Als moederschap tegenvalt

Ik vond het ook heel zwaar en heb me heel vaak afgevraagd waar ik aan was begonnen! Met de tijd word het idd beter, helemaal als ze naar school gaan Ondanks dat ik heel lang heb geroepen dat er geen 2e komt, is die nu toch onderweg omdat ik nu gewoon weet dat het even bikkelen is de eerste jaren maar daarna word het beter... hier trouwens ook een erg slechte slaper, zowel overdag als ‘s nachts... dat maakt het ook wel zwaarder hoor...

 

Het is ook zwaar, zeker het eerste jaar. Hier ook een ellenlange weg afgelegd voor zoontje er was. Ook ik heb wel eens gedacht : wilde ik dit nou zo graag, waarom?!?
Nu het eerste jaar voorbij is voelt het pas echt goed en fijn.
De babytijd vond ik vreselijk zwaar, de slaapstrijd, urenlang gedoe. Niks spontaan meer, totaal geen ruimte voor mezelf of even op adem komen.
Maar dat word beter nu, we kunnen makkelijker ergens heen. Ik laat makkelijker mensen oppassen.

Sterkte.

 

Voel je niet schuldig, dit zijn hele normale gevoelens. Het is ook een hele omschakeling en vooral het eerste jaar is wennen en aanpassen en zwaar.
Het is ook belangrijk om af en toe wel iets voor jezelf te doen en niet alleen mama te zijn.

 

Ik vond het ook zwaar. Maar bij mij is het goed bijgetrokken. Nu zelfs zwanger van #2
Je hele leven veranderd enorm, het is niet gek dat je daar tijd voor nodig heb om aan te wennen

 

De eerste jaren zijn het zwaarste. Het word vanzelf beter.
Anders eens op zoek naar een babysit en avondje met je man eruit. Of met een vriendin op stap. Dat deed mij altijd erg goed.
Probeer toch van De kleine dingen te genieten, want gek genoeg ga je ze in de loop van de tijd toch missen ofzo.
Maar het ouderschap is alles behalve altijd leuk of makkelijk. Soms denk ik ook wel eens pff was ik er maar nooit aan begonnen, maar als ik dan naar die snoetjes kijk ben ik meteen weer verliefd. En als de oudste weer eens niet luistert of grote mond geeft zou ik m het liefste de hele dag op zn kamer zetten, doen we niet, maar voelt soms wel zo. Maar als ie dan weer zo lief is of schattig naar zn zusje dan smelt ik weer en pak ik m vast en knuffel ik m.
Denk dat die dingen vrij normaal zijn.
Til niet te zwaar aan die gevoelens, maar wel goed dat je er hulp bij hebt. Denk niet dat je daar slecht aan doet. Niet dat er iets mis is met jou, maar meer voor t relativeren en het kunnen bespreken. Juist dat zorgt er voor dat het niet te beladen gevoel word. En vergeet niet dat jou gevoel en gedachten er mogen zijn. Ij denk dat iedereen wel dat heeft hoor. En als ze zegge van niet denk ik dat 99% daarvan liegt en vaak uit schaamte.
T erkennen dat het vaak tegenvalt is erg sterk.
Je bent een topper hoor!

 

Er zijn ook genoeg vrouwen (en ook mannen) die dit gevoel vooral in de babytijd hebben een vanaf de peutertijd het veel leuker gaan vinden. Het wil dus absoluut niet zeggen dat dit zo blijft.
Er verandert super veel als we kinderen krijgen. En de ene persoon kan zich vol overgave in het moederschap storten, alles voor de kinderen en geniet daarvan. En de ander heeft dat vele malen minder, mist de vrijheid en onbezorgdheid.
We zijn nu eenmaal allemaal anders.
Je doet er goed aan hulp te hebben gezocht. Dat is juist een hele goed overwogen keuze voor jou en je kind en getuigd van veel liefde naar je kind. Als je net wat meer ruimte hebt voor jezelf kun je er ook voor je kind zijn.
Je zal het vooral moeten leren accepteren dat het is zoals het is en dat dit echt niet erg is.

 

Je bent pas bevallen dit is echt zo normaal! Ik vond het pas leuk toen de oudste 1 werd. Toen kwamen baby 2 en 3 ook vlot en ik werd bij elk kind meer moeder. Gun jezelf tijd, niemand went in twee maanden aan een nieuwe situatie. Dat kost tijd.

 

Heel herkenbaar. Ik vond het een hele overgang om moeder te worden. Eerst kon je gaan en staan waar je wilde en nu heb je altijd rekening te houden met je kindje. Maar wij zijn nu 2 jaar verder en tuurlijk ik vind het nog niet altijd even leuk en ik vind af en toe echt zwaar. Maar toen mijn dochtertje 8 maanden was, was ik alweer zwanger van mn zoontje die nu 8 maanden is . Echt! Het komt goed, maar je bent wat meer moe en net bevallen. Je hele hormoonhuishouding ligt overhoop, als dat straks allemaal weer op orde is en je wat meer rust en ritme krijgt wordt het allemaal makkelijker

 

Zoals er al veel zeggen, normaal wordt het echt wel beter. Een baby vraagt veel van je, en samen met je hormonen ...
Ik zat 3 maanden na mijn bevalling gewoon te huilen op de wc omdat dat voor mijn gevoel de enige me-time was die ik had. Gelukkig trok mijn vriend toen aan de rem en schakelde mijn schoonmoeder in om af en toe een uurtje op te passen zodat ik wat voor mezelf kon doen (al was het maar een uurtje in bad)
Dat heeft heel erg geholpen dus hopelijk helpt jouw hulp ook! Als je maar onthoud dat dit dus echt niet raar is om te voelen. Zodra ze wat interactiever/zelfstandiger worden zal je merken dat het al wat makkelijker gaat gaan.
Succes! Je kan het!

 

Precies! Je gaat van samen zijn naar papa en mama zijn, dat is een hele verandering. Ik heb zeker een jaar nodig gehad om echt te wennen en om me mama te voelen. Het eerste jaar is pittig, er komen zoveel nieuwe dingen op je af, je moet het allemaal maar uitvinden en net als je een ritme hebt gooien ze het weer om. Het wordt beter, echt waar!
Blijf goed voor jezelf zorgen en zorg dat je af en toe tijd voor jezelf hebt. En geniet van de momenten die wel mooi zijn want ze zijn maar kort zo klein.

 

Ik herken het niet, maar ik begrijp het wel. Het is ook zwaar, je hele leven veranderd in één klap en staat ineens in het teken van je kleintje. Maar als ze ouder wordt, wordt het makkelijker en krijg je een stukje vrijheid terug.

 

De eerste maanden dacht ik echt: "Ohh, waar ben ik toch aan begonnen...". Een eerste baby, bij iedere zucht en kraai schoot ik m'n bed uit, ik was ook nog eens herstellende van een ietwat belabberde bevalling waar heel wat gezondheidsissues aan vooraf ging, huilbuien all day every day... Ik heb weleens momenten gehad dat ik ook dacht: "Nee, voor mij geen tweede kind!", maar het wordt inderdaad echt beter.
Goed uitgerust/hersteld ben ik nog steeds niet (sinds week 38 van m'n zwangerschap kwakkel ik wat met m'n slaap en gezondheid), maar ik kan het nu beter aan. Ook heb ik het geaccepteerd dat baby af en toe wat wisselvallig is qua dag/nachtritme: ene moment slaapt hij lekker door, andere moment moet ik 4x in de nacht zijn speentje in zijn mond terugstoppen.

Achteraf had ik ook hulp moeten zoeken, denk ik. Zeker omdat ik zoveel huilbuien en sombere gevoelens heb gehad in de eerste maanden.

Mijn netwerk is ook niet groot, maar ik ben altijd iemand geweest die op mijzelf was (ik ben best introvert). Dat ik door de geboorte wat vrijheid ging inleveren, zat ik dan ook niet mee in, want ik ging toch al nooit stappen; ik was een redelijke huismus toch wel. Maar! Ik ben wel eergisteren en gisteren lekker buiten geweest met man en baby, in het zonnetje! Op zo'n moment vergeet ik dan echt al mijn zorgen en dan ben ik extra blij met mijn gezin.

Hoe je je ook voelt Twiggie: het is niet erg. Het is niet erg om je er even klote over te voelen. Ouderschap is niet alleen maar rozengeur en manenschijn, maar als wij er bovenop komen, dan gaat het jou ook zeker gebeuren . Het zal even tijd nodig hebben, maar ik weet zeker dat het ook bij jou goedkomt!

 

Hier ook hoor, de eerste 6 weken waren hier helemaal hels (lactose intolerantie en ze gilde 18-21 uur op een dag, enige rust aaneengesloten was de 20 minuten die een fles duurde). Lijf lag ook nog in de kreukels van bevalling, fikse BI waar ik 10mnd later nog pijn van had met simpel wandelen. Ik had toen echt zoiets van "mijn leven is over, ik kan mn werk en mn eigen dingetje echt wel vergeten nu. Daaaaaaaag enigzins aanwezige hersencapaciteit!!! Mijn nieuwe leven bestaat uit gillen, krijsen, luiers, flesjes en hopelijk mag ik nog zelfstandig naar de wc en HEEL misschien ooit nog een keer ongestoord een snelle douche zonder luidkeels achtergrond koor. Vraag niets wat ook maar enige hersencapaciteit of fysieke mobiliteit vergt van me, want die tijd is voorbij".

Chronisch slaaptekort (teller stond met die uitbarsting op 24 weken van max 2.5 uur opgeteld per dag slaap en zij was krap 6 weken oud toen) en hormonen, gecombineerd met controlfreak en behoorlijk perfectionist is een zeer slechte combi, vooral voor je energielevel en met name je oplaadcapaciteit is t zelfs redelijk destructief als je niet los leert laten.

Ik was altijd van dingen plannen, dat heb ik toen opgegeven, ik kon plannen wat ik wilde kwam toch geen bal van terecht. Ik zag wel wat de dag bracht, had wat minimum dingen (bijv boodschappen voor avondeten/CB) wat écht moest en verder keek ik wel wat mn dochter (en ik) nog kon hebben. De eerste weken leefden we echt als kluizenaar, door dat onophoudelijke gegil sliep niemand. Met week 7 hebben we andere voeding geprobeerd als wanhoopspoging en dat loste t gegil op, mja dan ben je nog niet uit de kreukels qua slaap en energietekort want zo flexibel als die kleintjes zijn wij dus echt niet meer.

Bij enige sporen van verveling en energie over had ik een to-do list liggen (aangezien mn geheugen ook een vergiet was), waar bar weinig van kwam de eerste maanden en gezien de omstandigheden kreeg ik daar ook maling aan, jammer dan komt wel weer. Dat was voor mij eigenlijk een hele grote mentale stap, door fysieke noodzaak gedwongen want t ging gewoon ook écht niet.

Huishouden combineerde ik, zij spelen in dr bedje met een kreukelboekje, ik diezelfde verdieping stofzuigen/was ophangen of afhalen. Viel ze in slaap, mooi, bleef ze wakker gingen we weer naar beneden. Was nog oefenen voor in eigen bed slapen en vooral leuke ervaringen opdoen, dus slapen daar was geen vereiste, maar stukje huishouden was weer gedaan en zij had lol gehad!

Het kleine grut wist ik al dat ik er geen fan van was, is ook nog steeds zo. Vanaf 2 - 3 jaar ongeveer wanneer ze gaan donderjagen, boefen en wat simpele dingen gaan begrijpen, woordjes en zinnetjes proberen te maken wat nog niet altijd even goed gaat ("opa eten!!!!!!" als ze de keuken in komen rennen) vind ik die ukkies een stuk leuker. De eerste periode was/is voor mij echt doorbuffelen en de dagen dat ze echt super super lief is (gewoon lekker aan t rommelen, niet overdreven veel dwarse buien met dramaqueen gedrag, samen beetje gek doen) dan haal ik mn hart dubbel op aan mn meiske, wetende dat de volgende dag ik ongetwijfeld in gedachten de behanglijm aan sta te maken voor een stukkie glasvezelbehang extra breed en soms een betonwagen eerder geschikt lijkt.

Je relatie krijgt ook een aardige optater, deels vermoeidheid en het zoeken naar een nieuw ritme tussen alle ballen die je omhoog probeert te houden. Zoals t was, wordt t voorlopig niet meer en dat hoeft niet perse erg te wezen, het is gewoon anders. Je gaat bijv meer in wisseldiensten werken in de zorg voor de kleine (zijn/jouw nachtdienst, parttime werken), huishoudelijke taken die even anders gedaan moeten worden simpelweg omdat je maar 2 handen hebt.

Je sociaal leven wordt wat anders, vaak op een wat lager pitje vooral in de heftige periode in t begin/tandjes/ziekte gebroken nachten. Tuurlijk kan je met wat creativiteit echt nog wel naar die vriendin van je hoor. Hetzij met hulp van partner/grootouders/goede vriendin of gewoon met de kleine (Deryan tentje was hier echt een uitkomst daarbij).

Maar naar mezelf kijkende, ik was blij als ik mn bed zag en had er echt de fut niet voor. Merendeel huishouden lag bij mij, we werkten evenveel en zodra er sprake was van ziekte was ik degene die ernaast lag op een stretcher.

Vrienden (zonder kinderen) begrepen wel dat t pittig was, daar waren we ook gewoon open in, die kwamen wat meer naar ons kon die kleine gewoon in eigen bedje slapen dat was t rustigste voor iedereen. Andere vrienden zijn richting "kennis" niveau gegaan, hoort er ook bij.

Maar we hebben t al bijna 3 jaar over naar de sauna gaan, dat komt er dan weer niet van. Dat is bijv iets wat we eigenlijk juist wel moeten doen. Leuk dat we van alles en nog wat regelen op de momenten dat zij even logeert (veelal calamiteiten zoals terminale vriend bezoeken aan andere kant van t land en later de uitvaart, de bevallingsperiode van mn zoontje, of zwaar kluswerk aan de woning waar je geen klein kind om handen bij moet hebben) maar echt "ons" tijd gunnen we onszelf niet, en dat is eigenlijk gewoon stupide. In maart hebben we eindelijk een avondje voor onszelf, dan gaan we naar een concert van een band die we beiden al dik 17 jaar volgen.

En nee het is echt niet allemaal kommer en kwel, ja zo voelt het soms wel maar je gaat je op een gegeven moment je draai er in vinden, hier begon dat langzaam aan rond een maand of 4-5. Dr kwam wat ritme, gebruiksaanwijzing werd wat duidelijker te lezen, beetje handigheid in leven mét kind als in "hoe hou je die ballen nou in de lucht?" Toen had ik zoiets van "hey, dit kan ik" en gingen we echt vooruit, vooral mentaal.

Vraag me niet waar ik t vroeger nou zo druk mee had, geen idee meer namelijk waar ik toen mn tijd aan verspilde. Maar aldoende kreeg ik t beter in mn vingers, werd zelf ook weer wat gezelliger, je moet alleen mogelijk gaan kiezen waar je je energie aan wilt uitgeven, sommige dingen juist combineren of uitbesteden (huishoudster aannemen bijv).

Ik ben liever met mn dochter buiten aan t wandelen dan boodschappen aan t doen. Samen boodschapje doen (is 20 min lopen met de wandelwagen enkel reis) daarentegen vindt ze prachtig en dat maakt t noodzakelijk kwaad voor mij ook leuker, zeker naarmate ze ouder is geworden. Koekje bij de bakker, worstje bij de slager, mensen kijken, heel de winkel vrolijk gedag zwaaien (en iedereen, zowel klanten als personeel, krijgt ze zo gek dat ze terugzwaaien), pak koffie beethouden voor mama, ff langs groente en fruit lopen (en alles is een "appel") we maken dr gewoon een uitje van, dat is echt veel gezelliger dan.

Voor energievreters waar geen ontkomen aan is wat dingen allicht aanpassen.

Ik heb t huishouden in een app gekieperd (Our Home) zodat mn man ook meer kan helpen met dingen die nog gedaan moeten worden. Boodschappen staan daar ook in, heeft mn man zin in een loopje met de kleine kan ie gelijk wat meenemen en afstrepen. Kom ik uit mn werk in de supermarkt neem ik weer wat andere dingen mee. Werkt super simpel en dingen kan je als repeat inschakelen, bijv elke dinsdag de badkamer ff doekje geven. De mijne is er geen huishoudheld van geworden hoor, dingen gaan niet zoals ik ze zou doen (stofzuigen en dan plinten vergeten bijv) maar weet je ik ben blij met alle hulp of t nou de wasmachine, vaatwasser is of een stofzuiger door de woonkamer en óf ik blijf er over zeiken dat die plinten niet gedaan zijn óf ik ben blij met de gestofzuigde vloer. Dan kies ik voor het tweede, die plinten neem ik de volgende keer wel mee.

Maar mijn tip: geloof niemand die zegt dat t zoooo makkelijk is, dat zijn echt enorme leugenaars. Het is gewoon pittig, je hebt 24/7 oncall dienst erbij en reken er maar op dat je opgeroepen wordt.

Leer meer loslaten en stel niet te hoge eisen aan jezelf of je omgeving op t moment, het kan of het kan niet, je hebt 2 handen en een kleine die jou nodig heeft. Die stofzuiger een keertje niet kan echt geen kwaad.

Wees niet te trots om hulp te vragen. Of t nou een vriendin is of een grootouder ze willen vast wel ff kroelen/spelen/wandelen met de kleine of even op waakdienst staan/flesje geven terwijl jij ff een douche pakt / dat ene uurtje slaap erbij pakt. Mensen om je heen willen vaak echt wel helpen maar weten niet hoe, dus je zal ze echt zelf moeten vragen. Ookal schreeuwt je kind de hele nacht door en nemen zij t een nachtje over, voor hun is t 1 nachtje waar ze doelbewust voor kiezen om jullie met liefde even te ontlasten.

De mantra "alles is een fase, ook dit gaat weer voorbij" hielp hier wel aardig.

Die verdraaide flesjes in de nacht, als ze nog voorbij komen zetten, een jaartje later kijk je met enige vorm van weemoed terug naar "jullie momentjes samen". Zelfs al heb ik niks met klein grut, zou ik best zo nog ff met mn dochter willen zitten maar die roept gelijk "uit, neden peleeeeeeen!" (oftewel, ik wil van schoot en beneden spelen) enige wanneer ze wel op schoot wil en in me duikt is wanneer ze ontzettend ziek is, die laten we maar even. De gebroken nachten kan je overigens wel missen als kiespijn.

Probeer van de kleine dingen te genieten, die grote grijns, het ontdekken van handjes etc. Het is best wonderlijk om te zien hoe zij de wereld bekijken en telkens wat nieuws en fascinerends te vinden wat wij eigenlijk allang niet meer zien als iets bijzonder en naar jou kijken voor de uitleg ookal zijn ze super klein en snappen er nog geen woord ervan, jij bent hun kennisbron en ze vinden t prachtig als jij met hun meekijkt en uitlegt wat t allemaal is. Blaadjes aan de bomen in de wind waren magisch hier met 7 mnd en een tijdje ervoor bewoog het gras ook al! (buikspelen op oud boxkleed in de tuin)

 

Inmiddels ben ik mama van 2 kids, beiden geboren na icsi behandeling, veel moeite gedaan om deze kindjes te mogen krijgen. En weet je, ik vind baby’s gewoon echt niet leuk.... van een ander vind ik ze geweldig en schattig, maar die 24 uur zorg per dag bij je eigen kindjes..... die eerste 3 maanden vind ik hel en dan ineens lijkt er een beetje ritme te komen. Nu een baby van bijna 4 maanden en peuter van bijna 3, het is pittig en soms kijk ik de tijd vooruit, maar de rustmomentjes beginnen te komen
Ik heb 2 vrolijke kids die mama 3cht heel leuk en lief vinden, ook al vond ik er niet zoveel aan die eerste t8jd. De enige tip die ik heb, geef eraan toe, het gaat voorbij. Het is niet altijd die roze wolk en dat hoeft ook niet. Vraag iemand een keer op te passen, zodat je er even tussenuit kan.

 

Die roze wolk ben ik nog niet tegen gekomen hoor
Heimwee naar eerder heb ik niet echt, maar het is verdomme slopend.

Tijdens de zwangerschap ging ik door een moeilijke periode en dat helpt me nu heel erg. Ik vond het zwanger zijn namelijk helemaal niet leuk en heb toen (noodgedwongen) besloten om niks meer te verbloemen of romantiseren. Ook nu ben ik erg nuchter en eerlijk naar anderen. Mijn zoontje is 3mnd en geweldig, maar af en toe een krijsen teek die de hele dag aan je plakt . Soms krijg ik rare blikken als ik zoiets zeg, maar dat maakt me niets uit. Met anderen kan ik nu zo goed praten! Helpt enorm.
Hopelijk kom je ook iemand tegen waarbij je af en toe je gal kan spuien, zodat je daarna weer lekker met je dochtertje kan knuffelen!

 

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik herken het wel een beetje. Vooral dat eerste jaar.. en het heeft bij mij heel lang geduurd voordat mijn zoon de nacht deed doorslapen. Ik gaf borstvoeding, tja... dat heb ik mezelf wel aangedaan.

Gelukkig wel een sociale omgeving die het begrijpt en ik kon ook op hen terugvallen als ik echt een dagje vrij moest hebben om even bij te komen. Met de tijd gaat het beter. Ze noemen de eerste paar jaren niet voor niks tropenjaren.... En tussendoor hier je hart luchten helpt ook.

En gewoon eerlijk zijn. Ik voelde me tijdens de eerste zwangerschap bijna vol continue ziek en dat heb ik nu ook. Ik verbloem het ook niet. Er zitten goede en slechte dagen tussen. Ook nadat de kleine er is. Probeer van de kleine dingen te genieten en je kleine tussendoor een dagje, of middag, ergens onderbrengen is echt geen schande. Je bent niet alleen moeder... Je bent ook nog jezelf, en daar moet ook tijd en ruimte voor zijn.

 

Het moederschap valt me, na 2,5, nog steeds geregeld tegen.
Maar dat deed het leven vóór het moederschap ook.. Het is gewoon een nieuwe situatie. Met nieuwe ups en nieuwe downs (ups zijn hoger downs dieper?). Maar niemand heeft gezegd dat het fantastisch moet zijn. Het is gewoon het leven.