Topic om te ventileren. Ervaringen uitwisselen. Uitdagingen en Problemen bespreken. En de mooie momenten te delen. Ik heb een zoon (8 jaar) met ass. We lopen tegen veel dingen aan. Maar hij is ook een prachtig manneke met zijn eigen unieke lieve karakter. Leven met hem is intens. Soms intens zwaar. Soms intens mooi.
Wij hebben ook een zoon van 8 met Ass. Hier op het moment het dilemma; hij heeft corona maar is bang dat hij achter gaat lopen op school. Vind dat écht verschrikkelijk als hij iets moet inhalen. We halen vanmiddag schoolspullen op maar uiteindelijk mist hij gewoon een week school. En er is kermis, we hopen dat er van het weekend niemand corona heeft en we kunnen gaan, dat is best lastig want valt nu niet te plannen. Hij mag zelf vrijdag uit quarantaine maar kan zijn dat broertje dan positief is natuurlijk
Zoon dus. Zijn grootste uitdaging: hij voelt niet wanneer hij plast of poept. Niks. Geen aandrang. Niet tijdens het gebeuren. Niet eens als hij met een natte of vieze broek zit. Meteen ook onze grootste uitdaging omdat hij ook op een leeftijd is dat dit normaal niet meer geaccepteerd wordt (sociale omgeving). Gelukkig zit hij in een herl lieve klassen hebben we een goede relatie met school en eerst hij daar geaccepteerd hoe hij is. Maar buiten dat wordt het overal steeds moeilijker. Nog een uitdaging voor ons. Hij laat zich niet meer door iemand anders behalve wijzelf verschonen. Dus 1 van ons moet altijd in de buurt zijn. Tweede uitdaging. Evenwicht. Hij kan niet fietsen zonder zijwielen. En wil niet dat andere kinderen dat zien. En dus ook niet met de fiets naar school. Of oefenen op een plek waar hij gezien kan worden. Mooi: de relatie met zijn grote broer. 2 handen op 1 buik. Beide verzot op gamen. Ondanks leeftijdsverschil stapelgek op elkaar. Mooi: zijn gezicht en stem als hij zegt: lieve mama, ik hou van jou ❤
Ik heb zelf ASS, mijn jongste dochter ook. Juist omdat ik ASS heb vind ik bepaalde dingen die anderen waarschijnlijk als uitdaging zouden ervaren makkelijker om mee om te gaan. Met de NT dochter ervaar ik juist veel meer uitdagingen momenteel, maar dat kan natuurlijk ook aan de leeftijd liggen...
Oh lastig dat het niet te plannen is. Onzekerheid is vaak nog vervelender dan dat iets zeker niet doorgaat. Niet ziek van corona begrijp ik uit je tekst. Succes ermee. Hopelijk blijft de rest virusvrij dan .
Waar ik soms tegenaan loop bij A: -Het langzaam zijn. Met alles: eten, aankleden, huiswerk etc. Met eten vind ik het nog wel het vervelendste. Verder is ze gelukkig geen selectieve eter, maar het langzame is soms ook behoorlijk lastig. -Ze kan zo lang in iets kleins blijven "hangen". Terwijl ik dan gewoon denk; nu is het toch wel klaar? Heel haar dag kan ze dan voor zichzelf verpesten. -Wil tot in het obsessieve toe alles hetzelfde als haar zus zijn/hebben/doen, dat levert nogal eens lastige situaties op. Nu gaat H naar de middelbare school terwijl A nog op de basisschool zit, dus waar ze voorheen samen naar school gingen gaat dat nu dus niet meer. Vind ze niet leuk (understatement). Op school gaat het goed, ze haalt heel goede cijfers en leren gaat haar prima af. Maar helaas wil ze echt geen Nederlands leren thuis. Ik spreek wel Nederlands met haar dus ze spreekt het wel uiteraard, maar lezen kan ze dus niet. Terwijl ze geen probleem heeft met de andere talen op school, vind dat soms wel een beetje frustrerend.
Hier een zoon van 5 met autisme. uitdagingen: op dit moment is de uitdaging de communicatie kloof. Zowel spraak als begrip, het is echt lastig voor hem. Situaties waarin je weet dat als hij zou begrijpen wat ik zeg dan zou hij niet zo verdrietig zijn. Of als hij zich beter zou kunnen uitdrukken dan zou hij niet zo boos hoeven worden. leuke kanten: de manier waarop hij de wereld ervaart. Omdat hij nog zo jong is is hij nog zo puur en echt wie hij is. De wereld is ook nog lief voor hem en begripvol.
Hier ook een zoon met ass en achterstand, hij is gelukkig niet vaak boos maar rent wel zo weg. Ogen in je achterhoofd en nooit even ontspannen als je ergens heen gaat ( erg vermoeiend )
Dat is hier ook zo ja! Altijd in de gaten houden wat hij doet, waar hij is, wat hij nou weer in zijn mond stopt Het gaat beter maar hij is nog niet te vertrouwen. Hij ziet weinig gevaar, loopt gewoon de weg op bijv.
Wij lopen er vooral tegenaan dat hij snel fysiek is. Bewust anderen pijn doen, gemeen doen, snel boos en woedeaanvallen. Slaan, schoppen, duwen, dingen afpakken enz Als je samen met hem bent is het echt een schat, heel lief maar heeft je continu nodig. Maar in combi met zijn broertje word het lastig. Samen spel is bijna niet mogelijk, ook buiten met anderen vind hij dat lastig. Zelf spelen lukt max 5 a 10 minuten.
Veel herkenning Maar niet in het weglopen/geen gevaar zien. Juist niet. Bij ophalen van school hebben we een vast punt waar ik moet staan buiten school (afgesproken in de coronatijd, toen we niet op het plein mochten en sindsdien mag ik beslist niet meer bij de poort met de rest van de ouders staan) Als hij daar aankomt en mij (of mijn man) niet ziet dan gaat hij onmiddellijk terug naar binnen om de juf te zeggen dat we er niet zijn. Wel veilig gevoel dat hij niet aan de wandel gaat, maar je moet echt zorgen dat je op tijd bent Wat mooi Ik zou soms een luikje in zijn hoofd willen maken om te zien wat hij ziet/ervaart.
Wij hebben twee pubermeiden van 16 en 18 met ass+adhd (oudste ook nog ptss). Naast dat ze ontzettende leuke, lieve en briljante meiden zijn, is het ook een enorm pittige tijd. Het gaat een beetje af en aan. Als t wel oké gaat, dan voelen we ons heel sterk. Wanneer t weer even minder gaat voelt het echt heel pittig. De jongste is een thuiszitter, de oudste doet t op zich heel goed, zit nu op t mbo (komt van vwo) maar heeft echt heel snel last van stress. Dingen gaan nou eenmaal vaak niet zoals je wil en dat geeft veel frustratie en verdriet, school geeft echt enorm veel prikkels. Op slechte dagen merken we dat wij toch ook wel een trauma hebben van die mindere periodes de afgelopen jaren bij beide meiden. Zo moeilijk om dan relaxed te blijven en niet stiekem ook gewoon veel zorgen maken of t allemaal wel gaat lukken. Inderdaad, intens is het goede woord. En toch zijn er ook prachtige momenten, beide zijn het slimme meiden, ze denken anders, verwerken dingen echt anders, maar dat geeft ook bijzondere gedachten. We hebben dus ook echt momenten dat het even zo 'normaal' voelt.
Gisteren zoon van school gehaald. Tijdens de wandeling naar huis begon hij ineens net te doen alsof ik een vriendje was. Kom je bij mij thuis spelen? Wat vind jij leuk? Etc. Was echt een soort oefenen om vriendjes te maken leuk het wel. Dus ik het spel meespelen. Was echt grappig dat dat er zo ineens uit kwam.
Hoe bijzonder het soms is hoe ze van blij naar boos (extreem boos) en terug rustig kunnen gaan. Vanavond vanuit het niets helemaal over de flos vanwege een tosti waarbij de boterhammen niet exact op elkaar aansloten (laatste twee sneetjes uit het brood dus de ene was iets kleiner) Hoop drama. Verschillende oplossingen. Niks goed. Ok. Dan gaan we je negeren. 5 minuten later begint hij toch maar te eten. En nu weer helemaal rustig. Pfff. Vind dat zo vermoeiend. Nooit te weten wat een nieuwe uitbarsting triggert. Of hoe je dan moet reageren