Heeft iemand misschien tips of herkent iemand dit? Sinds mijn dochter is geboren voelt ze niet 'dichtbij' genoeg. We buidelen veel, huid op huid, bv, ze slaapt naast me in bed of in haar wiegje naast mijn bed, we zijn altijd samen.. Maar toch voelt ze niet dichtbij genoeg ik kan het niet goed uitleggen.. Misschien moet ik erbij vermelden dat ik angstig ben sinds ze geboren is en ook angstig ben als ze ook maar een beetje uit de buurt/niet dichtbij genoeg is.
Gefeliciteerd met je kindje. Nu is het heel lastig via internet hulp te geven.... Wat je vaak ziet is dat kindjes hun ouders spiegelen. En zo klein is dat vaak de moeder, want je bent immers veel samen en zo aan elkaar verbonden. Je geeft aan dat je zelf angstig bent. Je kindje voelt dat en zal zich ook onprettig voelen. Ga je daar niet schuldig over voelen. Het is wat het is. Wat je kunt doen is uitzoeken wat je angstig maakt en wat je helpt. En misschien heb je hulp nodig van bijvoorbeeld het consultatiebureau of de huisarts. Trek ergens aan de bel. Dat voorkomt uitdagingen/ moeilijkheden later. veel sterkte!
Volgens mij begrijp je me helemaal verkeerd. Ik maak uit werkelijk niets op dat ze zich onprettig voelt. Ze slaapt als een roosje, huilt bijna niet, drinkt goed, groeit goed en is tevreden. Ík voel me onprettig
Ik herken het wel, het was voor mij een soort ‘eerste keer loslaten’ - eerst zijn zo zooo dichtbij, echt letterlijk verbonden met je lichaam, en steeds worden ze iets zelfstandiger - dat begint al meteen zodra ze geboren zijn en de navelstreng wordt doorgeknipt. Hier was het een kwestie van wennen en het tijd geven...
Hoort erbij! Stomme hormonen helpen ook niet mee he? Of je moet verzoek indienen om haar weer terug te stoppen
o het spijt me. Dan heb ik het zeker verkeerd begrepen. Wat fijn dat je kindje zo tevreden is dat is super. maar wat vervelend voor jou. Hormonen vergroten dingen uit. Het is ook spannend een kindje krijgen. En daar voor zorgen. Dat maakt dingen los. Het komt vast goed. Hou haar bij je. Samen wennen aan de nieuwe situatie. Merk je dat het met de tijd niet betert, trek dan aan de bel bij je huisarts hoor. (Zorgzaam gezegd)
Ik herken het vooral van het krijgen van onze oudste. Het besef dat het loslaten gelijk na de geboorte begint em het besef dat dit mijn leven lang zal blijven. Ergens had ik verwacht dat ik het gevoel pas rond de puberteit zou krijgen. Kinderen krijgen is loslaten vanaf het begin. (Mijn oudste is nu 6, bijna 7 en mag nu zelf de buurt in. Ook weer zo'n loslaatmoment).
Herkenbaar, ik vond mijn buik zo leeg aanvoelen en voelde me "alleen" zelfs met baby naast me. Wat ik prettig vond was baby in de draagdoek, ook in huis. Zo zaten ze héél dicht tegen me aan en voelde het nog een beetje als in de zwangerschap. Veel rondgelopen zo, blokje om buiten, maar ook stofzuigen of de was doen. Ik had een rekbare van Bobawrap, zitten ze heerlijk knus tegen je aan.
Gewoon van genieten! Het hoort er bij. De hormonen gieren nog door je lijf. Hoe oud is je baby? De eerste 3 maanden na de geboorte wordt ook wel het vierde semester genoemd. Je baby weet natuurlijk nog niet dat het een individu is, dus het vele contact met mama is juist heel goed!
Hier herkenbaar op misschien een iets andere manier. Kleine zou normaal gesproken na 3 maanden na de crèche gaan ivm werk. Nu is dat niet aan de orde maar NO WAY dat ik die kleine weg had kunnen of willen brengen. Daar achter laten ?nope. Maar ik heb lekker last van mijn hormonen want laatste keer bij het consultatiebureau was ik in de spreekkamer en ik had een luier nodig, maar mijn spullen lagen in de wachtkamer. De arts zegt; je kunt je spullen wel pakken dan let ik wel even op. Nee bedankt ik doe t daar wel, ik wou m niet uit het zicht verliezen. haha Achja even aan toe geven, komt wel weer goed.