19 maart 2009 is onze zoon geboren met 23weken en 6 dagen. Het doet me soms pijn om te merken dat sommige mensen er al niet meer aan denken. Het eerste jaar kregen we nog veel reacties en me broer kwam langs met mooie symbolische kado's. Dit jaar had ik met me moeder afgesproken en ik kreeg een bosje bloemen met de woorden' om deze dag op te fleuren' en verder werd er niet meer overgesproken. En een tante stuurde een lief sms. De ouders van me vriend waren het glad vergeten. Nadat me vriend ze vertelt had dat ze het vergeten waren, heeft ze me gebelt en zei ze ' sorry maar het slijt en we hebben laatst het kaartje weg gehaald', maar ze vond het heel erg dat ze het vergeten was en dat me dat pijn heeft gedaan. Maar het doet me erg veel pijn. Om te merken dat die voor veel mensen niet meer bestaat. Ik ben er ook niet meer dagelijks mee bezig, maar het is en blijft me zoon. En om dan te merken dat zelf zijn opa en oma op zijn geboorte/sterfdag niet meer aan hem denken doet erg veel pijn. Me schoonmoeder heeft haar excus gemaakt. Daar ben ik blij om maar het lukte me niet om te reageren. Ik begrijp dat ze het niet expres doet, maar ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik het begrijp, want eigenlijk doe ik dat niet. Toen mijn zoon in 2009 geboren werd had ze een kaartje gestuurd met woorden als. Je zult altijd bij ons zijn......., maar blijkbaar waren dat legen woorden. Ik vind dit heel lastig
Knuffel. Zijn papa en mama zullen hem nooit vergeten, dat is het belangrijkste. Hier hebben we op de eerste engeltjesdag welgeteld één kaartje gehad, maar helaas kwam dat met onze familie niet onverwacht. Het blijft moeilijk.
Heel herkenbaar. Voor ons is het dit jaar 6 jaar geleden. Maar alleen de eerste 2 "verjaardagen" kregen berichten en kaartjes en daarna helemaal niks meer. Iedereen leeft door en loopt niet met het verdriet rond wat wij als ouders voelen. Het is en blijft altijd je kindje en zolang hij een plekje in jullie hart heeft is het goed. Sterkte meis.
Ik kan me dat zo goed voorstellen... Voor ons is het nog maar kort geleden, en de uitgerekende datum was ik al teleurgesteld omdat er maar drie mensen aan gedacht hadden. Ik doe mijn best om mijn verwachtingen laag te houden, maar stiekem hoop ik toch dat de mensen onze dochter blijven herinneren. Het zal bij de verwerking en acceptatie horen dat onze kindjes de komende jaren steeds minder aanwezig zullen zijn in de herinneringen van anderen. Maar dat plekje in ons hart blijft altijd gereserveerd voor dat bijzondere vlindertje.
Helaas erg herkenbaar. Ons zoontje was in januari 3 jaar geleden overleden. Alleen van mijn overbuurvrouw een kaartje gehad, verder van niemand iets gehoord. Mijn SM belde die dag nog, maar over iets heel anders. Vroeg ze van de week wanneer was Finn ook al weer overleden.... Dat doet wel even zeer..
Het kan nog erger, laatst zei mijn schoonmoeder dat zij en mijn schoonvader onze dochter na de crematie hadden afgesloten!! Dikke ruzie geweest, het is dat mijn schoonvader ernstig ziek is en hij dus vanuit zijn ziekte bed de moeite nam om uit te leggen dat mijn schoonmoeder namens hun had gepraat maar dat dat helemaal niet voor hem geldt en hij dagelijks nog met Demi bezig is. Ik bekijk mijn schoonmoeder nog steeds niet als ik bij hem in het ziekenhuis op bezoek kom. Als mijn schoonvader die moeite niet had genomen, dan hadden wij waarschijnlijk het contact helemaal verbroken... maar mijn schoonloeder hoeft in ieder geval nooit meer iets te verwachten van mij. Snap dus ook echt hoe je je voelt. Of het nu een paar maanden of een paar jaar geleden is, hij is en blijft jullie zoon, maar ook hun kleinzoon. Ben benieuwd wie er bij ons aan gaan denken op de engeltjes dag van onze dochter, maar dat duurt nog wel een tijd.
Wat vervelend dat ze het half lijken te vergeten. Ik heb toen mijn zoontje is geboren en overleden met 23 weken, welgeteld 1 kaartje gekregen. Mijn familie was er wel voor mij, en waren er ook toen hij begraven werd. Maar verder lijkt het alsof de mensen in mijn omgeving absoluut niet realiseren dat het mijn kindje was, volgens mij zagen ze het meer als een vroege miskraam. Wat natuurlijk ook erg is, maar wel heel anders. Hij is levend geboren, ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld in mijn leven als voor dat kleine mensje. Maar dat begrijpen veel vrouwen hier natuurlijk al te goed. Ik heb veel sterkte wensen gekregen op mijn eigen bericht op Facebook, maar daar hield het bij op en nu lijkt het alsof mensen denken dat het nooit gebeurt is.
Ik twijfelde of ik een bericht op mijn fb zou zetten in de trant van, verdrietige dag vandaag. Maar heb het niet gedaan. Ik wil graag dat mensen er zelf aan denken en niet naar aanleiding van zo'n bericht dan gaan denken van wat kan er zijn.. Oja. Het is en blijft lastig om te merken dat je kindje blijkbaarvoor andere niet zoveel betekent. Al denk ik dat het bij sommige mensen ook een drempel is. Mensen zijn bang om je wonden te openen.
Jeetje wat heftig! Ons zoontje is in september geboren en overleden bij 23 weken. Ik leef met de angst dat hij vergeten zal worden door zijn opa en oma's en ooms en tantes. Ik heb dit wel naar hen toe uitgesproken en ze hebben mij op mijn hart gedrukt hem nooit te vergeten, maar die angst blijft toch. Ik ben zo ontzettend kwetsbaar als het op mijn zoontje aankomt. Soms krijg ik van buitenstaanders wel eens te horen "ach ja ik heb ook wel eens mijn hond verloren" Ik denk dan aan de ene kant, gelukkig is dat het ergste dat je ooit heb meegemaakt en aan de andere kant die heeft niet het vermogen om mij te kunnen begrijpen. Ik ben dan niet meer gekwetst, omdat het nog nooit door iemand is gezegd die dicht bij me staat. Natuurlijk zullen wij, zijn ouders, hem nooit vergeten, maar ik begrijp heel goed dat het je heel diep kwetst als mensen van wie je houdt er zomaar overheen kunnen stappen en hem kunnen vergeten. Alsof hij nooit bestaat heeft. Ik hoop maar dat ze ons zoontje nooit zullen vergeten.. Ik wens jullie hier veel sterkte mee en ik zou het ook gewoon uit spreken. Waarschijnlijk staan ze er niet bij stil dat het zo ontzettend pijn doet. Klinkt vreemd, want voor jou is dat logisch. Maar ik heb gemerkt dat je inleven in zoiets ingrijpend erg lastig is voor mensen.