Hallo allemaal, De afgelopen week hebben mijn man en ik twee keer knallende ruzie gehad. Wij hebben een goed huwelijk, normaal eigenlijk nooit ruzie zeker geen schreeuwende, maar vandaag verloor ik mezelf en heb ik staan schreeuwen en schelden in het bijzijn van onze peuter en kleuter. Ik schaam me echt kapot maar voel ook nog steeds woede richting man en weet het even niet meer.. In het tweede trimester kreeg ik last van paniekaanvallen, nu met therapie ging het eindelijk beter. Ik heb last van mijn bekken en doe voor mijn gevoel nog heel erg veel, soms te veel. Vanochtend sliep man bijv. uit tot 11 uur en smiddags keek hij schaatsen. Ik ging een uur met de kinderen op pad en vroeg of hij de keuken wilde opruimen (dat had ik al 3x eerder gedaan). Toen ik thuis kwam en eten wilde gaan koken trof ik dezelfde bende aan en reageerde daar met irritatie op. Man ontploft, hij claimde andere belangrijke dingen gedaan te hebben en vloog in de verdediging etc. Toen werd ik dus echt ongeloofelijk kwaad op hem, ik herkende mezelf niet.. ik had daarna harde buiken.. Is het nou echt zo onredelijk van mij om hem hier op aan te spreken? Hij weet dat ik het zwaar heb! Ik ben hormonaal.. wie herkent dit? Ik weet dat ik soms onredelijk ben en meer van hem verwacht.. sta het lastig voor hem is.. maar waarom zoekt hij ruzie? Ik zie het gewoon helemaal niet meer zitten iemand ervaring of tips?
Wat vervelend! Je zou juist steun van hem verwachten in deze periode. Als hij tot elf uur wil slapen en nog schaatsen kijkt en niets opruimt.... hij had ook kunnen aanbieden even te koken en dan de keuken in de tussentijd op te ruimen. Je bent 36 weken zwanger dus hormonen, moeheid komen nu zeker erg hoog te staan. Met 32 weken wou m'n vriend echt alles uit m'n handen trekken en hielp me overal mee. Ik moet zeggen, je bent niet onredelijk. Hoe is het nu? Is de ruzie weer goed?
Ik herken je verhaal wel een beetje. Ook wij hebben echt zulke explosieve ruzies en ben 35 weken zwanger. De ruzies zijn echt zoveel erger nu en soms lijkt het bijna alsof we elkaar echt meer zijn gaan haten ofzo terwijl dit juist zo’n mooie periode moet zijn? Ik raak ook echt ongelooflijk boos en kan me ook echt zorgen maken over de toekomst. Ik vrees dat een gedeelte hormonaal is maar ook dat we gewoon beide zenuwachtig zijn voor de bevalling. Ook helpt Corona niet in de zin dat we beide veel meer thuis zijn.... ik hoop echt heel erg dat het weer afneemt na de bevalling, maar spannend is het zeker... Heel veel sterkte ook met die laatste loodjes zo, oppassen met die harde buiken! Ik probeer nu soms overdag een klein dutje toch te doen.
Ja corona speelt ook mee, en mijn man zit niet lekker in zijn vel. Hij is gespannen en heeft buiten zijn werk heel weinig energie.. en ik wil begrip hebben maar mis ook heel erg iemand op wie ik kan leunen. Zoals jouw vriend Golden! Ik heb net kleuter naar bed gebracht, veel geknuffeld en gepraat over de ruzie.. het zit nog even te hoog om het met man uit te praten. Ik had zo expliciet gevraagd of hij die keuken wilde opruimen, hij wist dat het mij enorm zou triggeren en dan zo verontwaardigd reageren.. dat ik overdrijf en sat hij het nog ging doen.. en dan zo ontploffen terwijl hij weet dat ik vrij labiel ben. Ik ben eigenlijk gewoon kwaad en teleurgesteld in hem.. ik heb ook het gevoel dat we elkaar gewoon een beetje "haten" ofzo. Ik kan anders gewoon niet verklaren waarom hij zo doet.. hij had gewoon "ja shit, sorry ik weet het.. stom .. ik had het moeten doen" kunnen zeggen en dan was er niks aan de hand geweest
Wij hebben echt wel ruzie gehad hoor! Met name over mijn onzekerheid ik voelde me echt vreselijk en lelijk. Dit ging hem irriteren! Hij hoeft niet alles te doen maar begrip is voldoende, een sorry of een knuffel etcetera. Je bent 36 weken zwanger en ik snap ook even niet hoe de taken gaan maar volgens mij heb je er al een lange dag opzitten. Eerst uitslapen van hem, met kinderen op pad, koken en opruimen en nu de kleuter naar bed? Ik zou ook moe zijn of geïrriteerd hoor. Ik zou er echt over praten en ook uitleggen dat je gewoon iets meer medewerking verwacht. Het komt allemaal op z'n pootjes terecht!
Je bent niet onredelijk hoor. Ik vind je man niet heel netjes, tot 11.00 blijven liggen en dan ook de keuken niet even voor je opruimen? Prima dat hij het zat is, maar dat ben jij ook. Als je dan samen de taken verdeeld scheelt voor beide. Ik zou nog een keer rustig met hem praten als alles een beetje gezakt is! Wij hadden aan het eind ook meer woorden, en nu met slechte nachten en de eerste 2 weken waren heel spannend voor onze kleine is het ook niet altijd even gezellig. Maar we zeggen wel altijd sorry en tonen begrip voor elkaar! En dit gebeurd bij ons ook echt wel is als de kids erbij zijn, daarna praten we er even over met de kids en dan is het ook weer goed.
Pfff wat vervelend, zeker als je al zover in je zwangerschap bent, dan is het gewoon zwaar. Ik herken het niet zo van in de zwangerschap maar wel de ruzies op zich. Bij ons lag het echt aan de communicatie. Mijn man is dus echt zo’n man die niet zelf kan bedenken dat je met 36 weken zwanger meer hulp nodig hebt. En dat het fijn is als hij meer helpt thuis. En dat het fijn is als hij communiceert als een afspraak niet door kan gaan (bijvoorbeeld het opruimen van de keuken) omdat er iets anders tussendoor kwam wat ook moest. En ik was me er niet bewust van dat het voor mijn man niet vanzelfsprekend is om iets te doen in het huishouden. Er kan hier een laag stof van 6 cm liggen, maar hij gaat toch echt niet uit zichzelf schoonmaken. In het begin hadden we over dit soort dingen dus knallende ruzie, maar nu vraag ik gewoon meer aan hem en als ik moe ben omdat ik 10 dagen achter elkaar gewerkt heb dan zeg ik dat. Vroeger zou ik verwacht hebben dat hij dat zelf ook wel kan bedenken maar dat deed hij dan niet en dan hadden we dus knallende ruzie. Nu hebben we alleen nog ruzie als ik te moe ben om aan te geven wat er nodig is. Want eerlijk, dat is hier wel zo, wat ik ook vraag het is nooit teveel. Weet niet of je er wat aan hebt maar hier werkt het dus zo
Bedankt voor je reactie en tips Baloei, dat is heel herkenbaar. Als het hele huis ontploft is besluit hij bijv. om de kelder op te gaan ruimen en de rest te laten liggen.. ik ben nu ook heel duidelijk in wat ik nodig heb, maar hij lijkt dus moeite te hebben met mijn "bevelen". Het lijkt alsof hij een enorme afkeer heeft tegenover de traditioneel "vrouwelijke" taken. Hij voelt zich ook een held als hij iets doet wat gewoon normaal is (keuken opruimen als ik gekookt heb en de kinderen in bad doe). Als hij dan een keer iets niet doet is hij compleet verontwaardigd wanneer ik er iets van zeg, omdat hij echt gelooft dat hij zooooveel doet in het huishouden. Wat ook niet helpt is dat ik sinds begin van de corona crisis thuis zit zonder werk, daardoor ben ik meer zorg en huishouden op me gaan nemen. Helaas ziet hij gewoon niet in dat hij nu meer moet bijspringen. Zucht. We hebben nog niet gepraat, hij doet alsof er niks aan de hand is en ik lag snachts wakker met verdriet, ik heb nog geen behoefte aan hem.
Wat enorm vervelend. Ik herken dit van mijn 2 eerdere zwangerschappen. Ik volgde toen 2x een hormoonbehandeling en was toen schijnbaar echt een monster. Ik ben er van overtuigd dat echt niet alle ruzies destijds allemaal aan mij lagen, maar ik werd er echt geen leuk mens van. Ik had een kort lontje, kon niemand om me heen verdragen, was boos, gewoon echt woedend (had ook woede aanvallen) en werd zelfs agressief. Ik kan rustig zeggen dat mijn huwelijk door die behandelingen en alles wat erbij kwam kijken (dus ook stress bij beide kanten, verlies van baan, kopen van huis en verbouwen, mijn hormonale buien..) best wel een deuk heeft opgelopen. Ik denk dat het voor jou nu vooral van belang is even rust te nemen. Iedereen heeft vroeg of laat wel eens zulke ruzies. Echt normaal. Laat het even gaan. Echt, ook al ben je nog zo boos, gekwetst of wat dan ook. Laat het even gaan. Spreek af dat één van jullie gewoon even weg loopt, maak een wandeling, slaap desnoods gewoon even apart als dat dan even beter voelt. Don't care, maar zorg dat de rust even terug keert in huis. Jullie zullen straks na de bevalling al genoeg stress ervaren met een newborn. Maar hopelijk valt dat in het niet bij de vreugde die jullie ook voelen. Wanneer de tijd daar rijp voor is, dan kunnen jullie alsnog (met een wellicht nuchtere, genuanceerde kijk) praten over wat er is gebeurd. Het draait dan niet om schuld of wie de ander het hardst heeft geraakt. Het gaat dan om 'hoe wil je dit in de toekomst voorkomen' en 'hoe gaan we anders communiceren'. Die kleintjes hebben jullie allebei nodig en soms kan wat afstand (ook al klinkt dit dubbel want ik ben normaal juist van het uitpraten) echt goed doen. Ook ik ben nu zwanger en heb ook al gelijk tegen mijn man gezegd: "ik zal heus onredelijk worden af en toe of stik chagrijnig worden als ik moe ben. Maar het is echt even aan jou om er dan mee te dealen." Helaas betekent dat voor de man dat ie soms net even wat meer moet accepteren. Hormonen kunnen echt met je aan de haal gaan. Wel zaak natuurlijk om straks weer alles in perspectief te zien en te blijven communiceren zodat je geen wrok blijft koesteren en elkaar goed in de ogen kan blijven kijken.
Nog steeds belachelijk dat mannen zelf niet de signalen oppikken he. Die van mij ging gisteren met een stuk taart en een pilsje 's avonds op de bank zitten. Zonder mij iets aan te bieden. Het spijt me zeer maar kom op. Je woont toch niet alleen. En de stoelen van de eettafel waren niet eens aangeschoven en meneer had overal (ja echt, OVERAL groot licht aan gelaten). Ons gesprek ging zo: hij: 'fijn he, eindelijk even zitten.' ik: hij: 'is er iets?' ik: hij: 'ik snap het niet hoor.' ik: ja hallo, kijk eens om je heen man. En ik lust ook wel een biertje.' Toen snapte hij het en sprong héél gauw op om alle lampen uit te doen en thee te maken. Sorry hoor, maar sommige dingen wil ik niet hoeven zeggen. Maar toch blijven communiceren. Het blijven mannen die zich gewoon afsluiten voor dat soort dingen.
Als aanvulling: Ik probeer te accepteren dat mannen gewoon van mars zijn en wij van Venus... Sommige dingen snappen die mannen hersens gewoon echt niet. Ze missen een logica knop die wij wel in onze hersens hebben. Het accepteren lukt bij mij ook nog niet altijd....