Graag zou ik ervaringen horen van mensen die vlak voor de bevalling iets heftigs hebben meegemaakt. Afgelopen week is mijn schoonvader onverwachts overleden aan een hartstilstand. Mijn schoonmoeder heeft hem gevonden op een onprettige manier en daarna zijn we natuurlijk in een enorme achtbaan van emoties terecht gekomen. Dat is normaal al heftig maar nu zitten we in de situatie dat mijn schoonmoeder enorm op mijn man leunt (enig kind), we nog een dochter van 2,5 jaar hebben en ik inmiddels 38 weken zwanger ben van ons tweede meisje. Oh en we dan ook nog ons verdriet hebben over dit plotselinge verlies... Afgelopen week waren we vooral bezig met: laat me niet nu gaan bevallen. Dat heb ik gered tot na de begrafenis maar ergens moeten we ons natuurlijk ook weer gaan richten op de bevalling. Maar hoe dan? Voor een bevalling moet je rustig en ontspannen zijn, dat ben ik verre van en zie ons dat punt komende tijd ook niet bereiken. Mijn eerste bevalling ging heel fijn en snel...schiet ik me nu mezelf in de vingers dat dit wel een lijdensweg gaat worden? Kortom: hebben mensen hier ervaring mee, heeft de bevalling extra lang op zich laten wachten of juist eerder ingezet? Dochter is geboren met 40+1? En was de bevalling extra zwaar?
Geen ervaring mee... maar Ik wil je wel sterkte wensen en hopelijk vind je de kracht die je nodig hebt om toch nog een relatief fijne bevalling te hebben.
Hier was t niet zo kort er op maar waren er wel de nodige zware zaken die gelijktijdig meespeelden. Bevalling met 38+6 was loodzwaar door de vk, kind zelf en met mij ging t eigenlijk goed. Met een andere vk had t ongetwijfeld heel anders geweest. Is er misschien een goede vriendin van dr in beeld die even als leunpunt kan fungeren?
Gecondoleerd. Wat ontzettend naar voor jullie Hier in de maand voor mijn bevalling drie overlijdensgevallen gehad van mensen die dichtbij me stonden, waarvan 1 heel onverwachts. De laatste begrafenis heb ik moeten missen omdat ik 2 dagen ervoor bevallen ben. Allen brachten op hun eigen manier naast al het verdriet, ook de nodige praktische regelzaken en 'gedoe' binnen de familie teweeg dus ik herken je verhaal daarin wel. Mijn ervaring tav de bevalling; alles verdween als sneeuw voor de zon en ik kon me volledig focussen op het bevallen en mijn kind. Ik ben de dag ervoor gestript (bewust al voor de 41 weken gepland want gezien alle omstandigheden was ik behoorlijk 'op') maar kon daarna goed ontspannen, zat helemaal in mijn eigen wereld en die nacht is de bevalling begonnen. De bevalling verliep voorspoedig en snel. Ik ben bevallen met 40+4. Het was wel mijn eerste dus heb geen vergelijkingsmateriaal en weet niet hoe het verlopen was als de omstandigheden anders waren. Ik vond het strippen erg fijn omdat het mij een gevoel gaf toch een heel klein beetje controle te hebben over de situatie, zelfs al was de kans nog zo groot dat het niets zou doen. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik hoop dat je in alle hectiek en emoties nog wat rust kunt vinden voor jezelf.
Bedankt voor de ervaringen! Afgelopen dinsdag een fijn gesprek bij de huisarts gehad die een aantal zorgen heeft weggenomen. Gisteren een dag rust voor mezelf gehad en spontaan heeft het heel de dag gerommeld haha dus dat is goed teken! Schoonmoeder heeft aangegeven niets te willen weten als de bevalling begint omdat ze het dan te moeilijk vindt het niet te kunnen delen met haar man. Betekent dat we geen opvang vlakbij hebben voor onze oudste maar gelukkig springt mijn moeder in de auto zodra ik bel. Die moet alleen uur rijden dus hopen dat we zoveel tijd hebben. Al verwacht ik eigenlijk dat het toch savonds of snachts begint als er rust in huis is..