Bevallingsverhaal (lang verhaal)

Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden, maar door de verdoving was ik hele stukken kwijt. Gelukkig heeft mijn man e.e.a. bijgehouden en denk ik dat het voor mij nu ook compleet is.

Alweer ziet het er naar uit dat het een avondje vol oefenweeën wordt. Kramp in mijn buik en mijn rug doet ook behoorlijk pijn. O, wat heb ik een spijt dat ik vandaag zo druk ben geweest. Om acht uur begonnen met het lappen van de ramen, tuin gedaan, op mijn knieën de vloer in de kamer geboend, vlonders en tafel in de tuin geolied. Een druk dagje en ik ben echt ontzettend moe. Maar de krampen worden steeds heftiger en slapen lukt echt niet meer. Om half een ’s nachts besluit ik dat ik mijn man nodig heb, maar weer twee trappen omhoog trek ik niet, ik besluit hem maar te bellen.

Ik weet niet echt hoe ik mezelf een houding moet geven, mijn man smeert me rug nog in met SRL-gelei (ik geef de schuld nog steeds aan mijn drukke dag). De stoelen van de eettafel verhuizen door de kamer, de bank wordt zwaar mishandeld, de vloer van dichtbij bekeken en het aanrecht flink geknuffeld. Maar niets vermindert de pijn. Om 1.45 besluit ik een lekkere warme douche te nemen, immers van douchen zouden de oefenweeën moeten afnemen. Helaas, in mijn geval dus niet.

Ondertussen heeft mijn man de tijd tussen de weeën en de duur opgenomen. Om 02.45 stelt Mijn man voor het ziekenhuis te bellen, maar het ‘voelt’ mij nog niet serieus genoeg. We wachten nog even en pijn houdt aan. Dan verlies ik op het toilet behoorlijk wat bloed en raak ik toch een beetje in paniek, ondanks dat ik weet dat het erbij hoort, wil ik weten dat alles goed is met mijn zoon in aantocht. Want ook ik begin er langzaamaan in te geloven. Om 03.30 belt mijn man het ziekenhuis…er wordt niet opgenomen. 03.45, we bellen opnieuw, er wordt opgenomen en via de eerste hulp worden we doorverbonden met de afdeling verloskunde. We mogen direct langskomen. Snel de tassen pakken en dan de auto in. Vervelend kort ritje, misschien vijf minuten, maar wel met hele vervelende hobbels onderweg, fijn zo’n nieuwbouwwijk.

Mijn man zet mij af bij de eerste hulp en gaat de auto parkeren. Tegen de pilaar buiten probeer ik nog een wee op te vangen. De receptionist spoed zich naar buiten en biedt een helpende hand aan, natuurlijk reageer ik nog dat, dat niet nodig is. Mijn man komt er gelukkig snel aan en samen lopen we naar de afdeling verloskunde. Onderweg nog even de weeën opgevangen.
Op de afdeling verloskunde wordt al op ons gewacht, voordat ik me voorstel, moet ik nog even een wee wegpuffen.

De bloeddruk wordt opgenomen, 160/105, iets te hoog, maar dat zijn we de afgelopen weken wel gewend.geraakt. Om 04.20 komt de assistente, ze meet de ontsluiting, 2 cm en volledig verweekt. Dat schiet dus niet op dacht ik nog, en de pijn, o, die was zo erg, zo’n pijn in m’n rug en ik ben zo moe en wil graag slapen.. Ik loop wat rond, neem een douche maar de rugpijn wordt steeds heftiger. Ik kruip op handen en voeten over de vloer, ga plat op de koude vloer liggen, maar niets helpt. Mijn man vraagt voor mij om paracetamol, ik denk namelijk nog steeds dat de rugpijn voort komt uit mijn drukke dag. De assistente geeft nu aan dat het om rugweeën gaat en wil nogmaals toucheren. Dit gebeurt om 6.30 en de stand is vier centimeter en wil toestemming gaan vragen voor pijnstilling. Ondertussen wachten we maar af en word ik opnieuw aan de CTG gekoppeld, maar nu voor vast. Mijn man valt ondertussen in slaap.
De deur gaat open en de nieuwe verloskundige komt binnen en vraagt mijn man kleding klaar te leggen. Aangezien mijn man van mij niets uit de auto mocht halen (dacht nog steeds dat we terug naar huis zouden worden gestuurd) moet hij even de muppettas gaan halen. Als hij terugkomt krijg ik een prikje(prometazine/pethicline) in mijn been voor de pijn.
Om 7.00 gaat het beter, pijn iets minder, ik val in slaap, eindelijk, ik ben zo moe en helemaal kapot. Tijdens heftige weeën wordt ik wakker en vraag ik mijn man om aan te geven wanneer de CTG aangeeft dat het minder wordt.
Om 8.00 komt een verpleegster langs die mijn man ontbijt aanbiedt. Mijn man heeft het erg koud en besluit mijn badjas over zijn kleren aan te trekken. Ik kom wisselend bij en heb veel baat bij de verdoving, af en toe kan ik zelfs weer lachen
9.30 nieuwe gynaecoloog. Nog steeds 4cm ontsluiting. De weeën zijn opgehouden en de gyn. gaat overleggen hoe verder. Ze besluiten om de vliezen te gaan breken en een infuus te geven. Ik ga nogmaals even naar het toilet en voel me erg duizelig. De oefenweeën komen terug..
Om 10.00 breekt de gyn. de vliezen, een vreemd warm gevoel tussen mijn benen. Vervolgens wordt muppet aangesloten aan de ctg op zijn hoofd. Aangezien de gyn. telefoon krijgt en zijn co-assistent opneemt, help mijn man hem dingen aan te geven. Vevolgens biedt hij hem een stage plek aan . De co-assistent legt een infuus aan. Volgens de gyn. moet muppet uiterlijk 16.00 geboren zijn.
10.30 wordt het infuus aangesloten, de weeën komen terug, en flink heftig ook. De weeën worden erger en ik weet niet hoe ik ze moet opvangen. Veel mogelijkheden heb ik niet, aangezien ik vast op bed lig. Een draad uit m’n muts voor muppet, eentje op mijn buik voor de weeën en nog een infuus.
11.15 De arts assistent constateert 8cm ontsluiting. Nog heel even volhouden dus, maar ik ben zo moe en de weeënopwekker wordt steeds hoger gezet, ik kan niet meer.

Dan moet ik naar het toilet, ik voel een nummer 2 aankomen. Echt prettig voelt het niet en ik verplaats me weer naar mijn bed. De aandrang blijft en om 13.09 mag ik zachtjes meepersen. Wat een heerlijk gevoel. Eindelijk kan ik iets doen met de pijn, ik kan het wegpersen, fantastisch (in het verslag van de gyn, staat dat ik fantastisch pers ). Mijn man roept al snel dat hij het hoofdje kan zien, ik dacht dat we hadden afgesproken dat hij niet zou kijken, maar het maakt me niets meer uit. Wel vraag ik hem of hij haartjes heeft, waar je je al niet mee kan bezighouden. Maar een half uur later is er nog steeds alleen maar hoofd te zien en de iedereen blijft volhouden dat ik het fantastisch doe. Het blijkt dat muppet met z’n achterhoofd eerst komt en ook nog heeft besloten eerst zijn handje erdoor te krijgen. Even temperaturen noemen we het maar. Een klein knipje is nodig, daarna mag ik weer verder en zie ik opeens een hoofd tussen mijn benen. Nog een keer persen en het lijfje floept eruit.

Alles is voorbij, een klein mannetje ligt bovenop me en heeft me al getrakteerd op een mooie zwartgroene stinkende beloning. Hij huilt niet, zeg ik nog, maar dan begint iedereen te lachen, hij maakt gewoon niet zoveel lawaai, hij laat een bescheiden kreetje en kijkt verder alleen maar rond. Wat is hij mooi en gaaf en vooral roze en totaal niet verfrommeld.
Thorsten is zijn naam, geboren om 14.04 en hij wordt meegenomen voor de controles. Alles prima een apgar van 9 en later 10. Eventjes snel in bad, aangekleed en bij zijn trotse vader gedeponeerd. Ondertussen wordt mijn knip gehecht en probeert de arts assistent een praatje met mij te maken, maar ik ben te moe en wil eigenlijk liever in slaap vallen. Hij belooft me nog me mooi te hechten en zal er de tijd voor nemen. Wat kost het me een moeite om ‘bij’ te blijven. Maar het is voorbij, mijn mooie man is geboren, 2810 gram, en is de aller aller allermooiste baby (en dat zeg ik niet omdat het mijn kind is ).

 

Dank voor de complimenten, ook namens hubbie, merendeel heeft hij voor mij bijgehouden...is zo'n schat.