Na een jaar nog niet zwanger

Ik zou sowieso de huisarts inschakelen. Als je er behoefte aan hebt kan je het met familie/vrienden delen. Bij ons weet iedereen het wel en dat vind ik zelf wel zo fijn. Geen vragen van “wanneer beginnen jullie eens” etc. Ik hoef geen excuses te maken waarom ik al zolang niet drink etc. Afhankelijk van de uitslag kan steun uit de omgeving ook fijn zijn.

 

Ik heb tegen mijn ouders gelijk gezegd dat wij afspraak maakten bij de huisarts

Sterker nog, mijn vader is met bijna alle fertiliteits bezoeken aan ziekenhuis meegeweest en was erbij dat ik voor hcg moest prikken. Mijn moeder zei al voor de grap: we zijn alleen niet bij de verwekking geweest

Schoonouders ook ingelicht maar daar had man even tijd voor nodig: ik wou hem dat zelf laten doen en hij vond dat even lastig. Ik ben heel open, hij minder.

Mijn beste vriendin ook ingelicht. Had t wel nodig die steun en eenmaal bij de gyn ook andere vriendinnen ingelicht

 

Hier inmiddels bijna 3 jaar verder! In het begin wilde ik het niet aan de grote klok hangen, maar naarmate we steeds verder het traject in gingen en miskraam na miskraam kregen heb ik het toch maar verteld. Aan onze ouders, vrienden en een paar collega's. Het lucht zo erg op en onze omgeving begrijpt ons ook beter. Wij zijn wel eerst naar de huisarts gegaan, want ergens hadden we nog hoop dat we snel zwanger zouden zijn en onze families als verassing zouden vertellen dat we zwanger zijn. Maar helaas Openheid heeft ons erg geholpen in ons geval

 

Yes helaas
Soms lucht het op als je er gewoon over kan praten. In ieder geval met je dierbaren. Nog steeds krijgen we wel eens de vraag 'wanneer komt de 2de' maar ik ga er nu veel beter mee om.

Succes hopelijk kom je er uit

 

Je moet natuurlijk vertellen wat je wilt vertellen en aan wie. Mijn ervaring is wel dat als je het vertelt er heel veel meer mensen in de omgeving zijn van je (schoon) ouders die hetzelfde hebben. Ze kennen vast ook wel verhalen. Er wordt steeds meer over gepraat en ook in media.

het is natuurlijk super vervelend, want het liefste wil je met een mooie aankondiging komen als verassing. Het zal dan misschien niet zo lopen als je eigenlijk ooit had bedacht, maar die verassing is er straks echt wel als je de aankondiging kunt doen van zwangerschap.

ik persoonlijk heb er overigens nooit voor gekozen om specifieke data te delen van afspraken. Dan ben ik bang dat ik me verplicht voel om het dan ook te moeten zeggen als een behandeling niet goed is gegaan. Je kunt best kiezen in wie je wat verteld

 

Haha ja fertiliteit wist niet beter, al ging hij niet mee naar binnen. Ze vonden het wel bijzonder, een vader zo trouw mee was voor hun uniek moet zeggen dat vanaf kleine ik, pa altijd mijn ziekenhuis maatje was. Ik woon ook naast mijn ouders haha, nakomertje he? Schijnen vaker te kleven

Pa vond t ook niet meer gek om te horen hoe mijn follikels groeiden.

Mijn schoonmoeder heeft mijn eerste injectie gezet dus t was een familieproject onze kinderwens.

Dus openheid heeft ons echt geholpen. Mensen hebben ons verbaasd (en helemaal met de fout gelopen zwangerschappen, jeetje wat veel vrouwen hebben dat doorgemaakt. Dat was zo steunend!)

Heb nooit gedeeld wanneer ik ongesteld moest worden oid. Meldde wel: pa deze maand weer! Of aan vriendin dat ik ongesteld was geworden. Maar noot gedeeld wanneer ik ging testen oid. Wou absoluut niet 'voel je je anders? Mag je al testen? Ben je zwanger?' Wou de teleurstelling eerst zelf verwerken zonder valse hoop nog. Geen druk erop zeg maar.

 

Wij zijn nu bijna 3 jaar verder met een hoop tegenslagen helaas... zie onderschrift.

Wij waren vrij snel open tegen onze ouders en vrienden. Het heeft ons enorm veel steun gegeven en het scheelt echt zoveel in domme / pijnlijke opmerkingen! Ook nu tijdens de pogingen wordt er superlief meegeleefd!

Wat je als eerste doet, moet je zelf even aanvoelen. Wat voelt het beste? Eerst ouders inlichten of eerst de huisarts?

 

Waarom ben je bang voor hun reactie? Jullie kunnen er toch niets aan doen?
Die confrontatie is ook heel moeilijk.. Hebben wij ook geregeld last van. Daarom is het fijn (voor ons) als mensen het weten en we eens nee op iets kunnen zeggen. Op werk bv ging t soms hele dagen over kinderen/baby’s etc. Totdat ik gewoon niet meer kon.. Toen heb ik het verteld (moest ook we want we moesten ook een traject in). Nu wordt en wel rekening mee gehouden dat er niet de hele dag over gepraat wordt. Is voor mij veel beter te doen zo Hd daar zelf wel moeite mee. Het voelt heel naar om anderen te vragen of ze er wat minder over willen praten.. Wil iemand niets opleggen. Maar iedereen reageerde heel lief!

 

Wij hebben het ook meteen aan ouders en schoonouders en broers verteld eigenlijk tegelijk met dat we afspraak hadden gemaakt bij de huisarts. Ik ben daar nog steeds heel erg blij om! Ook heb ik het inmiddels al mijn vriendinnen verteld. Mijn man maar aan 1 vriend, maar dat is ook verder aan hem. Iedereen wist dat ik al jaren een grote kinderwens had, dus iedereen zat eigenlijk al beetje te wachten op het grote nieuws.. Helaas had ik ander groot nieuws dat we dus traject in gingen. Wel heb ik gevraagd verdere familie nog even niks te vertellen. Zoals de oma en opa van mijn man, het lijkt me erg leuk als hun gewoon alleen het goede nieuws meemaken.

Ik vertel ook alle afspraken en ik merk dat mijn ouders en schoonouders dat zelf ook heel erg fijn vinden, ze leven gewoon heel erg mee! Ik vind hun steun heel erg fijn en ook dat clomid nu niet aanslaat en elke keer dat wachten vind ik fijn om te kunnen delen. Ik in september/oktober afspraak bij de huisarts en toen bloedprikken, toen inwendig onderzoek.. en toen in december pas een inwendige echo.. zij dacht dat het na anderhalf jaar nog steeds ontpillen was.. ik dacht pcos en kreeg gelijk.. vervolgens konden wij pas in maart terecht bij de gynaecoloog en toen kwam corona. Vorige ronde begonnen en dat sloeg niet aan en nu dus weer in afwachting. En ik ben iemand die dat echt kwijt moet aan meerdere mensen om zelf rustig te blijven.

Mijn ouders zeiden ook meteen het is hoe dan ook een verrassing als je verteld dat je zwanger bent, dat doet het weten van een traject niks aan af! Misschien zelfs des te meer dat ze verrast zullen zijn.

Doe wat voor jou goed voelt en je partner moet doen wat voor hem/haar goed voelt. Ik vond mijn schoonouders ook heel erg spannend, zij riepen namelijk al paar jaar dat ze het hele ziekenhuis gebeuren om zwanger te worden niet zo goed snappen. Zij zelf is ook moeder geworden meer omdat dat verwacht werd van een vrouw, niet omdat ze zo graag moeder wilde worden. Ik zat er helemaal niet op te wachten om het te vertellen, maar vond ergens toch dat ze het moesten weten en mijn man wilde dat ook. Juist ook omdat ik dat soort opmerkingen gewoon niet meer wilde horen. En jeetje ik heb het idee dat het onze band eigenlijk versterkt heeft, ze is als een blad omgeslagen. Als het gaat om je kinderen en eigen toekomstige kleinkinderen, word het toch wel anders. Ik hoop dat als jullie het gaan vertellen dat het ook enorm mee gaat vallen! Veel succes in ieder geval met afspraak maken en het eventueel vertellen!

 

Als je een jaar bezig bent zou ik sowieso snel naar de huisarts gaan. Voor het ziekenhuis is het vaak best veel wachten (nu ook nog ivm corona). Voor de eerste afspraak, dan verschillende onderzoeken. Eer dat ze echt iets gaan doen ben je ook aardig wat tijd verder. Tenzij ze misschien direct een oorzaak kunnen aanwijzen.

Wat betreft het vertellen aan familie zou ik dat zeker aanraden. Zelf had ik daar best lang mee gewacht, omdat ik zo graag wilde dat ik het als verassing kon aankondigen. Dat vond ik zelf zo jammer dat dat niet ging. Uiteindelijk heb ik het na 2 jaar wel aan mijn familie verteld en achteraf had ik het echt eerder moeten doen. Dan krijg je teminste steun. Ik kreeg zelf geen vragen, ze hadden al een vermoeden. Maar toch steeds de blikken of er al iets gaande is vond ik lastig.

Nu ik echt bezig ben met behandeling weer mijn leidinggevende op het werk het ook. Is ook niet aan te ontkomen, omdat je toch telkens naar het ziekenhuis moet.

 

Even compleet offtopic maar wat ben ik blij dat er zoveel wordt aangeraden om open te zijn tegenover fam en vrienden❤️

De reis naar een kindje kan enorm eenzaam voelen. Helemaal als het langer duurt en er meer hulp nodig is. Hoe fijn is het dan als je mensen om je heen hebt die je steunen? En die je ook de kans geeft om te steunen, door te vertellen waar je mee bezig bent...

 

Ja eerst twijfel je, maar ik merk in mijn omgeving dat mensen heel fijn reageren. Zelfs mijn werk is heel begripvol en regelt vanalles voor mij als ik naar het ziekenhuis moet. Echt heel fijn. Mijn moeder weet ook echt precies wat er speelt, ik praat veel met haar. Mijn partner vind het namelijk niet fijn om het er constant over te hebben (mannen gaan toch vaak anders met dingen om). Het is dan echt fijn dat je met een andere vrouw hierover kan praten. De overige familie weet wat er speelt, maar niet alles in detail.

 

Helemaal mee eens. Wij hebben 5 jaar en 9 maanden moeten wachten op ons eerste kindje. Ik vond het super fijn dat ik er met mijn directe omgeving kon over praten. Zelfs vanuit mijn werkomgeving heb ik ongelofelijk veel steun gekregen. Ik kan het alleen maar aanraden.

 

Ik heb het mijn ouders verteld toen we voor onderzoek naar het ziekenhuis gingen, goede vriendin ook verteld toen. Ik persoonlijk vond het fijn om erover te praten met iemand in mijn directe omgeving.
Zou in ieder geval een afspraak met de huisarts maken. En op jou tijd, wanneer jij dat wilt, het tegen familie of bijv. een vriendin vertellen.

 

Ook ik ben na een jaar nog niet zwanger maar ik heb al wel kinderen dus ben gewoon vruchtbaar