Afgelopen weekend had ik het er met mijn man over dat eigenlijk al mijn zintuigen slecht werken. Ik had hele slechte ogen (heb inmiddels implantaatlenzen), heb matig-ernstig gehoorverlies en krijg binnenkort hoortoestellen. Ik ruik heel weinig, en ook mijn smaakpapillen zijn niet erg actief. Als ik weet wat ik zou moeten proeven, dan lukt het wel, maar als ik zomaar een hapje van iets in mijn mond krijg, heb ik geen idee wat het is of hoe het smaakt en of ik het überhaupt lekker vind. Alleen de structuur voel ik wel. Mijn man en kinderen hebben gelukkig heel goed werkende zintuigen, ik laat hen dan ook altijd ruiken of proeven of etenswaren nog goed zijn, zij nemen de telefoon op etc. Maar het is best stom dat ik zelf zulke slechte zintuigen heb. Je kan er weinig aan doen natuurlijk, behalve de implantlenzen en hoortoestellen. Zijn er nog meer moeders hier die er karig bijzitten op zintuigelijk gebied ?
Weet je dat ik er soms van droom om minder actieve zintuigen te hebben? Ik ruik hoor en proef alles heeeel goed, iets te. Maar nu ik een griepje heb en niks meer ruik en proef kom ik er wel weer op terug. Ik heb alleen lenzen maar verder dus overactieve zintuigen. Neemt het naar je idee ook met de jaren af of hoe komt het dat het je zo opvalt? Als je niet beter weet lijkt het me minder erg dank ik.
Herkenbaar... maar ik heb wel goede oren (soms te goed) en op dit moment ruik ik overdreven veel.. maar door een neuromusculaire ziekte werkt mijn evenwicht niet altijd oké. Als ik bijv mijn ogen dicht doe ben ik stom dronken omdat het positie gevoel dan sterk verminderd. Dat vind ik al erg lastig. Knap dat je er zo mee om gaat. Vooral smaak zo ik vreselijk vinden. Is er een oorzaak aan te wijzen?
Geen oorzaak. Het drong pas dit weekend tot me door dat het eigenlijk allemaal zintuigen zijn die het niet zo goed doen bij mij. De gehoorproblemen zijn van de laatste paar jaar. Proeven en ruiken kon ik nooit goed en slechte ogen had ik ook al jong. Ik zit er ook niet zo mee, maar het viel gewoon ineens op. Met mijn lenzen ben ik heel blij en ik hoop dat de hoortoestellen ook goed werken. Ik ben de laatste tijd heel moe en volgens de audicien komt dat misschien doordat mijn hersens zo hard moeten werken om iets te maken van de brei aan slecht verstaanbaar geluid. Dus hopelijk verbetert dat straks.
Lijkt me echt heel lastig. Hier werkt alles prima muv mijn ogen die achteruit gaan maar dat is de leeftijd. Afgelopen winter heb ik een aantal dagen niet kunnen ruiken en ik vond het echt vreselijk maar ook wel angstig want je reukorgaan is bij bijvoorbeeld een brand heel erg belangrijk. Verder mankeer ik wel tal van andere dingen maar mijn zintuigen gaan redelijk goed
Lijkt me heel vervelend en lastig zeg. Ik vind het al eng als ik door verkoudheid 1-2 dagen m'n smaak kwijt ben, dan ben ik altijd een beetje bang dat dat nooit meer over gaat. Dan merk je hoe fijn het is om gewoon te kunnen ruiken en proeven.
Lijkt me heel moeilijk! Ik heb zelf nogal slechte ogen, al van peuter af aan, en mijn zicht is een aantal jaren geleden vrij snel nog verder achteruit gegaan (Ik ben van -4 naar -9,5 gegaan in 5 jaar tijd). Inmiddels is dit nu alweer een aantal jaren stabiel, gelukkig, maar het heeft me best wel wat angsten gegeven een tijdje; bang dat ik ooit misschien wel helemaal niks meer zie... (Blind of doof zijn - of beiden - is één van mijn grootste angsten....) Mijn overige zintuigen zijn overactief, wat ook niet altijd even prettig is - gehoor, gevoel, smaak, reuk - maar mijn slechte zicht zal vast een soort balans opmaken ofzo
Ik heb vanaf m’n 8e een bril gekregen. Een half jaar na de afspraak bij de schoolarts moest ik weer en de keer daarvoor was er niets aan de hand en opeens: -3. Dat is in de loop der jaren opgelopen tot -6, maar dit blijft nu al ruim 15 jaar stabiel. Eigenlijk heb ik altijd wel gezeur gehad met m’n ogen. Ontsteking hier, droogheid daar, enz. Maar wat ik nooit had gedacht maar wel gebeurde is dat ik blind raakte aan 1 oog. Ik ben daar nooit bang voor geweest, wel was ik altijd geïrriteerd als er weer eens iets met m’n ogen was (want dan moest ik m’n bril op en ik draag altijd lenzen en ik vind m’n bril gewoon stom). Maar ik heb nooit gedacht; ‘misschien gaat ooit het licht uit.’ Maar dat gebeurde dus wel. Ik kreeg 4 jaar geleden glaucoom en m’n zicht komt nooit meer terug. En nu ben ik eigenlijk elke dag wel bang dat er ook iets met m’n andere oog gebeurd. Want dan ben ik klaar hè. Kan ik niet meer werken, autorijden, koken, enz enz enz. Maar het allerergste is dan nog wel dat ik m’n kinderen nooit meer kan zien.
Oh Iertje, wat erg! Blind zijn is ook mijn grootste angst. Ik heb van mezelf ook hele slechte ogen, dus heb daar wel eens over nagedacht. En idd.... als je al aan 1 oog het zicht kwijt bent heb je ook geen reserve meer. Ik hoop voor je dat dat nooit gebeurt.