Hallo allemaal, Al een tijdje lees ik zo nu en dan op dit forum en nu eindelijk maar eens de stap gezet om zelf mijn verhaal te doen. Kijken of er nog goede, nuttige of lieve reacties komen en misschien zelfs ervaringen.. Eind maart 2014 waren ik en mijn vriend op vakantie, we besloten daar na veel gesprekken voor een kindje te gaan. Niet te gefixeerd, maar gewoon stoppen met de pil en maar zien wat er van komt. De tijd na de vakantie was eigenlijk heel relaxed en hoe een goede relatie hoort te gaan; we kochten meubels voor ons nieuwe huis, boekte een zomervakantie en dat soort dingen. Begin juli dacht ik me 'anders' te voelen en omdat we beide op kantoor zaten gaf ik dit aan mijn vriend aan via whatsapp. Ik kreeg berichten als 'dat zou een geschenk uit de hemel zijn' en 'dat zou wel super knap zijn van ons, zo snel!'. De dag erna deed ik een test en ja hoor, positief. Vanaf het moment dat ik de woonkamer inliep en hem confronteerde met het (voor mij blijde!) nieuws dat we een kindje verwachtte, draaide alles om. Hij praatte een aantal dagen niet meer tegen mij, waardoor ik wat afstand nam om hem te laten wennen. Een week later wilde ik toch graag wel weten waaraan en waaraf, en toen deelde hij mij mede dat hij de relatie niet meer zag zitten en dus abortus wilde. Ik dacht ik laat het even bezinken maar de dag erna toen ik uit mijn werk kwam stonden al mijn spullen gepakt, van de kleinste dingen (shampoo, kleding en veeeeel schoenen etc) tot grote dingen en een aantal meubeltjes. De tijd die volgde was natuurlijk erg verwarrend en leefde ik in een roes. Uit wanhoop ging ik bijna dagelijks bij hem langs om hem te laten inzien dat dit maar een fase was en dat alles goedkwam. Ook via de app zocht ik veel contact, wat achteraf niet erg slim was natuurlijk. Vanaf ik bij hem weg ben heeft hij geen interesse getoond in mij, de zwangerschap of zijn dochter die in maart geboren gaat worden. Elke keer nodig ik hem uit voor de echo, een afspraak bij de vk en zelfs voor de bevalling. Een aantal weken terug stuurde ik hem na een tijd geen contact of hij mee wilde naar de bevalling zodat dit voor mij rust in mijn hoofd bracht, ik kreeg terug dat hij wel zou zien of hij dan in de buurt was. Later bleek dat hij voor maart een skivakantie heeft geboekt. Wat moet ik hier nu mee? Na 7 maanden verdriet denk ik gewoon nog steeds vaak aan de man die hij was, hoe hij is, en vaak denk ik dat het nog steeds een fase is. Niemand herkent hem zo, zelfs mensen die hem al twintig jaar kennen niet. Maar steeds vaker bekruipt mij het gevoel dat het misschien wel zijn ware ik is..... Ik zit met veel onzekerheden. Hoe zal de dag van bevalling zijn, is hij erbij? Komt hij direct erna langs? Is het uberhaupt mogelijk dat hij dan zó verliefd word op zijn kind dat hij ineens wel vadergevoelens heeft en ervoor wil gaan? ..............................
Jeetje, wat verdrietig allemaal. Ik word eigenlijk altijd heel erg boos als ik zulke acties van mannen lees. Eerst samen bewust kiezen voor een kindje en dan afhaken als het eenmaal zo ver is. Wat ben je dan voor man? Maar daar heb jij natuurlijk niks aan. Ik vind het heel knap hoe je er tot nu toe mee om bent gegaan. Hoe je hem wel in grote lijnen op de hoogte hebt gehouden, etc. Ik vind het dan ook erg triest om te lezen hoe hij (niet) op je reageert, bijvoorbeeld met betrekking tot de bevalling. Weet je zeker dat je hem er überhaupt wel bij zou willen hebben? Het moet voor jou niet voor extra stress zorgen. Zou je er iemand anders bij willen hebben? Eerlijk gezegd zou ik uit zelfbescherming na 7 maanden niet meer hopen dat hij nog bijdraait. Het kán natuurlijk wel. Dat hoop ik natuurlijk van harte voor jullie kindje. Maar je mag ook beseffen dat jij een hele goede moeder kunt zijn zonder zijn steun!
Vreemd dat hij op 1 dag zo als een blad aan een boom keert. Heb je je ex-schoonfamilie nog gesproken (bijvoorbeeld zijn moeder)? Hoe reageren / reageerden zij op dit gedrag? Ik zou hem blijven inlichten over de belangrijkste zaken - hij was akkoord met het kind en je bent heel bewust zwanger geraakt - maar helaas niet verwachten dat hij veel reageert. Wel zou ik dingen als bezoekrecht aan hem overlaten. Als hij jullie kind wil zien, zal hij zelf moeite moeten doen om langs te komen. En aan een erkenning (ik ga ervan uit dat jullie niet getrouwd zijn / waren) zou ik al helemaal niet beginnen als hij er zelf niet om vraagt. Heb je overigens iemand uit jouw omgeving die bij de bevalling kan of wil zijn? Je moeder, een zus, een vriendin? Lijkt mij dat het anders emotioneel behoorlijk zwaar gaat zijn. Zoals hij zich nu al maanden gedraagt - weinig tot geen contact, je buitengezet hebben, niet vragen naar zijn toekomstig kind, ... - zou ik hem zelf niet bij de bevalling willen. Hij komt maar langs als het kind geboren is. Maar da's aan jou.
Wat fijn zo'n reactie! Bedankt! Ik zou hem erbij willen hebben, voor hem om het hem niet te ontnemen, voor mij omdat ik toch wel mezelf kan zijn, hij weet precies hoe ik ben, en voor de kleine. Verder zou ik niet week wie ik er anders bij zou willen hebben, mijn ouders, zus en broer zijn geweldig voor me maar ik denk niet dat ik me daar prettig bij zou voelen. Ik hoop hier trouwens misschien ook ervaringen te lezen van mannen die niet en wel zijn bijgedraaid . Vele adviseerden trouwens te praten met zijn ouders maar dit is geen optie, zijn ouders zijn hele aparte mensen (hebben ook geen sociaal leven, moeder met lege nest fobie, word al pissig als kinderen twee dagen niet op de koffie zijn geweest en vermogend dus roepen nu in het dorp al dat ik en de andere relaties van hun kinderen achter het geld aanzitten.....) en willem absoluut geen kleinkinderen en 'deze' al helemaal niet.
Bedankt voor je reactie! Zoals ik in een andere reactie net schreef is praten met zijn ouders onmogelijk. Heb ook sinds hij het aan hun verteld heeft niets meer van hen of zijn familie gehoord. Later hoorde ik dat hij veel leugens verteld op bijvoorbeeld de voetbalclub, het zou een ongelukje geweest zijn, ik zou het hem pas verteld hebben na de relatie beëindigd was en ik zou in ruil voor abortus per se willen trouwen... Verbaast me niks als hij dit zijn familie ook verteld heeft. Erkennen is hij nog nooit over begonnen. Hij wilde er tot voorkort niks mee te maken hebben. De laatste maanden hoor ik pas wat vaker dat hij dat wel wil maar niks meer met mij te maken ik hebben (ik heb niets misdaan, alleen zit hij het houden van het kind als een misdaad en het verpesten van zijn leven).
Misschien moet je je eigenlijk eens goed bedenken of je zo'n man wel in het leven van je kindje wil? Hij mag dan biologisch de vader zijn maar een man die zulke leugens verteld zou ik echt niet vertrouwen met je kindje! Je hoort echt de gekste dingen tegenwoordig en als hij zo als een blad aan een boom kan omslaan dan kan hij zijn kindje misschien ook wat aandoen. Ik snap dat het voor jou heel erg pijnlijk is omdat het werkelijk van de een op de andere dag gebeurde en niet zoals het normaal gaat als een relatie op een gegeven moment niet meer loopt. Ik denk dat het het verstandigste is als je eens niks meer van je laat horen, ook niet omtrent jullie kindje, helemaal niks. Laat het eens van hem uitkomen en als hij zelf niet aankomt dan weet je ook direct dat je zo'n man niet in jouw leven en in het leven van je kindje moet hebben. Je zal het zelf echt wel gaan redden met je kindje en zeker als je een goede familie-achterban hebt. Ik wens je heel erg veel succes en een dikke knuffel!
Hartstikke bedankt voor je reactie! Tja, ik heb natuurlijk niet zomaar voor een kind van uitgerekend hem gekozen, hij was echt mijn droomman, alles aan hem was voor mij prima, hij en zijn manier van leven paste perfect in mijn leven en onze neuzen stonden dezelfde kant op in de meeste dingen. Dat hij nu een totaal andere man is gebleken doet veel pijn en opent wel mijn ogen maar ergens blijft er een sprankje zeggen 'kijk eens naar wie hij was en hoe leuk we het hadden en naar de redenen waarom ik juist hem als papa wilde'... Liefde is niet zomaar over bij mij ik ben vaak van mening dat mensen te snel opgeven tegenwoordig. Vroeger als iemand zwanger raakte moest je trouwen en bleef je bij elkaar en ik denk dat dat zo gek nog niet was.....
Dat laatste wat je zegt zit natuurlijk wel wat in, maar als hij zo een houding aanneemt zou ik als ik jou was het even helemaal laten. Hij laat je achter hem "aanlopen" toont zelf geen interesse. Inderdaad heel vreemd hoe ie zo als een blad aan de boom omdraait nu na de bewuste keuze van jullie samen! Ik heb het alleen moeten doen met mijn zoontje 8 jaar geleden. Mijn moeder en stiefmoeder zijn toen bij de bevalling geweest en heb dit als prettig ervaren. Had toch steun en een vrouw bij de bevalling is misschien juist wel fijn. Als ik jou was zou ik even helemaal niks meer van hem verwachten en voor 100% aan jezelf en je ongeboren meisje denken, als hij wilt draait ie wel weer bij en dat kun je (helaas!) Niet forceren.. heel veel sterkte en je bent sterker dan je denkt
Lieve schat. Je moet voor jezelf en je kindje gaan kiezen hoor. Je loopt nu achter hem aan terwijl dit andersom zou moeten zijn. Natuurlijk is het vervelend dat de relatie over is en is het gewoon hartstikke k*t dat je het nu in je eentje zal moeten doen, maar dat zijn gewoon de feiten waar je het nu mee zult moeten doen. Waarom vraag je of hij bij de bevalling zou willen zijn? Hij zou JOU moeten smeken om erbij te mogen zijn. Dit is duidelijk niet het geval. laat vallen die lamlul. Ik snap dat je 20 jaar lief en leed met hem hebt gedeeld, maar met zo'n narcistische vent zou ik niets te maken willen hebben. Ook al ben je al zo lang samen. Dit verdien jij noch je kindje niet. Ik zou er toch maar eens over gaan nadenken wie je er wel bij wilt hebben. Je zult zometeen toch meer hulp van je ouders/ familie moeten gaan aanvaarden dus misschien zou je eens met hen kunnen praten? Sterkte.
Dat is inderdaad wat ik van vele te horen krijg, laat vallen die lul, hij is jou en je kind niet waard, etc. Klinkt allemaal als waarheid maar ja, gevoel en verstand zit niet helemaal op één lijn. Natuurlijk speelt het ook mee dat we ik hetzelfde dorp wonen en ik van alle kanten word geconfronteerd met hem en zijn gedrag (hij doet zo raar, hij zegt dat hij er niets mee te maken mag krijgen van jou, hé ik kwam hem tegen op een datingsite en dingen als ik zag hem 's nachts bij haar naar buiten lopen).. Dat maakt het ook lastig om hem en de situatie los te laten. Ik heb hem trouwens sinds eind november niet meer gezien en gesproken mail alleen de echo foto's door zonder tekst en uitleg, puur omdat hij dan nooit kan zeggen dat ik hem erbuiten gehouden heb. Toevallig net omdat ik vandaag 32w echo gehad heb, ik stuur ze altijd via wetransfer en hij download de foto's dan meestal wel binnen een kwartier. Volgende maand is het carnaval en zal ik hem (en zijn vrienden die mij ineens ook niet meer kennen in bijv de supermarkt) weer zien. Ik houd me (erg moeilijk voor me) de laatste maanden rustig omdat ik idd door heb dat ik het niet kan beïnvloeden en met de hoop dat wanneer ze geboren is hij omdraait maar de hoop word steeds kleiner. Heb vaak gedacht dat hij al een klein beetje toenadering zou zoeken wanneer zijn beste vriend vader werd, dat is inmiddels twee weken geleden en nog niets..
Ik vind het echt absurd dat hij ook nog leugens over jou verspreidt. Kennelijk beseft hij wel dat wat hij doet totaal niet door de beugel kan. Hij zou zich echt diep moeten schamen. Gevoel en verstand zijn inderdaad twee verschillende dingen. Maar je moet nu niet alleen doen wat goed is voor jou, maar ook voor je kindje. Dat denk ik ook wel eens. Maar om een relatie te laten slagen, zijn er altijd 2 mensen nodig die er beiden voor willen gaan. Sterkte!
Dat is ook absurd. Ik ben niet het type dat met modder gaat gooien, wacht gewoon af tot de waarheid zijn leugens inhaald. Toen ik tijdje terug hoorde dat in november zijn lievelings oom niet eens wist dat onze relatie voorbij was (en al helemaal niets wist van de zwangerschap) wist ik ook gelijk dat hij doorheeft dat wat hij doet niet kan en dat 'normale' mensen hem zouden veroordelen.
Wat een vervelende situatie Lisa, dapper dat je hier om advies durft te vragen. Je geeft aan dat jullie vele gesprekken hebben gehad, tot in detail hoef ik het niet t weten maar wat is er toen besproken dat jullie heeft doen besluiten voor een kindje te gaan? Ik vraag me ook af hoe lang jullie al samen zijn, het kan toch niet zo zijn dat meneer alleen door de komst van een kindje ineens van gedachten veranderd? Het is zo vreemd dat hij eerst enthousiast regeert en daarna ineens volledig afkeer heeft van de zwangerschap.
What an idiot! Dat hij zulke leugens gaat verspreiden. Ik zou je vrienden en omgeving jouw versie van 't verhaal geven als ze er naar vragen en dan moeten zij zelf maar beslissen wie ze willen geloven. Ze kennen jullie al jaren, hebben jullie samen meegemaakt, ... een deel maakt hem misschien nu mee. Aan hen de keuze. Weet je gelijk na de bevalling op wie je kan rekenen. Ergens spijtig dat je hem elk moment nog op straat kan tegenkomen. Maakt het extra moeilijk. Maar tegelijk ... wie weet kom je hem tegen als je ooit met "jouw kind" op straat loopt. En hopelijk "steekt" het dan bij hem een beetje dat het eigenlijk "jullie kind" is. Geeft het toch iets reactie ooit. (Daarnaast weet heel jouw en zijn omgeving dat het zijn kind is, dus zelfs als hij het zou willen ... helemaal wegstoppen zal hij nooit kunnen doen.)
Tja waar heb je het dan over. Of je hetzelfde denkt over opvoeding, over hoe het allemaal zal en moet gaan, wie er minder gaat werken, over wat je fout en goed ziet gaan bij anderen, hoe je voldoende aandacht blijft besteden aan elkaar, of we er klaar voor waren en waarom, of onze relatie stabiel genoeg was (een duidelijke ja van hem!). We waren kort samen, anderhalf jaar. Er zat een groot leeftijdsverschil tussen ons waardoor we er wat sneller voor gekozen hebben maar zeker niet minder over nagedacht (het is natuurlijk geen paar sokken waar we het over hebben). We woonden ruim een jaar samen en dat is altijd goed gegaan. Onze vaste vriendengroep hebben allemaal kinderen en we merkte allebei dat we telkens als we bij vrienden geweest waren toch weer gevoelens kregen dat we dat graag wilde. Het klinkt misschien allemaal wat naïef en snel, maar het is echt weloverwogen, niet in twee maanden ofzo 'even' besloten.
Bedankt voor je berichtje! Ik heb inderdaad mijn vrienden, familie en voetbalteam het echte verhaal verteld, ook de dingen waar ik net trots op ben. Ik ben best heftig in reactie dus ik heb de eerste tijd na de relatie echt wel dingen gezegd en gedaan uit onmacht die ik niet had moeten doen, maar dat was echt puur onmacht en het feit dat ik zoiets had van, kom is op we gaan samen onze schouders eronder zetten! De mensen die mijn verhaal kennen (en de aantoonbare bewijzen gezien hebben dat mijn verhaal klopt) vinden het ook allemaal vreselijk gek omdat ze ons inderdaad samen kennen als dolverliefd en hij echt een zachtaardige man! En wat je zegt dat hij het niet weg kan stoppen klopt helemaal. Hij zal continu met haar worden geconfronteerd. Ze zal bijv in een dorp ongetwijfeld bij kinderen van zijn vrienden in de klas komen, en op dorp feesten zoals carnaval en de kermis zal hij mij en haar ongetwijfeld zien. Wel denken veel mensen dat hij snel bij een ander een kind heeft, om maar te bewijzen dat hij het wel kan en dit verdriet te 'vergeten'. Ik ben benieuwd. Ik ben zó benieuwd naar het moment dat hij haar ziet.
Mag ik je wel heel erg het advies geven om in je zelf en je kind te investeren? Helaas heb ik met mijn ex redelijk dezelfde ervaring. Op details natuurlijk anders, maar hij wilde al tijden een kind, in de mmm gezeten, eindelijk was het zover. Nadat ik n maand of 7 zwanger was, was hij behoorlijk de weg kwijt. Allerlei rare dingen doen, vreemd gaan enz. Ik maar vechten voor ons gezinnetje, maar dat bestond alleen maar in mijn gedachten. Niemand, vrienden, familie, herkenden hem terug. Het enige wat ik nu nog steeds na 10 jaar kan bedenken, is dat hij echt goed de weg kwijt was. De enige Trigger is echt het feit dat ie vader werd. Na ruim een jaar vergeefse moeite van mijn kant zijn we gescheiden. Nu denk ik dus nog steeds dat dat jaar zonde van de moeite was. Hij heeft zoals jij zegt met zijn nieuwe vrouw redelijk snel ( ook mmm) weer een kind gekregen en vindt zichzelf een hele goede vader. Ik ben nu maar blij met alles wat goed gaat, maar dat kostte wel wat tijd.. Zacht gezegd. Ondertussen zelf ook nieuwe partner en tweede kind op komst, kan nu gelukkig ook zeggen dat ik beter af ben, maar heb lang spijt gehad van de vergeefse moeite. Er zijn nog steeds mensen die aan mij vragen hoe het toch kon, ik weet het nog steeds niet, maar haal nu maar mijn schouders erover op. Het was zo en helaas niet anders.
Heel erg bedankt voor je ervaring. Ik begrijp het alleen niet denk ik, jullie zijn wel samen verder gegaan? Ik snap wel dat ik misschien over een aantal jaren ook zal inzien dat al deze moeite verspild is.. En mijn verstand zegt dat al wel, maar m'n gevoel blijft zeggen dat hij niet is wie hij nu is, hij is een gevoelige man en ergens in mijn hoofd hoop ik (kan niet eens zeggen 'denk ik') dat hij na de geboorte inziet waar het in het leven om draait, liefde stabiliteit en iemand die echt achter je staat en uiteraard je kind(eren).
Heb niet alle reacties gelezen,maar wil je veel sterkte wensen en wordt zo plaatsvervangend boos!! Snap ergens wel dat je contact met hem houd maar wat een lamlul zeg! Ik zou er geen energie meer in steken en voor jezelf en je kindje gaan. Laat hem maar kruipen als hij toch contact wil. Jij hebt genoeg je best gedaan. Sterkte!
Wat een naar verhaal.... Als ik het zo lees (klinkt misschien heel gek), komt het op mij haast over alsof er bij hem psychisch iets echt vreselijk mis is gegaan. Als hij in 1 dag zo omdraait lijkt me dat niet echt psychisch gezond gedrag en doet me denken aan persoonlijkheidsstoornissen en dat soort dingen (aangezien je zegt dat niemand hem zo meer herkent). Maar ja, daar heb jij nu weinig aan denk ik. Ik heb niet echt advies voor je en (gelukkig) ook geen ervaringsverhalen, maar ik wil je wel heel veel sterkte en wijsheid wensen. Ik hoop dat je over een tijdje een prachtig meisje op de wereld mag zetten waar (in ieder geval) jij heel veel liefde aan mag geven! Dikke knuffel!