Bevallingsverhalen

Mijn bevallingsverhaal..

Ik was zwanger van een tweeling en zou woensdag 1-8 ingeleid worden.
Maandag 30-7 nog controle gehad en inwendig onderzoek, 2 cm ontsluiting. Ik zou me dinsdagavond moeten melden op de verloskamers om eventueel een ballonnetje te plaatsen.
Op dinsdag nog mijn huis aan kant gemaakt zo goed en kwaad als kon en zoontje naar mijn zus gebracht op de camping waar hij mocht blijven.

Bepakt en bezakt waren we dinsdagavond om 19.00u in het ziekenhuis. Eerst een half uur aan de ctg en daarna inwendig onderzoek. Ik bleek 3 cm ontsluiting te hebben dus een ballonnetje had geen zin. Ze heeft me nog gestript en mocht weer terug naar huis om me vervolgens de volgende ochtend om 7.00u te melden.
De vliezen zouden niet gebroken kunnen worden want tijdens het inwendig onderzoek voelde ze het handje van baby 1 langs zijn gezicht.

Na een onrustige avond met veel gerommel in mijn buik naar bed gegaan maar van de zenuwen en spanning nauwelijks geslapen.
Om 5.45u de wekker en nog even lekker gedoucht. Wat proberen te eten, de laatste spulletjes ingepakt en de allerlaatste buikfoto gemaakt.
Om 7.00u waren we op de verlosafdeling en werden we naar de kamer gebracht. Het was druk met bevallingen dus ze zouden zo weer terug komen.
8.00u nog niemand gezien, 9.00u nog niemand. Zeg nog tegen mijn man dat als ze er om half 10 nog niet zijn ik op het belletje druk.
Ik moest er zo vroeg zijn zodat ze meteen zouden beginnen met inleiden om vervolgens 3 uur uit je neus te eten (bij wijze van dan).
Rond 10.00u komt de verloskundige en gynaecoloog en krijg ik inwendig onderzoek. Ik zit op 4 cm ontsluiting en de weeen komen steeds wat regelmatiger.
Ik maak nog grapjes en besef me ineens dat ik straks gewoon twee keer moet bevallen.. dit doe ik nooit meer zeg ik dan ook.
(Achteraf gezien liep ik al dagen met lichte weeen). Ik krijg een infuus met weeen opwekkers en in de loop van de uren worden de weeen steeds heftiger. Om 14.30u krijg ik weer inwendig onderzoek en zit ik op 5 cm ontsluiting. Als ik een ruggenprik wil moet ik niet te lang wachten. Ondanks de weeen best heftig zijn kan ik ze nog goed opvangen en besluit ik het nog even aan te kijken.

De gynaecoloog is de deur nog niet uit of ik krijg een weeenstorm. Snel op het belletje gedrukt en de verpleegkundige regelt dat ik direct naar de verkoeverkamer kan voor de ruggenprik. Wat een pittige tocht om daar heen te gaan, kan de weeen moeilijk wegpufffen.
Tijdens de ruggenprik moet ik stil zitten en ondanks het moeilijk is lukt het me toch. De minuten verstrijken voorbij en de ruggenprik zou zijn werk moeten doen maar ik blijf alles voelen.

De verpleegkundige vraagt een paar keer aan de degene die de ruggenprik heeft gezet of we al terug mogen. Eerder dan de normaal de bedoeling is rijdt ze me snel weer terug naar de kamer. Na inwendig onderzoek zit ik al op 10 cm ontsluiting. Vandaar dat ik alles bleef voelen..

Nu wachten op de persdrang en ik mag rustig aan en voorzichtig aan eraan toegeven.
Persen, persen bijkomen, persen, persen, kom op je bent er bijna.. hoelang ik dat niet gehoord heb.
Intussen staan er al wat meer mensen op den kamer. 2 verpleegkundigen per baby, kinderarts, gynaecoloog en verloskundige.
Baby 1 komt niet onder het schaambot door dus de vacuümpomp wordt erbij gehaald. Na 1 keer persen en ‘trekken’ wordt baby 1 geboren om 18.14u na een half uur persen. Hij weegt 2716 gram.

Hij huilt meteen en wordt op mijn borst gelegd. Tranen over mijn wangen, wat een klein hummeltje.
Hij wordt meegenomen door de kinderarts om onderzocht te worden.
We wachten op de persweeen voor baby 2. Na een paar minuten komen ze weer en ga ik weer persen voor baby 2. Intussen wordt er nog een echo gemaakt om te kijken of ze goed ligt. Gelukkig is dat zo..

Nu wordt er meer haast gemaakt want ze zien dat haar hartslag telkens dipt.
Ik kan moeilijk mee persen, blijf buikpijn hebben en heb er gewoon de kracht niet meer voor.
De vacuümpomp wordt erbij gehaald maar schiet telkens van haar hoofdje. De 2e gynaecoloog wordt erbij gehaald en met zn tweeen trekken ze hieraan en een verpleegkundige hangt en duwt op mijn buik.
Tsjee wat deed dat een pijn, heb het hele ziekenhuis bij elkaar gegild.
Na een knip wordt daar onze mooie dame geboren. Helaas een moeilijke start dus wordt ze gelijk beademt.
Ook voor haar een half uur geperst en zij wordt om 18.41u geboren. (Leuk he die tijden!) met een gewicht van 3314 gram.

Nadat ze stabiel is wordt ze in de couveuse meegenomen naar de neonatologie afdeling waar ze geobserveerd wordt.

Intussen word ik gehecht en de kinderarts komt vertellen hoe en wat.
Als alles weer een beetje rustig is en ik de kleine man in mijn armen hebt bel ik mijn zus op om te vertellen dat ze geboren zijn.
Terwijl ik met haar aan de telefoon zit voel ik me niet goed worden. Ik hang op en druk snel op het belletje.
Als ik zeg dat ik me niet goed voel word mijn leuning plat gelegd en stormen een 6 tal artsen/verpleegkundigen mijn kamer binnen. Ik word op van alles gecheckt en de rest krijg ik niet helemaal mee.
Niet dat ik buiten bewust zijn raak maar het gaat allemaal langs me heen.

Na 1,5 uur muisstil te hebben gelegen kom ik weer een beetje bij zinnen en kan ik de rest van familie gaan inlichten.
Mijn man loopt heen en weer tussen dochter en mij en onze zoon die bij op de kamer ligt.

Rond 22.00u word ik naar de kraamafdeling gebracht en mogen we onze dochter ophalen die mee mag met me naar de kraamafdeling.

Helaas moeten ze nog 12 dagen in het ziekenhuis blijven op de couveuse afdeling omdat ze niet of nauwelijks drinken en moeten ze aan de sonde.

Ik heb op het einde zo mn buik vervloekt. Elke dag pijn en kon niks meer en nu.. mis ik m.. het besef nooit meer zwanger te worden.

 

Het lijkt alweer zo lang geleden dat ik ben bevallen.... maar vergeten doe ik het zeker niet!

Ik was 41.2 weken, het was maandag ochtend 9 uur en ik had opnieuw een afspraak en controle bij de verloskundige. Ze zou weer gaan kijken of ik gestript kon worden (voor het weekend had ze dat ook al gedaan, maar helaas was het toen nog niet mogelijk).
Gelukkig! Die dag kon het wel! Ik had al zo'n 2cm ontsluiting.. Het strippen was een vervelend gevoel, maar deed geen pijn. Na een kwartier stond ik weer buiten. Nu maar weer afwachten..

Thuis gekomen begon ik toch last te krijgen van wat krampen. Hmm, Ik dacht dat het wel niks zou zijn. M'n man laten weten hoe het ervoor stond, maar dat er nog geen reden was om naar huis te komen.

Zo rond 11 uur begon ik toch regelmatig krampen te krijgen.. weeën? Ik had (nog) geen idee. Om half 12 toch maar de verloskundige gebeld. Die zou rond 1 even komen kijken.

Verloskundige kwam langs, de weeën leken nog niet echt regelmatig. Zat dan op 3cm.
Verloskundige ging weer naar huis.. ik man gebeld, vond het fijn dat hij thuis was.

De weeën werden naar verloop van tijd streeds heviger, wat een pijn, ik dat nog; is het normaal dat het voelt alsof je in 2en breekt?? Maar blijkbaar had ik dus rug weeën pff..

Rond half 5 kwam de vk weer.. ik had zichtbaar regelmatige weeën. Nogmaals gestript, zat toen op 4/5 cm.

Verloskundige vond het nog geen tijd voor het ziekenhuis (we zitten op enkel kwartiertje ervandaan)
Half 7 kwam ze weer terug, zat op 6cm dus naar het ziekenhuis. Wat een ellende in de auto al was het voor een kwartiertje. Bij binnenkomst ziekenhuis veel succes wensen gehad van mensen die wij tegenkwamen in de gangen hahhah. Vanaf dan zat ik eigenlijk compleet in m'n eigen wereldje, alsof ik helemaal afgesloten was voor wat om mee heen gebeurde. Zo gefocust.

Zo'n anderhalfuur later werden m'n vliezen gebroken.
Rond kwart voor 10 begon ik met persen, na een uur persen was ik nog bijna niks opgeschoten. Het hoofdje wilde niet verder. Ik was na een uur al gesloopt, kon echt niet meer! De gynaecoloog werd erbij gehaald, ik hoorde het woord 'knip' vallen en werd me toch angstig... maar ik moest nog een halfuur zelf proberen... helaas zonder resultaat.. dus gynaecoloog er weer bijgehaald en uiteindelijk is m'n zoontje gezond ter wereld gekomen met behulp van knip en de vacuümpomp, 3390gr schoon aan de haak (knip viel trouwens alles mee, op het moment zelf niks van gevoeld, herstel is iets minder)


Wat leuk om de herinneringen weer eens boven te halen

 

Een heel kort bevallingsverhaal.
Ik had al een maand voorweeen, 31 januari savonds dus ook weer.
Ik ben in bad gegaan en heb 2 pcm gepakt, zoals de verloskundige de keren daarvoor adviseerde. Als het dan over ging wist ik zeker dat het geen echte weeen waren.
De voorweeen gingen na het bad en de paracetamols weg.
We zijn naar bed gegaan en 's nachts om 1.30u werd ik met hevige pijn wakker. Ik vloog mijn bed uit, dacht nog dat ik misschien moest plassen, dus naar de wc, maar de pijn bleef. De weeen kwamen achter elkaar, totaal geen rust tussendoor.
Weer terug in bed gaan liggen, maar toen toch mijn vriend wakker gemaakt.
We zijn naar beneden gegaan en heb na 10 minuten gezegd dat hij het bevallingsbad toch maar op moest gaan zetten en de verloskunige moest bellen. het was toen 1.50u en om 2.15 was de verloskundige er.
Ik had toen al 9 cm ontsluiting, dus we moesten meteen naar boven, aangezien het bad nog lang niet vol was.
Om 2.45u was onze dochter er.

 

Voor mij is het nu een jaar geleden dat ik bevallen ben van onze dochter en over een tijdje mag ik het nog een keer meemaken en ik kijk er nu al naar uit.

Ik was 39.6 weken toen ik sochtends om 6 uur wakker werd, ik had al een paar nachten dat ik niet meer wist hoe ik moest liggen en dan kon ik er beter uitgaan alsdat ik ga woelen en mijn man wakker hou. Want ja, ik had wel verlof, hij moest gewoon naar zijn werk.

Toen ik me rustig op de bank geinstaleerd had begon er wat in mijn buik te rommelen maar niet noemenswaardig. Om 7 uur wordt manlief wakker en we starten ons ochtendritueel, douchen, ontbijten maar dat gerommel blijft. We hebben het er nog over zal dit het dan zijn, of zijn het voorweeen. Dus op aanraden van manlief die op de fiets stapt naar werk, toch even de VK gebeld.

Die geeft aan dat het niet klinkt dat de bevalling begonnen is maar komt wel even langs om te kijken. Om half 9 staat ze voor de deur en we nemen even door hoe de ochtend gelopen is, ze gaat toch even kijken maar verwacht niks. Toch blijk ik al 3 cm ontsluiting te hebben. Haar advies zoek afleiding het zal nog een hele lange tijd duren. En om 12 uur komt ze weer terug voor een controlle.

Ik zoek afleiding door mijn vader op de koffie te vragen en ook mijn schoonouders komen spontaan langs voor een bakkie, af en toe zit er tussen het gerommel een vervelend krampje maar verder lijkt het, ook voor mij, dat er nog niks aan de hand is en dat het nog wel even zal duren. Als de VK terugkomt en ziet hoe ik er bij loop en zit verwacht ze met een beetje geluk 1 cm ontsluiting erbij. Maar tijdens het checken blijk ik op 6 cm te zitten. Ouders worden het huis uitgezet, Manlief wordt gebeld, we gaan naar het geboortehuis.

We komen daar aan, kraamhulp word gebeld, we installeren ons in de kamer, man legt alles klaar, ik neem nog even een lekker douche en om half 3 worden de vliezen gebroken door de VK. Want inmiddels zitten we op 8 cm. De dienst van de VK eindigd om 18 uur en ze gaat ervanuit dat de baby er dan al is. Maar over de laatste 2 cm doen we uiteindelijk nog 3 en half uur. En juist om 18 uur mag ik beginnen met persen.

Ik vind het op bed liggen maar niks en kan geen goede positie vinden, dus besluiten we de baarkruk te gebruiken. Dit is veel prettiger en met nog 3 keer persen wordt om 18:40 onze baby geboren.
We zijn zo overdonderd en verbaasd dat we zelfs vergeten te kijken of het een jongetje of een meisje is. Maar na het doorknippen van de navelstreng gaan we toch kijken en zijn we ouders geworden van een prachtig meisje.

 

Mijn man werkt in het buitenland. Dus die moest ik naar huis bellen. Gelukkig was hij ruim op tijd want de ontsluiting schoot niet op. Zowel bij de 1e als bij de 2e. Bij de 2e na 24 uur gebroken vliezen en weeën doorgestuurd naar ziekenhuis om de weeën een extra zetje te geven. Na aankomst daar nog maar 4 cm. Dus infuusje en opkrikken die handel. Man had honger dus die ging naar de Mac donalds. Intussen kwam de vk controle doen en bleek ineens 10cm te hebben. Man 10x gebeld anders zou hij het alsnog gemist hebben

 

Allereerst een kleine waarschuwing: mijn bevallingen zijn niet volgens het boekje gegaan en als je wat angstig ben zou ik aanraden om onderstaande niet te lezen. Gelukkig gaat het meestal allemaal goed en mogen de eindresultaten er zijn !!


Mijn eerste bevalling:
Vol goede moed wachtte ik de bevalling af. Ik voelde mij uitstekend, had steeds perfecte controles en niets leek een super bevalling in de weg te staan. Met 39+5 braken midden in de nacht (rond half 1) spontaan mijn vliezen. Ik had er zin in (wilden onze dochter dolgraag ontmoeten), ben lekker gaan douchen en al snel kwamen de weeen. De weeen kwamen al snel vlot achter elkaar en duurden ook al snel vrij lang (om de drie minuten, ongeveer een minuut) en we besloten zo rond half 4 de verloskundige toch maar te bellen. Die was er rond half 5 en toen bleek ik nog geen 2cm ontsluiting te hebben. Omdat ik het zo toch wel erg pittig vond, besloten we om naar het ziekenhuis te gaan, voor onder andere pijnbestrijding. Rond half 6 waren we in het ziekenhuis en toen begon helaas de ellende.
Om de remifentanil op te starten, werd eerst mijn bloeddruk gemeten. Die bleek torenhoog (bovenstuk boven de 200) en alle toeters en bellen gingen dus af.
Ik bleek zeer acuut pre-eclampsie en hellp-syndroom te ontwikkelen. Ik werd aangesloten op allerlei infusen (magnesium en vocht) en de automatische bloeddrukmeter werd opgestart. Ik mocht ook niet meer alleen zijn, er was continu een verpleegkundig op onze kamer. Als ik nu de foto’s zie, zie ik hoeveel vocht ik binnen enkele uren ben gaan vast houden en hoe vreselijk ziek ik was.
Na uren weeen bleek de ontsluiting niet voldoende te vorderen, ook niet met opwekkers. Mijn lichaam was op.
In gezamenlijk overleg is er toen besloten om over te gaan op een keizersnede, waarvoor er eerst nog speciaal bloedplaatjes uit Amsterdam moesten worden gehaald met een ambulance. Dat was de enige manier waarop ik de keizersnede met een ruggenprik zou kunnen ondergaan. Al op de operatiekamer kreeg ik nog de transfusie met de bloedplaatjes en om 22:16 is onze prachtige dochter geboren...
We zijn nog een week in het ziekenhuis geweest omdat mijn bloeddruk niet wilde stabiliseren en helaas heeft mijn herstel ruim een jaar geduurd.

Mijn tweede bevalling:
Na een hele tijd durfden we het toch weer aan om zwanger te worden. De eerste bevalling had een flinke psychische klap achter gelaten en ik was nu ook direct medisch. Met medicijnen en strenge controle gingen we vol goede moed de zwangerschap in. De laatste weken vond ik vreselijk eng en ik was heel bang om weer ziek te worden. Ook kon ik de laatste drie maanden maar slecht lopen door bekkeninstabiliteit.
Met 39+5 trof ik op de controle in het ziekenhuis de gyneacoloog die ook een gedeelte van mijn eerste bevalling had gedaan en hij gaf aan dat hij wel wilde proberen te strippen. Nou dat lukte! Het deed wel zeer, maar duurde maar kort, dus dat had ik er wel voor over. Die dag heb zoveel mogelijk rust gepakt, want mijn buik was erg onrustig. En ‘s avonds, rond 01:00 uur, kreeg ik de eerste echte wee. Net als bij de oudste volgden de weeen elkaar al vlot weer snel op en vanwege mijn voorgeschiedenis had ik een strak beladvies gekregen. Om 02:00 uur heeft mijn man onze dochter weg gebracht en om 03:00 uur waren we op de verloskamer. Ontsluiting bleek op 2 cm te zitten en helaas kreeg ik nu met rugweeen te doen! Na eerst een warm bad en daarna remifentanil kwam ik tot de conclusie dat bijna niets hielp tegen die &@!!”&€ rugweeen. Het enige wat een beetje hielp was wanneer mijn man tegendruk gaf op mijn onderrug. Ondertussen bleek er ook nog eens geen enkele vooruitgang in te zitten, dus rond 10:00 uur gaf ik aan graag een ruggenprik te willen. Dit werd vlot geregeld, maar voordat deze er in kon moest de remifentanil er af. En dus met volle rugweeen op mijn bedje door het ziekenhuis. Mijn man mocht niet mee, maar er was gelukkig een hele lieve co-assistent die mij hier door heen heeft gesleept... het was echt met recht afschuwelijk!! En probeer maar eens stil te zitten met rugweeen... na een tijd zat dat ding er eindelijk in en na de controle periode mocht ik terug naar de verloskamers. Ik heb nog wat dutjes tussendoor gedaan, maar vanwege de eerste bevalling lag ik weer aan de bloeddrukmeter (en dat slaapt niet zo lekker). Na een uurtje werden er dan toch maar weeenopwekkers aangesloten, maar helaas, ook deze deden helemaal niets. Om 13:45 zat ik op nog geen 4 cm ontsluiting en hebben we gezamenlijk besloten om weer over te gaan op een keizersnede. Om 14:00 was ik al op de operatiekamer, andere ruggenprik erbij en om 14:33 werd eindelijk onze zoon geboren!
Helaas moest ik nog wel een uur alleen op de verkoeverkamer blijven en duurde het daarna nog een half uur voordat ik werd opgehaald. Ik heb hierdoor de kennismaking tussen onze kinderen helaas gemist... daar heb ik het nog wel moeilijk mee.
Gelukkig was het herstel dit keer veel beter en was ik binnen 48 uur na de ingreep al thuis! Natuurlijk had ik nog wel wat pijn, maar eigenlijk voelde ik mij fantastisch!

 

Alweer 6 jaar geleden, geen fijne bevalling, maar uiteindelijk wel een mooie gezonde dochter

Ik kwam met precies 37 weken in het ziekenhuis ivm hoge bloeddruk en toen werd besloten dat onze dochter geboren zou moeten worden om complicaties bij mij of haar te voorkomen.

Na 2 dagen ballonnetjes etc om het te verweken, werd ik na 3 dagen ingeleid. 7.00u werden mijn vliezen gebroken en kreeg ik weeënopwekkers, tot 14.00u gebeurde er niets en toen werd het op hoogste stand gezet en kreeg ik weeënstormen waar ik echt niet goed van werd, zat soms nog geen 10 seconden tussen. De ontsluiting bleef maar hangen op 2 cm en ik had eerst een morfinepompje tegen de pijn, maar die hielp niets. Ik lag te spartelen van de pijn, de weeën bleven elkaar maar in rap tempo opvolgen én uiteindelijk besloot het team dat ik een ruggenprik moest krijgen. Bij normale omstandigheden zou ik dat helemáál niet hebben gewild, maar goed nu maakte het me allemaal niet uit.

Na de prik, kwam de gynaecoloog langs en zei dat ze probeerden een keizersnede zo lang als mogelijk uit te stellen. Na de prik kwam er rust en schoot de ontsluiting ook op! Rond 01.00u mocht ik persen en na een tijd persen kwamen ze erachter dat onze dochter met haar gezicht naar boven lag (sterrenkijker) en dat ze de draai niet kon krijgen. Met spoed kwam er toen een gynaecoloog bij en is ze met de vacuümpomp gehaald, ik zat toen nog 1x af van een keizersnede, maar uiteindelijk is ze toch via de natuurlijke weggekomen en rond 02:05 is ze geboren. Gezond en wel

 

Vooral mijn tweede is een erg kort bevallingsverhaal;

Dag ervoor hele dag wat lage rugpijn, herkenbaar van de eerste bevalling dus uit voorzorg zoontje bij mijn ouders laten logeren. Om 19.00uur verloskundige gebeld ivm snelle bevalling eerste(5uurtjes), ik wilde weten waar ik aan toe was mbt de nacht en angst om het zkh niet te halen. Had 1 a 2 cm ontsluiting en bmm stond nog ver naar achter, was nog wel wat kracht voor nodig. Maarrr zei de vk, in de verloskundige wereld kan alles zomaar anders verlopen!
22uur naar bed gegaan, goed geslapen tot 2.00uur, had wat krampen/voorweeën, ik keek af en toe op de wekker maar zat nog zo'n 8 a 10 minuten tussen, viel af en toe nog in slaap.

Maar dan..om 3.00uur krijg ik een wee dat ik denk okee!! dit is een stuk serieuzer, waarop ik besluit de weeëntimer app aan te zetten. In pricipe met vk afgesproken dat ik binnen het uur mag bellen met goede weeën en niet de 1 a 2 uur hoef af te wachten. Maar om 3.15 houd ik het al niet meer, weeën komen sterk om de minuut. Ik maak mijn man wakker en zeg dat ik de vk ga bellen en hij zich mag gaan klaarmaken om maar zkh te rijden. Vk vraagt nog of we direct naar het zkh komen of dat ze nog even thuis langs moet komen. Ik wil niet uuuren in het zkh vertoeven met nog steeds misschien maar een paar cm dus ik stel voor om nog even thuis langs te komen. Na het bellen wil ik nog naar het toilet lopen maar onderweg zak ik door mijn knieën van een flinke wee. Uiteindelijk op de toilet beland en ik voel me toch een persdrang!! In paniek man gezegd vk nogmaals te bellen en haast te maken, op dat moment gaat de voordeurbel en vk vraagt aan man of wij belden, dan weet zij genoeg en ik hoor haar naar boven rennen.
Ik ga op bed liggen waarop de vk mij controleert.. En ja hoor: volledige ontsluiting! Het is op dat moment 3.26.

Mijn vliezen zijn nog niet gebroken dus vk belt toch kraamhulp om zsm te komen. Ondertussen ben ik mijn persweeën aan het opvangen en manlief aan het instrueren waar alles staat en ligt om ons klaar te maken voor een onverwachte thuis bevallin, fijne combinatie!
Om 3.55 geef ik aan het niet meer uit te houden(ook door de hittegolf waar we middenin zaten en temperatuur op slaapkamer) vk wil nog 5 minuten wachten op kraamhulp, anders mag ik gaan persen. Ik stem er mee in, rond 4 uur arriveert inderdaad de kraamhulp en mag ik eindelijk gaan persen. Om 4.13 word onze dochter thuis geboren. Het had niet mooier gekunt, vind ik achteraf. (ja iets mooier wel, toen vk zei dat dit ook in 10 minuten had gekunt... Grr)

 

Hier een zeer kort bevallingsverhaal.
Met 32 weken weeen remmers en longrijpers in het ziekenhuis gelegen heeft de kleine het tot 39 weken toch gehaald.
Met 39’weken in de ochtend gestript ik had op dit moment al een dikke 3 cm ontsluiting. S avonds om 21:00 de verloskundige gebeld omdat ik heel de avond al zeurende buikpijn had. Geen weeen maar vond het toch wel raar. Ze was om 21:15 bij mij en toen had ik al 6 cm ontsluiting die ze met gemak kon oprekken naar 8 cm. Hup spullen pakken en naar het ziekenhuis. Nog steeds geen 1 wee gehad. In het ziekenhuis heeft ze om 22:10 mijn vliezen gebroken. Toen naar de wc gegaan om 22:20 en daar kreeg ik mijn eerste perswee gelijk. Snel terug op het bed en 6 persweeen verder is onze zoon om 23:00 geboren

 

Wat bijzonder dat je bent bevallen van een tweeling zonder keizersnede. Hoe gaat het inmiddels met je dochter?

Het besef van nooit meer zwanger te worden heb ik nu ook heel erg. Wou nooit meer als 2 maar zou nu tekenen voor een 3e. Misschien hormonen die uitwerken

 

Ik ben inmiddels 9 weken geleden bevallen van mijn 2e zoon.
Na de hete zomer en weken slecht slapen zat ik er helemaal doorheen. Ik was 40+3 en had een afspraak bij verloskundige in de ochtend. We hadden afgesproken dat als ik wou ik gestript kon worden. In eerste instantie wou ik dat niet omdat ik er bij mij 1e heel heftig op reageerde. Toch beslissing gemaakt wel te doen. Zijn we in de ochtend onderweg zoon wegbrengen en dan naar verloskundige. Worden we afgebeld, was een beetje druk met bevalling. Vanwege de hormonen was ik erg teleurgesteld en beetje boos. Maar ik kon in de middag wel terecht gelukkig.

Toen afgesproken, moest natuurlijk weer huilen jakkes, dat als ik 2 dagen later nog niet bevallen was, ik slaapmedicatie zou krijgen. Bij poging tot strippen was er helaas geen opening, bij zoon 1 had ik al 3 cm, dus had het niet verwacht.

Waarschijnlijk heb ik toen het idee bevallen losgelaten en verwacht dat het die week erop zou komen. Snachts om half 1 wakker omdat ik moest plassen. Weer in bed kreeg ik wat kramp. Mwa kwam toch wel wat regelmaat in na een uur dus gaan timen. Was nog zeer onregelmatig. Toch even naar beneden gegaan, nog steeds onregelmatig maar wel pijnlijk. Om half 4 manlief wakker gemaakt, heb weeën ik ga even douchen. Onder de douche werden ze niet minder en ik kreeg het door warmte erg benauwd. Toch weer naar beneden gegaan, om 5.45 toch de verloskundige gebeld. Werd toen gelijk aan de telefoon rustiger en de weeën kwam meer tijd tussen. (Toen dacht ik oh nee toch geen vals alarm...) verloskundige was er om 6.15. Gelijk, als ik nauwelijks ontsluiting heb ga ik toch naar zh voor pijnstilling. Wou in eerste instantie thuisbevallen.

Toen bleek ik al op 4-5cm te zitten, kon het wel van daken schreeuwen. Ondertussen begon 1e zoontje beetje wakker te worden, mijn vriend heeft gewoon zijn dagelijkse routine gevolgd. Uit bed, broodje eten en naar gastouder om half 8, gelukkig was het vrijdag en overdag want had geen andere opvang .

Ikzelf was erg rustig, kon ineens de weeën prima opvangen en was de hele tijd aan het kletsen toen me vriend terug was zat ik op 7 cm. Hij zegt nog oh dat word wel tussendemiddag, de verloskundige uhh nou ik denk eerder vanochtend.. owhh hihi.
Rond 8 uur vliezen gebroken door verloskundig. Toen werd het erg pittig. Uiteindelijk op linkerzij liggen voor betere ontsluiting, zat toen op 8-9 cm links was randje weg. Toen besloten op rechterzij voor andere randje.
Mijn zoon was erg, maar dan erg actief tijdens weeën. Dat was ook zeer pijnlijk.
Eenmaal op rechterzijde viel zijn hartslag weg. Toen in de weeën op rug en lin linkerzij moeten gaan liggen. Hij herstelde wel maar niet erg goed. Verloskundige zei heel rustig dat ze voor zekerheid ambulance ging bellen. Ik wist gelijk dat ik meeging maar door verloskundige en heftige weeën bleef ik erg kalm. Ondertussen om me heen werd de boel ingepakt en vriendlief verteld wat hij moest pakken en doen. De ambulancebroeders waren met 3 man sterk, maar heel erg lief. Ik ging alleen mee in ambulance, maar heb de ogen niet open gehad vanwege heftige weeën. Omstreeks 10 uur waren we bij zh. Werd via de hoofdingang naar binnen gebracht, achteraf werd er verteld dat er wel 15 man op me stond de wachten(had nog steeds ogen dicht). Moest op ander bed tijdens wee, auwa. En er werd overal aan me geduwd en getrokken. Zat inmiddels op 10 cm. Gynaecoloog zei hartslag hersteld zich. Echter na 1 wee was het, de baby moet er nu uit. Je mag nog 1x zelf persen anders word het knip en vacuüm. Toen dacht ik no wat, en heb ik hem eruit geperst. 10.00 was ik in zh, 10.14 is hij geboren.

Ondanks heftige einde, vond ik het geen nare bevalling mede door het goede ingrijpen van de verloskundige en dat ze bij mij bleef tot ik bevallen was ..


Jeetje wat een lang verhaal

 

Dinsdags (38+1) voelde ik de kleine wéér niet. Rond 15.00 de vk gebeld en op naar het ziekenhuis. Ctg. 3 kwartier aan de ctg. Toen kwam de vk van het ziekenhuis vertellen dat ik nog een half uur moest. Na dat half uur een echo, daarna weer 3 kwartier aan de ctg. Conclusie; mevrouw bewoog niet. Ruim 2 uur in de gaten gehouden en mevrouw bewoog gewoon niet. Besloten me direct in de leiden door middel van tabletjes. Ik had 1 cm ontsluiting. Half uurtje erna zakte haar hartslag, die gelukkig gauw weer herstelde. Anders werd het een spoedkeizersnede. Het was inmiddels 20.00 en we konden eten. Vriend was naar huis gegaan om alle spullen te halen. De afspraak gemaakt als ik 's morgens om 7.00 2 cm had, dan werden m'n vliezen gebroken. Ik had idd 2 cm en om 7.15 vliezen gebroken. Om 7.16 kwam direct de eerste wee. Toch wel besloten om weeën opwekkers aan te zetten. Om 11.15 had ik 5 cm en kon niet meer, enorme weeën storm. Besloten om een morfine pompje te nemen. Daarna viel ik af en toe weg en vergat te ademen. Werd dus continu tegen me gepraat. 12.15 volledige insluiting en mocht ik persen. 12.57 is dochter geboren.
De kraamweek was mevrouw nog steeds een heel rustig meisje. Inmiddels is er van dat rustige niks meer te merken.

 

Dankje!
Was ook echt trots op mezelf! Ze tot 37 weken gedragen en een natuurlijke bevalling.

Met onze dochter alles goed gelukkig!!

 

ik ben begonnen met een ballon. Die is er 20 uur savonds 18-11-18 ingegaan die is er om 5 uur smorgens uitgevallen. Toen om 6:30 uu ctg 7 uur controle 3 cm. Om 8 uur naar verkoeverkamers voor ruggenprik. Dan om 8:30 uur werd die gezet. Smiddags om smorgen 11 uur 5 cm ontsluiting. Smiddags 16 uur 8 cm ontsluiting toen bleef ie hangen weeen opgewekt en ineens was t 10cm om 18:35 in de beensteunen en om 18:47 is milou geboren. Ik heb njet hoeven persen onze dochter heeft zichzelf eruit geduwd via de ribbenboog.

 

Up

 

Ik zal ook mijn bevallingsverhalen delen

Bevalling van mijn eerste zoon:

Het was zaterdag, de dag van de uitgerekende datum. Er gebeurde niets. Ik had wel erge nesteldrang en heb in huis de inrichting nog wat veranderd van opstelling In de avond laat naar bed gegaan. Ik lag net wat uurtjes te slapen en ik voelde een knap in mijn buik en vloog uit bed. Het vruchtwater stroomde langs mijn benen en mijn man sprong ook direct uit bed. Het was middernacht. Ik belde de verloskundige en zij vertelde me af te wachten tot de weeen komen. Dit gebeurde een half uur later. Nog lichtjes, meer wat gemene harde buiken. Al bouwde het zich al best snel op qua sterkte, maar ik had ze nog goed onder controle.

De verloskundige kwam om 09.00 uur kijken hoe het ervoor stond. Het resultaat was een kleine teleurstelling, pas 2 cm ontsluiting. Dit zal nog lang gaan duren dacht ik. Ze zou in de middag terug komen. De weeen werden sterker en minder leuk.

Rond 14.00 was ze er weer, de VK, pas 3 cm. Ze had nog wat meer mijn vliezen open gerekt. De weeen werden nog sterker en ik zocht van alles in huis om ze op te kunnen vangen. Tafel, kast, wiebelen op de bank. Ik kon mijn draai en ontspanning niet vinden.

Rond 19.00 uur kwam ze weer even langs. Ik hielt het niet meer en vroeg om een ruggenprik. We gaan eerst even kijken zei ze. Pas 4 cm. Ik werd moe en trok het niet meer. Ze probeerde me wat moed in te praten. Ik wilde naar het ziekenhuis. Maar ze zei dat we daar pas heen gaan als ik 6 cm heb. Ik was moe, ik had pijn, ik had geen puf om er tegenin te gaan dus ik concentreerde me verder op de pijn en op de weeen. Het was ook allemaal nieuw voor ons, dus we wisten niet beter.

Laat op de avond kwam ze weer terug. Ik was uitgeput, viel tussen de weeen in slaap, ik kon niet meer en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest met de pijn. Ze toucheerde me weer. Kom op zei ze, bijna 9 cm. Ze bleef bij me. Dat gaf me weer een beetje een boost maar wat had ik het zwaar. Ik vroeg al een paar keer dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnbestrijding. Uiteindelijk liet ze ons middernacht om 0.00 uur naar het ziekenhuis gaan. Wat was ik hier blij mee! Eindelijk.

Daar aangekomen was er wat discussie tussen mijn verloskundige en de gynaecoloog maar ik was eigenlijk zo in trans dat het langs me heen ging. De gyn ging mij toucheren. Ik zat nog steeds op 6 cm en de baby bleek een sterrenkijker. Hij verzocht de verloskundige dwingend om het ziekenhuis te verlaten. Ze stribbelde nog wat tegen maar vertrok. De gyn verzekerde mij dat ik nu in goede handen ben en ze direct een ruggenprik gaan regelen. Ik mocht dus direct door en binnen een uur zat de ruggenprik erin. Ik kon weer even wat lachen maar ik was op de kamer waar ze de verdoving gezet hebben al in slaap gevallen. Ze hebben me 2 uurtjes laten slapen. Ondertussen wel weeeopwekkers toegediend. Later maakte mijn man me toch een beetje wakker en ik kon weer wat lachen en kletsen, ik voelde dat de weeen nog wel bezig waren maar het deed geen pijn meer, wat een verademing. Het beste was dat ik op mijn zij ging liggen zodat mijn zoontje wat zou kunnen draaien. Uiteindelijk had ik om 09.00 uur in de ochtend volledige ontsluiting!

Mijn zoontje is daarna na 2 x persen ter wereld gekomen. Hij deed het verder super goed.

Achteraf gezien had mijn vk mij al veeeel eerder moeten doorsturen. Ik heb haar dat ook heel kwalijk genomen in mijn kraambed. Ze is nog 1 x langs gekomen voor haar excuses voor de verkeerde inschatting.

 

De bevalling van mijn tweede zoon:

Sinterklaas avond was geweest. De familie was net de deur uit. Mijn man en ik kletsen samen nog wat na. Ik was 38 weken en 4 dagen zwanger. Inmiddels was het 01.00 uur. Ik zei tegen mijn man dat we maar eens naar bed moesten gaan. Ik stond op en pats, daar ging mijn vruchtwater. Een hele plas langs mijn benen, mijn broek helemaal doorweekt. De zenuwen gingen door mijn lijf. Ik was er nog niet klaar voor. Door mijn vorige bevalling was ik nog wat angstig, eigenlijk heel angstig. Ik heb wel een andere vk dan de vorige keer, ik belde haar en ze stelde me gerust. Dat wanneer ik naar het ziekenhuis wil dat we meteen gaan. Ik moest eerst de weeen afwachten. Deze kwamen niet. Zou het komen dat ik het onbewust tegen houd? Het kon me eigenlijk niet schelen. Ik was er nog niet klaar voor om te bevallen dus van mij mochten de weeen nog wel even weg blijven De dag verstreek, ik probeerde wat te slapen, op de bank te hangen. Het vruchtwater bleef in kleine plasjes wel druppelen, dat was wel irritant, maar geen weeen. Het werd avond en er was nog niks gebeurd. De verloskundige was tussendoor wel een paar keer langs geweest om naar het hartje te luisteren. Dat was allemaal prima. In de avond/nacht rond hetzelfde tijdstip als de avond ervoor mijn vliezen braken begonnen nu wel de weeen. Ik voelde me er nu wel meer klaar voor. Mijn zenuwachtige gevoel was weg. Ik kon dit! En ik kon dit keer de weeen beter handelen, ik wist beter hoe ik ze op kon vangen. Ik was inmiddels wel overdragen aan het ziekenhuis omdat mijn vliezen langer dan 24 uur gebroken waren. Net een paar minuten langer, maar goed, het protocol is strak. Ik belde naar het ziekenhuis dat de weeen opgang komen. We konden meteen komen.

Ik kan de weeen goed opvangen, het gaat prima. In het ziekenhuis word ik getoucheerd en ik zat al op 5 cm!! Wat was dat een verrassing. Toch vraag ik om een ruggenprik, omdat ik bang ben dat het zoals de vorige keer gaat. De verpleegster probeert me om te praten door me te vertellen dat het zo goed gaat en ze verwacht dat ik er binnen een paar uurtjes zal zijn. Toch blijf ik stug bij mijn idee dat ik een ruggenprik wil voor het geval het straks weer stagneert, zoals de vorige keer. Ze toucheerde weer en ik zat nu op 6 cm. We maakten een deal dat we het een uur zouden aankijken. Ze verwacht dat ik dan zeker op 8 zou zitten. Als ik nog steeds op 6 zou zitten dan zou ze een ruggenprik aanvragen. Een uur later: ja nog steeds op 6 en een beetje. Zoals afgesproken ging ze de ruggenprik aanvragen en binnen een uur zat de prik erin. Wat fijn! Ongeveer 3 uur later ging ze nog eens kijken, 7 cm, wat een domper. En ik vertelde haar dat ik de weeen weer begon te voelen. Ik vroeg of ze er een extra shot in konden doen. Dat deed ze. Er werden ook weeenopwekkers aangesloten. En ze maakten een echo, wat bleek, dat mijn tweede zoontje ook een sterrenkijker was en dus moest ik weer op mijn zij gaan liggen. Niet fijn om op deze manier de weeen op te vangen. Ze kwamen weer in alle hevigheid terug en de ruggenprik werkte niet meer. Nog een een domper. Hier had ik niet meer op gerekend. Om 11.00 uur ging ze nog eens kijken, 8 cm. Het schoot niet echt op en ik kon niet meer. Een uur later een krappe 9 cm. Ik zei dat ze anders maar een KS moesten uitvoeren. Ze wilde het nog een uur aankijken. Toen zat ik nog steeds op 9 cm. Ik hielt haar aan onze afspraak voor de KS. Ze ging de OK optrommelen. Later kwam ze terug. Ze zei, ik wil 1 ding proberen als je er voor open staat. Als het niet lukt rijden we direct naar de OK, daar wachten ze al op je. Ze zou het ‘randje’ wegmasseren en ik moest persen op haar commando. Persen zonder persweeen. Eerst rustig duwen zei ze. Ze begon het hoofdje te zien en na een kwartiertje op volle kracht persen is mijn tweede zoontje alsnog via de natuurlijke weg geboren! Kerngezond.

 

De bevalling van mijn derde zoon:

Ik was precies 34 weken zwanger. De eerste helft van mijn zwangerschap heb ik regelmatig bloed verloren door een hematoom. Bij 18 weken was dat helemaal gestopt, gelukkig. Daarna geen last meer gehad van bloedverlies en een perfecte zwangerschap.

Zaterdagochtend, het was rond 05.30 uur en ik voelde in mijn slaap een knap in mijn buik. Weer vlieg ik van mijn bed af en voel ik het langs mijn benen lopen. Ik roep mijn man dat mijn vliezen zijn gebroken! Hij vliegt het bed uit en doet het licht aan in onze slaapkamer. Tot onze schrik sta ik in een grote plas bloed, alles zit onder de bloedspetters. Hij gaat uit eerste reactie handdoeken halen en gooit dat erop. Onze andere 2 kinderen slapen nog. Ik bel meteen de verloskundige, ik vertel haar dat ik veel bloed verloren heb en zij verteld dat ze toch al in het ziekenhuis is dus dat ik die kant op kan komen. Dat is goed zeg ik tegen haar. Daarna bel ik mijn moeder dat ze zo snel mogelijk moet komen omdat ik zoveel bloed ben verloren. Ik voel me licht in mijn hoofd worden, ik voel me niet goed. Ik zeg tegen mijn man dat ik het niet red om zelf ten gaan, ik ga op bed liggen en vertel hem dat hij de ambulance moet bellen. Het gaat niet goed met me. Ik zie hem paniekerig de ambulance bellen. Ik ben steeds aan het gapen en voel me erg moe. De vrouw aan de telefoon houdt me rustig en aan de praat. Binnen een paar minuten staan er 2 ambulances voor de deur. Ze halen mij boven van mij bed. Mijn moeder was ook net aangekomen. Mijn andere kinderen slapen gelukkig nog. Met loeiende sirenes word ik naar het ziekenhuis vervoerd. Daar staat een heel team aan artsen ons op te wachten. Ik was in de ambulance al aangesloten aan vocht via een infuus. In het ziekenhuis krijg ik nog meer infusen aangesloten, zelfs op mijn voet omdat er op mijn arm geen plek meer was. Er wordt meteen een echo gemaakt. De hartslag van de baby is er nog en hij doet het goed. Dus ik vraag aan mijn verloskundige die me daar ook opving hoe ze de bevalling gaan stoppen omdat ik te vroeg ben. Het antwoord was: ‘och meisje, hij gaat NU geboren worden’. Sorry dat ik de situatie niet zó ernstig heb ingeschat en dat ik wilde dat je zelf naar het ziekenhuis kwam. Uh ja, ze kon ook echt niet weten dat het zo erg was. Ze voelde zich zo schuldig. Binnen een paar minuten hadden ze mijn OK hesje aan gedaan en rende ze mij naar de OK. Ik kreeg een kapje op en ik was weg. Na 3 uur werd ik wakker en was mijn zoontje via een spoedks geboren, veel te vroeg, en lag hij in de couveuse, maar kerngezond! Hij had wel een neusbrilletje voor zuurstof maar dat was de eerste dag, om hem wat te ondersteuning. En een sonde natuurlijk. En werd hij constant in de gaten gehouden op een monitor. Het bleek dat mijn placenta was losgelaten en dat we beide van geluk mogen spreken met deze goede afloop. Wellicht toch veroorzaakt door de eerdere hematoom, maar zeker weten ze het niet. Hij doet het verder super goed en na 2 weken ziekenhuis mogen we hem mee naar huis nemen.

 

Ik heb de bevalling van mijn eerste dochter niet uitgeschreven omdat zij is geboren na 23 weken zwangerschap en is overleden.

De bevalling van mijn tweede dochter:

Het is ochtend 05.30 uur, een dag voor de uitgerekende datum. Iedereen slaapt nog. Ik word wakker van wat pijnlijke harde buiken. Ik probeer me nog wat om te draaien. Ik heb al weken last van wat voorweeen dus dit zal dat ook wel weer zijn. Op een gegeven moment valt het me op dat ze best regelmatig zijn. Het zal toch niet? Ik ga even in bad. Heerlijk, zo rustig in de ochtend en alleen ik ben wakker, met mijn dansende baby in mijn buik. Ik lig in bad en het water beweegt door haar gewiebel in mijn buik. De pijnlijke harde buiken worden iets pijnlijker, maar echt ver weg nog van echte weeen. Ik hoop dat dit het begin is. Ze komen wel om de 5 minuten.

Deze zwangerschap is gevolgd door het ziekenhuis, vanwege mijn loslatende placenta bij de vorige keer. Rond 07.30 uur bel ik wat ik nu het beste kan doen. Ze wil dat we toch wel even langs komen om te kijken of de harde buiken al iets doen aangezien ik al meerdere bevallingen gehad heb. We hebben de oppas alvast gebeld en een uur later is ze er. Inmiddels is de frequentie minder consequent. Ik blijf toch nog even thuis, anders rijd ik voor niks op en neer. De andere kinderen zijn inmiddels wakker en aangekleed. Ik blijf boven in mijn eigen bubbel. Het ene moment komen ze regelmatig en het andere moment kan het wel weer 10 minuten duren. Om 11.30 uur word ik gebeld door het ziekenhuis hoe het gaat en wanneer ik langs kom. Ik vertel haar dat er minder regelmaat in zit en het nog even wilde aankijken. Ze wilde toch graag dat ik langs kwam. Dus toch maar onze spullen pakken. Tijdens een harde buik voelde het als lichte menstruatie krampen dus het viel allemaal nog heel erg mee.

In het ziekenhuis aangekomen ging ze me eerst toucheren. De baarmoedermond was verweekt, maar nog geen ontsluiting. Ze wilde dat we nog 2 uurtjes wat rond gingen lopen om te kijken of er daarna vorderingen waren en anders kon ik naar huis. We zijn maar wat gaan eten, inmiddels zaten er wel 20 minuten tussen de harde buiken. Ik verwachtte dus gewoon naar huis te gaan. Maar áls ik een harde buik had, was ie wel iets scherper.

Na 2 uur (15.00 uur) terug op de triage. Ze checkte de vorderingen en het bleek dat ik ineens 3 cm ontsluiting had! Die zag ik niet aankomen. We moesten dus blijven. De contracties waren wat scherper maar heel onregelmatig. Zo ging het verder. Prima te doen. Tussendoor nog getoucheerd, maar nog steeds 3 cm. Inmiddels werd het avond. De contracties kwamen wat regelmatiger en ik moest me er nu wel wat meer op concentreren om ze onder controle te houden. De verloskundige wilde me iets geven om te kunnen slapen voor de nacht. Want morgen zou ik weer naar huis mogen. Naar huis?? En met deze contracties kan ik echt niet slapen!! Dus ik vertelde dat tegen haar. En ze zei dat ik het maar moest proberen want ik zou mijn energie nog hard nodig hebben. Mijn man stond erop dat ze toch nog eens ging toucheren omdat hij zag dat ik nu toch meer pijn ervaarde, maar in mijn bubbel trok om ze op te vangen. Ze ging toch maar even kijken, het was 22.00 uur. Inmiddels zat ik dus op 5 cm. Nee, we gaan inderdaad niet slapen, zei ze! Ze vond me nog zo kalm, dus had dit zeker niet verwacht. De weeen werden sterker en moeilijker op te vangen. Rond 00.00 uur brak ze mijn vliezen. Ik had 7 cm. Ik had altijd buikweeen, nu ook, maar op een gegeven moment kwamen er ook rugweeen bij. Ik wist niet wat ik ermee moest! Ik kom niet meer. Inmiddels waren we weer 2 uur verder. Ik had 8 cm en ik mocht geen ruggenprik meer anders zou ik misschien wel daar bevallen. Ze gaven nog wat weeenopwekkers bij. Voor mijn gevoel had ik amper nog pauze tussendoor. Ik bleef om een ruggenprik vragen. Ik mocht wel een morfine spuit in mijn been. Dat dan beter als niks, dacht ik. Voor mijn gevoel haalde het helemaal de pijn niet weg, ook niet een beetje, ik werd er tussendoor alleen heel slaperig van. Dus ik bleef nog steeds om die ruggenprik vragen. Ze toucheerde, we waren inmiddels alweer 3 uur verder, ze had eigenlijk verwacht dat ik al zou roepen om persdrang maar helaas. Ik bleek nog steeds op 8 cm te zitten. Het echoapparaat werd er weer bij gehaald. Ook zij was een sterrenkijker. Daardoor stagneert de ontsluiting en ik moest weer op mijn zij gaan liggen. Ze ging toch maar een ruggenprik aanvragen en ik kon meteen terecht. ‘Uh meneer?’, hoorde ik de anethesist zeggen tegen mijn man. ‘Het is niet goed, ik heb te ver in haar ruggenmerg geprikt, als ik nu de verdoving erin spuit is er een kans dat ze verlamd kan raken, ik moet het afbreken’. Ja breek af! Zei mijn man. En ik hoorde hem zuchten en zuchten. De man was teleurgesteld in zijn eigen kunnen en trok zich terug in een hoekje, vertelde mijn man later. Ik riep dat ik dan maar een KS wilde. De anethesist belde de verpleging en vertelde van mijn KS wens en dat de ruggenprik mislukt was. Ze kwamen me halen, maar op dat moment kreeg ik persdrang! Dus de arts riep toch maar door de telefoon dat ik nu persdrang heb. Ik moest het wegzuchten, en ze hebben mijn bed naar de verloskamers gerend. Binnen 4 minuten was mijn dochter alsnog op verloskamer geboren, gezond en wel.

Alleen steeds als ik omhoog kwam kreeg ik extreme migraine aanvallen en verkrampte mijn hele nek. Er lekte dus hersenvocht door het verkeerd zetten van de ruggenprik. Ik kon niet anders dan plat te blijven liggen, dan had ik nergens last van. Na 2 dagen zou het verbeterd zijn, of zelfs helemaal weg. Ik mocht wel naar huis. Thuis 2 dagen plat gelegen, ik kon verder niks anders. Ik moest gewassen worden, ik kon zelfs even snel naar de wc, ik kreeg 30 seconde de tijd voordat de pijn echt niet meer te houden was. Het verbeterde niet. Na 2 dagen terug naar het ziekenhuis voor een bloodpatch. Hiermee maken ze het gaatje dicht en dan zou het meteen over zijn. Maar dan word de ruggenprik dus opnieuw uitgevoerd, maar ipv verdoving spuiten ze mijn eigen bloed op die plek. De rest van de dag in het ziekenhuis gebleven, maar helaas geen resultaat. De bloodpatch is ook mislukt. Ik moest een aantal dagen wachten om de behandeling te herhalen. Ik maakte me wel een beetje zorgen. Dat dit niet blijvend zou zijn. Maar op dag 6 van mijn kraamweek kon ik ineens 5 minuten rechtop blijven zitten en vanaf dat moment ging het met het uur beter. Op dag 10 was ik weer helemaal de oude!

Ons gezin is compleet met 4 prachtige kinderen ♡