Het is altijd leuk om te lezen over hilarische momenten tijdens bevallingen. En die zijn er vast genoeg. Hier heb ik bijvoorbeeld bij de oudste twee geroepen: "ik wil niet meer ik stop ermee". Bij de tweede zei mijn man doodleuk: " prima kom dan maar". Bij de vierde had ik bij de laatste ontsluitingsweeen onwijs pijn aan mijn onderkant en riep heel hard "au au mijn anus!" Op dat moment boeit het je niet. Later dacht ik wel wat zullen ze wel niet gedacht hebben.. Of hoe ik bij de jongste met volledige ontsluiting heel relaxt lag te wachten tussen de persweeën. En toen zei rond half 4 smorgens op 39.6 weken: "nou deze komt waarschijnlijk toch niet op de uitgerekende datum" vk kon me wel vertellen dat ik dat niet ging redden (een perswee later was hij er) Ik ben benieuwd!
Ik weet niet of het per se grappig was, maar weet nog wel dat ik keihard heb geroepen dat ze NU een vaccuum pomp moesten pakken om hem eruit te trekken. En ik heb me toch een potje lopen schelden.... Ohja en of ze ervoor konden zorgen dat ik even pauze kreeg. Had een weeenstorm en dacht dat ze die pauze wel even voor me konden regelen Haha dat van die pijnlijke anus herken ik wel, geloof dat ik ook zoiets heb geroepen!
Oh ja en tijdens de persfase zat ik me helemaal dood te persen, maar in het begin voel je natuurlijk nog niet dat het kindje daalt. Dus ik riep meerdere keren: ik ben hier echt voor jan lul aan het persen, er gebeurt niks! Ik stop ermee hoor!
Leuk topic hier! En herkenbaar, ik had ook rugweeën dus heb de hele bevalling geroepen dat ik anus-weeën had Het eerste wat ik zei na de bevalling (KS onder narcose) toen ik mijn dochter zag, was 'ik ken jou'. Zonder haar geboren zien worden, voelde ik gelijk: dit is mijn dochter. Dat hele gevoel lag voor mij in die zin 'ik ken jou'. Zal me altijd bij blijven
Mijn tweede en derde lagen behoorlijk in de kreukels na de bevalling, zo’n plofkopje weet je wel. Mijn opmerkingen: “Och, dat droogt vast nog wel op.” (#2) “Ach kind ik hou evengoed van je.” (#3) Nummer 4 kwam er daarentegen puntgaaf uit: “Verhip, deze is metéén al knap!”
Niet perse grappig maar na de laatste bevalling (4,5 week geleden) heb ik meteen geroepen: "Dit doe ik nooooit meer!" En ik hoef ook nooit meer want wij zijn compleet. Leuk feitje, bij de eerste weeën zei ik al tegen mijn man en moeder wat voor hel het was. Terwijl deze bevalling echt heel mooi was, haha.
Oh herkenbaar @LMSB Ik zei tijdens de bevalling van de oudste "nou, ze blijft maar mooi enigskind!" Gelukkig was de bevalling van de 2e echt een droombevalling, geen weeënstorm, duidelijke persfase dat helemaal vanzelf ging (en minder dan een uur tussen 1e wee en geboorte). Toen zei ik tijdens de bevalling dat ik zo wel een heel elftal kon baren Maar 2 is toch echt wel genoeg
Ik riep dat ik dit nooit meer zou doen. De vrouw die bij me was, gaf aan: dat zegt iedereen altijd. Ik zie je over een paar jaar terug. Riep heel hard dat dat niet zo gebeuren. Dat was ook het plan totdat deze kleine man zich aankondigde, wel 3,5 jaar later maar toch . Zie nu wel op tegen de bevalling. Hopelijk zegt de eerste bevalling niks over de tweede
Haha die gedachtes kunnen aardig veranderen inderdaad. Een tweede bevalling gaat doorgaans makkelijker omdat de weg al gebaand is. Ontsluiting duurt meestal korter en persfase ook.
Leuk om te lezen Hier bij de 3e een stortbevalling gehad. We belden de vk toen ik al persdrang bleek te hebben. Ik stond terwijl ik de persweeën kreeg. Ik probeerde ze met alle macht tegen te houden. Maar dat lukte niet. Na de tweede perswee voelde ik het hoofdje.....ik riep mijn man en zei dat. Hij zegt: oh ja inderdaad...(hij is echt zo nuchter soms..) ik in paniek: "dat kan niet, de vk zei dat we op haar moesten wachten!" Nou mooi dat m'n man rustig bleef en me aanspoorde. Onze dochter is zo in zijn handen gevallen. 5 min later kwam de vk binnen en die was gelukkig niet boos
Tijdens de persweeën roepen dat je de schatrovers van toutanchamon voor hun hasses wilt meppen. Men had de context over mijn mepwensen in eerste instantie niet door. Ik riep alleen dat ik ze allemaal voor hun hasses wilde meppen. Wat kennelijk nogal wat bezorgde en vooral verbaasde blikken zorgde want de uitspraak en fysieke gesteldheid waren niet echt in lijn met elkaar. Maar mn man was zo slim te vragen waar ik t over had want ergens klopte t niet helemaal. Ja die grafrovers van toutanchamon natuurlijk! Ooooh die heeft history en discovery channel uitgekeken de afgelopen 18 weken. Kon niet slapen vanwege t zuur en pijn. (Was zwaar onder de pethydine, heerlijk rustig verder) Zekerheidshalve keek ik bij R maar Bob Ross, happy little trees zorgt voor minder rare blikken en bezorgde hulpverleners.
Tijdens mijn tweede bevalling heb ik zo ongeveer het halve ziekenhuis aan mijn bed gehad. Ik was schijnbaar een interessant object.. Bij de eerste een geplande keizersnede gehad, die tweede bevalling werd ik ingeleid met 41 weken. Tijdens het breken van de vliezen bleek dat ze in het vruchtwater gepoept had, dus het was duidelijk dat ze eruit moest. Mede dankzij de eerdere keizersnede werden we extra goed gemonitord en dus lag ik aan alle denkbare apparatuur. Al heel snel kwam ik in een weeënstorm. Het hartje van de baby dipte, dus ik moest op mijn linkerzij blijven liggen. Maar als ik iets niet prettig vind, is het op links liggen.. Ik wilde op rechts, of op handen en knieën, of staand voorover gebogen, maar NIET op links! Weinig keuze natuurlijk, maar ik kon de weeën echt niet opvangen. Ik heb dus heel hard geroepen dat ik doodging, want er kwam gewoon geen einde aan die ellendige pijn Ohja en ik vroeg me gefrustreerd hardop af waarom niemand iets deed, puf op zijn minst even mee? Maar op het moment dat mijn toenmalige partner Altijd is Kortjakje ziek inzette, werd ik nóg geirriteerder. Laat me met rust, ik wil geen Altijd is Kortjakje ziek, ik wil gewoon ademen zoals ik wil ademen Toen toch maar een ruggenprik genomen en vanaf dat moment was mijn bevalling 1 grote roze wolk. Wat een verademing, wat een genot! En het is dat ze nog elektroden kwamen plaatsen bij de baby, en dat er een hoop volk steeds binnenkwam, maar anders had ik vast nog even geslapen Vanaf dat moment vorderde de ontsluiting gelukkig ook snel. Een lange aanloop naar het meest memorabele moment van deze bevalling: op een gegeven moment stond er een dokter in de kamer.. Die was KNAP Dacht nog even dat het door de medicatie kwam, maar dan nog.. Al die tijd kon het me niks schelen dat ik daar lag, halfnaakt, Jan en alleman had me gezien.. Maar toen hij binnenkwam was ik echt even van de leg Het enige wat ik kon denken was "oh god, mijn man zit ook nog naast me" en toen "ach, als hij maar niet mijn bevalling gaat doen.." 3x raden Gehecht en al Later vertelde ik dit verhaal aan mijn verloskundige en die moest gelijk heel hard lachen. Ze wist direct over welke dokter ik het had.. Oooohhh en bij die geplande keizersnede was ik high van de propofol, toen de ruggenprik gezet werd. Ik vond dat echt doodeng, maar het moest natuurlijk. De anesthesist pakte me vast en ik moest tegen hem aan hangen. Ondertussen ging ik kapot van de zenuwen. Helaas mislukte de eerste poging en de anesthesist, Nico, werd weggeroepen. Krijg ik er echt een heel tenger popje voor terug! Op dat moment wilde ik huilen als een peuter in het gangpad van de supermarkt en het enige wat ik dacht was "ik wil Nico" Een jaar later moest ik gecuretteerd worden. Ter voorbereiding op de OK zou er een infuus bij me geprikt worden.. En wederom: 3x raden.. Ik herkende hem uit duizenden en in mijn hoofd zei ik "NICOOOOOO!" Toen stelde hij zich voor en besloot ik toch maar om er niet uit te flappen "Ja, weet ik!"
De 2e was er met een zucht en een scheet uit hier hoor en de 3e werd nog net niet gelanceerd. Komt helemaal goed.
Heerlijk he zo'n verschil! Van zo'n bevalling kun je er wel meer van aan, haha. Hier was de eerste bevalling echt een hel (steken op 6 cm, lang persen, foetale nood, knip en vacuüm. Hele bingokaart vol.) en zelfs daar kijk ik wel met een goed gevoel op terug. En het heeft me er niet van weerhouden om het nog 2 x te doen.
Bij de 4e tegen man: als je er nog een keer 1 induwt he, dan zorg je maar dat het een meisje is! Oudste zoon moest er met een keizersnede uit, jongste zoon lag als sterrenkijker. De meiden gingen dan weer zonder problemen.
Bij de eerste riep ik: het maakt mij niet uit hoe, maar haal het kind er uit, ik doe niks meer! Uiteraard was niks doen geen optie.. zonder persweeën hem te wereld gebracht, maar wel veel ellende eronder. Ik kon de verloskundige wel wat doen toen ze een paar weken later over voorbehoedsmiddelen begon. Alsof er ooit nog een tweede zou komen.... Bij de tweede riep ik dat mijn anus zeer deed. Dit kende ik niet van de eerste bevalling. Ik heb het wel 100x gezegd.. volgens de gynaecoloog was het een goed teken, maar ik was er van overtuigd dat ze er via de achterkant uit zou komen. Overigens wisten we bij beide niet wat het werd. Meestal wordt er van hij gesproken over het ongeboren kindje. Dit was in het eerste geval ook zo. Bij de tweede zeiden de artsen telkens haar, dat vond ik erg vreemd.