Je beschrijft het precies zoals ik het ervaar. Mijn vader is in 2009 overleden, heeft wel onze bruiloft mogen meemaken maar mijn meiden zullen nooit de allerliefste opa van de wereld kennen . Zeker nu mijn schoonvader vorig jaar ook overleden is vind ik het zo oneerlijk dat onze kindjes geen opa mogen hebben of kennen.
Als ik jou berichtje lees is dat ook eigenlijk wat ik het liefste wil. Het is ook wat ik een ander zou aanraden in zo'n situatie. Het probleem is alleen dat ik dat op de een of andere manier niet kan, alleen al omdat ik niet meer met hem kan communiceren. Dat maakt het voor mij moeilijk. Knuffelig zijn we geen van beiden Ik ga wel naar hem toe, al kan dat ook niet wekelijks, aangezien we 200 km van elkaar af wonen, maar ik merk bij mezelf dat ik een soort afstand heb genomen, waarschijnlijk ook uit zelfbescherming, dat maakt het ook lastig (ik maak het mezelf misschien lastig ) Ik weet ook niet echt hoe dat komt, ik had vroeger juist een hele goede band met mijn vader, ik was echt een papa's kindje. Op de een of andere manier komt dat er niet meer uit. Is dit toevallig ook herkenbaar voor iemand?
200 km is echt ver ja... daar moet je een dag voor uittrekken. Hier ook zo'n papa's kindje. Mijn vader had door zijn ziekte een verandering in zijn karakter ondergaan en kon erg onvoorspelbaar reageren, waardoor ik ook afstand heb gehouden. Dus dat begrijp ik helemaal. En dat zit me nu dus nog dwars. Pfff... als we sommige dingen toch eens opnieuw konden doen.
Dat is echt heel verdrietig! Mijn kinderen hebben gelukkig nog één lieve opa, waarvan ik hoop dat hij stokoud wordt.
Mijn vader zijn karakter is ook heel erg veranderd door Huntington. Hij kan enorm egoistisch reageren en eist letterlijk alle aandacht op. Een voorbeeld: als hij aan het praten is wat hem echt enorm veel moeite kost, dat is gewoon waar, ben ik, terwijl ik luister in de tussentijd ook op mijn peuter aan het letten wat ze uitspookt. Hij denkt dan dat ik niet luister en wordt dan dus boos op me. Dat begrijp ik van zijn kant ook echt wel, maar ik moet ook op mijn peuter letten. Hij wil (of kan) dat gewoon niet begrijpen. Ook kan hij niets meer relativeren, is op iedereen boos, zegt heel lelijke dingen over bijv zijn beste vriend, en dan kom ik voor zijn vriend op en ook dan heb ik het gedaan. En nog wel meer van zulk soort dingen heeft hij de afgelopen jaren gedaan. Ik weet ook wel dat het door zijn ziekte komt en ik probeer het zo veel mogelijk te relativeren, maar hij heeft dingen gedaan waardoor bepaalde familieleden niet meer bij hem komen. Ik begrijp mijn familie absoluut en ook wel dat ze hierom geen contact meer willen met hem, maar hij is ziek en hij heeft dit gedaan omdat hij ziek is. Gelukkig nemen ze het mij niet kwalijk, maar het maakt het er niet makkelijker op aangezien ik constant tussen iedereen moet gaan zitten bemiddelen.
Ondanks dat het een schok was toen hij toch uiteindelijk overleed, heb ik toch ook stukje bij beetje afscheid kunnen nemen. Hier is het ook op beide manieren gegaan. Mijn vader (want dat was mijn opa gewoon voor mij, hij is er al die jaren voor me geweest) is stukje bij beetje afgetakeld. Hij kreeg een aantal tia's, toen problemen met zijn longen, een aantal andere inwendige organen en was uiteindelijk te zwak om voor zichzelf te zorgen. Zijn overlijden is 'langzaam' gegaan. Mijn moeder daarintegen was herstellende van een operatie, kreeg acuut last van haar longen en is diezelfde avond overleden. Van haar heb ik geen afscheid kunnen nemen. In beide gevallen was het voor mij een mengelmoes van gevoelens. Opluchting dat ze verder lijden bespaart waren gebleven en verdriet omdat ze er niet meer zijn. En zoals al eerder aangegeven is het verwerken van het overlijden of het daarnaartoe leven, voor ieder mens weer anders. Dus je daar schuldig over voelen is nergens voor nodig. Doe het gewoon op jou manier, hoe jij voelt dat dat het beste is voor jou. En niet wat anderen vinden dat je zou moeten voelen of denken. Dat werkt alleen maar averechts.
Mamabri, ik vind het volstrekt normaal. Mijn moeder is alweer jaaaaaaren terug overleden aan kanker. Zeer heftige, aggressieve vorm. Een week nadat ze naar het ziekenhuis ging voor testjes wisten we dat ze dood ging, zes weken later was het ook daadwerkelijk zo ver. We hebben natuurlijk verdriet gehad in die weken, vooral bij het bericht. Ook gehuild om haar dood, maar bij mij waren dat ook tranen om de onmetelijke liefheid van alle mensen die meeleefden, om het onwerkelijke, om het feit dat het leven gewoon doorging. En de eerste tijd erna had ik wel eens tranen in m'n ogen. Maar al die dingen heb ik nooit ervaren als huilen om het ontzettende gemis. Het was altijd huilen omdat de dingen niet eerlijk waren, huilen omdat je gewoon even een zware dag hebt, huilen omdat je moe bent, huilen omdat het nog niet altijd makkelijk is om je draai te vinden met nieuwe rolverdelingen in het gezin. En alles bij elkaar is dat ook maar een keer of 3 gebeurd. Ergens heeft dat ermee te maken dat je alvast afscheid neemt. Bij mijn moeder ging de aftakeling snel. Als anderen langskwamen schrokken ze zich steevast een ongeluk. Wij zagen de boel geleidelijk slechter worden, en waren aan het idee gewend. Wat overigens niet betekent dat je daardoor, zoals veel mensen denken, allerlei romantische dingen doet als "dingen vragen" of " zaken uitspreken" of "laatste wensen in vervulling laten gaan". Dat hoor je mensen vaak zeggen die iemand plotseling zijn verloren. Ik snap nooit zo goed hoe zij zich dat voorstellen. Je kunt niet die hele laatste levensfase in het teken stellen van een soort schoon schip maken, dat is ondraaglijk voor degenen die gaan sterven, en bovendien lost het zoveel niet op. Wat je veel meer doet is doorleven, je ontziet elkaar, je zegt nog wat liefs, maar het is echt geen afscheid nemen zoals in films, met veel poeha en bombarie. Zelfs niet als je weet dat het moment dichterbij komt. De dag van haar overlijden ben ik overdag gewoon naar school geweest. Prima was dat, had ik anders de hele dag aan haar bed moeten zitten omdat ze 's avonds misschien wel dood zou gaan? Mijn broertje heeft kort tevoren nog gewoon buiten lopen voetballen. Moet je een kind van 12 binnenhouden uit een soort puriteins idee van het heilige sterven en de rouwconventies die daarbij horen? Ben je gek! Ook ik heb tot de dag van vandaag nooit goed begrepen wat mensen toch bedoelen als ze zeggen: je zult haar wel missen nu. Dat doen ze namelijk, rond zwangerschappen, maar ook op momenten dat je bijvoorbeeeld je eindexamen haalt, afstudeert, als andere moeders op bruiloften naar hun dochters staan te kijken. De eerste keer dat me dat overkwam, bij m'n eindexamen, was ik zelfs wat gepikeerd dat de rector daar nu zo'n punt van moest maken in z'n speech. "Je hebt een moeilijke tijd gehad". Jaja, dacht ik. We hebben iets te vieren, man, en bovendien is het inmiddels een jaar geleden. Het is goed bedoeld, maar zo ver van mijn beleving... Dus nee, je reactie is volkomen normaal wat mij betreft. En zeker niet gevoelloos!
Ik denk dat het per persoon verschillend is en ook per situatie. Toen mijnn moeder overleed was ik eerst opgelucht. M'n moeder was jarenlang alcoholist en ik had heel veel zorgen en stress voor haar. Maar na ongeveer 3 jaar kwam bij mij de klap. Het gemis. Nou moet ik er bij zeggen dat ik pas 24 was toen mijj. Moeder overleed en mijn vader 7 maanden na haar overleed, hierdoor had ik ook nooit tijd gehad om toe te geven aan het verdriet. Maar ik kan jou niet zeggen hoe je je gaat voelen na zijn overlijden. Enige wat ik je wil meegeven: zorg dat je alle vragen stelt die je kunt bedenken aan hem, zorg dat je geen spijt hebt van dingen die je gedaan of gelaten hebt naar hem toe en als het verlies je toch zwaar valt, geef er dan gewoon aan toe. Anders ga je er aan onderdoor op de lange termijn.
Het enige wat ik nu overigens wel merk is dat ik achteraf veel vragen heb. Ook nu ik zwanger wil worden. Ik heb geen ouder meer om die vragen aan te stelle (hoe was ik als kind, was ik veel ziek, sliep ik goed, welke tips en trucs gebruikte jullie). Aangezien mijn man zijn ouders ook niet meer heeft heb ik het idee dat ikheel veel achtervang mis hierin.
Je bent nu al begonnen met je rouwproces, met het verwerken van verlies. Het proces is daardoor anders, maar het uiteindelijke overlijden zal heus nog een klap voor je zijn. Dat kun je nu gewoon niet inschatten.
Zoals jij het omschrijft, zo voelt het helemaal voor mij. Niks geen bombarie en romantiek, het leven gaat wel door, erg herkenbaar. En natuurlijk moet ik hem missen met bepaalde dingen, maar dat doen we nu ook, omdat hij niet meer kan komen, want dat kan hij niet volhouden. Dat vind ik voor hem eigenlijk nog wel het ergste, eaangezien mijn vader juist altijd het type "lang leve de lol" was, dit is iets wat hij voor zichzelf heeft moeten opgeven, geen spontaan feestje of zomaar even een lekkere strandwandeling bijv. In elk geval allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties, ben erg blij om te lezen dat hoe ik het allemaal ervaar niet zo vreemd is als mijn familie me wil doee geloven.
Herken het hier ook wel. Mijn vader heeft al 20 jaar MSA, een extreme vorm van Parkinson waarbij al je systemen langzaam afbreken en ermee stoppen. Hij zou al jaren overleden moeten zijn, maar het gaat "nog best goed". Hij heeft, buiten dit, al 2 hartinfarcten gehad en 2 herseninfarcten. Die laatste is hem bijna fataal geworden van de zomer, maar hij is toch weer thuis, ws omdat hij onze zoon wil meemaken. Maar soms denk je idd dat het voor iedereen fijner is als hij rust heeft. Hij heeft er soms ook gewoon geen zin meer in. En idd is hij allang niet meer je vader uit je jeugd en geen schim daarvan ook. Maar toch kunnen wij wel bij hem terecht, ondanks dat hij veel niet meer weet en onthoudt en soms dagen heel suf is. Durf dus niet te zeggen of ik ook redelijk rustig zal reageren als hij ons verlaat, maar enige afstand nemen doe je automatisch denk ik. Vooral uit zelfbescherming.
Ik heb gelukkig geen ervaring met een ernstig zieke ouder, wel een zus maar voel het niet zo zoals jij omschrijft. Wel wil ik je heel veel sterkte wensen, ik weet helaas hoe slopend deze ziekte is, ben er meerdere familieleden aan kwijtgeraakt en heb er nog een tante mee die het heeft..