Mijn kleine meid ging eigenlijk altijd goed naar bed. Soms even nog babbelen in bed of even drie minuten dreinen, maar meer ook niet. Sinds zaterdag echter niet meer. Het is huilen geblazen en niet zo'n klein beetje ook. Wel met tussenpozen, maar toch, niet wat wij gewend zijn. Voornamelijk bij haar avondslaapje maar ook soms 's middags. Ze is ook erg aanhankelijk en wil het liefs bij mij zijn, terwijl ze zich altijd goed kon vermaken. Vandaag bij het kdv zeiden ze ook dat ze haar zo niet kennen, het is altijd een vrolijke tante. Nu werd ze heel boos dat ze moest gaan slapen. Ik houd me maar voor dat het een fase is, maar vind het toch wel moeilijk. Het zou ook een tandje kunnen zijn, of misschien heeft ze keelpijn, of oorontsteking... tja en dat zie je niet aan de buitenkant he... Ze heeft geen koort en is net al heel erg verkouden geweest, en was toen vele malen vrolijker dan nu. Waar is de handleiding?
Meestal hoor je t verschil wel hoor... of ze huilen omdat ze last hebben of huilen omdat ze niet naar bed willen.... Mijn zoontje is een heel wakker mannetje die het liefste tot 23.00 uur elke dag zou willen rondhuppelen.... Ik weet niet beter als dat hij zich al sinds een lange tijd in slaap huilt.... en begint al te huilen als ik zn slaapzak aandoe.... en nog wat harder als ik hem in bed leg..... Ik probeerde in het begin er juist bij te blijven staan en hem te troosten, maar dan werd het veel erger... dan stond hij in zijn bedje met zijn armen omhoog dat hij eruit wilde..... Nu doe we ons ritueel... geven hem een kus... in bed... weltruste en deur dicht.... klinkt hard (heb er ook nog steeds moeilijk meer)maar dit werkt het beste.. na een kwartiertje huilen gaat mijnheer slapen... en soms slaapt hij al als ik de trap afloop..... In het begin hield hij langer aan, maar omdat hij door kreeg dat hij er toch niet uitmocht heeft hij dat opgegeven.. succes, Ramona
Nou om eerlijk te zeggen is dat ook mijn methode hoor. Maar goed de eerste dag weet je niet wat er is, dus even uit bed en even spelen en dan weer terug. Anders hielp dat wel, nu niet. Oke, dan erbij blijven, werd ze wel rustig van, maar ging op en duur met mijn handen spelen en steeds gaan zitten. Dan heb je zelf al het gevoel, zou er nu echt iets zijn of word ik in de maling genomen... Afgelopen dagen haar laten huilen en ze valt dan binnen een uur wel echt in slaap en ze huilt niet non-stop hoor... volgens mij valt ze tussen door toch even in slaap. Ben net toch even haar een aai over d'r bol gaan geven en ze is dan toch zo verdrietig, dat ik het toch wel heel moeilijk vind. Ik weet dat ik haar beter kan laten liggen, maar gevoel en verstand.... he..
Het klinkt heel erg als het 11-maanden 'sprongetje'. Sverre had er in die periode ook veel last van. Huilen en overstuur als hij moest slapen, hangerig etc. Sinds een paar weken is het weer totaal anders. Hij geeft eigenlijk geen kik meer als hij 's avonds moet gaan slapen. Gewoon je ritueel vasthouden, dus blijven doen wat je anders doet. Af en toe troosten idd. Het gaat weer over! Sterkte.