Altijd te kort schieten

Ik denk dat nu veel ouders thuiswerken, en dat ze daarom wat flexibeler met hun tijd kunnen omgaan.

Ik snap je gevoel, maar je moet het echt loslaten. Je kind heeft er weinig aan als jij daar een half uur staat te keuvelen en zwaaien, en heeft er heel veel aan dat je werkt om je gezin te onderhouden en en een leuke uitdagende baan hebt waarin je jezelf kan ontwikkelen. Echt hoor, je doet het hartstikke goed! We leggen elkaar van alles op, maar als je kinderen uitgerust, aangekleed en gevoed op tijd op school verschijnen, kan het eigenlijk al niet beter. En als ze een keer eigenlijk te weinig geslapen hebben, twee verschillende sokken en geen hemd aan hebben, en met een boterham met appelstroop het schoolplein opgeduwd worden: so what? Zulke dagen zijn er ook soms.

 

Ja herken het, ik had constant het gevoel dat ik op mijn werk me niet voldoende kon laten zien en thuis. Constante spagaat en een eeuwig schuldgevoel.
Nu werk ik niet meer en dat is zoveel fijner, maar dat is natuurlijk wel iets wat je moet willen én kunnen.

 

Ik denk dat je de lat voor jezelf wat lager moet leggen.
Ik kan mijn Kids maar 1x per week naar school brengen en halen, daar voel ik mij soms schuldig over, maar ik ben er altijd om ze te wekken en aan te kleden, te ontbijten en bij het avondeten en leg ze op bed. Ook staat het weekend vrijwel altijd in het teken van de kinderen.
Dus ja, ik werk veel en breng en haal ze niet vaak maar ben er op andere momenten wel.

 

Willen jouw kinderen graag dat je blijft hangen? Voor mijn jongens heeft het geen meerwaarde. Die zijn mij vergeten als ze op school zijn. Ze vinden het dan leuker om die tijd in de avond 1 op 1 te hebben met een boekje. Dat andere ouders het doen betekend niet dat het waarde voor jullie heeft. Zo zou ik nog eens kritisch kijken naar pijnpunten en bedenken wat het waard is.

 

Mijn man zet zoon ook af en gaat gelijk door, zoals vele ouders. De ouders die wel blijven hangen doen t niet voor de kinderen merk ik hahaha, die doen t voor zichzelf om gezellig even te kletsen met andere ouders: hun kids spelen gewoon.

Vermoeidheid maakt je relativeringsvermogen niet beter, weet ik uit ervaring.

 

Zoveel mogelijk op jezelf en je eigen kinderen richten ipv op anderen.

Weet jij veel hoe die ouders hun ochtend hebben gevuld? Hoe laat die andere ouders 's avonds thuis zijn? Òf ze uberhaupt thuis zijn. Hoe ze hun weekend vullen? Enz. Misschien zijn die 25 minuten wel de enige die ze aan hun kind besteden die dag?

En mocht je toch willen weten hoe anderen het doen: ik 'dump' mijn kind ook bij het hek van het schoolplein op het moment. Sowieso omdat ik nog een ander kind weg moet brengen, maar ook omdat het weinig waarde heeft daar te blijven rondhangen, dat is juist wat we niet (zouden) moeten doen... Als iedereen zolang blijft hangen (en waarschijnlijk lekker dicht bij elkaar om te kletsen ed ), dan zou ik daar eerder met school over in gesprek gaan dan dat ik me er rot om voel dat ik het anders doe. Wel zou ik het als mijn kind er last van heeft toelichting bij geven. Dus dat ik op tijd op mijn werk moet zijn en daarom afscheid neem zodra ze het plein op gaan. En dat ik hem/haar dan 's middags of 's avonds op tijd weer op kan halen ed.

 

Ik herken het zeker, het gevoel van tekort schieten. Je doet overal je stinkende best maar vergeleken met anderen lijkt het nét niet te lukken.
Ik heb me er ook schuldig over gevoeld als ik m'n kind op school afzette en gelijk doorreed naar mijn werk. Ik zag genoeg ouders die uitgebreid bij het raam gingen zwaaien en daarna de tijd namen om gezellig met elkaar bij te kletsen.

Maar na al die jaren, heb ik niet de indruk dat mijn kinderen eronder te lijden hebben gehad. Ik heb ze in ieder geval nog nooit gehoord dat ze wilden dat ik langer bleef zwaaien ofzo. Wat ik wél deed, is als er de gelegenheid was, helpen op school met flitsen, verkeersles, Kerstversiering, etc. Vonden ze super: mamma is op school!

Misschien lijkt het of alle moeders uitgebreid de tijd nemen voor het afscheid, maar is dat echt zo? Ik kan me niet voorstellen dat jij de enige bent die door naar je werk moet.

Tip? Haal voldoening uit hetgeen je wél doet. En: laat het los... niemand is perfect!

 

Je kinderen weten ook niet beter he? Dit is normaal voor hen

Mijn zoon is maandenlang niet door mij opgehaald omdat ik fysiek t niet kon. Hij wist niet beter en vond t normaal. Hij vond t prima dat opa er stond. Ja voelde voor mij niet altijd leuk,maar hij had er geen last van.

 

Ik vind je veel te streng voor jezelf hoor. En sowieso zien ouders vaak issues waar kinderen dat totaal niet zien of merken. Als je zelf uitdraagt dat jullie manier van afscheid nemen voor jullie goed is, dan is dat voor je kind ook goed. Het is echt hoe je er zelf in staat, en dat kan je veranderen door vooral niet naar anderen te kijken, maar door te kijken naar wat bij jullie past en dat ook uit te dragen naar je kinderen.

Mijn jongste zit net een week op school en ik ‘drop’ hem bij de juf en na een kort afscheid ga ik weg (duurt nog geen 5 minuten). In mijn optiek heeft hij er namelijk niks aan als ik al die tijd erbij sta te wachten en te kijken hoe hij naar binnen gaat. Ik denk dat het voor hem duidelijker is dat school begint zodra hij bij de juf is. En het werkt dus ook prima. Hij kan goed afscheid nemen en na onze laatste knuffel gaat hij bij de juf staan (meestal met zijn rug naar me toe ).
En dit is dus niet per se de manier, maar wel één die voor ons werkt. En hoe andere ouders dat aanpakken, is voor mij niet boeiend.

 

Ik ben het hiermee eens en wil nog aanvullen:
Wat jij doet ts, is niet slecht. Hij houdt er echt niks aan over.
Maar voor jou geldt hoe jij ermee omgaat.
Ben je na deze reacties hierboven gerustgesteld, dan doe je het goed.
Blijft het knagen, dan moet je kijken of je andere keuzes wil maken. (Ik heb dan ook het idee dat het meer is dan enkel dit afscheidsmomentje)
Maar kijk dan waar jij je blij bij voelt, voor jezelf en voor je kind.
Ik had het ooit ook die spagaat (wel met een peuter) en ik heb toen de keuze gemaakt te stoppen met werken. Inmiddels werk ik weer, maar enkel omdat het thuis kan, anders werkte ik niet.
Ik zie het beeld ook wat eerder geschetst werd: met 2 verschillende sokken en een boterham met appelstroop het schoolplein opgeduwd worden, die ouders vinden dat prima.
Ik weet dat ik er doodongelukkig van zou worden, ik wil de tijd hebben en nemen.
Voor mij zou dat dus niet werken.
Maar dat is heel persoonlijk, en als dit gevoel blijft moet je dus kijken of dit voor jou de beste keuze is.

 

Hier mogen ouders niet blijven hangen.

In het begin brachten ook sommige beide ouders hun kids naar school dit mocht ook niet meer want er waren kids die het heel moeilijk met het afscheid hadden (btw zag ik dan ook een vader met tranen in z'n ogen staan die vond het zo zielig voor z'n kind) nu dat 1 ouder hem brengt gaat het al een stuk beter.

Al heb ik als ik vrij ben tijd ik blijf ook niet hangen. Is ook dat het niet mag maar denk dat ik dat anders ook niet zou doen.

Leg niet de lat te hoog voor jezelf en kijk wat je kids nodig hebben. Je kan er beter regelmatig zijn na schooltijd dan is het echt jullie tijd. IPV ik ik zw dag tijd tot alle ouders weggaan.

 

Daarom denk dat de leerkrachten ook gewoon hun dag willen beginnen met lesgeven.
Misschien gewoon op je eigen gezin focussen en doen wat voor jou goed voelt.

 

Dit herken ik vooral! Laatste maanden vond ik als werkende ouder ook heftig. Werk en prive lopen dan constant in elkaar over en als je met je kinderen bezig bent, heb je het gevoel dat je nog iets voor je werk moet doen en andersom. Nu alles steeds meer "back to normal" gaat, neemt dit gevoel bij mij weer af. Bij jou hopelijk ook!

Over het afscheid nemen... bij ons op school wordt er juist heel erg op gehamerd dat dit moment zo kort mogelijk moet zijn ivm Corona. Wat onverstandig om zo als volwassenen te blijven hangen!

 

Probeer niet te streng te zijn voor jezelf. Ik herken het overigens wel hoor.

Twee jaar geleden van baan gewisseld en de oudste had VSO nodig. Vreselijk vond ik dat. Hij was namelijk de enige van zijn school die VSO had en dus niet door papa of mama werd gebracht. Na de geboorte van de jongste ben ik 's morgens later begonnen zodat ik hem weer zelf kon brengen. Raar eens... hij vond het vreselijk dat hij niet meer naar de VSO kon.
Nu heb ik weer een nieuwe baan waarbij hij hoogst waarschijnlijk weer naar VSO moet. Hij sprong een gat in de lucht.

Kinderen zijn vaak zoveel flexibeler dan we denken. Nogmaals ik snap je gevoel heel goed en het is lastig om het los te laten.

 

De kinderen zijn ook een gevoelig punt voor moeders. Ik bedoel ik werk niet (daar alleen al kan ik mij onzeker over voelen), maar daarnaast heb ik ook andere dingen waarin ik het gevoel heb dat ik tekort schiet. Dat begon al bij de eerste. Ze zijn je alles waard. Maar zelf weet je ook niet alles, kan je niet alles en moet je het maar weten te doen met jouw eigen kompas en mogelijkheden. Ik ken eerlijk gezegd geen enkele ouder persoonlijk die nooit het gevoel heeft dat die tekort schiet.

Ik merk het ook in korte gesprekjes met ouders die ik verder niet eens ken. Vooral de moeders die ik tegen ben gekomen na een bezoekje aan het cb hebben heel erg het gevoel dat ze zich moeten verdedigen. Als je er echt op let dan zal je bij veel andere ouders ook zien dat zij zich onzeker voelen. Dat is OK, zolang het niet de overhand neemt.