Voor het allereerst in mijn mama leven weet ik niet wat ik moet doen... Nog nooit hebben we echt gedoe gehad. Geen gedoe met slapen, geen gedoe met eten etc etc... maar nu.. ik word helemaal gek! Mijn dochtertje (13 maanden) heeft sinds we terug zijn van vakantie bedacht dat ze niet zonder mama wil. Ik mag de kamer niet uit... BRUL... naar de wc.. BRUL... post pakken... BRUL... Vervelend maar niet heel erg want ik ben zo weer terug maar met slapen is het probleem er dus ook... ik ga haar slaapkamer uit en BRUL... en dat houdt ze vol. En ze huilt hard! met tranen en alles. Papa en opa en oma hebben dit probleem niet.. (zolang ik maar niet in de buurt ben). Het ligt echt aan mij! We hebben alles geprobeerd... er bij blijven (ze gaat gewoon niet slapen of begint weer te huilen, laten huilen (totaal niet mijn ding!), 5-10 minuten regels En het lijkt niets uit te maken). Lichtje aan, muziekje aan, later naar bed, vroeger naar bed etc. Het probleem doet zich niet alleen 's avonds voor maar ook overdag... ik mag gewoon niet weg. En ze is wel moe. Wat helpt is zorgen dat ik een half uur, 3/4 minuten voor slaaptijd helemaal uit beeld verdwijn en dan doet manlief het en dan gaat het goed... Het is vreselijk.. mijn zoontje (bijna 3) kan er soms ook niet van slapen... ik zit gewoon een beetje vast. Manlief is vaak niet thuis en dan nog? Ze moet toch ook gewoon het vertrouwen hebben dat IK weer terug kom? Herkent iemand dit en wie heeft er tips? (en als het een fase is.. hoe lang duurt deze?)
Ik heb geen tips voor je... Ken het wel en weet dat het érg vervelend is. 't Zal je niet verbazen dat ik dan gewoon bij hem bleef tot hij sliep. Is hier altijd een fase, duurt meestal niet zo lang. Geen idee waarmee het te maken heeft.
Volhouden. Blijkbaar is er op de vakantie voor haar iets gebeurd waardoor ze dat vertrouwen dat je weer terug komt, even kwijt is geraakt. Dat gaat echt weer over. Ik denk dat je het goed doet door je man te vragen te doen, en op de dagen dat jij alleen bent, dan moet je er maar bij gaan zitten tot ze echt goed in slaap is gevallen. Sorry maar dat is mijn enige tip, vervelend en tijdrovend, maar misschien moet je dan tegen jezelf blijven herhalen: het is een fase, het gaat weer over... succes
Ja wij hebben dit heel vaak gehad Ik bleef er ook bij, dwz nam haar op schoot tot ze slipe, inmiddels weet ze dit en legt ze zichzelf al tegen mijn schouder Maar het is zwaar he.. Hier loopt ze ook continue achtr mij aan, het huilen blijft beperkt tot zeuren, muv de sprongetjes.. Heel veel succes! Hier is het na een week vaak weer beter.
Ayla heeft dit op het moment ook. Niet zo erg als Pom zo te lezen, ik kan wel gewoon even naar boven als zij beneden is en overdag slapen gaat ook prima, maar als ik haar bij bijv. de g.o. achterlaat trekt ze een heel sip gezicht (ze gaat gelukkig niet huilen). Ze heeft het overigens ook niet alleen bij mij, want 's avonds met naar bed brengen is het deze week al een paar keer raak geweest, ongeacht of ik of mijn man haar naar bed breng, terwijl ze anders altijd lief gaat slapen. Gisteravond had mijn moeder hier even opgepast, omdat wij bij een duowagen gingen kijken. Ze had Ayla om ongeveer 20.00 uur op bed gedaan en toen wij om 22.00 uur thuis kwamen sliep ze nog niet. Het was gewoon een drama'tje, want idd, als je haar kamer uitliep was het huilen tot en met. Ik ben er dus toch maar bijgebleven, maar had eigenlijk even niks te bieden. Mijn man heeft het toen van me overgenomen en heeft een tijdje met haar rustig door de donkere kamer gelopen en toen ze rustig werd en wat zwaarder en regelmatiger ging ademhalen haar in bedje gelegd en gewacht tot ze zo goed als sliep. Toen is ze dus uiteindelijk gewoon gaan slapen, maar was het inmiddels wel al 23.15 uur. Dus tja...tips....hm, niet echt eigenlijk. Alleen misschien voor nu er even aan toegeven en bij haar blijven tot ze slaapt. Ik lees trouwens in ons april 2010 mama's topic van heel veel kindjes die het nu hebben. Ik heb dus wel zo'n donkerbruin vermoeden dat het de leeftijd is (Ayla en Pom schelen niet zo veel natuurlijk).
Wij hebben ook met ons handen in het haar gezeten de afgelopen paar weken. Maar dan omdat hij gewoon NIET ging slapen, wie hem ook naar bed bracht. Overdag max. een half uurtje, hele dag niet te genieten, 's avonds niet slapen. Echt ik werd er helemaal gek van, helemaal omdat mijn man al weken niet goed is en weinig kan doen. Tot vorige week, toen kreeg ik er toch zó het schijt van. Ik heb hem laten huilen, totaal tegen mijn principes in, maar ik was er echt zoooo klaar mee. Volgens mij heeft hij wel een uur gebruld. Ben wel elke 10 minuten geweest, neer gelegd en een aai over zijn bol. Verschrikkelijk, maar het heeft hier geholpen. Hij was ontzettend moe, en het beïnvloede gewoon ons hele gezinsleven. Het was echt moe zijn, niet willen slapen, nog vermoeider worden, nog meer huilen, helemaal niet meer willen slapen. Het patroon moest onderbroken worden. En nu gaat het, hallelujah, goed. Hij slaapt in de ochtend 3 uur (!! ) in de middag 2 uur en om 19 uur tot 8 uur. Maar goed, mijn advies zou in dit geval zijn laten huilen. Ook al heb je het al eerder geprobeerd, wellicht kan je het nog een keer proberen. Sterkte!!
op 13 maanden heb je een sprong, bij de sprongen kan verlatingsagst ontstaan. je moet veel aandacht geven overdag en leren afscheid nemen vr t slapen gaan. op n gegeven moment zegge ze dag dag wanneer je de kamer verlaat. je kunt steeds verder gaan staan en lieve dinge zeggen vrdat je weg gaat. het is dus denk ik verlatingsangst.
mijn kindje is tuurlijk jonger, maar die fase was hir een week lang ook heel erg...ik weet niet of jouw kindje nog flesje voor het slapen krijgt? melk of mss thee ofzo... de fles staand geven halverwege in bedje leggen...en dan bij em blijven tot ie in slaap valt.. moeilijk hoor!!
Rond die leeftijd heb je en een sprong en de eenkennigheidsfase. Heb er zelf nog geen ervaring mee van mijn eigen kindje maar wel van mijn werk uit (kdv). Hoor soms dat ouders dan ook veel spelletjes doen als kiekeboe, dat mama echt wel terug komt. En de deur open laten staan zodat het kindje achter je aan kan om te kijken wat je gaat doen. Lijkt me erg lastig!
Hier is het nog steeds niet over en dus brengt mijn man haar altijd op bed. Nouja, altijd: ook hij is natuurlijk wel eens weg en dan heb ik dus een leuke avond, NOT. Ik moet er dan dus bij blijven, weg gaan is geen optie, ze gaat echt helemaal over de zeik dan. Laatst nog weer, en toen ik na een kwartier toch maar heenging omdat ik het idee had dat ze bijna stond te kotsen van paniek. Zeg ik nog tegen d'r: Maar papa doet de deur toch ook altijd dicht? Jahahaha, al huilend. Ik: En mama was toch gewoon beneden? Jahahahaha, al huilend. Ze snapt dus echt wel dat ik er wel ben, maar kan het 's avonds niet verdragen dat ik dan wegga als ze op bed gaat. Terwijl het overdag geen punt is. Ik pak tegenwoordig een leeslampje en een boek en blijf maar bij d'r zitten, (dan heb ik tenminste niet het idee dat mijn hele avond naar de knoppen is, kan ik nog wat lezen ondertussen), ik heb het opgegeven dat het mij binnen afzienbare tijd nog gaat lukken die dame zonder drama op bed te krijgen 's avonds. Manlief doet het dus en als hij weg is en het echt niet anders kan dan dat ik 'r op bed breng, doe ik het zo. Als ze straks nog even iets groter is en even iets meer snapt enzo, dan gaan we het gewoon nog eens proberen en dingen met 'r afspreken, daar lijkt ze nu nog net te klein voor. Dus ik kan je weinig hoop en tips bieden, ben ik bang
Wij hebben deze vermoeiende fase ook gehad. Maar er is een lichtpuntje hoor het gaat echt over. Dit is een belangrijk moment waarop je kindje leert te vertrouwen in zichzelf en de omgeving. Het is nu dus belangrijk dat jij als ouder laat zien dat jij te vertrouwen bent. En helaas betekent dat voor jou dat je dan je avonden op moet offeren en bij haar mag blijven Ik nam dan idd ook een boekje mee of de laptop en aaide ondertussen over zijn hoofd terwijl ik eindeloos de borst leek te geven. Laten huilen pieker ik niet over, omdat dit het vertrouwen van je kindje schaad. Want ja, op korte termijn werkt het laten huilen. Je kindje krijgt namelijk het signaal dat er niemand komt. Dus uiteindelijk geven de meeste kinderen het op. Dat vind ik echt triest. Want de oorzaak neem je er niet mee weg. De angst blijft, maar het kind durft zich niet meer te uiten. Vandaar is mijn advies om je gevoel te volgen en mee te gaan met de flow van je kindje. En op de avonden dat je man thuis is, hem lekker het klusje te laten klaren. Succes ermee en het gaat echt over
Het is DE leeftijd voor heftige verlatingsangst. Ik ben er ook altijd bij blijven zitten totdat ze sliepen.
Finn heeft het hier ook gehad, en nog steeds af en toe...erg vermoeiend, maar inmiddels zijn we er achter dat alleen geduld en een beetje aan z'n behoefte toegeven helpt...hoe erg ik daar soms ook van baal (als ik moe ben, als er visite is, als ik tijd voor mezelf wil...nouja, van dat soort momenten)
oowww wat ken ik dat nog goed!!! ik werd er helemaal gek van! mijn zoontje was toen ook ongeveer 13 maanden. het is een hele vervelende fase. geen idee meer wat ik toen precies heb gedaan,..niet veel iig want ik werkte nog fulltime dus tjah hij moest me wel even missen, kon niet anders en als ik thuis was en hij gilde weer als ik even wegging...pfff ik weet het ehcht niet meer. nu heeft hij ook nog wel zn buien hoor dat hij keihard gaat huilen als een van ons weggaat. op de grond liggen, huilen gillen wat een drama maar hij begrijpt nu wel wat je bedoeld met "ik kom zo terug""
Vertrouwen komt door patroon te herkennen. Gewoon doen wat je altijd doet... niet je patroon veranderen, het gaat weer over. Volhouden & misschien een extra kusje geven ofzo
Hier ook 13 maanden en ik ben al blij als ik kan plassen zonder huilconcert Ik blijf maar herhalen tegen mezelf: het is een faaaaaseeeee, het gaat weer overrrrr.
Hey, wat vervelend dat je met je handen in het haar zit en even niet zo goed weet wat je moet doen. Ook hier een veel jonger meisje, maar al wel een hele heftige brul in haar verlatingsangstfases. Ik geef er aan toe en wieg haar de eerste avond (of eerste 2) in slaap als ik merk dat ik niet zonder huilen de kamer af kan. Fluister dan ook lieve dingen in haar oortje en vertel heel duidelijk dat ik er altijd ben als ze me nodig heeft en dat ik heeeeel veel van haar houd (heb ik waarschijnlijk meer steun aan dan zij). De avonden erop bouw ik het wiegen af en leg ik haar rustig, maar wakker in haar bedje en kan dan weglopen zodat ze zelf in slaap valt. Dit doe ik net zolang totdat het weer kan zoals het altijd gaat. Ze heeft dan net dat beetje extra aandacht nodig. Prima. Dit kost me al met al minder tijd en minder tranen dan wanneer ik haar in haar bedje laat liggen en op die manier tot bedaren moet brengen. Moet wel zeggen dat ik ook altijd schrik als ze weer in zo'n fase komt en ben me bewust dat de heftigste nog moeten komen. Maar ach, misschien heb je iets aan mijn verhaal... Veel succes, hoe gaat het nu? P.s. Ik vind het zelf niet fijn om het in bed leggen dan maar door mijn man te laten doen. Werk er liever aan zodat het mij ook weer lukt (praktischer) en investeer daar graag tijd in.
Iedereen.. dank voor de reacties. Het gaat hier al wat beter. Inmiddels huilt ze bij iedereen maar ze huilt wel een stuk korter. Dat scheelt al de helft. Erbij blijven zitten helpt hier niets dus papa doet het klusje en op de dagen dat hij er niet is pas ik de 5-10-15 minuten regel toe. Tja, het is niet anders. Een flesje geven is geen optie. Op de eerste plaats helpt het niet (ze valt er echt niet meer van in slaap) en twee, er moeten nog tanden gepoetst worden! Het is even wennen.. mijn zoon heeft dit alleen 2-3 dagen gehad met 6 maanden en bij hem hielp het om er naast te gaan zitten. Ik vertrouw erop dat het een fase is!