Hoi. Ik ben sinds een poosje gescheiden en denk er weleens aan hoe het zal gaan als ik ooit weer iemand ontmoet. Ik heb namelijk een behoorlijk heftig verleden met drugs en prostitutie. Daardoor heb ik ptss gekregen (posttraumatische stesstoornis) wat soms nog de kop opsteekt. Aan mijn ex-man heb ik het vrijwel direct verteld toen ik hem leerde kennen. Hij vatte het toen wel goed op. Maar ik ben dus als de dood dat als ik iemand ontmoet, verliefd word, en hij daardoor op mij afknapt. Wat ik absoluut goed kan begrijpen hoor. Maar wanneer vertel je nou zoiets? Toch weer vrijwel direct of zouden jullie daar langer mee wachten?
Wat heftig.. en knap dat je daar bent uitgekomen! Ik denk vooral luisteren naar je gevoel, als het voor jou een goed moment voelt (ook al is er voor jouw gevoel misschien nooit een goed moment voor?) Wel denk ik hoe langer je wacht, hoe moeilijker het word. Ik zou het dus denk ik vrij snel al vertellen, hoe eng ook.
Eigenlijk is zoiets juist een goede test om te kijken of jullie echt voor elkaar gemaakt zijn. Ik ben ervan overtuigd dat als het echt een match is, iemand daarom niet op je afknapt maar dat je dan samen kijkt hoe je er het beste mee om kan gaan. Al snap ik wel de angst om het te vertellen. Ik ben het verder volledig eens met de post boven mij.
Misschien als iemand je nog niet goed kent het een behoorlijke shock kan zijn en daardoor een verkeerd beeld heeft van je.. ander kant als je er te lang mee wacht kan het overkomen alsof je nog meer te verbergen hebt, het is niet niks. Het is wel helemaal aan jou vind ik wanneer je het vertelt, het moet voor jou veilig voelen.. dat staat voorop. Misschien kun je het in fases kwijt, dat je kampt met ptss maar nog niet de behoefte voelt om alles te vertellen omdat je ook bang bent voor zijn reactie. Kijken hoe hij daar op reageert.. beetje bij beetje?
Oei een lastige.. misschien in het begin een beetje over je sex verleden praten. Bijvoorbeeld door te vragen hoeveel hij er heeft gehad? Zo kun je vertellen dat je er heel veel had omdat.... Geen idee eigenlijk
Ik denk dat de PTSS op zich een groter probleem voor de relatie kan zijn dan het feit dat je een bepaald verleden hebt. Verder zou ik er juist wel vanaf het begin open over zijn; ik denk dat dat meer gewaardeerd zal worden dan wanneer het pas na maanden wordt "opgebiecht".
Het is jou verleden dus het hoort bij jou. . En ik vind eerlijkheid ontzettend belangrijk. Ik zou het zeker vertellen maar hoe en wanneer dat weet je op het moment dat de tijd er voor rijp is!
Wanneer het voor jou goed voelt. Voel je niet verplicht om het te vertellen, maar vertel het dus wanneer jij het oprecht wil vertellen/delen, omdát het goed voelt om met die persoon te delen. Komt dit gevoel (totaal) niet? Dan is deze persoon zeer waarschijnlijk niet de persoon om het mee te delen en is het dus vooral de vraag of je wel met deze persoon verder zou willen...
Is er een reden waarom je het zou moeten vertellen? Ik heb in de loop van mijn leven een enorme persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt en voel mij niet meer verbonden met wie ik twintig jaar geleden was. Het zou een keer ter sprake kunnen komen maar ik vind het eigenlijk niet zo belangrijk.
Ik zou het vertellen op het moment dat het goed voelt, maar niet tijdens de eerste date. Ik denk dat de inhoud van je verleden minder zwaar zal wegen, dan hoe je er nu mee om gaat. Je verleden zegt iets over vroeger en hoe je er mee omgaat zegt iets over nu. Ik zou niet snel afknappen op iemand om dingen die hij in het verleden heeft gedaan of heeft meegemaakt. Ik kan echter niets aantrekkelijks zien in iemand die zich als slachtoffer opstelt. Het verleden kan je niet veranderen, maar je ben wel zelf verantwoordelijk voor hoe je ermee omgaat. En als je kan erkennen dat als je je leven opnieuw zou leven dat je bepaalde andere keuzes had gemaakt of dat je bepaalde keuzes nu niet meer opnieuw zo zou maken. Maar goed, dit is wel alleen van toepassing als je je verleden een plekje heb gegeven. Want anders gaat het niet om het verleden, maar over de problemen die je ervaart in het heden, waar slechts de oorsprong in het verleden ligt
Misschien een onpopulaire mening, naar wil je het per se vertellen? Hoe meer mensen het weten, hoe meer kans je hebt dat het hele verhaal boven water komt. Ik bedoel, weten je kinderen het überhaupt? Wat als de relatie na een paar weken over is en degene het rond gaat bazuinen om jou een loer te draaien? Indien het iets is dat je familie en vrienden sowieso al weten, dan is het weer een ander verhaal Succes in ieder geval
Dat moet je ook maar kunnen. Stel de relatie gaat zover dat je gaat trouwen of zelfs kinderen krijgt samen. Ik zou voor mijn gevoel dan zo een zware last dragen van met een geheim te leven. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen hoor.
Ik zou het vertellen wanneer het voor jou goed voelt. Wel redelijk in het begin (niet tijdens de eerste date) want hoe langer je ermee wacht, hoe moeilijker het word. Mocht de man vanwege jouw verleden niet verder met je willen, dan is hij je niet waard. Verzwijgen zoals hierboven word geadviseerd zou ik je afraden. Ik heb dat zelf gedaan in mijn relatie (ook een stukje verleden van mij) en mijn ervaring is dat uiteindelijk de bom barst. Gelukkig is mijn man heel begripvol en ik ben alsnog in therapie gegaan. En het voelt als een opluchting dat ik nu helemaal geen geheimen meer voor hem heb.