.

 

Sja, niks eigenlijk. Mijn hele familie heeft geen corona gehad, wij niet, mijn ouders, broer en 96 jarige oma niet, ooms en tantes ook niet.

Dus ik heb er eigenlijk niet echt last van gehad. Alleen 1x niet op vakantie, maarja als dat het is..

Positieve wat corona heeft gebracht is dat thuiswerken en MSTeams etc helemaal perfect werkte en nog steeds doorwerkt. Ik kan nu thuiswerken als de werkdruk het toelaat en ook man werkt sowieso 1 dag pw thuis. Was 3 jaar geleden ondenkbaar.

Sterkte voor diegenen die er wel veel last van hebben gehad of nog steeds hebben. <3

 

Op ons als gezin heeft de hele periode weinig impact gehad. De lockdowns hebben we maar beschouwd als een interessante ervaring. Wel stressvol in de combinatie van werk en thuisschool, maar we hebben ons er aardig doorheen geslagen.
We zijn eigenlijk grotendeels onze dingen blijven doen. Verder waren we best creatief, in het zoeken van afleiding en doen van leuke dingen. Maar we hielden ons ook niet extreem goed aan allerlei maatregelen. Gewoon wat gezond verstand en verder niet te moeilijk doen.

Hebben niemand verloren en ook geen ernstige zieken nabij gehad. Zelf ben ik wel vrij ziek geweest, op het randje van opname en nog erg lang klachten gehad. Eigenlijk bedacht ik van de week pas dat ik al een tijdje geen last meer heb van de pijn die ik eraan over heb gehouden. Dus blijkbaar is dat nu 1,5 jaar later toch overgegaan.

Ik heb alleen een hele vieze nasmaak/herinnering overgehouden aan de manier waarop er over mensen gesproken is die zich niet lieten vaccineren. Ook persoonlijk, mensen die zo fel afgaven tegen mij op ongevaccineerden , terwijl ze dan niet wisten dat ik dat ook was. Een van mijn klanten die mij belde of het feit dat een personeelslid zich niet wilde laten vaccineren genoeg was om haar te ontslaan. Mijn eigen personeel dat er onderling hardop over sprak dat het achterlijk was als je je niet liet vaccineren. De meeste mensen weten niet dat ik niet gevaccineerd ben en ik bleef er altijd expres wat vaag over, omdat ik bang was voor de reacties. Dat gevoel vond ik wel heel naar en ik hoop dat die tweedeling nooit meer terugkomt.

 

In het begin vond ik het echt superheftig, de 1e lockdown is me echt niet in de koude kleren gaan zitten. Ik was zelf heel erg bang om corona te krijgen, het thuiswerken icm thuisonderwijs, partner die buiten de deur werkt, de oudste met ADHD en autisme en nét van een behandelgroep af... Ik vond het níet te doen. De jongste ging wel ok qua thuisonderwijs maar raakte sociaal gezien van het padje.
Kreeg gelukkig al snel toestemming van de directie op het werk om toch op kantoor te werken op de momenten dat dat voor mij kon. We kregen noodopvang voor mijn zoon ivm speciaal onderwijs en ook voor dochter ivm moeilijke thuissituatie, dat hielp maar nog was het flink aanpoten vond ik.

De sociale verplichtingen miste ik het minst, ik vond het voor de kinderen heel rot dat we hun verjaardagen niet konden vieren maar vond dat stiekem zelf een verademing haha!
Dat alles dicht was was soms erg irritant maar vond ik persoonlijk mee te leven, voor de ondernemers vond ik het heel erg.

Ik hoop met heel mijn hart dat zo'n periode nooit meer terugkomt en ik ben nu ook van mening dat we moeten stoppen met testen en het gewoon moeten gaan zien als een 'normaal' virus. Ik wil best wel elk jaar een vaccinatie halen, doe ik ook met de griepprik, maar 3 of 4 prikken per jaar gaat mij persoonlijk te ver, die boosters hoef ik even niet meer.

 

Weinig last van gehad uiteindelijk.

Ik nam het heel serieus op de momenten dat het heel serieus was maar laat het wel los als het kan ook.

 

Wij hebben er niet heel veel last van gehad. Sowieso hebben we het allemaal pas een half jaar geleden gekregen (mama, m’n zus, zwager, C en ik).
We namen het wel heel serieus maar hebben nooit gemopperd over de niet gevaccineerden oid. We namen de prik om onszelf en vooral m’n moeder te beschermen.
Wat ik echt een WAANZINNIGE uitvinding heb gevonden is Microsoft Teams. Het bestond misschien al langer maar ik bedoel het intensieve gebruik ervan. Wat scheelt dat een tijd en gelukkig gebruiken wij het nog steeds meerdere malen per dag. Moet je je voorstellen: ik zat in een werkgroep en we verzamelden elke week in Utrecht. Voor mij een goed uur rijden maar wij werken landelijk dus er moesten ook mensen uit Groningen of Vlissingen komen en uit Maastricht. Normaliter was je je hele dag kwijt voor één vergadering. Nu zit je thuis of op kantoor en ben je in 1,5 uur klaar. Zelfs rechtbanken en advocaten zijn het gaan gebruiken en man man man, had ik al iets gezegd over het schelen van tijd
Beste uitvinding ever en dat allemaal dankzij COVID.

 

2 babies rijker
Ik vond het allemaal niet zo rampzalig (wel natuurlijk voor iedereen die ernstig zien is geworden of er aan is overleden).
Ben enorm blij dat onze relatie het heeft overleefd en dat deels thuiswerken de norm is geworden.

 

Dat heb ik ook. Vaag blijven of je wel of niet gevaccineerd bent. Doe ik nog. Mensen reageren echt heftig.

 

Dat "thuiswerken" een ding werd (waar nu nog steeds voordeel van) zeer positief. Wel blij dat t nu keuze is en geen "moeten".

Dat thuiswerken met kinderen niet gaat dat wisten we al maar ik sta versteld hoe makkelijk G met de lockdowns en regels omging. Zij maakte de grootste offers, terwijl ze zich daar nauwelijks bewust van was.

• Mocht 10 weken niet naar kdv, want ze ademde te zwaar (was gewoon fit, maar is haar normale ademhaling).
• Later naar school, veel uitval in groep 1 vanwege dr gekuchel (gooiden wij t maar op dr astma en een puffer in dr tas als we concludeerden dat t niks was, want dan kon ze toch gaan (nooit dat ding nodig gehad natuurlijk)). Desondanks na 40 effectieve dagen groep 1 (!), doorgestroomd naar groep 2 en nu gr. 3.
• Geen kinderfeestjes of "échte verjaardagsfeest" dat is dit jaar pas voor t eerst (6) daarvoor te klein, vervolgens december jarig zijn wanneer t opvlamde.

Als gezin kregen we behoorlijk wat voor onze kiezen, 2 opa's in de kreukels. 1 terminaal met daarbij de zorg en de ander moest meerdere bypasses en ondanks spoed op een wachtlijst.

Corona uitvaart wat voor velen ook niet bleef hangen (wel een kaart, geen uitvaart bijgewoond en "vergeten dat hij dood was").

VK bezoek in je uppie en moeten horen dat t lichtje gestopt was, wat je partner nooit heeft kunnen zien. Dat verlies draag je grotendeels zelf, want het is voor hen al een "ver van bed" show maar dan nog meer.

Wel merk ik dat t sociale vlak klappen heeft gehad. Die kring was al niet groot maar die is wel een stukkie kleiner geworden. Geen ruzie ofzo maar waar we met vrienden/ ouders geregeld samen een spelletje speelden is dat compleet weg. Nu is R ook erbij gekomen, dus dat is niet helemaal eerlijk te vergelijken. Idem voor uitjes/activiteiten met t werk, we moesten wel voorzichtig zijn en daar werd niet moeilijk over gedaan maar t voelde wel alsof wij "super bang" stempeltje kregen terwijl t met bang niks te maken had, maar t risico konden we ons simpelweg niet permitteren. Dat stempeltje moet ik gevoelsmatig nog wegwerken ofzo.

Lockdown an sich vond ik, als ik naar mn eigen kijk en factoren als kind(eren) buiten beschouwing laat niet heel boeiend. Dat is overigens meer mijn aard ook. Ik kan t prima naar mn zin hebben thuis, weinig behoefte aan externe activiteiten/vakanties en dermate niveau gamer dat online communicatie niet als "afstandelijk" of belemmering voelt. Snap overigens terdege dat "mensen-mensen" met aanzienlijk meer live sociale interactie behoeften of alleen thuis waren wel helemaal knettergek werden van die celstraf.

 

Laten we beginnen met een lockdown baby Jazeker ook wij hebben er 1.

Ik vond het eerste jaar echt heftig. Ik miste alles zo enorm en ik vond ineens altijd thuis met kleine kinderen en thuis onderwijs geven (echt vreselijk zeg, vinden onze kinderen ook) in combinatie met een zware baan enorm zwaar. Ik voelde me echt gevangen. Daarnaast ben ik dol op sociale dingen en vond ik al dat gedoe met afstand en kapjes ook vreselijk. En was ik in het begin steeds bang dat er mensen dood zouden gaan.


Maar het bracht ook wel wat rust (geen sociale verplichtingen en al blij zijn met het bos en toffe wandelingen. Of later met 20 man in een Krijspaleis zitten wat best chill was )Of waarderen en genieten van een weekje sneeuw en schaatsen. Er zijn uiteindelijk wel mooie herinneringen uit gekomen.

Maar ook verdriet ik mistte bijv echt wel Sint intochten of het afzwemmen van de oudste. Moment die ik in de korte tijd dat ze jong zijn graag anders gevierd zou hebben. Geen wereld problemen maar wel gewoon jammer.

Fijne wat is gebleven: thuiswerken, verjaardagen wat kleiner vieren.

Blij wat terug is: geen mondkapjes en gedoe, overal weer heen kunnen en samen momenten vieren. Wel jammer dat ik door de ratrace van het leven direct weer minder tijd heb voor mooie wandelingen met vriendinnen. Want iedereen is weer druk met verjaardagen enzo (gaan wel hoor maar minder weer) En schoolsluiting of dat gedoe met quarantaine en snotneuzen bij kinderen wil ik nooit meer. Dat gedoe met testen en niet naar school kunnen bij een kuchje man man. Of dat we met kerst vorig jaar 3 weken In huis zaten in quarantaine.

Niemand heeft ernstige Corona gehad in mijn omgeving. Alleen ik heb al een jaar smaak en reuk vervorming en dat vind ik wel behoorlijk irritant worden.

 

Het begin vond ik heftig, maar goed te doen. Het was duidelijk, we deden niets. Voor mij werd het moeilijk toen de maatschappij weer voorzichtig open ging. De vroeggeboorte en het overlijden van mijn jongens had blijkbaar zijn sporen achter gelaten. Ik was heel bang om andere mensen te besmetten en dat is mij behoorlijk tegengevallen.
Neem een trauma en tel daar een hoog versntwoordelijkheidsgevoel bij op en enige vorm van relativeren lijkt onmogelijk. Wat kon ik jaloers zijn op iedereen die dat wel kon, maar ook onvoorstelbaar, ‘hoe dan?’.
EMDR heeft helaas niet gedaan waar we op hoopten. Nu gaat het gelukkig een stuk beter, maar ik vond het mentale gedeelte het zwaarst. Maar ook school dicht, thuis werken, lesgeven, mijn man en ik hebben beide best drukke banen. En de teleurstellingen voor de kinderen, nauwelijks iets ondernemen, zo verdrietig dat dat ze opa en oma lang moesten missen, het testen…

Ik ben zelf toe aan de volgende stap, dat we het beschouwen als ieder ander virus. Maar zolang de richtlijnen nog aanvullende maatregelen vragen, volg ik die. Ik vind het ook nog steeds heftig dat er nog steeds mensen zijn die langdurig klachten houden aan een besmetting. Het is echt een naar, ongrijpbaar virus.

 

R overleed in jan, toen zijn er allemaal onderzoeken gedaan bij hem/mij/placenta ect die uitslagen duurde natuurlijk wel eventjes zouden we in maart krijgen. Toen kwam de lockdown en werd alles telefonisch vreselijk, sommige uitslagen waren nog niet binnen gingen er weer twee weken over heen (afd gyn werkte in ploegendiensten zo weinig mogelijk uitval te krijgen) dat was allemaal heel heftig. Ook zijn as ophalen mocht niet uiteindelijk mochten we onpersoonlijk het as halen stond in een kamertje maar we wouden hem gewoon thuis hebben.
Het thuiswerken van man was fijn! De zwangerschap van H was door weer lockdown enorm pittig er mocht niks, afspraken in zhuis konden we gelukkig met veeeeeel moeite samen blijven gaan.
Al met al vond ik die dingen enorm moeilijk het willen rouwen de behoefte aan knuffels dat was opeens allemaal weg…

 

In ons gezin heeft de corona er niet zo zeer ingehakt. Ik werd na de eerste lockdown gediagnostiseerd met een mogelijk progressieve variant van MS. Dit heeft veel meer, blijvende impact op ons gezin, waarbij ik als moeder en vrouw zo ongeveer uitgeschakeld ben. Corona was voor ons juist wel heel prettig in die eerste periode. We konden lekker in het gezin zijn, de boel proberen weer op een rijtje te krijgen en er waren maar weinig activiteiten dus we hadden echt wel rust. Ook hadden we juist in de zomervakantie nog een vakantie vanuit huis gepland en hebben we echt genoten van allerlei mooie wandelingen in Nederland. Daar kijk ik echt heel fijn op terug. Daarentegen kan een virus met koorts voor mij vervelend uitpakken, dus we zijn nog steeds wel voorzichtig. Mede ook omdat een familielid longcovid heeft en als ik er nog zoiets bij krijg
Dus ja corona heeft voor ons niet zoveel negatiefs opgeleverd, die diagnose is dat wel. Als ik dan toch iets moet noemen: ik moest alleen naar uitslagen in het ziekenhuis. Dat gaf veel stress.

 

3 jaar geleden dacht ik er nog helemaal niks bij want "het was een ver van mijn bed show". Gewoon werken, leven, niks aan de hand. In december 2019 testte ik positief op een zwangerschap. Dus geen corona baby, wel een lockdown baby.
In februari ben ik nog naar mijn favoriete band geweest, in maart kwamen mijn beste vrienden langs (ik woon in Duitsland). De maandag nadat ze gingen sloot mijn werk. Geloof dat het 16 maart was. De ochtend heb ik nog gewerkt maar mijn chef wist niet of we savonds open mochten.
Toen begon het. Ik was 15/16 weken zwanger en vreselijk bang het te krijgen en dan mn kindje te verliezen. Ik wilde geen mensen zien, wilde dat mijn toen-nog-vriend niet teveel af sprak met anderen... Met handschoenen en mondkapje boodschappen doen en steeds desinfecteren, ik werd gek. Uiteindelijk zat mijn vriend ook thuis, home office. Was in het begin prima, en ook wel gezellig, niet zo eenzaam. Maar ik leerde hem ineens van een hele andere kant kennen.
Het was gewoon langzaam een lui, vies varken aan het worden.. moest op den duur echt zeggen dat hij eens moest gaan douchen. Hij begon snachts te leven/gamen en sliep van 6 tot 14/15 overdag.. vreselijk.
Toen onze dochter geboren was in augustus 2020 was het net weer wat rustiger met corona en zijn mijn ouders gelukkig ook nog langs geweest de eerste maand van haar leven. Toen was hier weer een lockdown vanaf oktober 2020.
Ik geloof dat mijn werk pas juni 2021 weer open ging, ik begon augustus 2021 weer. In oktober konden we ook weer op vakantie maar het ging inmiddels heel slecht tussen mij en mijn vriend en we hoopten dat de vakantie het kon redden. Maar hij was daar net zo vies en lui als thuis...
December 2021 was vreselijk, heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld ook al was ik bij de familie van mijn ex en vierden we oud en nieuw ook met een bevriend stel.
In januari 2022 heb ik een punt achter de relatie gezet, helaas kan ik zomaar niet terug naar NL omdat mijn ex ook zorgrecht heeft en hier zijn vaders net zo belangrijk als moeders. Dus in 3 jaar is er heel veel gebeurd.
Helaas heeft het geresulteerd in een gebroken familie en ik zit hier nu voorlopig vast, 650 km bij mijn ouders vandaan. Maar dat heb ik de laatste maanden wel enigzins kunnen accepteren gelukkig. Het is kut en blijft soms zwaar maar gelukkig kan ik regelmatig naar Nederland en deze maand is het eindelijk weer zover.

 

Terugkijkend vind ik het echt heftig. Wie had ooit kunnen denken aan dingen als een lockdown, avondklok, mondkapjes, Coronabewijzen om ergens binnen te mogen, quarantaines. Ik vind het nog steeds een bizar idee.
Ik vond de lockdowns erg heftig. Mn familie maanden niet zien. Dochter met 4 anderen op de noodopvang wat ook niet heel geweldig was, want wij allebei een essentieel beroep (wat heb ik een hekel aan die term trouwens). Thuisonderwijs wat echt niet ging, maar ach, ze was gelukkig nog maar een kleuter, ik heb het gewoon opgegeven na een paar weken. En ik werk bij een huisarts. Was in het begin doodstil, zo zie je maar dat er wel een hoop vanzelf over gaat. (en op en gegeven moment zijn alle klusjes wel gedaan, zit je op je werk te niksen terwijl je dochter op de noodopvang zat met maar een paar anderen. Dan was ik liever thuis, maar ja, dat ging niet. Maar vooral in het begin was het best spannend, met een speciaal coronaspreekuur, ingepakt en wel. Want niemand wilde Corona krijgen. Patiënten in het ziekenhuis, op de IC en zelfs een patiënt overleden.
En toen begonnen de vaccinaties. Zoveel vragen aan ons als huisarts over "wanneer ben ik aan de beurt", zelf mee moeten gaan prikken. Niet te doen. Daarna gezeur met vaccinatiebewijzen.
Eind vorig jaar de lockdown hakte er erg in. Ik begon te twijfelen aan het nut ervan en van wel meer maatregelen. Vriend kreeg half december corona, ging in isolatie en dochter en ik in quarantaine. In de hoop dat wij het niet kregen (kregen het ook niet) en ze hopelijk dan de laatste week voor de kerstvakantie met kerstontbijt enzo nog mee kon maken. En toen gingen de scholen een week eerder dicht. Zat ze achter de laptop met dr kerstontbijt, kijkend naar de gezelligheid in de klas. Dat vond ik toch wel erg hoor. Weer wat missen. Die kinderen hebben zo veel gemist. De juf stond die middag (net voor we de uitslag kregen van de GGD dat we allebei negatief waren, hoe zuur) met de klas voor de deur met zelfgemaakte kaarten van dr klasgenootjes, wat boeken en wat lekkers. O, wat heb ik staan janken. Zo lief van de juf, maar vond het zo erg dat ze de laatste dag voor de vakantie er niet kon zijn. Dat er alweer veel dingen niet doorgingen.
Gaandeweg dit jaar ben ik er anders in gaan staan. Ik heb 3 prikken en (uiteindelijk pas na 2 jaar) een besmetting gehad. De herhaalprik heb ik niet genomen nog. Denk niet dat ik het nog ga doen. Ik vind hem zeer nuttig voor kwetsbaren en vooral ouderen, maar niet voor mezelf. Ik ben inmiddels ook van het principe: ben je ziek, blijf je thuis. Anders doe je ding. Dat testen mag er van mij wel af. Thuiszitten met een snotneus, sorry, dochter gaat gewoon naar school hoor. Met kwetsbaren zal ik dan wel opletten, hoewel mijn vader en schoonmoeder er inmiddels hetzelfde in staan. Er zijn zoveel meer dingen die potentieel gevaarlijk kunnen zijn voor ouderen en kwetsbaren, daar bleven we voor corona ook niet voor thuis. Ik merk om me heen dat steeds meer mensen er zo over denken.
Ik zie 1 voordeel aan corona, en dat was dat het zo lekker rustig was op de weg. Helaas is dat niet zo gebleven, het is weer hartstikke druk. En ik kan niet thuiswerken helaas.
Nou ja, heel verhaal.

 

Het enige waar we veel last van hebben gehad is dat we beide niet thuis konden werken en dit soms heel veel stress veroorzaakte door school/opvang sluiting en thuisblijfbeleid bij snotterende kinderen. Ik heb hierdoor veel verlofuren moeten opofferen waardoor ik dus het nieuwe jaar begon in de minuren. Dat voelde heel onrechtvaardig.
Gelukkig geen ernstig zieken in onze familie gehad. Wel is de oma van mijn man in het najaar van 2020 overleden. Zij woonde in Duitsland en door de vele maatregelen heeft mijn man haar niet meer kunnen bezoeken in het ziekenhuis..

Mijn zwangerschapsverlof is ook heel anders verlopen dan ik het had voorgesteld. Natuurlijk is dat niet het ergste en het klinkt voor sommigen misschien stom of als aanstellerij, maar ik heb er serieus last van gehad dat mijn, waarschijnlijk, laatste zwangerschap op zo'n manier is verlopen. Geen lunch afspraakjes of uitjes in mijn verlof, voordat dochter geboren werd. Maar ook na haar geboorte was de deur uit gaan bijna niet aan de orde, nergens even kunnen binnen zitten om op te warmen en een fles te geven. Mijn man had ook extra vaderschapsverlof opgenomen, maar we hebben dat bijna dagelijks thuis op elkaars lippen doorgebracht. Nouja, ik ben blij dat alles weer als vanouds voelt. Gelukkig heb ik er nu achteraf geen last meer van, maar het voelt toch alsof ik een deel heb 'gemist'.