Sinds kort heb ik agorafobie. Ik vroeg me af of er meerdere hier zijn die dat hebben en hoe jullie dit doen met de kinderen enz. Ikzelf kan helemaal niet meer naar buiten. Dan krijg ik hartkloppingen, zweten, misselijk tot overgeven toe en duizelingen. Ik vind het erg moeilijk en volgens mij is het nóg moeilijker voor mijn man en kinderen!
Ik heb het ook gehad van 1998 tot 2000. Niet gewerkt en durfde het huis niet of nauwelijks uit. Nu gaat het goed, nog steeds met antidepressiva en werk ik fulltime. Maar ben nog wel erg gehecht aan thuis zijn, en hou niet van onverwachtte dingen. Moet alle plannen en dan gaat het goed! Heb je hulp nu? want alleen kom je er echt niet uit!
Ik heb geen agorafobie, maar wel angstaanvallen gehad. Dan had ik dezelfde symptomen maar ik had dat dan in ruimtes waar ik dacht dat ik niet wegkon. bv. de rij van de kassa, vergaderingen, en in de file in de auto. Dat laatste heb ik nog wel.. dus ik probeer altijd de files te vermijden evt. om te rijden.. al is het 1 uur langer rijden. Ik heb er cognitieve gedragtherapie voor gehad icm Seroxat (nu alweer 4 jaar geleden) Soms voel ik het weer opkomen.. volgens mij heeft dat met mijn hormonen te maken. Of als ik moe ben. Wel heb ik dat ik altijd alles wil plannen... hou ook niet van onverwachtte dingen.
Ik ook, een combi van agorafobie en angstaanvallen. Ik was toen nog niet zwanger en ook geen kinderen, dus een stuk makkelijk dan de situatie waar jij in zit. Zoek hulp, eventueel medicijnen (heb ik ook gedaan om gewoon maar weer te kunnen functioneren, ben er ook al weer vanaf!) Enig idee hoe je er aan gekomen bent?
Ja dat klinkt mij ook bekent in de oren! Maar omdat ik dingen ging vermijden, kwam juist die fobie op gang. Begon met bijna flauwvallen ,hyperventilatie, diaree, zweten etc... Heb ook cognitive zelftherapie gehad (5 jaar lang) en gebruik sinds 1998 remeron. Kan ook niet zonder en gelukkig mag ik het doorgebruiken als ik zwanger zou worden. Mag alleen geen borstvoeding geven.
Wat vervelend Judith! Ik heb het zelf ook een beetje zoals Susanne, als ik ergens niet weg kan, kan ik in paniek raken. Dan moet ik echt op mezelf inpraten van "rustig, er is niets aan de hand" Maar het is erg lastig om jezelf ervan te overtuigen dat het niet nodig is om je zo te voelen. Lichaam en verstand lijken dan wel niet met elkaar in contact te staan. Wat het voor mij al iets makkelijker maakte, was toen ik er gewoon met mensen over begon te praten en er zo achter kwam dat er HEEL veel mensen zijn die 'iets' hebben. En dat al die mensen dus eigenlijk met zichzelf bezig zijn, in plaats van op mij te letten. (ik dacht dat ALLE ogen ALTIJD op mij gericht waren!) Ik heb veel info opgezocht over fobieën, op internet, en bij Bol heb ik twee goede boeken besteld. Wat inzicht in je probleem en je reactiegedrag is wel prettig. Pleinvrees heb ik nooit gehad, maar heb wel een beetje op het randje gezeten. Maar ik ben altijd gewoon op dingen afgegaan, omdat ik weet dat als ik er aan toegeef, dat het van kwaad tot erger wordt. Neem contact op met je arts!
Jud, probeer er alsjeblieft met iemand ovr te praten meid! Ik heb het ook wel een beetje hoor. Ben ook alrijd bang dat mensen me aanspreken of naar me kijken, het zweet breekt me dan uit. Nogmaals Jud, zoek hulp meid. Alleen kom je er niet uit. Enne... ik ben er van overtuigd dat Sebas je wel snapt hoor, en dat hij zal steunen! Sterkte meid, en je weet me te vinden he, voor wat dan ook! xxx
Voor mijn depressie die ik al een hele tijd heb, heb ik medicatie. (Sertraline). Deze wordt verdubbeld om te kijken of dit helpt. Ook ben ik onder behandeling van een psycholoog en psychiater. Enig idee hoe ik eraan kom? Uuuuuuuuuuh..ik heb al langer dat ik alleen naar buiten ga of ergens heenga als het 'moet'. Ik voel me nooit op mn gemak ergens. Heb wel het idee dat het erger geworden is tijdens mijn zwangerschap (?) Na de zwangerschap heb ik ook verlatingsangst gekregen en daarvoor een tijdje medicijnen gebruikt (Alprazolam). Van die medicatie ben ik af, maar de verlatingsangst speelt regelmatig nog op! Afgelopen weekend ben ik bij mn keel gegrepen en bedreigd door iemand hier voor op straat. Geloof wel dat dit een erg negatieve invloed heeft gehad op hoe ik me nu voel.. Op dit moment geloof ik dat ik me 'schaam' voor hoe ik nu ben.. Vinden anderen me een aansteller die geen zin heeft om naar buiten te gaan? Enz. enz.
Aansteller? Geloof mij nou, je stelt je niet aan. Dat gevoel neemt gewoon de controle van je over en de angst is niet meer weg te krijgen! Het is een serieuze aandoening die gelukkig goed te genezen is. Lees een het boek "de drempel" van Berry Rijkers...heeft mij heel veel geholpen. Heel veel sterkte en je mag me altijd een PBtje sturen hoor! Het helpt er over te praten met mensen die het snappen omdat zehet ook hebben gehad
Andere mensen begrijpen toch niet wat je hebt Judith. Je hoeft je overigens ZEKER NIET te schamen. Er zijn heel veel mensen zoals "wij". Ik heb het geprobeerd om uit te leggen maar vele snappen niet waarom je dan opeens iets niet meer durft.. Ze vinden het dan maar raar. Ook mijn ouders snapten het niet. Ik was ook bang dat ik het tijdens mijn zwangerschappen terug zou krijgen.. gelukkig is dit niet het geval geweest. Tot na de bevalling van Tim ben ik er helemaal vanaf geweest. Ik deed alles gewoon weer. Tot een paar maanden terug ik weer eens een angstaanval kreeg. In principe heb ik genoeg therapie gehad om mezelf wat te helpen. Maar het blijft moeilijk. Mijn therapeute zei voorheen ook dat het bij mij door stress kon komen dat het dan weer wat opspeelt (of met een d?) De ene krijgt door stress migraine, de ander weer eens een angstaanval.
Ja door de hormonen van je zwangerschap kan het idd toenemen. Ik was al 2 jaar van mijn medicatie af, maar ben de afgelopen weken weer in alle hevigheid bang geweest, constant angstaanvallen en rare gedachtes, nu neemt het weer een beetje af (of ik heb het onder controle) Nee, nare dingen zoals jij meegemaakt hebt maken het er niet beter op. Schaam je alsjeblieft niet!
Lieve lieve Judith, Je hoeft je nergens voor te schamen hoor, en je hebt wel het lef om het hier toe te geven! Dat vind ik erg knap. Hopelijk kunnen ze je helpen, en laat je jezelf ook helpen (dus probeer je er over heen te komen, als dat natuurlijk gaat). En ik denk dat die ervaring van de week niet echt gunstig is idd, dat is voor niemand een fijne ervaring en daar geloof ik graag van dat je daar trauma van krijgt. Ik hoop dat je je snel beter voelt! Dikke knuffel Daphne
Lieverd, jij hoeft je toch helemaal nergens voor te schamen joh! Mensen die echt om je geven weten toch dat jij je echt niet aanstelt. Het is dat ik met Sanne en Kevin zit en momenteel ff geen oppas kan regelen, anders zou ik gelijk naar je toekomen hoor meid. Sterkte! KNUFFEL van ons
Ik denk dat schaamte weleens 'the keywoord' zoals ze dat zo stom zeggen, kan zijn. Dat speelt bij mij iig wel een heel grote rol, mijn moeder gaf me altijd het gevoel dat ik me moest schamen, waarschijnlijk vond zij dat prettig ofzo. Misschien gaf dat haar een gevoel van macht, wat ze op een andere manier niet kon krijgen. (mijn vader was/is nameijk nogal autoritair) Ze confronteerde me toen ik klein was vaak met persoonlijke dingen, waar ik me dan voor moest verantwoorden. Dingen die ik in een schriftje had geschreven, en die zij had gelezen, of dingen die ze had gevonden tussen mijn persoonlijke spulletjes. Ook vond ze het lekker als ik een rood hoofd kreeg ten overstaan van visite. Dan zei ze iets over mij waardoor ik me ongemakkelijk voelde, en dan begon ik te blozen, en dan zei ze "nou kijk, ze krijgt er een kleur van!" Mijn moeder, die eigenlijk mijn veilige haven moest zijn, zette me voor gek. En dat gebeurde heel vaak. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom ze daar zo van genoot, want ik zou er alles aan doen om mijn kind een veilig gevoel te geven. Maar ik weet zeker dat dit het begin was van mijn angsten. Maar goed, die macht heeft zij niet meer, nu is het aan mij om er af te komen. Maar schaamte heeft er iig wat mee te maken!
ja...meiden hier nog eentje...had echt pleinvrees......na 1 week opgesloten te hebben, heb ik wel geaccepeerd dat ik blijkbaar iets geestelijks had, maar heb ik er op mijn manier mee leren omgaan. Voor mij hield dat in: juist datgene opzoeken waar ik bang voor was...rijen bij supermarkt...drukke pleinen/gebouwen etc....ik ben daarom stewardess geworden op Internationale vluchten. Ik heb eerste jaren echt doodsangsten uitgestaan......het heeft jaren geduurd, maar ik heb 't nu geheel onder controle. (ben zelfs geemigreerd) heb eerst wel een therapie gehad die me een klein beetje op weg hielp...medicijnen wilde ik pertinent niet hebben. Maar het gevoel dat je ter plekke afsterft ...ja ...gek he, dat het lichaam zo kan reageren? Het heeft mij geleerd dat er een evenwicht moet zijn tussen mijn gedrag en mijn zelfbeeld. Teveel op mijn tenen lopen en dus acteren zorgde voor mij voor een zeer ongezonde situatie. Ik heb moeten leren dat ik niet overal perfect in kan en hoef te zijn en dat ik dan toch best een aardig iemand blijf....ag....uiteindelijk heeft het mij inzichten gegeven en achteaf is het voor mij allemaal heel begrijpelijk waarom ik het destijds gekregen heb. Heb tijdens mijn zwangerschap ook nooit afgevraagd of het terug zou komen. Is ook niet gebeurd..... Als ik dit verhaal nu aan mensen vertel vallen er vaak monden open. Ook nu voor mijn werk reis ik vaak naar het buitenland, geef speeches voor groter publiek, vergader met ministers en directeuren en geef leiding en voel me nu een vis in het water....en.........ben mezelf....met mijn sterke en ook mijn zwakke kanten.
Judith; wat goed van je dat je hier herkenning en ervaring vindt en kan delen. Hoop dat dit je ook een beetje helpt. En je (niemand) hoeft je hier absoluut niet voor te schamen! Veel sterkte! X
Hoi, er zijn een paar Bachbloesems die je kunnen helpen om weer wat zekerder voor de dag te komen kijk even op de bachstartpagina daar vind je meerdere adviseurs daarover
Kun je dat bachbloesem gebruiken als je ookal medicijnen gebruikt? Zijn er boeken die jullie aanbevelen waar ik iets aan kan hebben? Over een kleine maand is er een familiereunie van onze familie. Dat is om de 5 jaar. Kreeg vandaag de vraag of wij komen, want het moet vandaag betaald worden! Toen ik zei dat ik dat nog niet weet, werd er gelijk gezegd: tsja dan kun je beter niet komen! Ik kán gewoon niet, maar tot nu toe weinig begrip in mn omgeving. Ja wel van mijn man. Die steunt me en probeert te helpen.. Bedankt voor jullie reacties trouwens, het helpt me echt veel om te weten dat ik niet alleen hierin ben! Super!