Hoii, Ik zie heel vaak het woord alleenstaande moeder voorbij komen. Ik ben een alleenstaande moeder, ik doe echt alles alleen. Er is geen vader bij betrokken die de kinderen om het weekend heeft etc. Ik heb de bevalling alleen gedaan ik heb mijn zoon van nu 9 maand elke nacht alles alleen gedaan. Nu is mijn vraag. Als je een expartner hebt die ook mee helpt. De weekenden. Of co ouders etc. Dan ben je toch niet alleen? Dan is er toch een vader die ook gewoon mee helpt. Zou het woord dan niet een single moeder moeten zijn. Wou het even kwijt sorry
Niet mee eens. Nog los van het feit dat ik dit bijna als een wedstrijdje ‘ik-heb-het-zwaarder-dan-jij’ vind overkomen, is de semantiek binnen beide termen gelijk. Kanttekeningen en nuances zijn er per situatie (voorbeeld: mijn ex-partner maakt me al tien jaar het leven zuur, geen logeerweekendje dat daarin m’n leven zou kunnen vergemakkelijken en de ex-partner die me in de zwangerschap heeft laten zitten en bij wie ik het ‘echt allemaal alleen heb gedaan’ bezorgt me tenminste verder ook geen last, sterker nog die betaalt tenminste nog) maar als jij de enige volwassene binnen je eigen huishouden bent en je voedt kinderen op, dan ben je een alleenstaande moeder. Ook als die kinderen soms (of vaak) naar hun vader gaan en ook als hij alimentatie betaalt.
Zo komt het wel over he, ik heb het zwaarder dan jullie. Dat is niet de bedoeling. Ik denk dat het misschien nog wel zwaarder is als je je kinderen moet missen in de weekenden. Ik vind dat het woord alleenstaande moeder gebruikt moet worden door moeders die er alleen voor staan. Die dus idd een ex hebben die sporadisch langs komt of een bewust alleen staande moeder of helemaal niet kunnen communiceren met de vader van hun kind dus ook geen hulp kan vragen. Als jij je ex kan bellen om hulp je samen de kinderen opvoed dan ben je toch niet alleenstaand? Dat is meer wat ik er mee bedoel. Ik snap dat elk verhaal anders is. En ik schreef dit even snel ook een beetje uit frustratie dat ik al 3 weken amper slaap dat ik kapot ben en dat ik ook iemand wil die helpt.
Mijn ex is mijn ex. Als ik hier s’avonds ben met de kinderen, moet IK ze naar bed brengen. IK was hun kleren, IK breng ze naar sport, IK kook voor ze, IK doe huiswerk met ze. Niemand helpt me daar bij. Leuk dat er een vader is maar als ik de kinderen heb komt hij niet helpen…We zijn co-ouders, dat is echt wat anders. Dus ja, ik ben alleenstaand. Een single mom (of moeder) betekent overigens exact hetzelfde, check de vertaling maar: een moeder zonder partner, oftewel alleenstaand. Dus dat is het niet. Even afgezien van bovenstaande, ik snap dat je heel moe en gefrustreerd bent maar wat valt er te winnen met een situatie anders benoemen? Maakt dat het minder zwaar? Nee toch? Zwaarder dan….who cares? Het is allemaal al zwaar genoeg, laten we elkaar daar juist credit voor geven, hoe sterk we zijn dat we onze kinderen opvoeden zonder hulp van een partner…
Ik ben gewoon samen met de vader van mijn kinderen dus heb wellicht makkelijk praten. Wel al 4 jaar gebroken nachten, die we dus wel samen kunnen doen, maar ik weet dus hoe zwaar slaapgebrek is. Ik zou proberen te focussen op jezelf en je kindje. Kijken naar mensen die het, van buitenaf gezien, makkelijker lijken te hebben dan jij maakt jouw situatie niet beter. Heb je een netwerk (ouders, vrienden, buren?) waar je op terug kunt vallen. Want dan zou ik die nu inschakelen voor hulp, want dat is duidelijk waar je behoefte aan hebt. Het woord alleenstaand zegt an sich weinig over de situatie waar iemand zich verder in bevind. Ik denk dat de situatie waarin er wel een ex-partner is maar geen netwerk bijvoorbeeld zwaarder kan zijn dan zonder partner maar met een groot netwerk.
Ik kan me je frustratie goed voorstellen eerlijk gezegd. Ik ben gewoon samen met mijn man maar zie inderdaad Hier ook vaak het woorf alleenstaande moeder onterecht voorbijkomen. Een gescheiden moeder die de zorg nog enigszins deelt met ex-partner is wat anders dan een alleenstaande moeder. Klinkt zwaar voor je en knap hoe je het doet!
Ik ben een alleenstaande moeder net als jij @julia80, ik doe al ruim 6 jaar vanaf het begin alles alleen. Vader is zo elke 2, 3 weken enkele uurtjes in beeld (meestal sinds Corona nog minder). Verder doe ik elk ontbijt, droog bijna alle tranen, vang alle driftbuien op, houd alle ballen hoog of zorg ervoor dat iemand anders het doet als ik niet kan. Ik ben er ook weleens mee bezig geweest, vooral op momenten waar het echt fijn zou zijn geweest als iemand het even een uurtje, een half dagje ofzo zou kunnen overnemen. Maar wat maakt het uit. Het is gewoon een begrip, gewoon een manier om uit te drukken dat iemand zonder partner regelmatig voor eigen kinderen zorgt. That's it. Grappig is wel dat ik soms alleenstaand ook helemaal ongepast vindt..... als mijn ouders/ familie spontaan helpen, de buurvrouw zoontje opvangt of een vriendin spontaan aanbied een paar uurtjes op te passen, dan denk ik ook weleens, nou ik ben helemaal niet alleen. Ik zou als ik jou was het gewoon proberen los te laten.
Ik vind het wel een goede vraag eigenlijk. Officieel (als je het opzoekt) is een alleenstaande moeder een moeder die alles alleen doet. Dus geen ex die soms de kinderen heeft. Echt alles alleen. Ik heb de eerste drie jaar het meeste alleen gedaan. Zoon was om het weekend bij zijn vader. Nu hebben we co ouderschap. Ik heb mezelf nooit een alleen staande moeder genoemd. Vind dat echt meer horen bij moeders die alles alleen doen. Als er een vader twee uurtjes pw in beeld is dan is dat ook wel erg weinig. Daar vind ik de term alleenstaand ook bij passen.
Ik begrijp trouwens ook dat het zwaar voor je is. Ik kan als mijn zoon naar zijn vader is even tijd voor mezelf nemen. En bij slechte nachten bijslapen. Dat zie ik wel als een enorm verschil. Al mis ik zoon dan ook ja. Het is altijd heel dubbel. Ik hoop dat je wat hulp kunt krijgen van je omgeving. En de nachten beter worden. Op die leeftijd lag zoon gewoon naast mij in bed. Geen gedoe en dan sliep hij heerlijk. Dus ik ook. Was mij veel waard, goeie nachtrust. Met 2 jaar in eigen bed ging prima. Veel beter dan verwacht.
Bedankt voor de reacties iedereen. Afgelopen zat heeft mijn zoon 1 nachtje geslapen bij mijn moeder voor het eerst. Ik ben naar bed gegaan en 10 uur later wakker geworden zonder 1x tussendoor. Mijn moeder werkt veel en rest woont ver weg. Dus zo iemand bellen is heel lastig. 99 van de 100 x lukt het wel in de zombie modus maar de afgelopen weken heeft hij zulke slechte nachten, gewoon niet vol te houden hij slaapt overdag te kort dan voor mij om ook bij te slapen. Nu 1 goede nacht en voel mij dan gelijk het herboren haha. Komt goed ik weet het maar ik vind moeder zijn HEERLIJK maar ook zwaar.
Even buiten de discussie wel of geen alleenstaande moeder om. Kan je je zoon niet af en toe naar het kdv brengen of een oppas nemen voor een avondje per week zodat je ook even wat voor jezelf kan doen. Als je kindje snachts zoveel wakker is met 9 maanden dat jij nog amper weet wat voor of achter is, is dat wel iets waar je misschien mee aan de slag moet. Ik maakte mijn zoontje rond die leeftijd altijd om 10 uur even wakker voor een extra voeding en dan sliep hij heerlijk door tot een uur of 8.
Ik snap wel wat je bedoelt. Ook ik sta er echt helemaal alleen voor. En nog even los van een wedstrijdje ver plassen over wie het het zwaarst heeft vind ik taalkundig dat de term alleenstaande moeder die situatie omschrijft. Iemand die de zorg deelt met een ex-partner is dan misschien meer een vrijgezelle (of in die zin dus single) moeder? Geen idee wat daar de best bijpassende term is, maar gevoelsmatig is dat anders dan alleenstaand oftewel er alleen voor staand.
Dan bof je! Maar serieus, dat is ook wel weer een lastige. Zou zeggen in beginsel alleenstaand, tot de nieuwe partner een soort “andere ouder”-rol op zich gaat nemen. Zo ver heb ik het zelf nooit gered in een relatie sinds ik alleenstaande moeder werd maar kan me er wel wat bij voorstellen en lijkt me fijn!
Volgens de definitie ben je alleenstaande ouder wanneer er naast die ouder geen inwonende partner is. Dit kan dus zowel een vader als moeder zijn. Ik hang niet zo aan de term. Ik ben alleenstaande moeder. Eigen huis met inwonend kind, vader van zoon is praktisch uit beeld. Maar heb wel al jaren een relatie. Mijn vriend deelt niet mee in de opvoeding. Meestal zien we elkaar zonder mijn zoon omdat dat voor mij ook even bijkomen is naast een drukke baan en het opvoeden van de kleine boef.
Ik heb nu 4 jaar een vriend maar we wonen niet samen. Zoon is erg lang buiten de relatie gehouden omdat ik niet wil dat hij een scheiding mee zou moeten maken. Ik durf het nu wat meer aan, zoon kent schoonouders inmiddels ook. Maar samen wonen of samen opvoeden is voorlopig (komende jaren) nog niet aan de orde. Ik snap wel dat je het als lastig ervaart. Je wil 100% een goede ouder zijn en cijfert jezelf daarom enigszins weg. Dat ie voor een nieuwe partner niet altijd te begrijpen en je zal een soort middenweg moeten zoeken.
Hang persoonlijk ook niet zo aan de term. Jouw situatie lijkt me ook wel prima trouwens; maar mag ik vragen waar je zoon dan is wanneer je je vriend ziet? In mijn laatste relatie was het meestal met kinderen (de zijne en de mijne) - waarbij we niet over en weer ons als opvoeders opstelden - en zelden alleen. Heeft de relatie ws niet heel goed gedaan…
We zien elkaar maar een keer per week dan is er oppas thuis. Soms blijft de oppas slaprn. en afgelopen zomer zijn we 12 dagen naar aruba geweest. Dan logeert mn zoon bij mn ouders.