Zooooo herkenbaar...en het word niet minder hoor Dochter is nu 4 en een half, en sommige dingen willen wij niet, dus dat gebeurt niet. Mijn vriend is dan sneller geneigd zijn mond te houden, ook als hij bvb zegt nee niet doen, en zijn moeder zegt ach joh laat toch gaan, dan zwijgt hij en ga ik er over heen met een nee jongens, hij is haar vader en die ondermijnen wij niet. Overigens ook weer iets wat ik dan weer tegen mijn vriend zegt, als hij hetzelfde doet bij iemand anders kind (zou het in de familie zitten?) Gelukkig weten een heleboel mensen bij mij dus dat dat niet gebeurt, want ik kom even hard terug, maar bij vriend werd het nog weleens gedaan. Mijn oma heeft wel de neiging teveel snoep, en steeds een cadeautje mee te nemen. Nu heb ik 1 geluk, wij hebben geen snoeper, dus oma kan een zak spekjes mee nemen, en dochter neemt er 2, en stopt dan. Zonde van oma haar geld want de rest gaat de prullenbak in. Hier heb ik dan wel zoiets van het is zonde, maar het is haar eerste achterkleinkind, geboren 6 weken na het overlijden van opa, ze is er stapelgek op en natuurlijk heb ik zoiets van "oma ze vindt je ook lief zonder al die zooi" maar ik kan hier flexibeler in zijn. Deels vanwege mijn dochter die gewoon vrijwel niet snoept, en deels ook omdat al oma haar vrienden, man, leeftijdgenoten, familie, weggevallen zijn, mag ze hier best wel even van genieten.
Oh sorry, ik zie je niet als slappe vaatdoek hoor En ik begreep ook wel, dat het soms is. Liet me misschien een beetje meeslepen. Kan boos worden om dat soort mensen. Wie denken ze wel niet dat ze zijn. Laat ze zelf een kind maken om vol te proppen. En bij ouderen? Jammer, kans gemist!
Ik snap ook wel wat je bedoelde. Zoals jij het stelt zal het ook gebeuren wanneer je continu over je heen laat lopen. En ik erger mij er ook aan. Dan denk ik waar bemoeien jullie je mee. Je probeert goede keuzes te maken en dat is al lastig genoeg zonder dat mensen commentaar hebben. Onze dochter komt niks te kort.
Ja, maar ook niet helemaal... Ook als het af en toe gebeurt, als het gebeurt waar je kind het zelf meekrijgt (en dat is dus zo in de situaties die jij beschrijft), dan leert je kind dat er een káns is, dat jij je laat overrulen en de meeste kinderen grijpen die kans met twee handen aan en blijven het dan elke keer (bij wijze van spreke) proberen. Dat is ook precies waarom ze altijd zeggen dat je consequent moet zijn, want als iets de ene keer wél mag en de andere keer niet, dan hebben die kinderen het zó door dat de kans er is, dat ze ergens mee wegkomen. (Algemeen voorbeeld over consequent zijn, slaat niet op jou, TS ) Mja, een grote ramp zal het niet worden als het af en toe gebeurt of als je niet consequent bent in dingen, alleen het scheelt weer een beetje strijd in de toekomst.
Toevallig deed ze dat gister. Ze wilde naar oma die boven was en ik zei dat oma zo weer beneden kwam, dus ze hoefde niet naar boven. Ging ze het aan mijn vader vragen. Hihihi, dus ik zei 'mama zegt nee, dus hoef je het ook niet aan opa te vragen'. Toen was het ook gelijk klaar. Uiteraard mag ze zulke dingen wel proberen, dat is ook niet tegen te houden. Ik vind het ook wel een stukje inventiviteit van die kleintjes om het via een andere weg te proberen. Mijn vriend en ik steunen elkaar ook in de nee's, dat scheelt ook.
Je hoeft niet bitchy te zijn om gewoon je gezag te laten gelden. Vriendelijk maar duidelijk zijn 'nee het is nu genoeg.' En aan een hardleers persoon nog iets duidelijker zijn. Desnoods zeg je iets als: 'ik zei volgens mij net dat het genoeg geweest is'. Vervelend is het. Ik ben zelf wat relaxter omdat er in onze omgeving niet wordt verwend met snoep, en ons gezag ook niet in twijfel getrokken wordt.
Hier heb ik helaas erg veel ervaring Meer door mijn familie. Letterlijk alles dat ik doe moet worden tegengesproken. Mijn ouders zijn nl oud en ik jong dus kunnen zij het alleen maar beter weten ahum. Ik vind het in feite juist contactgrstoord gedrag om dat in deze mate te doen. Ik ben een heel lieve, verstandige, verantwoorde en gehaaide moeder. Niks van aantrekken is wat ik te vaak bij mezelf moet zeggen. Helaas moet elk meningsverschil door hun bezegeld worden met woorden die veel te ver gaan, zoals verwaarlozing (als ik te lief en niet streng genoeg ben, hem knuffel als hij huilt in plaats van afstraffing te geven), heel erg dom bezig zijn, een onbegrijpelijke manier van opvoeden blablabla. Het komt niet uit het niets. Ze hebben mij vanaf mijn vroegste jeugd zo behandeld. Konden niet dankbaar zijn voor een mooi gezond kind met heel veel talenten, inmiddels een heel hoge opleiding en een vrolijk, sociaal en lief (klein)kind. Op mijn veertiende heb ik zelf hulp gezocht en kon op dat moment alleen maar denigrerende dingen over mezelf zeggen. Maat goed, die situatie is best extreem en ik twijfel om het contact te behouden omdat mijn zoon het ook gaat merken. Wat ik altijd doe is gewoon heel streng er weer overheen gaan: "nee, dat krijgt hij dus niet, dat zeg ik toch?" En dan mijn schouders ophalen als er nog meer opmerkingen komen of kijken met een blik van: had je wat.. (en eventuele mails die daarna volgen om toch hun gelijk te halen over mijn tekortkomingen ongelezen verwijderen want daar word ik alleen maar boos van en elk weerwoorx is een extra uitdaging om mijn grenzen te overschrijden).
Wow! Zo erg is het hier gelukkig niet. Wat flink dat je er boven kunt staan en dat je nog wel contact met ze onderhoud.