Hallo allemaal, Ik wist even niet welk topic ik dit moest plaatsen hopelijk staat het hier goed. In mei ben ik voor de 2e keer moeder geworden van een mooie gezonde zoon. Na mijn eerste zwangerschap heb ik een depressie ontwikkeld waar ik telang mee heb doorgelopen. Om die rede ben ik nu contstant op mijn hoede zodat dit zich niet herhaald. De zorg voor 2 kinderen valt me zwaar, mijn jongste slaapt heel slecht daar zijn we nog steeds mee aan het sukkelen waar dit aan ligt. Mijn oudste is sinds de geboorte van de jongste echt de hele dag de grenzen aan het opzoeken en ontzettend stout. De dagen bestaan dus uit een baby die niet wilt slapen en het continu moeten corrigeren/strijd voeren met de oudste. We hebben ook nog totaal geen ritme te pakken met de jongste, dat wilt gewoon maar niet lukken. Nu moet ik over 2 en halve week weer aan het werk en ik kijk er echt als een berg tegenop! De afgelopen week voel ik me weer down, verdrietig en vooral angstig als ik eraan denk dat ik weer aan het werk moet. Ik moet op mijn werk ook nog een behoorlijk pittig opleidingstraject afmaken en ik ben bang dat alles me dan al helemaal teveel gaat worden. Ik zit ook niet op mijn plek waar ik nu werk, dat helpt ook niet mee. Ik ben al een keer bij de psycholoog geweest, zij had nu alleen 3 weken geen tijd. Ik twijfel heel erg of ik nu alvast contact moet opnemen met de manager.. over dat het niet zo lekker gaat. Of dat ik het nog even moet aankijken, of het moet gaan proberen. Ik weet ook niet precies wat ik dan wil, het liefst wil ik een andere werk plek maar dat zit er nu denk ik niet in. Ik weet gewoon niet of ik het trek nu er thuis nog zoveel onrust is om weer te gaan werken en verder te gaan met het opleidingstraject. Het kost me al al mijn kracht om mezelf bij elkaar te houden voor de kinderen. Naast dit alles vind ik het verschrikkelijk dat ik mijn jongste al naar de kinderopvang moet brengen terwijl ik zelf nog niet eens hebt ontdekt wat nu het beste is voor hem wat betreft slapen/voeding. ( er staat een afspraak gepland bij de kinderarts maar pas over 3 weken) Ik kan hier met niet zoveel mensen over praten en ik ben echt opzoek naar advies, wat zouden jullie doen in mijn geval? Mijn vriend zij gister kom op je moet gewoon even doorzetten.. is dat het dan? Misschien moet ik gewoon gaan beginnen met werken in de hoop dat het meevalt? Al wil ik ook niet nog dieper in de put raken dan ik nu al zit. En alleen al door de gedachte dat ik weer moet werken voel ik zon paniek in mijn lijf, ik ben er echt nog niet klaar voor omdat er thuis zoveel onrust is. Het is een lang verhaal geworden, alvast bedankt voor degene die de moeite nemen om het te lezen
Misschien zorgt de afwisseling en 'even uit de luiers en niet slapende baby' juist voor wat meer rust in je hoofd? Toen ik thuis zat met 3 hele kleine kinderen waarvan 2 nooit sliepen 's nachts (mijn man en ik wisselden uren af en sliepen gemiddeld 3h per nacht in shifts), en derde weigerde te drinken (en dus niet groeide, elke voeding duurde een uur), kreeg ik mijzelf pas terug toen ik weer ging werken. Ik kwam weer tussen de mensen, had tijd voor een kop koffie en kon een kwartier rustig zitten eten. Ik was ook halverwege de specialisatie moeder geworden en heb in overleg met mijn werk besloten deze voorlopig te onderbreken. Dit betekende later dat ik al mijn mastertentamens opnieuw moest doen, want vervallen, maar toen was dat de juiste beslissing. Mijn advies dus: zoek iemand om mee te praten, maar probeer het werk niet te zien als een extra ballast, maar juist als een uitstapje om even uit je zorgtaak te stappen.
Ik zou absoluut niet gaan werken! Uit je hele bericht maak ik op, dat het nu echt nog niet het goede moment is. Wil je trouwens überhaupt wel weer aan de slag, of is dat financieel nodig? Ja, tuurlijk kan het fijn zijn om even van huis weg te zijn en even wat anders te hebben, maar een baan met twee kinderen combineren is gewoon erg druk. Zeker als je het gevoel hebt dat je het nu allemaal maar net red, en de jongste inderdaad nog erg klein is, denk ik, gezien je verhaal dat de kans aanwezig is dat je het niet Zal trekken op werk of dat het erg zwaar wordt. Ik zou dus inderdaad met je manager in gesprek gaan, misschien dat je zelfs eigenlijk ziek moet melden, of misschien kun je wat langere tijd ov verlof opnemen? Succes en luister naar je gevoel! Dan komt het zeker goed
He wat naar dat het allemaal niet zo lekker loopt. Het is dan erg zwaar. Zo heb ik het ook ervaren met de middelste. Een osteopaat bood uitkomst hier maar dat duurde wel heel lang. Slapen ging niet, wegleggen kon ook niet. Dit duurde tot hij 1,5 jaar werd. Ik had van te voren ouderschapsverlof opgenomen dus ik hoefde 'maar' 12 uur te werken. Ik vind het fantastisch om even weg te zijn van het werk, maar ik kreeg tijde s het werken wel berichten/appjes van thuis dat het niet goed ging. Alleen maar huilen als ik weg was . En dan kwam ik in de avond om half 11 thuis en dan mocht ik weer verder zorgen voor een huilende baby die in de nacht nog een keer of 3/4 wou drinken. Relatie stond onder druk etc. Allemaal narigheid. Maar ik wist wel vanaf een maandje of 3 waar het van kwam. Ik heb het mijzelf zo makkelijk mogelijk gemaakt in die tijd. Huishouden lag op zn gat. Totaal geen ritme inderdaad. En nu het vrolijkste, blije kindje ooit Wat ik bedoel te zeggen met dit hele verhaal als jij nu aanvoelt dat het niet lekker gaat, zorg voor jezelf. Zorg dat je erboven blijft door te bedenken wat of wie jij nu nodig hebt om vol te houden. Is dat misschien minder werken? Of extra verlof eraan vastplakken? Is het juist om even te oefenen op een opvang oid? Hier op de opvang ging het goed trouwens Daar slaapte hij wel. We wilden niet dat ze hem zouden laten huilen in slaap, dan liever niet slapen, maar ik kan natuurlijk moeilijk nagaan of ze dat wel of niet hadden gedaan. Succes en sterkte en zorg goed voor jezelf. En blijf zoeken voor je kleintje wat het is. Ze huilen vaak niet zomaar zoveel.
Misschien dat als je weer gaat werken dat je juist wat meer rust krijgt? In mijn geval was dit ook echt waar. Ik zeg weleens tegen mijn collega’s; ik kom hier voor m’n rust... Als je het groot in je hoofd hebt en je blijft het negatief zien wordt het alleen maar groter. Ik denk dat fulltime thuiszitten het niet beter voor je gaat maken. Dan blijf je ook in een bepaald patroon zitten ofzo.
Bij mij zorgt mijn werk er juist voor dat ik door kan tijdens depressieve dagen. Het zorgt voor regelmaat (moet mijn bed uit om op tijd te zijn), mijn collega's zijn leuk, afleiding etc. Mijn kinderen geven ook voldoende afleiding, maar thuis kan ik meer toegeven aan mijn gevoel waar ik dan sneller in blijf hangen. Ik zou juist wel aan het werk gaan.
Ik zou het gewoon proberen, gaat het na een paar weken niet kan je dat altijd nog aangeven. Denk wel dat je echt aan de slag moet met wat je wil qua werk, want dat is natuurlijk ook een onderliggend probleem.. en probeer wat meer hulp te krijgen, kun je niet naar de praktijkondersteuner vd huisarts zolang je psych op vakantie is oid? Je hebt iemand nodig ivm vorige keer om mee te praten!
Dat is ook mijn ervaring. Het zorgde voor regelmaat en structuur, denk dat ik anders er echt in was blijven hangen en daardoor moest ik wel opstaan, douchen en de deur uit etc. Neemt niet weg dat ik het wel heel erg zwaar vond en me wel eens afvraag of het de juiste beslissing wel is geweest me niet ziek te melden.
Probeer het. Wil het niet, ga naar je leidinggevende. Je kan altijd uren minderen blijf niet volhouden omdat het van jezelf moet, geef op tijd aan als het niet lukt. Je kan op de beren op de weg zien, als je je eerst op de weg begeeft Doorademen en wat ik fijn vond: je hebt écht even pauze, even kop koffie zonder geschreeuw, gehuil, snotters, koude koffie etc En spreek thuis af dat ze je alleen met leuke dingen en noodgevallen lastig mogen vallen. Je kan er op je werk niets mee dat je kind thuis huilt. Ze redden zich maar. Geeft een heel machteloos gevoel als ze zoiets doen en het is niet nodig
Ik herken een aantal dingen uit je verhaal. Mijn beide kinderen sliepen allebei extreem slecht (echt doorslapen gingen ze pas na hun 2e verjaardag). Dat resulteerde bij mij in angst en paniekaanvallen. En huilbuien. Mijn beide kinderen zijn allebei behoorlijk temperamentvol en dat maakt dat ik aan het eind van de dag doodmoe ben. Ik zag ook tegen werk op, omdat ik bang was dat ik het niet aankon. Maar toch was ik wel blij weer iets anders te kunnen doen. De sleur van thuis achter me laten. Ik voelde me elke dag een zombie maar ik ging wel. Ik heb het wel aangekaart op mijn toenmalige werk. Ik barstte soms namelijk in huilen uit daar vanwege slaapgebrek. Mijn manager ging daar heel goed mee om dus daar had ik geluk mee. Ik zou het proberen. Als je het echt niet trekt, kun je je altijd nog ziek melden of een gesprek aangaan op je werk.
Oh en je bent echt niet de enige! Misschien biedt dat enige troost... ik heb je verhaal nogmaals gelezen en ik herken vrijwel alles. Dikke knuffel!