Boze Stiefmoeder

Discussie in 'Samengesteld gezin' gestart door Dale Cooper, 4 dec 2018.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Dale Cooper

    Dale Cooper Fanatiek lid

    19 jan 2015
    1.368
    876
    113
    NULL
    NULL
    Lang geleden dat ik hier mee gekletst heb! Mijn dochter wordt over 2 weken 3 jaar en ik heb op dit forum een groep fantastische meiden ontmoet waar ik nog dagelijks contact mee heb. Ik geniet zo ontzettend van het moeder zijn! ik zit nog altijd op die roze wolk, echt waar. Al begint mijn dochter nu door te krijgen dat je ook gewoon dwars kan zijn in plaats van recht. En dat dan weer betekent dat mijn roze wolk in een blauwe wolk verandert. Politie blauw. Maar nee echt, ik vind het heerlijk!

    Wat ik minder heerlijk vind, is stiefmoeder zijn. Het is voor mij een verstikkend iets. Tegenwoordig minder dan vroeger gelukkig, maar het is er nog. Ik heb 3 stiefkinderen en 2 daarvan zijn al volwassen. De laatste jaren gaat dat eigenlijk heel erg goed. Niks verstikkend wanneer ze komen! En staan ze onverwacht voor de deur, gezellig man! Maar de jongste is een ander verhaal. Als die er is, klap ik helemaal dicht. Ik heb altijd wel een lekker muurtje om me heen, maar zodra die binnen is, komen daar een extra laag stenen, steunberen, een gracht en agressieve wachters bij.

    Nou is stiefmoeder zijn niet altijd een gewaardeerde rol. Kinderen die je geen kans willen geven, je als grof vuil behandelen en achter papa's rug om allemaal genieperige shit uithalen. Heftige pubers, geschreeuw, niet luisteren, slaan met deuren, moeders die de boel tegen elkaar opzetten, allemaal best heftige dingen om mee te dealen en geen wonder dat er dan spanning ontstaat! Je komt daar als buitenstaander zomaar middenin te staan! Dat lijkt me heel moeilijk.

    Precies, dat lijkt me moeilijk ja. Deze dingen heb ik namelijk allemaal niet meegemaakt. De drie kinderen van mijn man zijn engeltjes. Ze hebben meteen opengestaan voor een relatie met mij en ik merk dat die opening er ook altijd blijft, ondanks dat ik maar niet door die opening stap. Ze zijn veel betere mensen dan ik en ik baal van mezelf dat ik na al die jaren nog steeds geen manier heb gevonden om mijn hart helemaal voor ze te openen. Dat verdienen ze namelijk! dat verdient ieder kind! En ik ben het ook verschuldigd aan de moeder van de kinderen, die hun zorg aan mij toevertrouwen. En weet je, ook aan mezelf, want dit is helemaal niet leuk en ik denk dat ik mezelf een hoop plezier en liefde ontneem door deze houding.

    Nou is het niet zo dat ik als een tiran door het huis stamp hoor! En ook al is dit mijn reactie op deze situatie, de kinderen gaan altijd voor, allemaal. Maar ik ben niet erg goed in het verstoppen van mijn gevoelens en vooral de jongste merkt die spanning echt wel op en ik zie dat die er last van heeft en dat vind ik heel erg. Mijn man zegt dat dat echt wel meevalt, maar het valt niet mee. Ik wil dit veranderen. Dus ik moet veranderen. Maar ik heb echt geen idee hoe!

    Herkent iemand zich hierin? En heeft iemand tips? Ik zou heel erg graag wat ervaringen en gedachtes uit willen wisselen.
     
    Citygirl1985 vindt dit leuk.
  2. Hopmarjanneke

    Hopmarjanneke VIP lid

    10 jul 2008
    13.507
    493
    83
    Vrouw
    Docent Frans (in opleiding)
    Duitsland
    Wat zou je willen veranderen dan? Je geeft aan dat je zelf met spanning zit, je man geeft aan dat het allemaal best meevalt...

    Het is niet erg om "anders" van je stiefkinderen te houden als van je eigen kind. Dat is best wel een taboe natuurlijk, maar het blijven toch "andervrouws kinderen". Ik houd van mijn bonusdochter, maar wel anders als van mijn eigen dochters.
     
  3. Dale Cooper

    Dale Cooper Fanatiek lid

    19 jan 2015
    1.368
    876
    113
    NULL
    NULL
    Hoi Hopmarjanneke! Bedankt voor je reactie!

    Ik ben het ermee eens dat het niet erg is om je anders te voelen voor je stiefkinderen dan je eigen kinderen. Het is nou eenmaal ook niet hetzelfde en ze hebben al een lieve moeder, ze hebben er echt niet nog één nodig.
    Het ding waar ik mee zit is dat ik me nog altijd heel ongemakkelijk voel als de jongste bij ons is. Het voelt als een inbreuk op mijn privacy en ik voel me een gast in mijn eigen huis. De oudsten heb ik dat niet meer bij, ik denk omdat ze gewoon al zo zelfstandig zijn. De jongste heeft mijn zorg nog wel nodig, maar ik blijf maar die weerstand voelen om hem toe te laten of zo. Ik houd hem heel erg op afstand. Dat vind ik heel erg eigenlijk, hij verdient dat niet! En ook al heeft mijn man dat dus niet helemaal door, ik merk echt wel dat hij op zijn hoede blijft. Een kind moet zich helemaal thuis kunnen voelen in hun eigen huis vind ik! Maar ja, ik kan ervan vinden wat ik wil, het lukt me maar niet om hierin te ontspannen.

    Dus, wat wil ik veranderen? Mijn houding denk ik. Ik weet het niet :p In ieder geval lijkt het me fijn om andere ervaringen te lezen en een beetje proberen te begrijpen waarom ik nou die weerstand heb. Nou ben ik wel iemand die altijd heel erg op zichzelf is geweest en ineens had ik een groot gezin, dat zal er vast mee te maken hebben, maar ik moet nou wel een beetje meegaan met de tijd denk ik ;)
     
    Sulley vindt dit leuk.
  4. Hopmarjanneke

    Hopmarjanneke VIP lid

    10 jul 2008
    13.507
    493
    83
    Vrouw
    Docent Frans (in opleiding)
    Duitsland
    Oh op die manier bedoel je dat.
    Daar kan ik je denk ik niet echt mee helpen... mijn bonusdochter is bijna 30 getrouwd, mama en de tweede is daar onderweg. Toch een heel andere situatie dus.
     
  5. Dale Cooper

    Dale Cooper Fanatiek lid

    19 jan 2015
    1.368
    876
    113
    NULL
    NULL
    Heel andere situatie ja :) Hoe was dat toen ze nog klein was? Of heb je die fase niet meegemaakt? En wel heel leuk zeg! Gefeliciteerd! Voel jij je echt oma? Ik zal extreem jong oma worden als alles meezit:p Lijkt me echt helemaal leuk!
     
  6. Hopmarjanneke

    Hopmarjanneke VIP lid

    10 jul 2008
    13.507
    493
    83
    Vrouw
    Docent Frans (in opleiding)
    Duitsland
    Ik ken haar sinds ze net aan 5 jaar oud was. Dus heb haar groot zien worden wat dat betreft. Ook niet altijd even gemakkelijk hoor. Er is helaas ook een periode geweest dat ze weinig bij ons kwam, maar de verstandhouding is prima.
     
  7. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63

    Ik herken dit wel idd. Het is echt zo lastig om hierover met anderen te kunnen praten!

    Mijn sd is 6 en eigenlijk is het de laatste 2 jaar een stuk minder de band tussen ons. Ik ben liever niet thuis als ze er is (3 dagen pw).

    Miss komt het doordat ik zie hoe het met onze eigen dochter gaat, of doordat ik me ongehoord voel mbt haar gedrag of omdat ik niet goed in mn vel zit.

    Hoe dan ook ik ben compleet gestressed als ze er is. Ze gilt, stampt en dramt de hele dag door. Ze kijkt bij msma alleen ipad en tv dus bij ons komt alles eruit zeg maar. Ze luistert 0.0 (niet als in dat we zoveel regels hebben) maar gewoon als ze iets vraagt, ze hoort je niet en is al met 20 nieuwe dingen bezig. Je kan geen zin met elkaar bespreken of ze eist alle aandacht en ze kan hooguit 1 minuut alleen spelen. Als ze niet haar zin krijgt, gaat ze gillen.

    Mijn tip: laat het opvoeden gedeelte bij papa. Ga iets voor jezelf doen en ga aan de zijlijn staan.

    Ik heb dit nu heel bewust gedaan. En ik merk al meer rust. Ik zorg dat ik pas thuiskom als ze slaapt 2 vd 3 dagen en heb echt mijn man gezegd dat als hij en zijn ex mij niet willen horen mbt hulp voor haar (emotioneel) dat ik mn handen er vanaf trek.

    Klinkt hard maar ik kan niet omgaan met die constante heftige buien om me heen en niet rust vinden in huis als ze er is.
     
  8. Citygirl1985

    Citygirl1985 Bekend lid

    8 jan 2016
    666
    371
    63
    Kan je uitvinden op welke momenten je weerstad voelt?

    Mijn sd triggert mijn eigen jeugdtrsuma's heb ik geleerd. Het emotioneel niet gezien worden.

    Kan dit bij jou het geval zijn? Dat hij jou een spiegel voorhoudt?
     

Deel Deze Pagina