Goedenavond dames, Ik vroeg mij af of iemand tips had/ hetzelfde heeft mee gemaakt en mij misschien kan vertellen wat ik moet doen want ik zit met mijn handen in het haar. 11 januari in de nacht begon het, koliekpijn aanvallen, en jeetje wat zijn die dingen heftig. Kruipend en spugend kroop ik s nachts over de vloer schreeuwend tegen mijn man dat hij het moest laten stoppen maarja dat kon hij natuurlijk niet ( arme schat). Contact gehad met de verloskundige om 5 uur s ochtends en na paracetamol hield het niet op dus ik mocht langs komen zondag. Urine en bloeddruk waren super, dus ze heeft me naar huis gestuurd met maagbeschermers. S avonds werd het steeds erger en de aanvallen hielden niet op. Toen via de verlosk naar de HAP gegaan en die zei meteen al; galstenen.. Volgende dag huisarts en ik kon meteen door naar het ziekenhuis voor een echo en jahoor,.. galblaas vol stenen.. Zei heeft mij toen in overleg met de dienstdoende chirurg en gyn oxycodon (!) en tramadol (!) gegeven.. welke ik dus echt niet wilde slikken ondanks dat het heel verleidelijk was want de pijn was zeer intens. Woensdag 15 e in de ochtend toch maar een tramadol, want de pijn begon ook op te komen tussen de aanvallen door. In de middag kwam er koorts dus toen ben ik meteen doorgestuurd naar de SEH. Daar de hele dag gezeten maar vanwege mijn zwangerschap ( toen 30+2) konden ze niet opereren en ik moest gaan starten met 3 x per dag 2 tramadol en buscopan 3 x per dag, een spierverslapper. Ik ben daarmee aan de gang gegaan, met veel moeite. Het is totaal niet goed voor de kleine maar telkens als ik dat tegen een arts zei zeiden hun ja maar het moet eerst goed gaan met de kleine. CRP was trouwens 16, dus niet erg verhoogd. Daarna verliep alles redelijk oke. De pijn viel te onderdrukken en met de spierverslappers had ik geen koliekpijnen meer. Maandag waren deze helaas op, en ik moest weer terug naar de huisarts. Hier was de CRP 22, koorts 38,6 maar helaas konden ze nog steeds niks doen zei ze. Opereren is te gevaarlijk. Maar continu aan de pijnstilling zitten ook. Dus ik moest stoppen zodra de pijn minder werd. Maar die werd alleen maar meer. S avonds weer met de SEH gebeld. Die heeft ons meteen opgenomen en na overleg moest ik daar in het Moederkind huis blijven. Daar kreeg ik de spierverslappers via infuus ( 120 mg ipv de 30 die ik heb via de pillen) en voor het eerst sinds tijden ging het beter. Na de 2e nacht hadden de zusters ook door dat het goed ging dus de buscopan moest eraf. Toen ging het weer snel achteruit en moest ik weer aan de pijnstilling. Uiteindelijk wilde ik zelf die avond naar huis. De chirurg was langs geweest en hij zei het zelfde; opereren kan niet, pijnstilling moet je mee stoppen, als het echt niet gaat halen we de baby met 37 weken. Aangezien ik dezelfde medicatie nog thuis had liggen en het gevoel alsof ik voor niks in het ziekenhuis lag want er ging toch niks gebeuren ben ik naar huis gegaan. Daar voor het eerst sinds tijden wel lekker geslapen, alleen nu begint het dus vandaag overdag allemaal weer terug te komen. Ik heb 1 pilletje buscopan op maar ik heb al 2 aanvallen gehad waarbij ik weer over mijn nek ben gegaan en de pijn tussendoor is zo heftig dat ik niet wil praten/ aangeraakt wil worden/ stil kan zitten. Ik nijg weer heel erg naar de buscopan/ pijnstilling maar ik wil dit niet ivm de baby aangezien ik al sinds de 13e ongeveer al aan de pillen zit. Inmiddels zit ik echt met mijn handen in het haar. Het enige wat me nu van totaal in elkaar zakken helpt ( ik heb dagelijkse huilbuien want ik hou die pijn amper) is dat de baby het super super goed doet, lekker voor op schema ligt, hartje klopt mooi, wiebelt heel veel en echo's zijn ook super. Helaas voel ik mij een stuk minder en kan ik totaal niet meer genieten. Ik hoop niet dat iemand hetzelfde heeft meegemaakt maar ik hoop toch dat iemand tips heeft. Ik hou me al 2 weken aan de regel van kleine porties en geen vet eten en vaak eten.. Verder naast rust zou ik niet weten wat nog helpt.. Alvast bedankt..
Geen tips maar wat verschrikkelijk !! Heb zelf wel s koliekpijn gehad van galsteentje nou dat was al niet te doen.. Hoop voor je dat je het nog een btje uit kunt zingen, veel sterkte
Hier ook geen echte tips maar wel heel erg veel sterkte en hoop dat je het nog een beetje kan dragen. @Lalalaura had jij ook niet zoiets ?
Pfoe wat heftig zeg! Wat klinkt het dan nog lang tot 37wk als je zoveel aanvallen heb. 2 vriendinnen van mij hadden het ook in de zwangerschap, zijn beide ongeveer 3 weken na de bevalling geopereerd maar hun hadden zoals ik mij kan herinneren beide niet zo doorlopend pijn en kolieken, misschien eens per week maar dat is al veel denk ik.. wil je heel veel sterkte en succes toewensen!
Ik had nierstenen...ook pittig idd, maar net anders. Want bij nierstenen bestaat gelukkig nog de kans dat je ze uitplast en de pijn daarna weg is. Met galstenen ben je goed de pineut. Dat heeft mijn vrouw wel gehad net voor een iui en die moest ook meteen geopereerd worden....
Vorig jaar had ik ook kolieken pijn. Had een niersteentje en stuwing doordat mijn baby mijn urineleider afknelde. Wat een verschrikkelijke pijn was dat Het enigste wat hielp was een infuus met buscopan. Heb meerdere keren/DAGEN in het ziekenhuis gelegen. Ze wilde zelfs een drain aanleggen maar wilde dat echt niet. Als ik naar huis mocht moest ik buscopan zetpillen innemen en de hele dag paracetamol om de pijn te onderdrukken. Ik mocht trouwens gewoon buscopan innemen,heb het gebruikt vanaf 24 weken tot 32 weken ongeveer daarna nooit meer een aanval gehad. Wat hier hielp. Warme douche kruik, niet vet eten en rechterzij liggen maar is helaas anders dan galblaas. Ik heb in die tijd heel veel opzocht op internet naar tips. Heel veel sterkte! Deze pijn zijn nog erger dan weeën.
Wat een ellende voor je zeg. Ik heb het gelukkig 1 keer tijdens mijn zwangerschap gehad en toen een paar keer na minn zwangerschap. Voor mijn volgende zwangerschap was hij eruit... soms kunnen ze geloof ik wel vergruizen? Is dat geen idee? Ze zullen toch iets moeten nu je zoveel pijn hebt? Of zo’n ERPC ofzo, dan gaan ze met een slangetje naar binnen en zuigen ze op. Hoe gaat het nu?
Helaas herken ik je verhaal helemaal. Ik ben 2 weken geleden de zondagavond opgenomen met vreselijke pijn. Snachts hebben ze 1 of andere spuit gezet zodat ik in ieder geval even pijnvrij was. De chirurg was bang voor een blinde darm ontsteking. Dus ik kreeg een echo. Hieruit kwam nierstenen. Te groot om uit te plassen. Ik kreeg direct zetpillen Buscopan. De eerste hielp. De volgende ochtend kreeg ik een koliek aanval. Uiteindelijk weer een spuit en infuus Buscopan. Ik wilde niets liever dan naar huis, want de zondagochtend was mijn schoonmoeder overleden en manlief is enigst kind. Maar met infuus was dat geen optie. Omdat de koliekaanvallen zo heftig waren hebben ze de knoop doorgehakt en zouden mij na de crematie (op donderdag) inleiden. De Buscopan in infuusvorm hielp echt heel goed en is veilig voor je kleine (zo is mij verteld). Doordat ik in het zkh lag kreeg ik elke dag een ctg en de kleine man had gelukkig nergens last van. Uiteindelijk is hij vrijdag geboren met 38+1 week. Ik ben bang dat je het beste gewoon richting zkh kan gaan en zo een infuus aan laten leggen. Anders ben je kapot als je kleine straks komt. Ik slik nog steeds PCM en kan pas 14 februari geholpen worden aan mijn nierstenen.
Wat ontzettend vervelend voor je! Als ik het goed begrijp mag je van de arts medicatie nemen maar wil je dat niet nemen ivm gezondheid baby dus neem je het ook niet? Maar is opereren ook geen optie? De baby doet het goed toch? Die word ff oed in de gaten gehouden en ligt zelf svoor op schema? Waarom neem je dan de voorgeschreven medicatie niet in als ik vragen mag? Het is of de medicatie innemen of creperen van de pijn? Een andere optie is er niet? Zoals gezegd door de artsen kan het geen kwaad voor de baby en hij doet het zelfs hartstikke goed! Wat weerhoudt je dan precies?