Hoi hoi, Onze dochter van 6 speelt regelmatig buiten met kindjes uit de buurt van dezelfde leeftijd of hooguit 2 jaar ouder. Ze is niet altijd opgewassen tegen de andere kinderen. Voorbeeld: Zo waren ze vanavond verstoppertje aan het doen, onze dochter was hem, dus moest de kindjes zoeken en buuten. Na het tellen zag ze een kindje achter het muurtje tussen ons en de buren staan. Dus ze zegt: buut I, je staat achter mijn muurtje. Loopt I naar haar toe en zegt: buut vrij, want ik stond achter het muurtje van S(buurjongen van ons). En dit vindt onze dochter best. En gaat verder met zoeken, en ziet iemand in een paadje zitten, dus buut ze hem, komt ie gewoon niet te voorschijn. ik sta niet in zicht mee te kijken, maar hoorde en zag dit zo aan, vanaf boven toen ik m'n was aan het opruimen was. En dan breekt m'n hart als ik dit soort dingen merk. Ik heb ze maar binnen geroepen onder het mom van: tijd om naar binnen te komen. Maar hoe krijg ik haar hier tegen op gewassen? Hoe gaan jullie hiermee om?
Hoe lastig ook, niet mee bemoeien... Zolang je dochter er zelf geen probleem mee heeft en wat ik uit je verhaal op kan maken heeft ze dat niet, moet je er zelf ook niet een heel groot probleem van maken. Kinderen leren juist zoveel van het met elkaar spelen. Je kunt het er eens met haar over hebben of ze doorheeft wat er gebeurt. Misschien wel, maar weet ze niet hoe ze daar mee om moet gaan, misschien niet. Of misschien wel maar reageert ze er niet op omdat ze 'erboven' staat. Uiteindelijk moeten ze leren zelf te ervaren wat ze wel en niet leuk vinden en waar hun persoonlijke grenzen zijn op dat gebied. En vervolgens daar op een adequate manier mee omgaan. Dat leren ze niet als jij ze naar binnen roept op een moment dat het lastig wordt. Op school bij een gymles bijvoorbeeld wordt een spel gespeeld onder leiding van een leerkracht. Dit zal volgens de regels gaan en de leerkracht fungeert vaak als scheidsrechter. Op straat is die neutrale spelleider er niet. Kinderen moeten elkaar aanspreken en zelf het spel regelen. Dat gaat niet altijd goed, maar is juist daarom zo leerzaam in sociaal opzicht. Uiteraard wanneer je merkt dat je kind er wel last van heeft en het moeilijk vindt voor zichzelf op te komen kun je hierin als ouder ondersteunen.
Eens met mn voorganger....zolang je zeker weet dat je dochter er geen last van heeft niks mee doen. Hier sloeg het op een gegeven moment om...echt nare meiden die haar plagen en zelfs 1(die in mijn ogen niet spoort) die haar "bedreigt": " als je nu niet bij die glijbaan wegblijft schop ik je eraf". Nu kan ik als een hysterische die speeltuin in rennen, maar die meiden wonen hier voorlopig en wij ook. Wat ik nu doe (dochter geeft zelf aan dat ze er last van heeft) is haar achter de schermen coachen. Zij heeft uit zichzelf niet de capaciteiten om gelijk iets terug te zeggen maar ze wil dat wel...dus als er 1 begint van: ik schop je eraf heb ik haar geleerd iets terug te zeggen als: "dat kun je proberen" of " ik zou het niet wagen". Doordat ze wat zinnetjes op voorraad heeft komt ze al zelfverzekerder over. voor de meiden die haar alleen plagen heb ik haar geleerd om duidelijk te zeggen: oke als jullie zo doen speel ik niet meer mee...doeii en dan is ze weg. Of ze pakt haar fiets en speelt alleen verder. Eerst was ze elke keer van slag als ze zo deden...nu boeit het haar steeds minder en gaat ze gewoon weg.
Inderdaad zal ik dit wat meer los moeten laten. Maar vind dat wel enorm lastig, ik wil zo graag dat ze met zin buiten speelt. Heb haar ook gezegd dat wanneer ze een spelletje niet begrijpt, ze het ook moet zeggen tegen de andere kindjes, zodat ze dat uit kunnen leggen. Alle adviezen zijn welkom.
Goede tips, Tuc. Dank je. Hier heb ik in de toekomst vast nog iets aan. @TS: Ik zou je dochter niet naar binnen roepen. Wat hier eerder gezegd wordt. Dit zijn leermomenten. Wat ik zelf wel doe, is dat soort dingen nabespreken. Als mijn dochter er zelf moeite mee heeft, spelen we een rollenspel zodat ze leert hoe ze het ook aan kan pakken.
Loslaten is gewoon moeilijk. Maar je zegt: ik wil dat ze met zin buiten speelt. Is dat nu niet zo? Als dat zo is, zou ik er wel iets mee doen. Anders toch een beetje loslaten (en eventueel een rollenspel als je dat toch nodig acht).
Ze had wel met zin buiten gespeeld, dus dat is idd ook weer een punt dat bewijst dat dit meer mijn probleem lijkt te zijn, dan die van onze dochter.
Herkenbaar! Ik maak ook weleens problemen die er niet zijn. Fijn als je een man hebt die prima kan relativeren.
Ik herken het hoor, maar dat is ook een leerpunt voor ons als ouders: niet vanuit ons referentiekader naar kinderen kijken. Zij denken anders en beleven dingen anders. En buiten spelen met een groep kinderen die elkaar dingen leren, en onschuldig plagen is een geweldige leerschool. Zolang het niet overgaat in pesten, maar wat je schrijft komt absoluut niet zo over. Ik keek laatst uit het raam en zag dat mijn zoontje eerst met de buurjongen speelde en op zijn skatebord mocht. Vervolgens kwam buurjongen 2 naar buiten en de jongens lieten mijn zoontje alleen en gingen met zijn tweeën weg. Hij stond daar alleen achter en ging maar rondjes fietsen. Mijn hart brak. Maar toen hij binnenkwam bleek dat hij daar zelf helemaal niet mee zat. Ze gingen weg, dus ging hij fietsen PUNT. Eigenlijk was het zo stoer dat ie daar zo boven stond! Weer wat geleerd als moeder : )
Zo herkenbaar.. Wij hebben onze zoon uiteindelijk op taekwondo gezet om vooral assertiever te worden. Hij liet zich slaan door kinderen die een jaar jonger waren én een kop(pie) kleiner! En ik moet eerlijk bekennen, ik bemoei er wel me als ik het zie gebeuren. De kinderen worden namelijk niet aangestuurd/gecorrigeerd als ze alleen buitenspelen. Dat betekent vaak in de praktijk dat kinderen dingen doen op gevoel en intuïtie en dat kan nog wel eens verkeerd zijn. Ik vind dat er teveel verantwoordelijkheid bij kinderen wordt neergelegd en dat ouders te weinig 'opvoeden', ook als het niet jouw kind betreft. En daar bedoel ik niet mee dat je boos moet worden, maar wel vertellen hoe wel iets moet of het anders kan. Zeker als je erbij bent en het ziet gebeuren. Wij hechten zo ie zo veel waarde aan opvoeding. Hier zeggen ze u tegen ouderen, sluiten kindjes niet buiten, we praten over gevoel en gedrag, eigenlijk de basic normen & waarde Zo zei laatst een vriendje van mijn dochter tot twee keer aan toe dat hij onze zoon haat. Nu schrik al überhaupt van deze uitspraak ( jonge is 7 jaar oud), maar hij moet leren dat hij dat niet zomaar kan zeggen, en al helemaal niet tegen de zus van. In dit geval heeft mijn dochter hier iets van gezegd, maar als zij dat niet had gedaan, dan had ik het wel gedaan. Niet alleen voor mijn eigen ventje, maar ook om te leren dat je dat niet zomaar kan zeggen en dat je mensen hiermee kan kwetsen! En ik hoop ook echt oprecht dat andere ouders ook mijn kinderen corrigeren zodra ze uit de bocht vliegen ( en geloof me, mijn kinderen zijn ook zeker geen heilige! )