Hello dames Ik heb geprobeerd om het "kort" te beschrijven Bevalling 1: ingeleid omdat weeën wel kwamen maar niet doorzette, goed "stoned" van eigen hormonen, uiteindelijk met knip en vacuümpomp bevallen, navelstreng om nek dochter. Bevalling 2: vliezen gebroken, weeën kwamen wel vanzelf op gang maar omdat hij een sterrenkijker was had ik ont-zet-tend veel pijn tijdens de weeën en kon ik niet in mijn "cocon" komen, heel bewust alles mee gemaakt (itt de 1e bevalling waar ik me echt een beetje dronken voelde) en ook echt paniek gehad omdat ik zoveel pijn had. De ontsluiting vorderde uiteindelijk ook niet dus uiteindelijk weeënopwekkers en morfine pompje gehad. Toen voelde ik me weer "stoned", kon ik de weeën echt z'n werk laten doen en was hij er zo uit. Aan het einde wel weer een hartje wat daalde, net als de 1e x, en moest er snel uit, even beademd en toen ging het weer. Na de eerste bevalling vond ik de tweede wel spannend, maar ik was ook vrij nuchter. Ik dacht ook, de tweede gaat meestal makkelijker/sneller maar de tweede bevalling heb ik dus als veel traumatischer ervaren. Ook als ik nu pijn moet ervaren merk ik dat ik er veel sneller voor terugdeins als eerst. Het wordt wel minder gelukkig, maar toch zeker anders dan eerst. Ik ben echt benieuwd naar mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt en daarna nog een keer moesten bevallen (zoals ik in maart volgend jaar). Heb je hulp gehad bij angsten? Zijn er dingen die je hebben geholpen? Naast een goed gesprek met de vk/gyn, kan ik niet echt iets verzinnen. Ik hoop op tips, thanks!
Ik heb bij mijn eerste een hele traumatische bevalling gehad. Toen ik zwanger was van de tweede kreeg ik paniekaanvallen als ik aan de bevalling dacht. Ik ben toen zwangerschapshaptonomie gaan doen en samen met mijn man een cursus hypnobirthing. Mijn angsten verdwenen en ik heb een hele goede, vlotte bevalling gehad. Nu zwanger van de derde heb ik alle vertrouwen in de bevalling.
Bedankt voor je reactie! Hypnobirthing heeft niet helemaal mijn voorkeur. Maar wat is haptonomie? Kan je me daar iets meer over vertellen?
Hapsis betekent tast en gevoel, en nomosbetekent regels. Haptonomie betekent zo ongeveer: de leer van de tast, of leren door te voelen. Je kunt het zien als een methode om in contact te komen met je gevoel, met wat er van binnen leeft en de boodschappen die je daaruit kunt halen. Door middel van bewegingsoefeningen en aanraking word je je daarvan bewust. Je gaat je meer afstemmen op wat je lichaam je wil vertellen, wat je écht wilt en wie je van binnen bent, in plaats van aldoor ‘in je hoofd’ te zitten. Je kunt zo meer balans vinden tussen denken, voelen en doen. Dat kan onder andere helpen bij allerlei (spannings)klachten. Zwangerschapshaptonomie is, anders dan gewone haptonomie, niet persé gericht op het behandelen van klachten, maar op contact met je ongeboren baby, vertrouwen in je lichaam en samen met je partner toeleven naar de geboorte. Het klinkt heel zweverig, maar dat zijn wij totaal niet. Het bewust bezig zijn met het proces in mijn lichaam en met de baby, samen met mijn man hielp me enorm om meer vertrouwen te krijgen en rust te vinden.
Ik heb samen met mijn vriend ook haptonomische zwangerschapsbegeleiding en wij zijn erg tevreden. Het is heel fijn om samen bezig te zijn. En mijn vriend vind het gelukkig ook niet te zweverig, waar hij in het begin ook bang voor was, maar het is heel fijn en praktisch.
Ik heb emdr gehad, bevalling en de aanloop erg traumatisch en het herstel was drama. Had zoveel nachtmerries en herbeleving pfff en als cadeau was mijn droombeeld van achter de kinderwagen trots lopen bleek na 6 week nog amper op mijn doos te kunnen zitten en na 4 maand had ik nog steeds de maxi cosy op schoot in de rolstoel en moest ik anderen vragen om met mijn kind te wandelen. Heb zoveel verdriet gehad daarvan dat niet ik maar mijn moeder trots achter de kinderwagen liep. Nu weet ik dat dat weer gebeurd maar ben ik erop ingesteld. Was volledig afhankelijk in de periode ruim voor de geboorte, rot bevalling én als cadeau nog volledig afhankelijk maanden later... met emdr het wel kunnen verwerken. Ik ben er nu gelukkig op ingesteld dat het weer zo zou zijn en zie niet erg op tegen de bevalling zelf. Ik wist met 10 weken zwangerschap al dat als uk niet voor 38 a 39 weken komt, ik ingeleid zal worden en dat gaf al zoveel rust. Maar emdr heeft mij echt het meeste rust gegeven.ook maar paar sessies nodig gehad. Enige waar ik tegen op zie is de pijnbestrijding als ik dat wel wil, bij de eerste bevalling een vreselijke anesthesist in opleiding gehad die in haar arrogantie zei dat zij de ruggenprik goed had gezet, ondanks protest van haar supervisor en tegen mij zei; tja niet iedereen kan goed tegen pijn he? En of ik niet meer zo vaak de zuster wou bellen want dan moest ook zij weer komen opdraven. Toen haar dienst erop deed haar vervanger een simpele test met een ijsblokje en ze: och mevrouw wat vind ik dit naar voor u, het is volledig verkeerd gezet. Dat zeg ik dus al uren!! Grrrrrrrrrrr maar goed , die man was geweldig daarin en had echt zoveel begrip. Dus dat is nog wel een dingetje wat dat betreft..... Heb daarin zo weinig vertrouwen. Helemaal toen mijn huidige verloskundige zei; ook in het andere ziekenhuis is er standaard 1 man die een laag succes heeft met goed prikken, thanks! Geen idee nog hoe ik dit dus ga aanpakken haha
Ik breek even in, sorry @GroeneBomen Ik lees wel vaker dat je zo'n zware bevalling en herstel hebt gehad. En dat je daardoor nu nog steeds in de ziektewet zit (toch?) Mag ik vragen wat er precies gebeurd is en waarom ze nu al weten dat het weer gaat gebeuren? Lijkt me erg heftig! Als je het niet wil vertellen dan is dat natuurlijk prima hoor!
M’n eerste is na 23 uur weeen met een knip en de vacuüm geboren omdat zn hartslag dipte. Wel een morfinepompje gehad 2e ging allemaal een stuk sneller, weer een morfine pompje waardoor ik goed kon ontspannen. Op een gegeven moment was die op, geen nieuwe, maar mocht bijna persen. En toen bleef de ontsluiting dus hangen. Toch na een uur een nieuwe dosis aangesloten. Ik kon weer ontspannen en met nog geen 20 minuten zat ik op volledige ontsluiting. Maar toen, noodknop ingedrukt door degene die de bevalling leidde, want meneer zat vast met zn schouders. Ik keek naar onder, zag een blauw paars hoofd en kon alleen maar denken: dat worden andere kaartjes i.p.v. geboortekaartjes die we moeten gaan sturen. Met alle kracht die ik had en een zuster die op m’n buik sprong en duwde heb ik hem toen heel snel naar buiten gekregen en gelukkig was alles goed met hem. Maar wat een stress heb ik gehad toen ik ontdekte dat ik weer zwanger was. Hoe moet ik deze baby straks er uit gaan krijgen. Nu blijkt dit een meisje te zijn, dus waarschijnlijk minder groot. Ik heb m’n angsten met de verloskundige besproken. Ik ga extra groeiecho’s krijgen vanaf 26 weken en ik mag een afspraak maken met de gynaecoloog om de afgelopen bevalling en de komende te bespreken. Dan gaan we kijken of we gaan inleiden, keizersnede of de natuur zn gang laten gaan. Dit alles geeft me nu al heel veel rust. En stiekem zit ik zelfs ook al na te denken over een thuisbevalling.
Thanks voor je uitleg! Het klinkt inderdaad een beetje zweverig maar ga online wel kijken wat de mogelijkheden zijn. Fijn dat het jou zo geholpen heeft zeg!
Wauw, dit klinkt super heftig zeg! Ik weet niet of mijn ervaring zó intens was als die van jou, veel is ook alweer weg gesleten merk ik, maar toch zeker iets waar ik wat aan moet doen voor ik weer ga bevallen :-/
Heel herkenbaar van het ontspannen met morfine pompje! Waarom mocht je toen geen nieuwe als t zo goed ging? Mag je een morfine pomp niet te lang? Ik heb dit allemaal wel gehad met de vorige twee zwangerschappen hor maar ik weet t niet meer Ook herkenbaar van het blauwe hoofdje en NU het kind er uit moeten hebben, hij zat bij mij ook vast met zn schouder en de vk moest naar binnen om m los te halen. Dit klinkt echt heftig Wat een goede afspraken heb je gemaakt Ik ga het de volgende keer gewoon gelijk met de vk bespreken, dan is t maar gewoon uit mn systeem. Thanks voor je reactie trouwens!
Omdat ik bijna volledige ontsluiting had, echt die laatste cm nog moest dachten ze dat een nieuwe lading aansluiten niet nodig was, dat het wel zou lukken. Nou niet dus! Alles ging gelijk weer op slot. Konden ze alsnog een nieuwe dosis aansluiten. Hopelijk kan je ook goede afspraken met je verloskundige maken en gaat het jou ook wat rust geven!
Heftige verhalen allemaal! Ik heb zelf gelukkig geen ervaring met een traumatische bevalling, maar wel met een andere traumatische ervaring (buitenbaarmoederlijke zwangerschap) en heb daarvoor ook EMDR gehad. Had daarvoor last van nachtmerries en herbeleven bij bepaalde triggers, waaronder (buik-) pijn. Via de huisarts doorverwezen naar een psycholoog/psychotherapeute en met haar zowel gesprekken als EMDR gehad. Ik vond het eerst ook een beetje vaag maar het werkte echt super goed. Ik moest van tevoren de meest traumatische herinneringen opschrijven, zo gedetailleerd mogelijk. Héél moeilijk, ik voelde echt weer de angst en pijn van toen. Daarna las zij deze herinnering aan mij voor terwijl ze voor mijn ogen heen en weer bewoog met een pen. Ik moest me proberen te concentreren op alle heftige gevoelens. Eerst was ik daarbij ook helemaal in tranen maar na een poosje lukte het me steeds minder goed om terug te halen hoe naar ik me precies had gevoeld. Heel gek, de feitelijke herinnering aan die gebeurtenis bleef hetzelfde maar mijn gevoel erbij werd minder. Alsof ik eerst (als ik daaraan dacht) het beleefde alsof ik in een film zat en na een poosje alsof ik naar een stilstaand plaatje keek. Het deed me gewoon minder. We hebben dat uiteindelijk met 3 nare herinneringen gedaan en het werd steeds makkelijker. Naderhand merkte ik voor het eerst dat ik over die gebeurtenissen kon vertellen zonder in tranen uit te barsten. Ik kon weer komen op de plek waar het gebeurde zonder te worden overvallen door nare herinneringen en buikpijn was weer gewoon buikpijn in plaats van een heftige reminder. Nu heb ik nog steeds de herinneringen daaraan, ik weet dat het naar was en kan er bij tijd en wijle verdrietig om zijn. Het haalt dat niet weg. Maar het gevoel, die enorme angst en pijn van toen die ineens naar boven kon komen zodat het leek alsof ik het opnieuw beleefde, dat is weg. Om wat je schrijft over terugdeinzen bij pijn, denk ik dat dat in jouw geval misschien ook kan helpen. Zodat je niet straks bij de pijn van de weeën opnieuw in het paniekgevoel van toen schiet. En daarnaast uiteraard een goed plan maken met je vk of de gyn voor je komende bevalling.
Als de pijn vorige keer zo ondraaglijk was en daar nu je voornaamste angst in zit, waarom kies je dan niet op voorhand voor pijnbestrijding? Bespreek de mogelijkheden met je vk en laat bijvoorbeeld aan het begin van de bevalling een ruggenprik zetten. Of spreek desnoods af dat je bang bent na de vorige keer en dat je de mogelijkheid wilt hebben om snel iets te krijgen, zonder discussie of goedbedoelde coaching/adviezen, misschien geeft het je rust om te weten dat je dit hoe dan ook geregeld hebt, of je er nou uiteindelijk gebruik van maakt of niet. Ik kan me na jouw ervaring je angst goed voorstellen, er is geen reden om daar niets aan te doen als het niet nodig is.
Ik heb mede door bevalling nr 2 de laatste keer laagdrempelig een ruggenprik laten zetten. Met 3 cm. Heerlijk en zou het zo weer doen.
Dat lijkt me voor TS zeker een goed plan. Nadeel is alleen dat je nooit helemaal zeker kunt weten dat je op die manier geen pijn hebt bij je bevalling. Je moet namelijk toch minimaal een paar cm ontsluiting hebben om een ruggenprik te kunnen krijgen. Het kan te snel gaan zodat er geen tijd meer is. Het kan druk zijn in het ziekenhuis of er is een noodgeval tussendoor waardoor je langer op pijnstilling moet wachten dan je eigenlijk zou willen. De pijnstilling (in welke vorm dan ook) kan niet (voldoende) werken. Allemaal redenen waarom je ondanks een goed plan en de afspraak voor vroege pijnstilling toch pijn kan voelen. Bovendien moet je bevalling wel eerst beginnen en dan heb je in de meeste gevallen al een stuk of wat weeën gehad voordat het hele circus op gang is. Ik zou dus EN een goed plan maken tav pijnstilling EN iets doen ter voorbereiding om je angst aan te pakken.
Dat klopt, maar ik geloof niet dat TS perse helemaal pijnvrij wil blijven, maar dat ze vooral bang is voor de extreme pijn en paniek die ze vorige keer heeft ervaren. Als je op voorhand vast goed duidelijk maakt dat je graag pijnbestrijding wil, als in: bij aankomst in het ziekenhuis, dan is een en ander makkelijker/sneller geregeld en die wetenschap kan rust geven. Los daarvan is het altijd verstandig om je te verdiepen in goede ademhalingstechnieken, ik weet niet of je dat de vorige keren hebt gedaan, TS? In mijn ervaring kan de juiste ademhaling je door een goed deel van de weeën heen loodsen. Volgens mij is het overigens doorgaans wel mogelijk om bij een inleiding direct voor een ruggenprik te kiezen?
bij mijn eerste keek de arts (geen moeder) ook van “ZO jij wil NÚ al een ruggenprik”? - toen was ik net 45min onderweg met mijn inleiding ofzo. En toen ze precies daarna constateerde dat ik 10cm ontsluiting had van “OH dus je hebt écht veel pijn”. Ja joehoe ik trek het niet meer, als ík dat aangeef, ís het ook zo”
Mijn tweede bevalling heb ik ook echt als traumatisch ervaren. Het was ook een grote baby van ruim 4 kilo en zijn hartje zakte ook telkens tijdens een wee, maar de gynaecoloog (met op de achtergrond nog een gynaecoloog en kinderartsen) durfde heel veel risico te nemen (waar ik hem achteraf overigens heel dankbaar voor ben) en hij is eruit gekomen. Ook grote paniek tijdens de bevalling bij mij, man this maar goed dat er niemand was om het te filmen (shame) Wel had ik een totaalruptuur en nog meer complicaties. Baby was gezond gelukkig. Zelf zou ik NOOIT meer gaan bevallen, maar dat is misschien makkelijk praten want we wilden ook graag 2 kinderen. Maar zou niet weten hoe ik het had moeten doen, want die bevalling.... nee nooit meer! Maar als het echt nog zou moeten, dan zou ik haptotherapeut volgen omdat het heel erg verbind met je lijf.
Mijn eerste is uiteindelijk met knip + vacuüm gehaald omdat er geen vooruitgang zat in de uitdrijving.... alles zonder pijnstilling, maar dit nooit meer! Mocht ik nog eens zwanger zijn ga ik aangeven dat ik zeker pijnbestrijding wil... denk dat het al veel zal helpen tegen m'n angst