Hoi mama's, is dit herkenbaar voor iemand? Mijn zoontje is nu 3 weken en 3 dagen oud en ik begin stilaan men ritme te vinden met hem alleen nu papa terug aan het werk is. Enkel vind ik het gewoon verschrikkelijk om met hem alleen bijvoorbeeld naar de winkel te gaan ik loop al te stressen voor ik vertrek en bedenk allerlei doemscenario's. Hij is ook nog erg klein(2.410kg en 45cm bij geboorte) dus die maxicosy alleen is al een hel voor mij, met hem in de wagen alleen vind ik zo eng.. En dan die drukte, al die mensen, ik lijk wel in alles en iedereen gevaar te zien en wil zo snel mogelijk naar huis.. misschien betert het als hij wat steviger is maar voorlopig is het voor mij echt een ramp. gaan wandelen alleen is geen probleem en uitstapjes met papa erbij ben ik volledig ontspannen. Maar alleen vind ik alles doodeng.. is dit normaal/herkenbaar?
Vol nog met hormonen en dan met je kleine baby op pad...ja, dat kan spannend zijn Dat wordt zeker beter wanneer je het een aantal keer gedaan hebt en wanneer je er vertrouwen in krijgt dat hem echt niks gebeurt.
Voor mij niet herkenbaar, maar ik geloof meteen dat het wel heel normaal is hoor. Anders ga je in ieder geval met dag even wat wandelen. Ik denk ook dat dat vertrouwen vanzelf wel gaat groeien hoe vaker je iets onderneemt.
Ik had dat bij mijn dochter heel erg waardoor ik nauwelijks iets alleen met haar ondernam. Ze huilde heel veel. Heb daar lang last van gehad. Bij mijn zoontje heb ik het in mindere mate. Maar het blijft super spannend! Je moet echt je kindje leren kennen zodat je weet at er idd niks met hem gebeurd en weet wat je moet doen om hem te troosten als hij huilt. Ik heb nog nooit mijn zoontje niet stil gekregen dus dat geeft ook zelfvertrouwen
Ik herken het deels wel, niet dat naar buiten gaan (een uitstapje was juist mijn lichtpuntje in de dag haha) maar wel dat je héél prikkelgevoelig bent en je je enorm angstig kunt voelen over 'rare' dingen. Je hormonen doen echt hele rare dingen met je in die periode. Ga anders gewoon een klein stukje in een rustig parkje wandelen elke dag, zodat je langzamerhand een beetje zelfvertrouwen kunt kweken. En boodschappen, lekker aan je vent of de bezorgservice overlaten!
Ik herken het niet maar misschien is een draagdoek of zak iets voor je? Dan heb je je kleintje in ieder geval lekker dicht bij je en is hij wat beter "beschermd tegen" en afgeschermd van de buitenwereld.
Ik herken het wel.. en dan was mijn kind nog niet eens zo klein als jouw kind. Maxi cosi deed ik ook echt niet en draagzak ook niet. Ik deed ze alleen in de kinderwagen. Want anders gaat iedereen eraan zitten en dat vond ik vooral zo verschrikkelijk. Maar zelfs in de kinderwagen stoppen mensen hun hoofd erin. Ik hing er allemaal speeltjes voor, maar zelfs dat hielp niet altijd. Na 3 maanden wordt het beter, dan hebben ze een beetje een ritme met drinken enzo en huilen ze wat minder. Als ze zo klein zijn vond ik het ook altijd zo spannend dat als ze honger krijgen ze dan direct moeten drinken en anders de hele boel bij elkaar gillen. Nou ja in ieder geval.. vond ik het vanaf 3 maanden een stuk beter gaan en dat daarvoor nam ik dan maar voor lief.
Hoi, Ja herken dat enorm! Zoontje wil namelijk nergens in: maxi cosi niet, wandelwagen niet en nu is draagzak ook even niet meer favoriet. Ik probeer wel af en toe te wandelen maar dan gewoon in de buurt. Als ik eraan toe ben en zoonlief weer prettig ergens in kan ga ik weer rustig iets ondernemen. Maar nu echt niet. Heb ik alleen mezelf mee.
Herkenbaar, dat had ik ook toen zoontje zo klein was. Echt de vreemdste scenario's haalde ik in m'n hoofd: dat iemand de kinderwagen de vijver in zou rijden, dat iemand iets uit een hoog schap op z'n hoofd liet vallen, dat er een hond de kinderwagen in zou springen etc. Ik heb de kleine toen lekker altijd in de draagdoek gedaan, veilig dicht bij je en geen opdringerige handen of hoofden in je kinderwagen.
Ik vind het doodeng om auto te rijden met mijn zoontje. Zo bang dat iemand dan bij me achterop knalt.
Herkenbaar! Ons meisje huilde heel veel en was altijd bang dat ze zou gaan huilen in de winkel. Maar ben wel altijd weggegaan. Ben er nooit voor thuis gebleven maar echt fijn vond ik het in het begin niet.
Hier hebben we een luchtalarmpje gehad de eerste weken totdat we erachter kwamen wat haar precies scheelde (hoeveelheid lactose en verborgen reflux). Ze was toen heel ontevreden over alles. De weinige energie die ik had stak ik liever in haar verzorging dan in een wandeling op dat moment. Toen ze een paar weken stabiel en contenter was eens een ommetje gemaakt, toen een wat langer ommetje en gaandeweg uitgebreid naar een wandeling richting t winkelcentrum vlakbij (10-15min). Ze vond t prachtig buiten en had t prima naar dr zin, mits ze maar wel mee kon kijken want die wagenbak was een beetje saai. Dus al vlot in dr cosi gezet en daarmee stukjes gaan wandelen. Blaadjes in de wind en dan de verwondering op dat koppie wat naar jou kijkt voor uitleg. Met haar in de auto ben ik nog erger dan met motorrijden destijds, ik houd alles en iedereen in de gaten met de verwachting dat iedereen als een lomperik zn stuuromgooit zonder te kijken best pittig rijden maar ik ben altijd voorbereid.
Bedankt allemaal voor de reacties! Zo een opluchting dat ik niet de enige ben ik heb wel het geluk dat mijn zoontje eigenlijk nooit huilt behalve als hij wil eten. ( effe hout vasthouden ) Een draagzak is nog wel een idee! Want inderdaad, die hoofden die erin duiken En ja dat van die bestuurders is ook zo herkenbaar.. plots vind ik iedereen een gek op de baan .
Wij zijn de eerste 6 weken niet echt op pad geweest met de maxi cosi. Al dat gesleep hadden we geen zin in en we wilden hem rust geven. Wel lekker veel gewandeld.
Ja ik herken het. Oudste was een huilbaby 24/7 en ik zat letterlijk opgesloten in huis. Als ik weg ging kon ik de donder erop zeggen of de rest van de dag was een nog ergere hel. Toen de jongste geboren werd durfde ik met hem ook de deur niet uit, bang voor herhaling. En dit terwijl hij een erg tevreden baby was. Ik heb hier therapie voor gehad om over dit 'trauma' heen te komen. Als ik jou verhaal zo lees denk ik dat het vooral een hormoonkwestie is? Want met papa erbij is het wel oke. Misschien kan je het eens navragen aan de huisarts?
Gewoon rustig aan, het klinkt echt heel normaal hoor, het is ook echt wennen! Met mijn oudste moest ik ook echt enorm wennen Korte wandelingetjes vanuit huis, en vanaf daar opgebouwd.