Door scheiding kom ik straks alleen te wonen met mijn 2 kinderen. Ik lees hier soms schrijnende verhalen van zwangere meiden die ook echt alleen zijn. Tijdens mijn huwelijk ook zelf geen familie niets! En 2 vriendinnen ver weg. 1 wat oudere kennis hier in het dorp. Dat is het. Had wel wat contact met ouders man. Maar dat valt straks weg zijn familie. Daar hoor ik dan niet meer bij. Ik voel me daar nu al zo radeloos over. Straks als sneu mens dus bij andere getrouwde mensen aanschuiven. Ik hoop dat ik straks wat beter in mijn tel zit en gelukkiger met mezelf ben. Mijn man was al die tijd een soort mascotte ik had er niet veel aan. We knuffelde nooit alleen af en toe sex. Dat was erop en eraf. In huis ook vrijwel alles zelf. Het was echt af en toe zwaar maar het feit dat ik een man had die mee kon denken en soms wel ergens met mee ging gaf mij al een gevoel ergens bij te horen. Straks hoor ik nergens meer bij. En ben ik minder dan mijn kinderen en voel me dan helemaal een noodzakelijk kwaad. Ik ben nodig om voor de kids te zorgen maar verder doet mijn leven er niet veel toe. Ik heb van jongs af aan al gevoelens van volstrekt zinloosheid. Al die gevoelens komen vanuit mijn jeugd. Dat heb ik wel helder. Heb daar ook een goede psycholoog voor. Maar wilde weten of meer alleenstaande moeders zo weinig mensen om zich heen hebben. Ik geloof dat als ik gelukkig kan zijn met mezelf ik vanzelf leuk ga kleden etc. Maar dit kan ik niet nu forceren. Dan komt ook de vraag. Voor wie eigenlijk mijn bikinilijn scheren? Mooi ondergoed aan doen? Niemand die het ziet. Al reageerde mijn man er ook nooit op en was er altijd geld tekort om door goed kleding te kopen. Vaak zag ik wel steeds miniatuur vrachtauto's komen. Daar ben ik straks gelukkig wel vanaf. Dat ik enorm zuinig doe en hij denkt dat we het over hebben en dus uitgeeft. Aan iets wat dus echt in zijn ogen nodig was.
Meis, wat rot dat jij je zo voelt! Wlk leven doet er toe, ook die van jou. Niet alleen voor je kids maar ook jij hebt bestaansrecht. Straks heb je het financieel misschien niet makkelijker, maar als je slim met geld om kunt gaan ook niet moeilijker. Werk je? Misscjien kun je eens kijken of je daar een doel uit kunt halen? Oh en vergeet die bikinilijn toch ff.. hebbie straks toch geen tijd voor (semi-grapje). Ik heb gelukkig wel mensen om me heen, maar in jouw geval denk ik dat een goede oppas en een schoonmaakster het belangrijkste zijn, zeker als je gaat werken/al werkt). Probeer het straks als een schone lei te zien en probeer een sociaal kringetje op te bouwen. Alleenstaande moeder zijn is zwaar, maar nog zwaarder als je met niemand over je issues kunt praten. Iedereen heeft een uitlaatklep nodig. Sterkte!!
Voel me idd zo rot!! Maar gelukkig wisselt het. Nu voel ik me stabiel. Leuk kleden voor wie? Etc. Maar heel langzaam gaat het dagen in mijn lichaam. Ik moet als eerste mezelf zien te genezen. De binnenkant moet niet meer leeg zijn. Ik zorg voor 3 leuke stelletjes en idd net ondergoed. En leuke schoenen. Om een man aan te trekken? Nee, om mijn sociale kring uit te breiden. Maar dan vraag ik me af, ben ik mezelf dan nog wel? Ik ben namelijk gewoon een wat slons type... Alhoewel.... (Denk ik dan) in mijn jeugd heb ik me bij mijn moeder echt niet waardevol gevoeld. Ik had medelijden met haar omdat ze zo een dochter had. Door de vele ruzie's die we hadden. En het moto is dat ieder daar zijn aandeel in heeft. Mijn geboortekaartje begon met: Met dankbaarheid aan God... Telkens als ik dat zag bedacht ik: Zou ze als ze geweten had dat ik zo een rot kind was het ook geschreven hebben? De sfeer was ook echt vaak leuk en ontspannen. Dat kwam doordat ik op dat moment lief was denk ik, of ook door de grote verdraagzaamheid van mijn moeder... Ik krijg nu wel inzicht waar het met mij mis is. Dusssss. Ben ik echt een slons? Hoort leuk gekleed zijn niet bij mij? Ik merk ook schuldgevoel als ik me leuk kleed en me gelukkig voel... Kortom!!! Ik ben echt beschadigd!!! Naar die familie kan ik misschien wel terug maar mag nooit meer een emotionele band met ze aangaan. Ik ben blij dat ik me soms ondanks dat ik 'niemand' heb me rustig en gelukkig voelen. Dat gevoel kan ik niet vast houden. Maar zal meer worden als ik herstel. Het herstel zal door die enorme walgelijke eenzaamheid gaan. Maar ik kan er zelf niet uit. Ik denk dat ik echt wel sociale contacten op kan doen, maar moet eerst genezen. Blij worden etc. Dat is zo moeilijk als die zwarte deken van negatieve gedachten over me heen valt. Dit huwelijk vond ik minder eenzaam dan dat ik alleen was. Maar als je zegt: Het zal krap worden financieel. Nee ik heb een goede baan met netto 2000 per maand. Tel daarbij kinderbijslag op, eindejaarsuitkering en vakantiegeld. En ik kan gewoon zuinig aandoen. Niet het huis vol halen zodat mijn man niet mis grijpt. Niet zien dat er steeds iets onmisbaarst (In zijn ogen, dus echt niet in mijn ogen) gekocht wordt. Ik zal eindelijk mijn eigen spaarrekening kunnen hebben. Pas hadden we alles precies uitgerekend. We konden eindelijk bij komen met de lasten en dat waren we. We moeten nu alleen nog particulieren afbetalen. Maar mijn man had een mooie auto in gedachten als hij die had dan was het goed. Hup weer een lening ertegen aan. Want straks hadden we toch 500 of meer over per maand. Zoontje had een nieuwe fiets nodig, klopt, vind ik ook. Hij krijgt een nieuwe. (Oke vooruit hij gunt dat zijn kind, al zou ik voor tweede hands kiezen maar zo denken we nu eenmaal anders) Mijn dochter ging mee in de hoop ook een fiets te krijgen. Ze heeft er niet om gevraagd maar ze kent mijn man. Zij mag ook een fiets uitzoeken. "Wil je die? Oke, doe maar" 500 euro!!!! Ik heb mijn blijheid aan de kinderen geuit: O wat zul je daar blij mee zijn, fijn hé dat jullie zo een papa hebben van mij had je het nooit gekregen..." Toen was er nog geen sprake van scheiden. Maar ik ben in mijn hoofd constant aan het bijstellen, telkens: Over 3 maanden zijn we bij, maar het bij zijn is er nu wel, maar... met een rap tempo dingen afbetalen of leningen in lossen dat duurt maar en duurt maar. Het is dus puur!!!! de emotionele eenzaamheid en leegte wat mij radeloos maakt, het "nergens bij horen" gevoel. Maar ik denk dat ik gelukkiger kan worden zonder hem. Ik plan wel met hem hoe we het gaan doen, en ben niet gevoelig voor tips van anderen. Zoals hoe wij het na de scheiding gaan doen. Ik heb tot nu mijn gevoel gevolgd en zal dat ook blijven doen, pakt het verkeerd uit dan is het vroeg genoeg om bij te stellen. Alles om zo veel en zo dicht mogelijk bij mijn kinderen te blijven en zelf gelukkig te worden. Ook zal ik tijd over houden. Ik deed alles voor mijn man. Het was vaak een derde kind. Die tijd krijg ik straks weer voor mezelf.