Hoi, ik verdiep me al enige tijd in het solomoederschap en in wat ik daarover lees staat regelmatig een opmerking als ‘er komt meer bij kijken dan ik van te voren had verwacht’ en ‘daar had ik van te voren geen rekening mee gehouden’. Maar eigenlijk wordt daar nooit verder op ingegaan. Terwijl ik dáár nu juist heel benieuwd naar ben! Vandaar dit topic: ik ben heel benieuwd naar ervaringen van solomoeders die, nadat zij een kind kregen, dat ook hebben gedacht. Wat is er anders dan je van voren had gedacht? Waar had je van te voren geen rekening mee gehouden? Heb je dingen anders moeten regelen? Etc. Alvast bedankt!
Ik heb zelf wel mensen om me heen die me kunnen helpen als ik doodziek ben(Ik kon 1 keer een dag echt niks) , Denk dat dat toch belangrijk is. En de opmerking er komt meer bij kijken als dat ik dacht maken 2 ouder gezinnen ook want uiteindelijk is ouders worden zoveel meer als je dacht.
Meer generiek (en allicht een extremere) maar ik had t alleen echt niet getrokken: dochter huilde huilde huilde de eerste 6 weken zowat nonstop 18-21 uur totaal per dag en nacht, zonder overdrijven. Langste aaneengesloten stilte was aan de fles, thats it. CB, huisarts weinig oplossingen ze had geen KMA. CB spande de kroon: misschien lag t aan ons want tja alle kinderen huilen, dat hadden we kunnen weten...Na 6 weken slaaptekort was mijn gevoel voor humor wel weg. Uiteindelijk: ze kon niet zo goed tegen lactose, dus lichtere fv (frisolac) en probleem was 95% over. Rest was reguliere krampjes, poepje overdwars en wat reflux ongemak her en der.
Even wat positiefs.....bij Puber was ik alleen, er is niemand anders, dus je moet wel. Je hebt die frustratie niet van “het is nu jou beurt”. Het scheelt ook een hoop ruzie zeg maar Zorg dat je een goed netwerk hebt, want al lopen er 6 vaders rond, je hebt een keer een break nodig en dan is het fijn als er iemand is die jou kan helpen.
Bedankt voor jullie reacties! Dat van een goed netwerk heb ik ook begrepen idd. Ik begin nu een beetje met mensen die dicht bij mij staan te praten over mijn beslissing en ik merk dat mensen er wel positief over zijn. Alleen dat al is fijn, ipv dat ze zeggen “zou je dat wel doen”. Ik heb een vrij groot netwerk en eigenlijk denk ik dat wanneer je hulp vraagt, je die hulp misschien ook nog wel uit onverwachte hoek krijgt. Verder baan en huis meer dan in orde, vangnet aanwezig, opa en oma die achter me staan. Dan ben ik een heel eind denk ik? Helaas heb je een aantal andere dingen niet helemaal zelf in de hand (zoals een huilbaby @Vero0504, gelukkig is de oorzaak uiteindelijk gevonden maar dus niet dankzij cb ) Voor de meeste mensen die voor het eerst ouder worden zal waarschijnlijk gelden, precies zoals @joepy zegt, dat er meer bij komt kijken dan je van te voren verwacht. Maar goed, eerst zwanger worden, zwanger blijven en de zwangerschap en bevalling goed doorstaan. En ik zie zeker ook de positieve kanten @Cindy1977 Tips blijven welkom
Ik vind het wel enigszins meevallen, de eerste jaren met een kleintje zijn sowieso wel pittig. Nu ze ouder worden, wordt het alleen maar makkelijker wat zorg betreft. Het enige wat ik soms als lastig ervaar, is als ik echt wat tijd voor mezelf nodig heb. Verder moet er gewoon goed gepland worden. Een sociaal netwerk is wel belangrijk, al zijn het maar 1 of 2 mensen die in geval van nood voor je kind kunnen zorgen.
Het kan meevallen het kan tegenvallen maar je woont in een fijne maarschappij waar veel middelen zijn het makkelijk te rooyen in je eentje. Ik liet toen mijn zoon klein was de zware boodschappen bezorgen. Alleen nog wat groente en fruit kocht ik door de week bij. Dit kan ook als je niet meer mag tillen in de zwangerschap. Ze zetten de kratjes tot in je keuken. verder is het heel fijn als je kind af en toe even bij opa, oma, vrienden kan slapen. Zodat je zelf even geen moeder hoeft te zijn. Date is wat uitdagender maar niet onmogelijk. Ik denk verder dat het hier allemaal prima mogelijk is.
Het belangrijkste vind ik toch wel een goed netwerk van mensen die je écht kunnen helpen als het nodig is. Dus dan bedoel ik niet de mensen die altijd maar roepen dat je een beroep op ze kunt doen als het nodig is, en als puntje bij paaltje komt, ze je toch niet kunnen helpen. Het scheelt natuurlijk al heel veel als je ouders hebt die volledig achter je keuze staan en een goed vangnet kunnen vormen. Verder zijn de uitspraken ‘er komt meer bij kijken dan ik van te voren had verwacht’ en ‘daar had ik van te voren geen rekening mee gehouden’ voor mij niet herkenbaar! Succes met je keuze!
Ik sluit me aan bij het goede netwerk. De mogelijkheid om af en toe even wat voor jezelf te kunnen doen. Maar met een beetje geluk slaapt de kleine snel in de avonden goed, dat geeft al veel ruimte. Ik heb zelf alleen ervaring met co-ouderschap, dus de helft van de tijd het alleen doen (vanaf dat mijn jongste 2,5 jaar oud was). Dat vond ik prima te doen, maar ik had ook veel tijd om bij te komen. Ik merk dat als ik ze een langere tijd achter elkaar heb, dat ik dan op een gegeven moment me wel overvraagd kan voelen. Werken is dan echt mijn redding haha, overdags even alleen met mezelf bezig zijn. Mijn moeder deed het de eerste 4 jaar alleen met mij. Ze ervaart dat nog steeds als de gelukkigste tijd van haar leven, zo saampjes met zn tweetjes. Ze had overigens ook wel een fijn netwerk, vooral een oudere zus die dichtbij woonde en er veel voor haar was. Maar ze vond het ook erg knus en intiem om het alleen te doen. Zelf zeg ik achteraf: ik zie de meerwaarde van een mannelijk figuur in het leven als de moeder het alleen doet. Dat kan ook prima een oom of een vriend zijn. Ik heb wel wat mannelijke kwaliteiten gemist de eerste jaren van mijn leven, en juist die eerste jaren zijn het belangrijkst om een bepaalde basis te leggen (t/m 3 jaar vormt het kind het sterkst zijn ego/persoonlijkheid, en hoe stabieler deze is, des te meer profijt heb je daar later van). Daarnaast speelde in mijn moeders geval dat ze vaak last had van onzekerheid en somberheid. Ik miste daarin een andere ouder die die momenten van haar kon overnemen of extra support kon bieden. Ik had het toen met alleen mijn moeder te doen, en voelde daardoor wel vaak een gevoel van onveiligheid daardoor. Een andere ouder kan dan toch als buffer dienen.
Ik heb het een poosje alleen gedaan tot ik mijn huidige man tegen kwam. Waar ik vooral tegenaan liep was het rennen van huis, naar opvang en werk en weer andersom. Toen ze baby waren (Ik had er 2 alleen, van 2.5 en 9 maanden) was het nog makkelijk. Maar toen ze eenmaal met de pot mee eten werd ik toch wel creatief om te voorkomen dat we 's avonds om 8 uur pas gingen eten, want dan hingen ze slapend boven hun bordjes. En het vinden van een baan die paste bij mijn thuis situatie (dus geen avonduren, geen weekenddiensten en vooral om 5 uur einde dag, want anders was ik niet op tijd bij de opvang). Verder is het heel fijn als ze standaard 1 weekendje in de maand even bij een opa en oma kunnen logeren. Zodat jij even kan bijtanken.
Zijn ook genoeg 2 ouder gezinnen van wie de vader weinig tot niks doet en de moeders echt alles zelf doen Dus als jij dit van te voren weet zou het toch gewoon prima zijn Elk kind is uniek ene kind is super makkelijk ander huilt veel of heeft medische aandoeningen alles kan dat weet jij nu niet Belangrijkste is een goede basis dan komt de rest vanzelf
Ik heb zelf wel een partner, maar wilde toch even meedenken. Wat ik lastig vind is om tijd voor het huishouden te maken. Overdag ben ik bezig met werk en kinderen en ‘s avonds vaak moe en dan heb ik er geen zin meer in. Als je als alleen bent komen ook alle huishoudelijke taken op jouw schouders. Ik probeer er nu tijd voor in te plannen door af en toe een middagje vrij te nemen als de kids op school/kdv zijn. Ik denk ook dat een man (wie dan ook) die dichtbij betrokken is, erg waardevol is. Mijn kinderen zijn bijv gek op hun opa (en oma) en zoon trekt steeds meer naar zijn vader. Alleen al voor sommige hele technische vragen waar ik echt niks van weet. En met opa gaan ze vaak wat meer naar buiten dan ik zelf zou doen (in het bos rennen enzo).
Aanraders Een gastouder, veel flexibel qua opvangtijden dan een kdv. En makkelijker als ze ziek zijn. Dochter ontbijt bij gastouder en eet ook haar avondeten daar. Huishoudelijke hulp Boodschappen laten bezorgen Verder wilde ik van te voren niet nadenken over een keizersnede en de zorg daarna. Maar dat is toch wel iets om over na te denken. Ik heb een zeer klein sociaal netwerk. Ik red het prima. Maar wat meer oppas of logeeradresjes mis ik. We redden het redelijk met het OV, de benenwagen en de fiets. Maar een rijbewijs en auto lijkt mij praktisch.
Bedankt voor het meedenken en voor jullie tips & tricks! Ik heb idd een vriendinnetje dat weliswaar een man heeft maar waarbij de opvoeding vrijwel volledig op haar aankomt, en zo zal dat vast wel vaker gaan. Als je van te voren al weet dat je het alleen gaat doen, scheelt dat stress en frustratie omdat hij niets doet! Zo moet ik het ook maar zien. Al realiseer ik me wel goed dat een man in het leven van een kindje een waardevolle aanvulling is. Ik heb nog niks gelezen waarvan ik dacht ‘shit, daar had ik niet bij stilgestaan’. Fijn, dat sterkt mij in mijn besluit
Ik heb ook wel eens dat ik zeg dat er meer bij komt kijken dan je had verwacht. Dat zit hem dan voornamelijk in dat ik heel veel wel had bedacht wat ik zou moeten opgeven en de vermoeidheid etc. Maar dat je van tevoren gewoon niet weet wat het echt inhoud als je het niet doet. Dit ligt voor ieder persoon anders. Zo vind ik wel dat je echt veel vrijheid inleverd in de zin van flexibiliteit, sociale dingen etc (niet dat 2-ouder gezinnen dat niet doen), ik mis het ook wel dat ik niet meer echt kan gaan sporten of daar anderen voor moet vragen hun tijd aan mn kind te besteden. En de avonden zijn gewoon gevuld met kind tot die naar bed is em dan heb je even rust tot je zelf gaat. Als je het geluk hebt dat die slaapt. Ik vond de eerste tijd heeeel vermoeiend en je kan daar zeker wat hulp bij gebruiken. Het komt ook echt wel voor dat mn kind een nacht ergens a ders slaspt omdat ik het anders niet trek. Je moet dus goed durven vragen om hulp. Maar ondanks dat veel mensen in eerste instantie zeggen dat je op hulp kasn rekenen, moet je er ook wel op rekenen dat deze hulp vaak alleen gaat binnen hun hun eigen planning. Bij vrienden in dezelfde leeftijd werkend/met kinderen zal dit vaker toch niet mogelijk zijn. Dit alles heeft me overigens niet tegenhouden voor een 2e te gaan. Maar die keuze vond ik veel moeilijker dan de eerste. Wel vind ik het soms echt lastig en wat eenzaam om niemand te hebben om alles echt mee te delen. Ook de gewone werkdingen etc.
Dat herken ik ja (man is telkens 4/5/6 dagen achter elkaar weg). Geen frustratie dat je het wéér moet doen en hij niks overneemt. Je mindset is dan heel anders. Ik heb de oudste 3 kinderen wel aan boord gekregen dus was man er wel bij maar kon vaak niet inspringen. Als het schip vaart of moet laden/lossen heeft dat prioriteit. Dus eigenlijk alles was ook voor mij. Bij de 4e zat ik aan wal ivm school, man nog aan boord. Je vindt je weg er in, soms was het lastig, soms makkelijker als in wat hierboven staat. Wat ik wel miste was èchte me-time. Ik was wel alleen savonds als ze sliepen maar ik bleef/blijf verantwoordelijk. Nu gaat de jongste 2 ochtenden naar de psz en die tijd gebruik ik om te sporten, lekker uitgebreid te douchen etc. Straks met de 5e zal ik weer haast alles alleen moeten doen
Slowcooker! (zeker bij handendbindende periodes) Thuisbezorgen van boodschappen Diepvriesmaaltijden (zelf gemaakt gereed/afbak of kant en klaar pakketjes (groentes al schoon, gesneden en geportioneerd etc) voor de eerder genoemde slowcooker) Huishouden werd hier een uitdaging toen ze kon lopen en uit bed kon. Daarvoor vond ik t wel meevallen. En qua support hoef ik t op dat terrein niet te zoeken van partner. Hij helpt wel maar of je er nou geholpen mee bent...Nu als 3 jarige kan ik dat bord neerzetten, mijn huis was schoon jammer dat je het gemist hebt. Weinig eer van je werk en nooit klaar tegenwoordig.
Ben geen alleenstaande moeder, maar heb dat vroeger wel overwogen. Nu ik weet hoe het is om mama te zijn wil ik even reageren. Als je het echt wil, lukt het zeker. Het is soms zwaar, zelfs met partner erbij, maar als je iets zo graag wilt, lukt dat zeker in je eentje. Er zijn hierboven al heel veel tips gegeven, maar wil je bemoedigen in je keuze. Als ik de keuze had: alleenstaand en geen kinderen of alleenstaand en wel kinderen, dan zou ik zeker voor het laatste gaan. Het is écht het allermooiste wat er is. Ik was vroeger altijd bang dat ik het moederschap (als BAM moeder) niet aan zou kunnen, dat het fysiek te zwaar zou zijn. Maar ik vind het nu eigenlijk helemaal niet zo zwaar. En dan heb ik makkelijk praten want heb een man, maar als hij er niet zou zijn zou ik het denk ik ook minder zwaar vinden dan wat ik van tevoren had bedacht. Veel succes en kracht toegewenst!
Lief <3 Bedankt voor jullie reacties en bemoedigende woorden! Ik denk dat de basis voor mij helemaal goed is en dat ik het verder, net als iedereen die voor het eerst moeder wordt, ook maar op me af laat komen. Mijn grootste probleem gaat waarschijnlijk zijn: hoe blijf ik zoveel sporten als ik nu doe. Euhhh NIET, waarschijnlijk, maar het moederschap is ook topsport, toch Anyway, ik heb mij door de huisarts laten verwijzen naar een kliniek zonder noemenswaardige wachtlijst en ben nu in afwachting van datum eerste afspraak! Megaspannend!
Goed zo @Eevie82 Ook ik heb bewust alleen voor het moederschap gekozen. Inmiddels 13 weken en vind het nog reuze spannend. Maar ik ben er ook van overtuigd dat het goed gaat komen. Als je er echt voor wil gaan dan gaat het je lukken! Ook ik ben naar een kliniek geweest en heb dat altijd als prettig ervaren, geen ziekenhuissfeer. Succes met de volgende stap!