Baby 2 of niet?

Tja die beslissing moet je toch echt zelf maken. Samen met je partner..

Wij hadden soort geluk. Onze oudste kwam bij de 6e en dus laatste IUI poging. En onze 2e kwam spontaan! Ik denk wel dat wij voor een 2e nog een keer de mmm in zouden gaan als het niet spontaan gelukt was. Voor de kinderen zelf ook leuk dat ze samen zijn. Zeker ook voor later. Wij gaan nu nog voor een 3e maar daar gaan we zeker niet meer de mmm in. Als er spontaan 1 bijkomt is het super, maar als het bij 2 blijft is het ook prima

 

Waarom een tweede, daar vraag je wat.

Ik ben thuis de jongste, en tijdens het opgroeien vond ik dat vreselijk. Ik was altijd de baby. En nu... Nu vind ik het fijn de jongste te zijn. Ik hoef maar te vragen en mijn broers staan klaar voor me... Want ik ben nog altijd hun kleine zusje.

Voor mijn zoon gunde ik hem een broertje of zusje. Vooral voor later. Er komt een tijd dat ik en mijn man er niet meer zijn. En ik liep rond met de gedachte "dan is hij helemaal alleen". Natuurlijk hormonen die die gedachte veroorzaakte. Maar ik wist al snel dat ik mijn kleine mannetje niet zielsalleen achter wil later in deze grote boze wereld.

Natuurlijk bekvechten ik en mijn broers ons ook. Maar toch hebben we elkaar. Onze ouders leven nog, maar buiten onze ouders doen wij ook wel eens wat leuks onderling. Gewoon broers en kleine zus samen. En ergens gunde ik mijn zoon een kans dat hij iemand heeft waar hij mee verbonden is. Hopelijk ooit een leuke partner (man of vrouw, waar hij gelukkig van wordt) en misschien zelf kinderen, dat hoop ik ook voor mijn dochter. Maar ook dat ze later elkaar hebben, mochten wij er ooit niet meer zijn.

 

Mijn eerste gedacht is: als je twijfelt ben je er misschien nog niet helemaal klaar voor..
Toen mijn zoon een peuter was voelde ik van buitenaf veel druk om aan een 2de te beginnen, iedereen vroeg het bij elk bezoek "nog geen 2de op komst?" "Je moet er niet teveel tijd tussen laten hoor" Mijn haar ging er van rechtstaan! Onze zoon was zowat op elk gebied "moeilijk": vreselijk slechte slaper, zware reflux, 2 jaar aan monitor moeten slapen wegens net op het nippertje aan wiegendood ontsnapt. Mijn man en ik hadden gewoon de fut niet voor een 2de.
En toch twijfelde ik: misschien toch nu al?

Nu gaat mijn zoon 6 zijn als zijn zusje geboren wordt en eerlijk: ik vind het héérlijk zo. Wij zijn 2 uitgeslapen ouders, onze zoon is zelfstandig, en oh die babykriebels zijn zóveel heftiger als je er al zo lang uit bent! Ik snak naar een baby nu haha en voel mij 200% klaar.
Datzelfde kon ik niet zeggen 4 jaar terug..
We hebben wel 18 rondes moeten proberen waarvan 6 MMM, dat kan je nooit voorspellen natuurlijk..
Ik ken je situatie niet helemaal maar misschien heeft het ook wat meer tijd nodig voor die 2de kinderwens echt sterk wordt.

 

Bij mijn oudste had ik heftige bekkeninstabiliteit. We dachten eigenlijk, 1 kind want dit willen we nooit weer meemaken.
2 jaar revalidatie gehad en ik was weer oke zeg maar.
1-2 maanden later hadden we een foutje gemaakt en de kans op een zwangerschap was reëel. Maar ik werd ongesteld. Het duurde een aantal dagen en toen moesten we elkaar bekennen dat we enorm teleurgesteld waren. Blijkbaar hadden we ons gevoel over de wens uitgeschakeld maar dat kwam in alle hevigheid naar boven.
Er waren wat praktische bezwaren want dit&dat. We besloten het 1-2 rondes te proberen en het was meteen raak.

Bij ons was het vooral die gevoelskwestie en we waren toch ook opgelucht dat onze oudste niet enig kind bleef. We hadden namelijk nooit bedacht dat we maar een kind zouden krijgen.
Een oergevoel dus

 

Als je er echt klaar voor bent voel je dat wel. Hier een ppd na geboorte zoon waardoor ik er echt niet over na wilde denken voor hele lange tijd. Ik ben daar naar iedereen heel open en eerlijk iet geweest dat dat ook de reden was dat ik (nog) geen tweede zou willen.
Uiteindelijk eind 2018 gestopt met anticonceptie (ivm moodswings etc) en we zouden ongeveer na deze zomer weer echt gaat proberen.
Maar wij hadden ook een klein slippertje wat eindigde in een zwangerschap.
Totaal niet erg en super welkom! Op dat hebben we de keuze gemaakt geen anticonceptie te gebruiken, en dan weet je dat het kan. Onbewust was ik er denk ook wel weer klaar voor.
Zo lang je de bezwaren oprakelt moet je het niet doen.
Of stel je voor dat je nu zwanger zou zijn? Zijn al die dingen echt zo’n een probleem?

 

Het is dat je om een ongezouten mening vraagt, anders had ik mijn mond gehouden, maar...

Ik zou voor een broertje of zusje gaan. Ik heb het zelf altijd vreselijk gevonden om geen broertjes of zusjes te hebben. Het was zó eenzaam thuis, ik was afhankelijk van buurtkinderen maar helaas: die waren allemaal minstens 5 jaar jonger waardoor ik er niks aan had. Ik had op de basisschool wel veel vriendinnetjes, maar er waren zat dagen dat die niet konden spelen omdat de ouders 2 kinderen thuis wel even genoeg vonden. Alleen dat betekende voor mij dus dat ik eenzaam en alleen thuis zat terwijl zij leuk met hun broertje/zusje speelden.

Mijn ongezouten mening is dus: als het even kan, ga voor een broertje of zusje. Wanneer is verder aan jou, ik was wel altijd jaloers op kinderen die ook écht konden spelen met hun siblings (dus max 3 jaar verschil ofzo).

 

Wij gaan ook voor kindje twee. En 90% van de tijd kan ik niet wachten! Die andere 10 % ben ik me er vooral heeel bewust van dat het nu ook zo heerlijk is. We hebben een makkelijk kind, slaapt door, speelt, eet goed, is gezellig en nu met 1,5 jaar oud vind ik het zo’n leuke leeftijd! Dat eerste jaar vond ik echt bikkelen. Ondanks dus dat wij echt een makkelijk kind hadden. Daarnaast weet je nooit of je tweede wel een nachtbraker wordt of ergers (even afkloppen). Maar ons gevoel voor een tweede is heel sterk en daarnaast wil ik later heel graag dat onze dochter niet alleen is.

 

Wij hebben altijd al het gevoel gehad dat als het ons gegeven is een groter gezin te willen. We komen zelf ook uit een groter gezin, en het is zo fijn dat je altijd iemand heb waar je even langs kan gaan of even kan bellen. Ons dochtertje was 6 maanden toen we dachten we gaan er weer voor en we zien het wel. Ze was makkelijk, sliep met 5 weken al door. Dat scheelt echt!
In de 1e ronde was het gelijk raak, dat werd een mk, volgende ronde ook gelijk raak en dat is nu ons zoontje. Er zit 17 maanden tussen de kindjes, en ja ik vind het pittig. De ene dag gaat het heel goed en de andere dag kunnen ze niks van elkaar hebben. En daar komt ook nog bij dat ons zoontje tot 14 maanden heel slecht heeft geslapen, dat breekt je echt op!

We willen allebei heel graag nog een 3 en als het ons gegeven is een 4e. Maar eerst wat meer rust hier in huis.
Als je heel erg twijfel zou ik er toch nog goed over nadenken. Ik vond het best een overgang van 1 naar 2. Jouw dochtertje is straks natuurlijk wel wat zelfstandiger

 

Ik herken de twijfels hoor.
Bij de eerste was ik niet bezig met een tweede maar echt uitgesloten deden we niet.
Onze tweede kwam toen de oudste net naar school ging (4 jaar verschil)
Vond dat echt ideaal. Je heb dan iets meer ruimte en tijd voor je jongste en je groeit er ook mee in. Het wordt inderdaad drukker maar ik vond het ook wel leuker en gezelliger.
Na 1,5 jaar was ik weer zwanger van de derde (2 jaar verschil en 6 jaar)
Mijn jongste twee zijn echt twee handen op een buik.
Zijn zo heerlijk samen en zo gezellig slapen op een kamer.

De oudste neemt de jongste op sleeptouw en de middelste en oudste doen ook weer wat andere 'meiden' dingen.

Ik heb zelf een broer met 13 jaar verschil en als kind miste ik niet perse een broertje of zusje van mijn eigen leeftijd. Maar nu ik mijn kinderen zie besef ik wel hoe saai en misschien beetje eenzaam ik als kind thuis heb gehad.

Wij gaan nu voor een vierde en dit zal een best heftig groot leeftijdsverschil zijn. Maar goed, mijn broer en ik zijn nu vier handen op een buik en kunnen niet zonder elkaar.
Het gemis in het verleden heeft zich ingehaald in het heden

Ik weet eigenlijk niet wat ik wilde zeggen..

Ik ben gewoon zo blij met onze kids. Ik had die drukte voor geen goud willen missen. Ook niet als ik nu die bergen was zie liggen of van hot naar her rent naar alle clubjes of verjaardagspartijtjes.
En tja, je heb dubbel zoveel te maken met zieke kids, slapeloze nachten, en zeurpieterige gedrag.
Maar ook dubbel zoveel liefde

Dus ik zou zeggen.. Ja ik zou wel voor een tweede gaan maar moet dat perse nu?

 

Hier echt geen makkelijk kind gehad, niks ernstigs maar gewoon uitzonderlijk druk. Heel lief en aanhankelijk is hij, maar tot voor kort kon ik niet eens naar de supermarkt met hem omdat ik dan totaal in paniek raakte door zijn gedrag.
En hoe cliche maar sinds dat hij geboren is wisten we zeker dat we hoe dan ook meerdere (totaal 2/3) kinderen wilde.

Dus in sept’18 besloten voor een broer/zusje te gaan.. little did we know ging dit niet zo makkelijk als de eerste, en belandde we in de mmm. Nu 14 maanden later pril en onzeker zwanger, maar oh wat word ik blij van de gedachte voor een broertje of zusje voor hem. Hij is de laatste maanden ook echt positief aan het veranderen, luistert beter en kan zichzelf een stuk beter uitdrukken... uiteindelijk komt alles goed

 

Hier hebben we 2 kinderen uit mmm, iui3 en iui6, vanwege schildklierproblemen had ik vooral extra bloedcontroles nodig direct na de positieve test zodat de zwangerschap goed bleef gaan.

ze schelen precies 2,5 jaar. En als je ziet hoe ons zoontje omgaat met zijn zusje, dat is gewoon hartverwarmend. Geeft haar telkens kusjes, als hij wakker wordt ‘s ochtends vraagt hij meteen naar haar. Echt heel lief.
En qua leeftijd heb ik ze graag wat dichter bij elkaar. Je krijgt pas echt weer een beetje vrijheid als ze op school zitten, en het is ook fijn als er niet teveel tijd tussen zit zodat ze samen kunnen spelen.

Zoontje is nu oud genoeg om op een meerijdplankje met de kinderwagen mee te rijden, dat is erg handig. Jonger dan zit je te klungelen met dubbele kinderwagens.

 

Het lijkt mij mooi dat mijn zoontje op kan groeien met een broertje of zusje.. enig kind zijn is ook geen probleem, maar ik hoop toch dat mijn zoontje ook ooit nog grote broer mag worden.... hoe druk het soms ook kan zijn, heb soms het gevoel dat ik m'n handen al vol heb aan mijn zoontje alleen, maar de wens voor een broertje/ zusje is groter dan dat.

 

Voor ik een kind kreeg dacht ik: ik wil er vier (net als mn moeder), tijdens de zwangerschap dacht ik al nouuu max 2 hoor. Na de bevalling, een huilbaby en uitputting dacht ik: nooit meer! Jarenlang was er 0 behoefte aan een tweede. Maar had wel alles bewaard, ik wilde t toch niet helemaal uitsluiten en mn man wilde wel meer kinderen.

Een wens om kinder len vlak achter elkaar te krijgen had ik ook nooit, ik snap dat gevoel van anderen nog steeds niet haha. Ook t idee dat hij zielig zou zijn in zijn eentje nooit gehad.

Pas toen hij bijna naar groep 3 ging en al kon lezen kwam ineens de behoefte aan t hele kleine tevoorschijn. Ik heb echt mijn gevoel gevolgd en niet dingen gedaan "omdat je er dan sneller vanaf bent", dat is dus t enige wat ik je kan aanraden. Volg je gevoel hierin. Het praktische regelt zich meestal wel. Ja bij mij begint nu alles weer opnieuw, maar ik kijk heel erg uit naar t minimensje straks, hoe zwaar t ook weer zal zijn!