Zijn er hier vrouwen die ongelukkig zijn of waren in hun huwelijk/relatie en bij hun partner zijn gebleven of blijven voor de kinderen? Kun je dat volhouden of breekt dat op den duur op? Doe je dat tot de kinderen zelfstandig zijn? Een vriendin van me heeft me laatst opgebiecht dat ze het liefst weg wil bij haar man maar het haar kinderen niet aan wil doen. Het heeft me aan het denken gezet....
Mijn ouders hebben dat best lang volgehouden. Ik was zo opgelucht toen ze apart gingen wonen. Kinderen voelen sfeer feiloos aan
Ik had het wel gekund alleen mijn ex niet en ik denk dat het echt wel beter is voor onze zoon dat qe niet samen zijn. Nu kan zijn vader hem niet zo vaak teleurstellen en gewoon hem wat leuke aandacht geven als die hem ziet.
Mijn ouders waren zijn bij elkaar gebleven ook al hadden ze een rot huwelijk.. eerlijk gezegd heb ik ze gesmeekt uit elkaar te gaan vanwege de sfeer thuis, echt vreselijk. Dus ik zou zelf zeker niet samen blijven voor de kinderen. Maar zou wel vechten voor mijn huwelijk als het slecht zou gaan.
Ik vraag me altijd af met welk doel je dat dan voor je kinderen doet? -je kinderen leren hoe je elkaar lief hebt? -je kinderen leren dat wanneer je goed voor jezelf zorgt en je gelukkig bent dat je dan ook goed voor anderen kunt zorgen? -je kinderen leren hoe je zelf mag kiezen hoe je je leven wil leiden? Dat zijn toch de dingen die we meestal aan onze kinderen willen meegeven.....en kinderen leren toch t meeste van vóórdoen/vóórleven? Dus nee, ik geloof niet dat kinderen beter af zijn doordat ouders verplicht bij elkaar blijven voor de kinderen. Ik geloof dat kinderen beter af zijn met ouders die respectvol met elkaar omgaan, zelfs als dat betekent dat ze hun leven niet samen delen. Je leert van liefde en respect. En dat kan er ook zijn wanneer papa en mama hun eigen leven hebben, los van elkaar.
Ik vind zo'n stelling altijd wel erg zwart/ wit. Mijn ouders hadden het toen ik kind was ook vaker niet dan wel leuk samen en zijn tot op de dag van vandaag bij elkaar. Waarom ze bij elkaar zijn gebleven weet ik niet, maar er hing en hangt nog altijd heel veel spanning in de lucht. Ik denk zeker dat het voor hun persoonlijke ontwikkeling en misschien daardoor ook voor ons beter was geweest als ze uit elkaar waren gegaan. Dus vandaar dat mijn eerste gevoel zegt, nee dit is niet goed. Echter als die spanning er niet is en er voldoende ruimte is voor iedereen persoonlijk is het misschien niet per definitie slecht en is het misschien maar net hoe je er zelf mee omgaat.
Vroeger leken mijn ouders ook niet altijd gelukkig samen. Nu jaren later zonder kinderen thuis lijken ze elkaar toch wel weer aardig gevonden te hebben en redelijk gelukkig te zijn. Hier door slaap tekort ook geen leuke relatie op het moment. Het is echt overleven maar ik hou hoop dat het de komende jaren echt wel beter zal worden en de relatie dan hopelijk ook.
Ik heb altijd gezegd dat ik nooit getrouwd zou blijven voor de kinderen en dat heb ik ook niet gedaan. Kinderen hebben veel meer aan 2 ouders die apart gelukkig zijn, dan 2 ouders die samen ongelukkig zijn. Sinds ik gescheiden ben, ben ik weer mezelf en ben nu gelukkiger en dat geldt ook voor mijn ex. Kinderen voelen alles heel goed aan.
Nee mijn ouders zijn gescheiden, en je kan maar beter eerlijk zijn en het samen oplossen. Tuurlijk kan je eerst nog samen er voor knokken met relatie therapeut oid. Zijn de ouders gelukkig, dan zijn de kinderen dat sneller ook. (mits je niet enorme egocentrische keuze maakt en geen moeite meer voor je kinderen neemt) Je kan beter in goed overleg zo uit elkaar gaan dan zo aanmodderen en uiteindelijk komt je vent erachter dat er een ander is ofzo. Wat ik heb geleerd van de scheiding van mijn ouders dat je samen kinderen hebt en samen voor ze klaar moet blijven staan. Op moment dat ik ging trouwen, verhuizen, verjaardag vier zijn beide ouders er gewoon en het is nog gezellig ook! Het hoeft allemaal niet met bonje drama, dwars liggen. Gun elkaar een nieuw leven en geluk en dan is het even puzzelen maar een scheiding echt geen ramp. Zo heb ik het ervaren en nog steeds
Idem hier.. en tot op de dag van vandaag zijn ze samen. Toen wij jong waren hebben wij ze de vraag ook gesteld.. waarom niet gewoon uit elkaar. We zijn allemaal het huis uit (jongste zusje was de laatste om uit te vliegen, nu een jaar geleden) maar mijn moeder blijft omdat.. tja waarom eigenlijk? Zal ongetwijfeld met de financiën te maken hebben en het veel kleiner moeten gaan wonen dan, wat ze niet wil. En mijn vader vindt het allemaal wel best. Hij krijgt zijn natje en zijn droogje en het huis is schoon en verder wil hij vooral met rust gelaten worden lijkt het. Maar inderdaad wat anderen ook zeggen, wat voor een voorbeeld geef je dan??? Kinderen krijgen veel meer mee dan je denkt. Wellicht zijn er ook andere situaties mogelijk waarin er een middenweg wordt gevonden maar dat lijkt me ontzettend ingewikkeld en moeilijk voor alle partijen.
Mijn schoonouders hebben ook niet altijd een geweldig huwelijk gehad maar mijn schoonmoeder zei weleens, alleen is ook maar alleen. Was natuurlijk ook een hele andere tijd, geen baan, geen opleiding, ze zijn nu inmiddels 54 jaar getrouwd en ze hebben het best goed samen. Ik denk dat sommige ook wel snel de handdoek in de ring gooien, als je elkaar de tent niet uitvecht en je kan nog met elkaar overweg dan zou ik samen blijven voor de kinderen maar dan moet er wel respect naar elkaar zijn.
Onze relatie is na ons zoontje best een poos heel slecht gegaan. Al wat het niet voor hem waren we denk ik wel uit elkaar geweest. Maar juist ons zoontje gaf ons de kracht om er samen alles aan te doen om te zorgen dat het wel werkt. Ik heb wel het idee dat mensen tegenwoordig te makkelijk uit elkaar gaam zonder er echt eerst goed aan te werken en er alles aan te doen. Maar echt jaren in een ongelukkig huwelijk zitten voor kinderen lijkt me ook niet je van het ?
Onderschat niet de impact van scheiden op je gehele leven. Ja dan is het samen niet altijd fijn, maar scheiden betekent alleen verder....met heel veel onzekerheden die je moet uitzoeken. En na een jarenlang huwelijk.... Is de wens er wel om alleen verder te gaan? Of is het huwelijk, ondanks dat het niet lekker loopt, dan toch niet te verkiezen boven alleen zijn? Ze weten inmiddels wat ze aan elkaar hebben, dit is ook een routine en betrouwbare basis in hun leven. Het zorgen van je moeder voor je vader, de levenstijl.... Ik kan mij best voorstellen dat je ouders liever kiezen om samen te blijven dan alles overhoop te gooien en alleen verder te gaan.
Hier is het niet zo dat we voor de kinderen bij elkaar zijn gebleven, maar we hebben denk ik wel extra hard voor onze relatie gevochten vanwege de kinderen. Als de keuze is om samen te blijven, zou ik bv relatietherapie proberen. Maar als vechten niet helpt, dan is ongelukkig bij elkaar blijven denk ik een minder goede oplossing dan uit elkaar gaan... Als je echter toch samen kan wonen onder 1 dak zonder problemen, waarom niet?
Echt met ruzie bij elkaar blijven lijkt mij zeker niet goed. Wel vind ik dat mensen veel te snel gaan scheiden met alle gevolgen van dien. Een scheiding gaat heel veel kinderen niet in de koude kleren zitten. Ik heb het idee dat er snel gescheiden wordt ipv echt te vechten.
Dit wordt heel vaak gezegd. Ik vraag me altijd af of dat wel klopt. De mensen die in mijn omgeving uit elkaar gaan hebben, op een enkeling na, nog veel geprobeerd. Het grootste deel van wat ze 'doen' is voor de buitenwereld niet zichtbaar. Wanneer ze dan niet in relatietherapie zijn gegaan wordt al vaak gedacht dat er dan niets of te weinig is gedaan. Maar vaak is er al zoveel tijd van onvrede aan vooraf gegaan en ook gesprekken. En veel gaan tegenwoordig wel in therapie, omdat t nu bestaat. Maar dan heb je natuurlijk ook niet de garantie dat je bij elkaar blijft. Ik denk dat er juist vroeger veel meer mensen 'maar gewoon ' bij elkaar bleven ondanks dat ze niet gelukkig waren in hun huwelijk, zelfs met vreemdgaan, dominantie en geweld. En dat zijn nu wellicht de huwelijken die stranden omdat ze wél voor een gelukkig leven kiezen. Wat dat betreft kunnen we ook beter voor ons zelf zorgen, zeker als vrouw zijnde, dat was vroeger echt wel anders. Maar mannen net zo goed natuurlijk, die wisten ook niet wat te doen in hun eentje. De scheidingen van vroeger waren denk ik vooral waarbij één van de twee een ander kreeg een dus niet alleen achter bleef. Natuurlijk zijn er nu scheidingen waar veel meer aan gedaan had kunnen worden met positief resultaat. Helaas is niet iedereen in staat om dit voor elkaar te krijgen. Karakter en je eigen jeugd vormen je ook en soms kun je niet anders (zonder hulp). Voor mijn gevoel is het dus niet persé een slecht teken dat er meer scheidingen plaatsvinden dan vroeger. Ik denk dat we als mens zijn zelfstandiger zijn en beter voor ons eigen geluk kunnen kiezen.
Wat oordeelt men toch ook weer makkelijk. Het meeste gebeurd achter gesloten deuren en dat is maar goed ook Mijn ouders zijn te lang samen gebleven en dat heb ik altijd gemerkt. Ook als je elkaar niet de tent uitvecht merk je dat er geen liefde meer is. Ik zou dus, als er na goed werken aan de relatie, niks meer inzit zou ik altijd voor mezelf kiezen.
Eens. Ben zelf een kind van gescheiden ouders, mijn moeder was zo ongelukkig (en hij geen leuke man voor haar) ik ben erg blij dat ze voor zichzelf heeft gekozen.