Het moment dat je opeens al die kleine puzzelstukjes gelegd krijgt en je realiseert dat de jongste meest waarschijnlijk ook autisme heeft. Zindelijkheidsprobleem identiek aan dat van broer, waarvoor nu ook verwijzing naar kinderuroloog (net als hij). Bevestiging van fysiotherapeut dat ze inderdaad (algehele) motorische achterstand heeft en veel planningsproblemen, passend bij een ontwikkelingsstoornis. Signalen dat concentratie/focus in de klas toch wel tot wat problemen lijken te leiden. En al die kleine dingetjes waarin ze stiekem toch veel meer lijkt op haar grote broer, dan op haar grote zus. Ik zie het opeens zo duidelijk nu... verwijzing voor diagnostiek is in gang gezet, we gaan de molen weer in. En mijn hart huilt, wat had ik mijn meisje toch graag minder hobbels op de weg gegund... (het was al geen geweldige week, uit onderzoeken is gebleken dat zoon emotioneel op nog lager niveau functioneert dan we hadden gedacht. Een 2-jarige in het puberende lijf van een 13-jarige)
Ach, wat naar Sterkte bij de hele "molen"! Eén voordeel heeft jullie meisje in ieder geval: een moeder die de problematiek (her)kent en die haar weg weet naar de juiste hulp. Dat kan voor haar al een heel eind schelen! Hopelijk worden jullie snel verder geholpen...
Heel veel sterkte! Krijg er ook tranen van want heb het nu ook zo mogelijk met de oudste hier. Heel veel knuffels!
Heel veel sterkte gewenst. Ik ben het eens met @Eruanna ik denk juist omdat je het herkent en kent bij je oudste, je daardoor je jongste kind heel goed kan helpen en begeleiden. Dat maakt het niet minder heftig maar je jongste zal zich daardoor wel gezien kunnen worden wat heel erg belangrijk is.
Ik wil je ook even een dikke knuffel geven. En hoe herkenbaar. Geen ASS hier maar ADHD. De oudste inmiddels een aantal jaar de diagnose. Bij de jongste van alles geprobeerd, maar uiteindelijk pas geleden ook de diagnose gehad. En mijn gevoel was hetzelfde: daar gaan we weer!
Ik zei vanavond nog tegen mijn man, hebben we de oudste eindelijk een beetje op pad, moeten we gaan trekken voor de middelste. En hoewel onze situatie weer heel anders is dan die van jullie, ik snap gevoel heel goed. Veel succes bij jullie pad.
Ach wat rot zeg!! Veel sterkte. En ja je kent de klappen van de zweep al, maar juist daarom weet je ook wat een belasting dat geeft. Dikke knuffel!!!
Dank jullie wel. Ook weer hetzelfde : het wachten tot je überhaupt de molen in kan... De intake bij GGZ kan pas in juni plaatsvinden (en dan weet ik dat na de intake het ook nog maanden kan duren voordat alle onderzoeken zijn afgerond en je gerichte hulp krijgt...). Bah.
Pff dat is toch geen doen zeg. Echt achterlijk dat het zo lang moet duren. Zijn er nog alternatieven waar je terecht kunt?
Er zijn wel alternatieven, maar die wachtlijsten zijn net zo lang. Ik weet niet beter dat het lang duurt, hoort er helaas helemaal bij. Van verwijzing huisarts tot diagnose/conclusie duurde bij mijn zoon 7 mnd, bij mijn oudste dochter 6 mnd en bij mijn man 9 mnd. En dan moet je vaak na de diagnose ook weer op een wachtlijst voor bepaalde behandelingen. Mijn zoon heeft 3 mnd op dagbehandeling moeten wachten, heeft ooit 6 mnd op wachtlijst voor PMT (psychomotore therapie) gestaan en mijn man heeft 4 mnd op zijn behandeling moeten wachten na de diagnose. Vraag en aanbod... er is veel te weinig geld (en dus te weinig zorgverleners) in de GGZ.
Jeetje, dat is lang. Heb je je zorgverzekeraar al gebeld, soms kunnen zij zorgen dat je ergens eerder terecht kan.
Herkenbaar, hier eerst de middelste gediagnosticeerd, zijn nu al een tijd met de oudste bezig..en vandaag kregen we de opmerking van sociaal team iets in de trant van dat we straks met hem ook dit traject moesten gaan doen (hij heeft een prikkelverwerkstoornis wat vaak in combi is met ass). Knuffel!
Sterkte Hier ook een kind met ASS. Ik hoop heeeeeeeeeeeeeel erg dat zijn broertje het niet heeft. En die wachtlijsten Zoon staat hier op de wachtlijst voor logopedie sinds juni.
Wat heftig voor jullie allemaal! Het lijkt me heel wat om te verwerken, niet alleen de (werk)diagnose, maar ook alle emoties en herinneringen aan de afgelopen jaren die het nu al meebrengt. En dan die verschrikkelijke wachtlijsten. En afspraken op momenten dat je niet kan en dan tóch maar weer regelt dat je wel kunt 'want anders schuift het helaas nog 2 maanden verder op, mevrouw'. Ik vraag me soms echt serieus af hoe mensen het verder nog met een baan weten te combineren. Wat je schrijft over je zoon vind ik trouwens ook behoorlijk heftig! Lijkt me behoorlijk confronterend. Heb je het gevoel dat dit bij je jongste wel anders is?