Het speelt allemaal nog lang niet (ik ben intussen 21 weken zwanger), maar ik vind het doodeng dat ik straks mijn kindje stukjes moet gaan leren eten en er iets vast komt te zitten in haar keel. Het is een angst dit is ontstaan door werken in de ouderenzorg (waar verslikken echt een ding was) en het meegemaakt te hebben dat de dochter van een vriendin bijna stikte in een stukje appel. Ik merk het als ik kleine kinderen zie eten (vaak jonger dan anderhalf en zonder compleet gebit) dit meteen spanning op roept. Ik zie het elk moment fout gaat en wil deze angst echt tackelen voordat ik mijn kindje zelf ga leren eten. Zijn er tips? geruststellende woorden? Cursussen en boeken die jullie aanraden? Mensen die het misschien herkennen bij die het uiteindelijk mee viel?
Ik herken het! Ik kom uit de verstandelijk gehandicaptenzorg en daar veel verstikking meegemaakt met o.a. pannenkoeken en pindakaas. Mijn angst voor pannenkoeken is nog steeds aanwezig. Het heeft heel lang geduurd voor mijn kinderen pannenkoeken mochten eten. We eten alleen pannenkoeken als mijn man thuis is. Als ik alleen ben met de kinderen doen we het niet. Voor de rest ben ik wat minder bang geworden. Ik ben wel heel oplettend met het eten op de goede manier in stukjes snijden. Ook bij anderen. Ik wil mijn angst niet op mijn kinderen projecteren. Mijn oudste weet Inmiddels wel wat het vandaan komt. Wat mijn geholpen heeft met de 1e hapjes is veilig beginnen. Doen wat voor jou goed voelt zodat je geen / minder angst hebt. Je wilt niet dat je kindje jouw angst voelt. Verder heb ik veel gelezen over het kokhalsreflex. Die hebben ze niet voor niets. Ze gaan zeker kokhalzen en voedsel eruit werken. Dat is niet fijn om te zien maar het wordt 'makkelijker'. Het komt echt goed...
Herkenbaar, wat wij deden was de appel kort koken. Peer was al zacht maar bij harde peer deden we dat ook kort koken. Makkelijk om in te vriezen. Soepstengels was in het begin ook spannend. Vaak deed ik het laatste stukje weg. Knakworst ging door de midden. Druiven in 4en. Zo was het minder spannend. Verslikken is ook spannend maar dat kan ook met 10. Verslikte zich in een snoepje. Mentos krijgt hij nog steeds niet.
Dankjewel voor jullie reacties! ik wil inderdaad ook echt niet die angst overbrengen op mijn kindje… En ik zit er over te denken om een kinderehbo cursus te doen, zodat ik misschien wat meer vertrouwen in mezelf heb als er wel iets zou gebeuren.
Kinder ehbo gaan doen en misschien ook therapie overwegen om van je angst af te komen. Het klinkt namelijk wel heel extreem en belemmerend voor je.
Bij jonge kinderen is de kokhalsreflex zeer sterk en werken ze in 99,9999% van de tijd het stukje er zelf weer uit. Maar, dat neemt je angst (en die van mij) natuurlijk niet weg. Kinder EHBO is misschien wel de beste tip die je hier zult krijgen. Verder doen wat goed voelt. Ik snijd sinds kort de druiven niet meer voor mijn 6 jarige maar vind het heel spannend. Dingen zoals harde snoepjes of dropjes krijgen ze niet of nauwelijks en als ze zoiets eten (en ook met halve druiven - eten is altijd aan tafel, zittend, onder toezicht.
Baby- en kinder ehbo is sowieso aan te raden, reanimatie (je moet er niet aan denken) is toch weer anders bij ukkies. Maar verstikking komt ook aan bod. Kokhals reflex bij kleine kinderen ligt heel gevoelig. In die zin zijn ze beter uitgevoerd dan volwassenen. Desondanks had ik ook geen rust van rapley methode hoor, ja gekookte broccoli happen. Met gepureerd beginnen kan ook, voelde ik me prettiger en rustiger bij. Kleintjes pikken jouw gevoel op als miniatuur radar installaties. Druiven gaan hier nog steeds doormidden, niet alleen makkelijker prikken met vorkje (G haat eten met dr handen, R ook trouwens) maar R is 5 jaar jonger en komt graag roven. Dus als we dan toch bezig zijn, snijden we even verder. Nieuwe dingen introduceren legde ik gewoon extra op mijn bord, wat veilig genoeg was als roofwaar. Kostte mij wat meer moeite met eten maar oke. Zowel G als R hadden de grootste lol om van mijn bord te pikken, alsof dat helemaaaaal niet ingecalculeerd was. En steevast zitten met eten, ookal is t een lullig ijsje. Er wordt hier niet al lopend gegeten, door niemand niet. En we hebben siliconen rietjes voor onderweg en nog een voorraad plastic thuis. RVS, keihard plastic of bamboe komt er hier niet in. Zie ze af en toe in de zomer met een raketje in de mond en rennen op slippers... * iek *
Een cursus kinder ehbo inderdaad, zodat je weet wat je moet doen. Ik las laatst ook iets over een LifeVac apparaat, dat werkt misschien ook geruststellend om te hebben. Wel heel herkenbaar voor, ik vond (en vind) het ook vreselijk. Als kind m'n moeder bijna zien stikken en heb daar wel een trauma aan overgehouden. En ja gewoon voorzichtig zijn met bepaald voedsel (druiven, cherry tomaatjes, knakworsten, bessen, popcorn)
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! die LifeVac vind ik wel een goede tip, ik zou me daar denk ik wel meer gerust door voelen. En ik ga me binnenkort inschrijven voor een EHBO cursus. Therapie zal ik ook echt wel overwegen, maar mijn ervaring is dat het lastig is om dat van tevoren op te pakken bij een psycholoog, omdat de situatie zich nog niet voor doet. Mocht het echt een probleem worden tegen die tijd, zal ik dat zeker doen. En verder hoop ik gewoon dat tegen die tijd mijn vertrouwen snel een beetje groeit, maar in de begin zal het gewoon spannend zijn…
Ik zou een kinder ehbo ook zeker aanraden. Hoe is je Engels? Ik heb heel erg veel gehad aan Solid Starts op instagram. Zij hebben veel informatieve filmpjes, maar ook cursussen op hun website. Zo kun je ook goed het verschil leren tussen kokhalzen en stikken. Is allemaal ontwikkeld door mensen die ervoor geleerd hebben. Ze hebben ook een fijne app waar je per voedingssoort exact kunt zien op welke manier je dat veilig kunt geven per leeftijd enzo.
Ik zou juist wel een psycholoog vragen al, wachtlijst is lang en ze kunnen wel degelijk wat met een dergelijke angst. Zijn ook mensen doodsbang voor slangen zonder ooit 1 in t echt te hebben gezien en hulp krijgen Je wil niet dat je zo angstig je kind tzt eten moet geven, dat is voor niemand relaxed.
Als je straks een fijn cb hebt, geef het daar ook aan. Ik werkte voorheen op t cb en meer dan eens de eerste hapjes (of bv de eerste keer stukjes of brood)samen gegeven Bij moeders met zulke specifieke angst kan adequate uitleg helpen, een beetje ontspanning en afleiding. Rust En liefst heb je dan dat een kind zich flink verslikt en je de stappen kunt doorlopen zoals je droog geoefend hebt. No worries, je bent niet alleen..
Ik heb me heel veel ingelezen op dit gebied. Ik voelde me echt een expert! Daarnaast kinder reanimatie en verslikcursus moeten volgen dus ik was helemaal voorbereid. Als L iets spannends at kon ik het helemaal aan. Mijn man zat peentjes te zweten. Ik zou dus zeggen: vergroot je vertrouwen en zorg dat je precies weet hoe het lichamelijk werkt bij zo'n kleine, wat gevaarlijk eten is, verslikcursus volgen.
Kinder ehbo zou ik zeker doen! Ik had die angst ook (niet in extreme mate) toen onze kinderen zo klein waren. De kinder ehbo cursus heeft me echt wel gerustgesteld in die zin dat ik geleerd had dat je nog een heleboel kan doen om je kindje te redden mocht het zich een keer verslikken! En vooral wat natuurlijk. Gelukkig nooit echt meegemaakt. Engste situatie was mijn dochter die tijdens het thuiswerken tijdens een lockdown, ze was toen 8 of 9, per ongeluk een pennendop doorslikte die bleef steken in haar keel. Uiteindelijk kon ik rustig blijven doordat ik me realiseerde dat ze kon ademen omdat ze ook nog kon praten/geluid maken. Terwijl we 112 aan de lijn hadden, gleed de dop ineens door. Dus enige kennis van wat er gebeurd/kan gebeuren tijdens een verslikking is zeker goed!