Hoe doen jullie dat in de tropenjaren…? Even kort mijn situatie: mama van 2 meiden van (bijna) 2&4, parttime aan het werk, we hebben een schoonmaakster eens in de 2 weken (want dat is gewoon echt niet onze hobby), sociale verplichtingen, huishouden… Ik probeer zeker tijd voor mezelf te pakken, want dat heb ik gewoon echt nodig. Dat kan bijvoorbeeld zijn sporten, afspreken met vriendinnen, de natuur in, een goed gesprek. En toch voelt die tijd altijd als te weinig, te kort en te snel voorbij, en blijf ik het gevoel houden achter de feiten aan te lopen en te weinig rust te kunnen pakken om echt op te laden. Het voelt nooit als echt lekker in balans en vol energie de wereld in. Is wat ik wil bereiken gewoon niet te doen in de tropenjaren en moet ik me erbij neerleggen, of kan het anders? Hoe zorgen jullie voor voldoende balans en energie in deze jaren?
Het is mij nooit gelukt. Ik heb steeds meer het idee dat er simpelweg te veel verwachtingen zijn, dat alles moet kunnen. Een leuke, zorgzame moeder, en een goede partner, en eigen vrienden cq 'je eigen leven', en werken, en huishouden, en gezond leven, en sporten en, en, en. Zo is de maatschappij tegenwoordig, dus voel je al snel dat je faalt als je dat niet voor elkaar krijgt. Ik heb mijn moeder wel eens gevraagd: hoe deed dat je dat toch, mam? Ze werkte niet (dus kinderen op school of peuterspeelzaal was echt tijd alleen), de straat was vol niet werkende moeders, dus er was altijd wel iemand die even op je kinderen kon letten als je een afspraak had of even weg moest. Er waren meerdere tieners in de straat die tegen kleine vergoeding even wilden oppassen en dat kon ook ad hoc geregeld worden. De moeders in de buurt die wel werkten hadden een vaste oppas, meestal zelfs in huis, die alles regelde terwijl zij aan het werk waren. Dat waren andere tijden en ik weet nog dat ik dacht... zo had ik het ook wel gekund. Veel minder en, en, en, en... De enige mensen die ik om mij heen zie die het wel 'voor elkaar' lijken te krijgen, hebben vaak veel hulp: grootouders die wekelijks (soms zelfs dagelijks!) bijspringen, een au pair in huis, buren die bijspringen, of een van de partners die (bijna) niet werkt. Ik herken dus je gevoel, het helpt om kritisch te kijken naar je verwachtingen. En, en, en, gaat simpelweg niet. Dat accepteren geeft ook een vorm van rust. (wordt wel iets makkelijker als kinderen ouder worden)
Ik denk deels accepteren dat alles even op een lager pitje staat. Probeer energie te halen uit dingen die nu wel kunnen en dingen waar je met je gezin van geniet. Er zijn vast ook dingen (zowel alleen als met je gezin) waar je naar uit kijkt voor de komende jaren. Misschien hier af en toe eens over nadenken en vast wat voorpret hebben. Die tropenjaren nu “moeten” even om op dat punt te komen. (Bv een mooie reis, bepaalde activiteiten met je kinderen, de tijd die je weer hebt als ze op school zitten etc). En wellicht is het voor nu mogelijk af en toe oppas oid te krijgen zodat je er ook zelf wat vaker of langer uit kan? En niet alles hoeft (en kan). Je kinderen zien het niet als het huis niet perfect schoon is, over 2 jaar zitten ze op school en kan je makkelijker weer energie in je carrière steken etc).
@Kache Haha, lekker bemoedigend dat het nooit gelukt is Maar je slaat wel gelijk de spijker op zijn kop denk ik… Het is en en en inderdaad tegenwoordig. En ik kan dan snel het gevoel hebben van falen omdat dit toch nooit lukt. Ook het gevoel van tekort schieten heb ik daar dan bij. Doe ik iets goed voor het ene, schiet iets anders daarmee te kort. Bijvoorbeeld neem ik een middagje voor mezelf, voel ik me schuldig dat ik er niet voor de kinderen ben. meer accepteren hierin en mijn verwachtingen bijstellen kan ik echt nog wel leren! Dus als iemand daar tips voor heeft?
Ik schreef het net al, maar dat accepteren is voor mij echt wel een dingetje. Verstandelijk kan ik het wel beredeneren, maar vervolgens haal ik me toch weer in mijn hoofd wat ik allemaal wil (moet). En ergens voelt dat dan al alsof mijn lat nog helemaal niet hoog ligt, maar waarschijnlijk is dat dan al wel zo. Af en toe oppas regelen probeer ik al wat vaker te doen, maar blijft een leerpuntje. Voel me dan toch schuldig dat ik er niet voor de kinderen ben. Is ook nog een stukje vanuit het lange traject dat we voor de meiden hebben moeten doorlopen. Voelt dan moeilijk ofzo… ik wilde zo graag die meiden, had er zoveel voor over en dan nu wil ik ze af en toe even naar de oppas ook een acceptatie ding waarschijnlijk.
Och heel herkenbaar hoor! Ik zit met een burn out thuis en heb extra oppas omdat ik geen dagen achter elkaar voor haar kan zorgen (overdag alleen). En daar hebben we dan jaren voor gestreden daarnaast frustratie dat werk en sociale dingen ook niet echt gaan… Ik vind het accepteren ook lastig. Maar het is heel normaal om ook behoefte aan tijd voor jezelf te hebben. Daar word jij een leukere moeder van en je kinderen hebben het vast ook naar hun zin op die dagen! Dat helpt mij altijd wel te relativeren. Als jullie kinderen niet via een lange weg waren gekomen, had je dan ook zo gedacht? Want voor hun is er geen verschil. En het zegt er niets over dat je niet dankbaar bent of er niet van geniet verder. Dat allemaal moeten herken ik trouwens ook heel erg. Maar stiekem loopt bijna elke ouder wel tegen dingen aan die even niet kunnen. Je hebt maar 24 uur in een dag, dat geldt voor elke ouder. Diegene die “alles kunnen” hebben ook maar 24 uur en zullen ergens anders vast wel weer tijd op bezuinigen.
Er zijn nog steeds mensen die er voor kiezen om thuisblijfmoeder te worden hoor. Maar die zijn wel in de minderheid. Ik ben dus tbm en heb inderdaad heel wat minder ballen hoog te houden. Dus tips voor werkende moeders heb ik niet echt...
Pittig is het zeker! Ik tel ook echt het jaar af dat de jongste naar school gaat Verder pak ik bewust wel eens een vrije dag op het werk terwijl de kinderen op school/opvang zitten en die dag doe ik werkelijk helemaal niets in het huishouden, maar waar ik wel zin in heb. En soms moet je de boel de boel laten. Na een dagwerken laat ik rustig wel eens al het speelgoed liggen en duw het in een hoek, morgen is er weer een dag!
Ik heb nog zat plannen, maar heb er prima vrede mee dat dat de komende 3 jaar en 2 maanden (ik houd rekening met 3 maanden) in de ijskast staat. G is nu 5 jaar en terwijl zij dr ding doet, kan ik ook een en ander oppakken. In die zin wordt t wel wat makkelijker maar je ruilt t weer uit tegen verplichtingen zoals sporten en zwemles bijv. Maar R. heeft gewoon nog hulp nodig dus moet t ook terplekke neer kunnen leggen. Super simpele dingen zoals gewoon rustig een boterham laten eten, zelf aankleden scheelt al zoveel werk voor je. En t is misschien peanuts op de long run, maar het voelt zooooo fijn dat ze dingen ook gewoon zelluf kunnen. Beiden (hoofdzakelijk g, maar r zit met zn tandjes nu ook) zijn nog onvoorspelbaar qua slapen dus grootste plannen voor een specifieke dag ofzo zijn gewoon niet haalbaar, joost mag weten of er weer een of beiden de hele nacht de boel op stelten zet. Vannacht vanaf 0200 in de weer geweest met G. en dan nog je werk fatsoenlijk zien te doen. Dus mijn avonden zijn energiezuinig verantwoord (vroeg slapen) Ik waai maar met de winden mee en accepteer maar dat t is wat het is, er tegenin gaan heeft geen nut in elk geval. Tis de rollercoaster der waanzin en waar ik andere dingen prima kan parkeren, de was ook echt wel een dag kan wachten etc, mama zijn wanneer ze me nodig hebben (kommer en kwel, verdriet etc) kan ik niet parkeren.
Probeer ook met je kinderen te kijken naar momenten die je ontspanning en energie opleveren. Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om voor te lezen, dan kom ik echt tot rust. Of kind op de fiets meenemen en door de natuur fietsen en onderweg even een fruithap en de thermosfles koffie mee voor jou. Zoeken naar compromissen, wat is er leuk voor de kinderen, maar geeft jou ook energie? Je kan per dag bekijken: welke dingen gaan me energie kosten en welke gaan me energie geven? En dan proberen dat in balans te brengen. Sociale verplichtingen kunnen leuk zijn, maar ook veel energie kosten. En uiteindelijk kun je best een keer afzeggen, ookal voelt dat soms van niet. Ik heb ook altijd enorm geschipperd tussen kinderen, werk, mantelzorg ouders. Soms werd ik er echt knettergek van. Maar nu zijn mijn kinderen 8 en 12 en hebben ze me niet altijd meer nodig, heb ik soms ineens een middag voor mezelf. Dan mis ik ze gewoon . Het is een fase, de komende 2 jaar zijn misschien nog pittig voor jou, maar als de jongste naar school gaat wordt t vanaf daar… anders Niet altijd makkelijker, want je kunt daar weer een ander soort zorgen van krijgen. Maar je hebt in elk geval meer tijd voor jezelf en je kunt makkelijker dingen plannen. Het is echt voorbij voor je het weet.
fijn die herkenning! Altijd al fijn om te weten dat je niet de enige bent die ergens mee worstelt. Ook heftig van je burn out en dat je soms niet voor je dochter kunt zorgen. Lijkt me heel moeilijk! Hopelijk mag het langzaamaan weer beter met je gaan. ik denk ergens dat ik er sowieso wel moeite mee gehad zou hebben, ook als we niet zo’n lange weg hadden afgelegd. Maar dat maakt het voor mij juist ‘extra’ ofzo. Maar het is wel heel erg waar dat ik gewoon een leukere moeder ben met wel regelmatig die tijd voor mezelf, dat weet ik ook echt wel, maar dat knopje in mijn hoofd omzetten blijft moeilijk.
dat doe ik ook wel eens, de tijd aftellen Voel me dan soms zo schuldig daarover! Want ze zijn ook maar één keer jong en deze tijd komt niet meer terug, dus ik wil het ook graag bewust meemaken en van genieten.
fijn dat je zo lekker met de winden mee kan waaien en de boel de boel kan laten. Ik zou willen dat ik daar wat meer van zou hebben af en toe, maar als perfectionist en controlfreak is dat best lastig. ik moet wel zeggen dat het al wel anders wordt nu ze wat groter worden. Inderdaad meer dingen zelf kunnen, niet meer elke keer mee lopen naar de wcmet de oudste, zelf kleren aan doen, boterham smeren, dingen pakken uit de kast, enz. Ook momenten dat ze echt leuk samen kunnen spelen en je even geen omkijken naar ze hebt, totdat ze elkaar in de haren vliegen en de stembanden van beide weer volop worden uitgetest. Soms kijk ik ze wel echt nog een beetje groter. Maar ja, dan weet ik straks niet meer wat ze uitspoken en komen er weer nieuwe zorgen.
Dankjewel voor je reactie. Dat is wel een goede tip! Wat is en leuk voor de kinderen en geeft mij energie… vaak ben ik teveel op de kinderen gefocust en wil ik het vooral hun naar de zin maken. Ik cijfer mezelf daarin wel makkelijk weg. Zo liep ik laatst een rondje door de natuur en bedacht ik me echt hoe weinig ik dat eigenlijk doe, terwijl ik het heerlijk vind en van oplaad en het ook nog eens om de hoek is… dus ik kan inderdaad wel meer nadenken wat ik zelf ook fijn vind om te doen. Ik hoop inderdaad dat met het naar school gaan van de jongste het anders wordt, iets meer tijd en ruimte voor mezelf. Hoewel er dan ook weer andere zorgen komen. Dat merk ik nu al met de oudste: heeft ze het wel naar haar zin op school, hoe ligt ze in de groep, heeft ze wel vriendinnetjes, wordt ze voldoende uitgedaagd, enz. Ach, zo zijn er elke leeftijdsfase wel weer nieuwe dingen om mee te worstelen waarschijnlijk. Dus misschien moet ik dat maar vooral leren accepteren en alles net een beetje meer loslaten.
Hahaha ik BEN perfectionist en control freak, ook nog eentje met een veels te hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Maar gaandeweg heb ik me aangeleerd de boel op zodanige lat te leggen dat, al breekt de pleuris uit, me dát niet uitmaakt. Beetje t niveau: iedereen gevoed, verzorgd, ademend en met alle onderdelen in bed is een succes. Bonuspunten voor alles wat verder gelukt is die dag. Alhoewel na een verschrikkelijk brakke nacht vanwege G, vroeg slapen wel fijn zou zijn maar hoera R en tandjes...ugh dat mis ik wel het naar bed gaan en tegen aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ongestoord tot x tijd kunnen slspen. Hmmmm de nostalgie. Ik heb gewoon een lijstje met dingen die nog gedaan moeten worden, heb ik handen vrij pak ik daarvan wat op. Het idee van "donderdag ga ik schilderen" (mindset van vroeguh) is nu meer "de verfspullen staan klaar en wanneer er een gaatje valt en t weer zit mee schilder ik dat en dat nog ff". Tegen kleine kinderen valt niet op te plannen. Dan kan je niet anders dan je doelen aanpassen want je karaktereigenschappen veranderen dat gaat niet. T alternatief is een burnout, zéker als perfectionist en controlfreak. Plannen en ukkies is net zoiets als opruimen met ukkies in huis. Onbegonnen werk, maar globaal gezien krijg je nog wel wat gedaan. Maar vergeet t maar wanneer de barometer storm aangeeft...
Wat voor mij zeker helpt is ‘nee’ zeggen. Ik hoef niet bij alle ‘verplichte’ familie feestjes te zijn. Sinds we dat doen hebben we veel meer balans. Daarnaast is het voor ons ook goed om prioriteiten te stellen. De woonkamer willen we redelijk opgeruimd houden. Als de kamers van de meiden of de speelkamer een paar dagen niet opgeruimd zijn is dat geen ramp. Ook de (grote) voortuin hoeft niet perfect te zijn. Al met al, we hoeven niet altijd overal allemaal bij te zijn en het hoeft niet perfect te zijn allemaal.
Dit doen wij ook. Dan gaat de een naar het feestje en de ander heeft dan het rijk alleen. Verder maken we het eten vooruit, en vriezen veel in. Boodschappen thuis laten bezorgen En ik zie de dagelijkse dingen gewoon als activiteit met de jongste. Dus doe dan ook echt rustig aan, terwijl het gaat om de was, schoonmaken,opruimen, boodschappen, mantelzorg etc. Ik vertraag mijn tempo of mijn jongste rommelt dan met me mee, in het huis Ik voel me dus eigenlijk best in balans. Ik heb ook zelden een schuldgevoel. Kinderen vinden het prima om een dagje bij grootouders te zijn. En ik wil hen het voorbeeld geven dat een vrouw ook carriere kan maken. En ouders de taken écht 50-50 kunnen verdelen
Ik ben heel slecht in het loslaten of op een lager pitje zetten. Misschien heb ik te veel verwachtingen en leg ik de lat te hoog voor mezelf. Maar ik kan niet leven in een rommelig huis. Daar word ik heel onrustig van. Maar heb ook gemerkt dat het verdraaid lastig is met 2 jonge kinderen icm werk en huishouden. Alleen - tijd schiet er vaak bij in. Iets wat ik juist zo hard nodig heb als introvert. Alleen dan kan ik opladen... maar sinds mijn man begin dit jaar is thuis komen te zitten is er nauwelijks nog alleen-tijd. Momenteel voel ik mij dan ook behoorlijk opgebrand en gespannen. De balans is ver te zoeken en vraag me af of ik die überhaupt ga vinden op korte termijn.. liefst boek ik een vakantie naar een hutje op de hei in mijn eentje voor een week ofzo
Wat is er mis mee om dat daadwerkelijk te doen? Ik vind dat juist óók een goed voorbeeld voor je kinderen, aangeven wat je grenzen zijn en goed voor jezelf zorgen zodat je er ook voor anderen kan zijn.
zo herkenbaar. Ik zit momenteel ingezakt hetzelfde schuitje. Ik zei pasgeleden tegen mijn man: ik wil gewoon een paar dagen alleen zijn zonder dat ik iets moet doen, zorgen, bedenken, regelen, werken of schoonmaken.