Wij twijfelen al heel lang om voor een 3e kindje te gaan. Zo lang dat onze kinderen nu al wat ouder zijn (bijna 5 en 6 jaar) en ik onderhand ook al richting de 38 ga. Het voelt dus wel als een nu of nooit moment (voel me zelfs eigenlijk al wat te oud). Ik ben benieuwd of mensen hier dit herkennen en wat argumenten zijn geweest om het bij 2 kinderen te laten of juist wel voor de 3e te zijn gegaan.
Mijn man had een hele sterke wens voor een derde, ik iets minder. Ik heb ook best lang getwijfeld, tot mijn moeder een keer zei:' jij krijgt nooit spijt als je er wel voor gaat, maar je kunt wel spijt krijgen als je het niet doet.' Toen was het goed en gingen we er voor. En inderdaad, geen seconde spijt gehad! Natuurlijk is dat relatief, want er zijn zat omstandigheden waarin het niet handig is, maar bij mij was het echt alleen gevoelsmatig, alle praktische redenen om het niet te doen hadden we al lang van tafel geveegd En ondertussen is zelfs nummer 4 er
In wou altijd al 3 kinderen Niet alle 3 kort op elkaar maar wel 3 Mijn man had een hele waslijst aan waarom nietjes. We gaan handen te kort hebben, wat tijdens pretpark bezoek, wat met de auto, huis te klein, we zijn er nu al wat uit,.... Allemaal praktische zaken. Buiten het veranderen van huis, is ook alles prima in orde (en de 2 grote liggen in een ruime kamer dus op zich is het nog niet eens zo een groot probleem).
Hier was het de wens en de bereidheid de risico’s te nemen. En de praktische zaken waren makkelijk weg te wuiven/op te lossen. Zo ook bij nr 4. En (muv de wens bij mij, die zal altijd wel blijven) waarom nr 5 er juist niet komt. Hoe staat je man erin?
Mijn vriend heeft sterkere twijfels dan ik, neigt naar nee. Maar echt definitief zegt hij ook geen nee. En dat speelt al een hele tijd. Hij vond de babyfase heel pittig. Komt denk ik ook doordat onze eerste 2 vrij kort na elkaar zijn gekomen en lange tijd niet goed sliepen. Ik zou het wel graag willen, maar begin nu wel wat meer te twijfelen omdat onze andere kinderen inmiddels al een stuk ouder zijn en ik zelf ook een stuk ouder ben.
Mijn vrouw wou er altijd twee. Maar de tweede zwangerschap bleek een tweeling. Sindsdien is ze 360 graden gedraaid en zei ze meteen dat we nog niet compleet zijn met de tweeling er bij. Dus er zal vast nog een nr 4 komen (op termijn) en misschien meer. Dus alle praktische overwegingen prima, maar het gaat er vooral om, voelt je gezin compleet of niet?
Tijdens de zw van de tweede voelde ik dat ik graag een derde wilde. Mijn man eerst eigenlijk niet. Toch kreeg hij al snel na de geboorte van de tweede ook behoefte aan een derde, al denk ik bij hem dat hij stiekem hoopte op een meisje na twee jongens. wij hebben ze alledrie kort op elkaar, bewust 3 kids in 3 jaar en 4 maand). Als er meer dan 2 jaar tussen de tweede jongsten zou hebben gezeten, hadden we het bij twee gelaten.
Mijn zoontjes verschillen 5 jaar van elkaar en dat is ook wel weer heel erg leuk. Ik zou dat niet als een bezwaar zien.
Hier was de 3e een "compromiskindje". Man vond 2 wel goed, ik wilde er graag 4 of meer dus als compromis 3. Belangrijke kanttekening: zowel man als ik waren overtuigd dat de 3e net zoveel liefde zou krijgen als 1 en 2. En het was bij hem niet "echt niet meer" maar "van mij hoeft het niet persé" waarvan de meeste redenen terug te koppelen waren aan zijn moeder/opvoeding. En toen kwamen er nog 2 en nee, ik heb hem er niet ingeluist
De stress om het zwanger raken en blijven was reden nummer 1 voor niet. Daarnaast begonnen toen de jongste nog geen jaar was al wat zorgen te ontstaan rondom de oudste, zij was toen 5. We zouden afwachten of die zorgen verdwenen en dan weer eens kijken hoe we er over dachten. Helaas zijn ze nu 12 en bijna 8 en is er eigenlijk geen zorgeloos moment geweest. En ben ik heel blij met de beslissing om niet voor een derde kind te gaan.
Wij wilden altijd wel een 3e, maar twijfelde erg wanneer het 'juiste' moment was. De eerste jaren met 2 kinderen waren heel erg zwaar, mede ook door problematiek van oudste. We hebben dus ook 'geworsteld' wat als je nog een zorgenkindje krijgt? Of het erfelijk is? Met de inzichten van toen werd de kans op herhaling geschat op 5% door klinisch geneticus (inmiddels zijn de inzichten een stuk veranderd, als ik toen wist wat ik nu weet zou ik het nooit overwogen hebben), dat vonden wij acceptabel laag. Maar dan nog, wanneer heb je er ruimte voor? Kan het wel? Hier 'hielp' de natuur een handje door een ongeplande zwangerschap. De miskraam die daarna kwam hakte erin en gevoelsmatig waren we er helemaal klaar voor, we hadden alles al uitgedacht etc. Geen redenen dus meer om niet bewust er voor te gaan. Zo is de derde geboren. Hoewel ik weet dat ik in die omstandigheden, met die informatie nooit iets anders gekozen zou hebben, vind ik het nu wel (al jaren) erg pittig en bekruipt me het gevoel dat het misschien voor het gezin en vooral ook mij persoonlijk beter was geweest als ik het verstand veel meer had laten spreken. De derde heeft bijna vanaf het begin veel aandacht en energie gevraagd en veel zorgen.
Wij staan in de startblokken voor een 3e kindje. Mijn dochters zijn 6 en 4 jaar. Ik heb ook lang getwijfeld en man wilde helemaal niet. De jongste had zware reflux en heeft zeker de 1e 3 maanden non-stop gehuild. Dat heeft er behoorlijk ingehakt. En ook überhaupt 2 kinderen met 2 jaar er tussen is heel druk. Dubbele luiers. Boodschappen doen met peuter en baby. Ik vond het pittig. Daarbij was ons huis al met 2 kinderen erg klein. Het was gewoon geen optie. Afgelopren half jaar zijn we verhuisd van een 4 naar 6 kamer-woning en is de jongste op school gestart. Ik zat huilend in de auto. Ik kon gewoon niet begrijpen dat het al klaar was. Vanaf juni begon ik te twijfelen. Nog 1x een kindje. Nog 1x alles meemaken. Kers op de taart idee. Ik wilde weten of ik het echt wilde of dat het kwam door dat de jongste naar school ging. Ik sprak met vrienden, mijn moeder en mijn zus. Ze zeiden joh patries je hebt altijd gezegd dat je je zo graag compleet wilde voelen. Dat had je nooit. Je bent nog 34 en het kan nog. Ik kon aan niks anders meer denken. Met manlief gesproken en hij wilde erover nadenken. Moest echt even omschakelen. Was heel tevreden met 2 meiden. Maar hij werd steeds enthousiaster. In oktober gaf hij aan dat hij het wel wilt maar dat we dan wel meer voorzorgsmaatregelen nemen mocht het kindje ook gaan huilen. We hebben afgesproken dat hij 6 weken na de geboorte thuis blijft en ik 4 weken extra verlof neem. Ik ben in september ook met een nieuwe baan gestart. Gelijk vast contract en veel meer salaris en een auto. We gaan vanaf januari proberen. We zijn zo blij en ook de meiden verheugen zich erop. Succes met de keuze.
Wij hebben heel lang dezelfde twijfel gehad. We vonden lange tijd het idee dat we nooit meer een ‘nieuw’ kindje zouden hebben, nooit meer een baby, dreumes, peuter, heel naar en bleven daardoor twijfelen. We waren gewoon nog niet klaar ervoor om afstand te nemen van die periode in ons leven. Maar ik had ook 2 vreselijk HG-zwangerschappen gehad, we hadden 2 gezonde, geweldige kinderen, die net wat zelfstandiger aan het worden waren. We gingen inmiddels weer eens af en toe samen een avondje of weekendje weg, dagjes uit met het gezin werden leuker/makkelijker (want allebei de kinderen konden in de achtbaan, de hoge glijbaan zelf beklimmen, enzv). Dus na veel vijven en zessen hadden we ergens halverwege 2018 besloten dat het mooi was geweest. We waren klaar en gingen gewoon genieten van het gezin dat we hadden. En toen was ik opeens zwanger . Daar heb ik toen serieus nog even moeite mee gehad, ik stond inmiddels zo achter de beslissing die we hadden genomen, ik vond het lastig om weer terug te schakelen. Ik was toen ook al 39 en zou 40 zijn als ze geboren werd.Mijn man had daar minder moeite mee. Maar goed, nr 3 besliste dus zelf, inmiddels is ze er en zouden we haar niet meer willen missen. Haar broers zijn dol op haar en ze is een ongelofelijk grappig, lief en pittig ding. Maar ik ben heel eerlijk, het is wel pittig om weer teug te gaan naar de beperkingen die een kleintje met zich mee brengt (middagslaapjes, tassen vol zooi altijd meesjouwen, nog geen school, enzv). Maar ook dat is weer tijdelijk. Ons gezin voelt nu wel completer en nu is het ook gevoelsmatig echt goed, dus we genieten van iedere fase, maar laten die nu ook zonder weemoed weer achter ons, terwijl dat bij de oudste twee steeds een beetje pijn bleef doen. Edit: onze jongens waren (bijna) 8 en 5 toen ze werd geboren.
De redenen om ‘maar’ 2 kindjes te hebben; Praktisch met auto’s, vakanties, etc. Zwangerschap 1 was een alles behalve prettige zwangerschap. Zwangerschap 2 was een prima zwangerschap maar een bevalling met complicaties (man kreeg te horen toen ze me naar de ok brachten dat ze niet wisten of ik op de ic wakker zou worden of op de kamer). Geen derde zwangerschap met bevalling voor mij dus. We hebben maar 3 slaapkamers (oké, ook nog een kantoor en een speelkamer, maar die tel ik voor het gemak maar niet mee). Ik vind t zo wel gezellig. Ik werk zelf nog best veel, mijn man ook. Beide werken we gelukkig ook veel thuis (altijd al, nu nóg veel meer). Nog een kindje erbij zouden we ook niet eerlijk vinden tegenover de meiden, we willen ze alle aandacht geven die ze in onze ogen verdienen en we willen ook nog ‘tijd voor ons zelf’.
Hier best lang getwijfeld over een 3e ivm de praktische zaken. Andere auto, lastiger met vakanties, het eerste jaar is zwaar. Wat als deze ook koemelkallergie heeft en reflux ( 2e heeft dat ) Uiteindelijk toch besloten ervoor te gaan. En wat was het pittig. De zwangerschap was op het eind heel zwaar, de oudste moest naar school gebracht worden en ik kon het eigenlijk niet meer. Man is de laatste week thuis gebleven. Toen hij een week oud was bleek hij dus ook koemelkallergie te hebben en reflux. Het is tot 9 maanden een hele zoektocht geweest, hij sliep enorm slecht en huilde heel erg veel. Dat hadden we totaal niet verwacht na 2 perfecte slapers. In januari word hij 1 en het gaat sinds kort heel erg goed! Maar ik heb wel heel vaak gedacht, wat hebben we gedaan. Het gevoel "compleet zijn" snap ik nu wel. Na de 2e had ik dat niet maar nu wel. Het word allemaal makkelijker en die moeilijke tijd die we gehad hebben zijn we over een tijdje ook weer vergeten.
Wij hebben er 3 Financiël denk ik altijd als we kunnen sparen en we kunnen nog leuke dingen doen dan kan het Het is met voetbal, zwemles en speelafspraakjes een hoop gevlieg en de jongste moet bijna altijd mee De oudste 2 zijn ookwat zelfstandiger dat is ook fijn( 5 en 7) De jongste trekt zich zo op aan de andere 2 heel mooi om tezien Ja het is zwaar maar ook heel gezellig
Wij hebben jaren getwijfeld. Waren pas 27 en 29 bij geboorte van de 2e en wilden altijd een groot gezin. Maar onze oudste heeft ass en is hb, jongste heeft ook eea. Er zitten echt heel erg veel meerlingen in mijn familie en de kans op een kind (of meer) met bijv ass was aanwezig. Daarnaast vonden we het zo al best pittig. We hebben besloten het hierbij te houden. Puur rationeel, gevoelsmatig zijn we niet compleet maar dat is ook goed. Hoe ouder ze worden hoe duidelijker (vooral bij oudste) de beperkingen worden dus ik ben ontzettend blij dat we deze keuze hebben gemaakt.
Ik denk dat als je ook maar een beetje naar een derde kind verlangt, dat je er voor moet gaan (als het financieel te doen is) Ik heb dat gevoel namelijk helemaal niet . Ik kijk uit naar meer vrijheid en wil geen babytijd en peutertijd (zit hier nog middenin) meer meemaken. Mijn gevoel zegt dus na 2 kinderen 100 procent: nee! Dit had ik na de eerste helemaal niet. Dus dat zegt genoeg.
Dit denk ik ook, ik heb dat gevoel nu ook helemaal niet meer. Ik heb zin in dagjes uit en vakanties en dat de kinderen het ook bewust mee maken. Idd de vrijheid kijken we ook naar uit.
Hier was het vooral ivm mijn moeilijke zwangerschappen en de stress die daarbij komt kijken. Ook heb ik door een operatiefout afgelopen zwangerschap constant buikpijn dus nog een operatie (wat ivm cervixinsufficiëntie echt moet) werd me ten zeerste afgeraden. We hebben geen auto en de kinderen delen een kamer dus dat waren absoluut geen reden voor ons. Vond het wel jammer maar het is wat her is. Ben niet gaan hangen in verdriet en ik geloof er niet zo in dat een gezin pas compleet is wanneer het voor jezelf compleet voelt. Soms zijn de omstandigheden er gewoon niet naar en ook dat maakt je gezin uiteindelijk compleet. Zie overigens zeker wel voordelen in het hebben van maar 2 kinderen. In m'n schoonfamilie zijn er gezinnen met 4 en 6 kinderen en die vechten elkaar de tent uit, of hun moeders hebben weinig quality time per kind. Ben dan wel blij dat dat hier totaal niet het geval is.