Bevallen tijdens corona

Ach wat heftig voor jou! Is je dochter je eerste kind? Dan lijkt het me helemaal een heftige situatie geweest zo met gebroken vliezen in je eentje het ziekenhuis door.

Ik ben ook afgelopen maart bevallen. Van mijn vierde kind. Ik heb niet meegemaakt wat jij meemaakte, maar de dagen voor de bevalling heb ik wel enorm in de stress gezeten, omdat mijn laatste controles telefonisch plaatsvonden, mijn man en ik verkouden waren en ik domweg gewoon niet wist waar het allemaal heen zou gaan rondom Corona. Uiteindelijk is m’n bevalling gewoon goed verlopen, maar ik herken jou gevoel wat je eraan over gehouden hebt vooral van na mijn eerste kind. Het heeft verder niets met Corona te maken, maar ik heb toen een heftige kraamtijd. Ik merkte toen dat de omgeving (behalve mijn man gelukkig) hier best snel overheen stapte en ik maar last bleef houden van het nare gevoel en dat zorgde bij mij ook voor huilbuien en negatieve gevoelens. Mijn man begreep me gelukkig goed en hielp me ook, maar voor hem was het toch anders dan voor mij. Uiteindelijk heb ik er nog wel last van gehouden tot aan haar eerste verjaardag. Het is heel belangrijk dat je weet dat je verdriet er mag zijn, want jij hebt je even heel erg onveilig gevoeld, dat is niet niks. Je zou het kunnen aankaarten bij je huisarts of consultatiebureau. Misschien dat je bij enkele gesprekken bij bijv. een psycholoog al baat hebt. Heb ik uiteindelijk ook gedaan en dat heeft zeker geholpen.

 

Heel herkenbaar! Het is ook gewoon sh*t om in Corona tijd te bevallen. Ik vind niet dat je het te rooskleurig hebt voorgesteld, in principe is het ook gewoon de bedoeling dat je vriend/man er bij mag zijn op het moment dat je het ziekenhuis binnengaat. Hier mocht mijn man in maart wel mee naar binnen, wel met een mondkap op, maar hij mocht mij in de rolstoel naar de verloskamers brengen. Misschien mocht dat omdat het nacht was en er veder weinig activiteit in de ontvangst hal van het ziekenhuis was? Ik weet het niet. Ik weet wel dat als ik voor de bevalling nog een echo zou moeten (mijn kindje was aan de grote kant), mijn man niet mee mocht, maar gelukkig beviel ik een paar dagen voor die echo zou plaatsvinden. Ik zou er echt met iemand over praten. Bij mijn consultatiebureau schenken ze ook de nodige aandacht hoe het met de moeder gaat, misschien kun je het daar aankaarten, of als dat ongemakkelijk aanvoelt bij je huisarts? Het is jammer als dit gevoel blijft overheersen. En je stelt je echt niet aan hoor! Er gebeurt gewoon nogal wat als je voor t eerst moeder wordt en dan in zo’n vreemde tijd met Corona.

 

Naar hoor dat ze je niet geloofden. En dat je dan met zo’n natte broek het ziekenhuis door moet. Heb zelf 3x gebroken vliezen gehad en ik herken dat gevoel van blijven stromen, dan zit je liever op zo’n bevallings matje in een rolstoel. Wat ik me ook afvroeg, was je kindje al wel ingedaald? Anders vind ik het helemaal vreemd dat er niemand van het ziekenhuis je op is komen halen met een rolstoel. Mij is altijd verteld dat wanneer het kind nog niet in gedaald is en je vliezen breken, je zo veel mogelijk plat moet. Maar goed, het zal er mee te maken hebben dat de ziekenhuizen in een hele vreemde situatie terecht zijn gekomen door Corona en dat daardoor dingen allemaal anders zijn verlopen toen in de piek, maar neemt niet weg dat het heel vervelend is dat daardoor dit soort situaties zijn ontstaan.

 

Heel goed dat je dit signaleert bij jezelf. Ik herken het wel. Niet vanwege corona, maar vanwege mijn eerste bevalling die niet verliep zoals het hoorde.

Ik vond dat ik niet moest zeuren, mijn zoontje heeft het overleefd en ik ook, dus so what?

Het was pas in de week van zijn eerste verjaardag, dat het huilen begon. Ik kon gewoon niet meer stoppen. Het heeft me daarna nog flink veel tijd gekost en een vijftal gesprekken met mn praktijkondersteuner, om het een plaatsje te geven.

Dat raad ik jou ook aan: praat! Of schrijf, teken, luister muziek, doe wat jij fijn vindt om het te uiten. Maar stop het niet weg, want je verdriet mag er zijn!

 

Ik kan me je gevoelens ontzettend goed voorstellen. Ik vind het eerlijk gezegd onvoorstelbaar dat je vriend bij om het even welk stadium van de zwangerschap niet mee mocht. Jullie zijn één huishouden en 'samen' zwanger. Ik hoop dat je het een plek kan geven en het je kraamtijd niet al te veel zal beïnvloeden.

Hier ook bittere gevoelens van een ander kaliber, namelijk mijn vader die in het begin van de coronatijd is overleden (niet aan Corona) en dat er gewoon niemand mee het crematorium in mocht. Wij wonen in het buitenland dus durfden ook niet naar NL te komen, aangezien het reisadvies enorm vaag was toen. Daar gáát je afscheid van de belangrijkste persoon in je leven.

Ik vermoed dat er de komende tijd nog best heel veel verhalen naar buiten gaan komen van mensen die dingen hebben meegemaakt die eigenlijk helemaal niet acceptabel gevonden zouden moeten worden, óók niet in Coronatijd.

 

Ik heb niet hetzelfde meegemaakt als jij. Maar ik kan me je gevoel goed voorstellen.
Ik ben op het moment zwanger. Testte net aan het begin van de lockdown hier positief dus ook weinig kunnen nadenken hoe ik het met corona voor me zag, dat zwanger zijn.

Nu gaan we gelukkig allemaal weer de goede kant op. En ik hoop sowieso echt dat het zo blijft omdat ik niet op nog een lockdown zit te wachten. Maar sowieso ben ik wat dat betreft bang voor aankomend najaar. Ik ben begin december uitgerekend. Als het net als griep in de koude periode terug komt, dan zullen er ook met mijn bevalling maatregelen zijn. Ik wil toch echt graag mijn vriend wel bij de bevalling. Sowieso al omdat het ook zijn kind is dat geboren gaat worden. Maar het idee daar helemaal alleen te zijn, dat vind ik niks.

In mijn ogen is het moment van bevalling sowieso een moment voor zowel de man als de vrouw. Beide ga je toch je kindje ontmoeten. Als man zijnde (of vrouwelijke partner) wil je lijkt me toch je bevallende vrouw steunen. En bij de geboorte van je kindje zijn.
Helemaal bij een eerste kindje. Alles is nieuw. Ik kan me niet voorstellen hoe dat geweest zou zijn voor mij toen als mijn vriend er niet bij was geweest.

 

Hier jaren geleden een *"*$-v=! Bevalling gehad door een VK waar we puntje bij paaltje geen bal aan hadden.

Jij werd niet geloofd, ik moest me niet aanstellen. We houden t er maar op dat de verpleegster en de daarna aangerende assistent gyneacoloog mijn helden waren en dat de pethydine een "beeeeetje" zwaarder was.

Ervaring hier was dat de eerste dagen ben je redelijk murf geslagen en krijg je haast niet onder woorden wat er door je hoofd gaat, beter gezegd je bent te moe/verbaasd/overvallen door alle nieuws, om t te formuleren.

Vervolgens krijg je t wel onder woorden en krijg je de dooddoener: "maar je hebt er wel wat moois voor terug". Euh ja, ze is knap, maar dit krijg ik daarmee nog niet mee uit mn systeem hoor!

Man wilde t er niet over hebben, omgeving weinig waar ik bij terecht kon. Had 1 vriendin die zoiets had van, kom maar op...al vertel je t me 100.000 keer.

Het lost niks op, het is al gebeurd immers, maar het van je af praten helpt wel. T enige wat je nodig hebt is iemand die tegen herhaling kan, waar je je ei tegen aan kan gooien. Dat t allicht niet de personen zijn die je achter je wilt hebben staan zoals moeders of partner, dat voelt flink kut maar zal je voor lief moeten nemen. Vooral de oudere generatie leeft toch in een soort taboe wereld ofzo wat dat betreft denk ik.

Dat je een klote kraamtijd ervaart door a, b of c is kennelijk een taboe ofzo. En ja tuurlijk heeft de boodschap: "anderen zouden willen wat jij had" of "kijk eens wat je er voor terug hebt" vast ergens waar en later als het gezakt is klopt dat zeker, maar daar ben je NU gewoon niet mee geholpen.

Die ene vriendin kan ik wel zoenen. En was gewoon per telefoon. Belde ze weer ff of ik belde haar. Zij zat (vertelde ze achteraf) vaak gewoon lekker te haken, bakkie thee te drinken, te puzzelen etc. en luisterde vrij scherp met een half oor. Na 5x kende ze t verhaal wel, maar elke herhaling is een verwerkingsstap zei ze dus had ze zoiets van, kom maar op. T zit je dwars en flink, je hebt nachtmerries, nou klets maar raak, ik ben dr.

Kijk of je iemand hebt in je vriendengroep, vraag ze of je bij hun je verhaal kwijt kan, niet om een mening of oordeel maar je hart te luchten.


Heeft hier een aantal maanden geduurd dat t uit mn systeem ging slijten, een maand of 4 zoiets. Daarvoor elke nacht nachtmerries. Gaandeweg werd dat na die 4 maanden om de dag, om de 2 -3 dagen tot uiteindelijk geen. Totdat ik zwanger bleek van ons zoontje, toen was t weer ff vlam in de pan.

Bij de voorbespreking van het afbreken van de zwangerschap van ons zoontje (zware afwijkingen) bleek dat onze oude vk niet meer welkom was in dat ziekenhuis. Ook had ze 1 van de locaties opgeheven. Toen kwam pas écht rust.

Alhoewel de motivatie voor een nieuwe poging mede door de permanente BI en die bevalling nou niet bepaald erg gesteund wordt. T was ook onze eerste dus het is je enige referentiekader, je WEET dat het anders kan en dat t niet normaal is wat er is gebeurd maar zo ver ben je nu nog niet dat je dat feitelijk ook zo nuanceert, voor nu is t gewoon een steen in je maag die op moet lossen.

 

Zoek gewoon hulp! Ik kan me je verhaal goed voorstellen. Niet leuk maar wel fijn dat je partner bij de bevalling mocht zijn. En zo’n kraamtijd stel je je inderdaad anders voor. Niet echt genieten zo. Neem contact op met een bedrijfsarts of je huisarts en kaart het daar aan. Gewoon doen, niets om je voor te schamen. Daar zijn ze voor!

 

Heb je hierover contact met het ziekenhuis opgenomen? Ik zou dit zeker aankaarten. Ze geloofden niet dat je vliezen gebroken waren? Nu zit jou met de nasleep omdat zij je niet geloofden. Gebroken vliezen is gewoon het begin van je bevalling. Onverantwoord dat ze je zo alleen lieten lopen.

Inderdaad vraag hulp.
Het gevoel van paniek kan ik me goed voorstellen. Ik moest alleen naar de termijn en 20 weken echo en dit gaf bij mij gezien onze voorgeschiedenis ook complete paniek.

Sterke. Je stelt je niet aan. Als je er behoefte aan hebt gewoon eens bij de huisarts aankaarten. Misschien kan de po iets voor je betekenen.

 

Ik heb totaal wat anders meegemaakt, mijn halve inboedel moest eruit 2 mnd geleden. Ik moest ook bij de ingang van het zkh mijn man achterlaten en in mijn eentje naar mijn kamer. Ik heb wat staan blèren zeg pfft, maar ik kreeg meteen hulp aangeboden.

Mss dat het helpt om er nog een keer in het zkh over te praten? Er is een patiënten service buro waar je terecht kan. Je kunt daar je verhaal doen en zowel de negatieve als positieve punten benadrukken. Wie weet wat hun verder nog kunnen doen voor je?

Houd je taai!

 

Ach, wat ontzettend naar dat je dat in je eentje moest doen!
Ik ben een jaar geleden ook zo het ziekenhuis binnen gekomen, en zou de steun van mn man ontzettend gemist hebben. Het was net alsof ik door de deuren een nieuw tijdperk binnen ging: je komt binnen als jou, en gaat naar buiten als moeder. Daar was ik me heel bewust van en het ziekenhuis binnen gaan was dus echt wel een momentje. Daarom vind ik het heel rot voor je dat je dat alleen moest doen en mensen niet begrijpen waarom het je een naar gevoel geeft.
Zeker bij een eerste kindje is alles spannend, nieuw en ook wel een beetje angstaanjagend. Want hè je gaat bevallen van je eerste kindje en wat staat je te wachten?

Ik denk dat je omgeving zich niet goed voor kan stellen wat dit "kleine" moment met jou gedaan heeft.
Zijn er misschien nog meer dingen die je dwars zitten?
Blijf er over praten met iemand die je vertrouwd, of misschien juist wel met iemand die wat verder van je af staat; een professional.

Heel veel sterkte

 

Ik ben ook in maart bevallen. Wel echt precies aan het begin van de crisis dus de regeles waren nog wat vaag. Mijn moeder mocht erbij zijn en ik had me feitelijk sowieso al een beetje voorbereid om het alleen te doen (geen partner).

Maar ik ervaarde richting eind verlof inderdaad een beetje hetzrlfde verdriet van een gemiste tijd, fie leuk had moeten zijn. Zoiets van het is wel gebeurd, ik heb ook een kind, maar ik heb helemaal niet het gevoel dat ik daar ook de blijdschap en de realisatie van ervaren hebczoals bij dec1e. Het visite krijgeb is ook ern vorm waarop je de bevalling verwerkt. Al het bezoek vraagt ernaar, je kan je verhaal vaak kwijt en niemand vindt het raar. Nu heb je dat stuk helemaal gemist. Natuurlijk kun je het misschien aan ouders ofzo kwijt, maar als ze niet op bezoek komen dan is het ook lastig om over telefoon zulke dingen te bespreken. En zeker meerdere keren je ervaring evalueren.

Ik vond dat ook wel erg lastig, ook het gevoel niet te mogen zeuren. Wel een paar keer een flinke dip gehad

Misschien kun je van de zomer een baby feestje geven en dan een beetje leuke herinneringen maken aan de babytijd vanbje 1e. ( al is helaas het schattige babyachtige er al wel een beetje af bij nu 4 maanden, en de heel schattige klerrtje passen ook niet meer)