Wat waren we blij in december met de positest! Een kleintje van ons samen, zo gewild en eigenlijk al zo snel raak. We zijn voorzichtig blij, maar het is ook spannend. Na een minifrummel op de echo te hebben gezien delen we met kerst het nieuws met pap en mam. Op 8 januari laat je je zien. Kloppend hartje, maar erg klein. Ik maak me zorgen en kijk met angst en beven naar de volgende echo op 22 januari. Daar horen we dat je hartje is gestopt en dat we je nooit in onze armen zullen houden. Ik ben kapot en het vreselijke wachten begint. Mijn lijf heeft nog niet door dat jij er niet meer bent. Dus op maandag 27 januari besluiten we niet langer te wachten en wordt ik opgenomen. Na een van de zwaarste dagen en een korte narcose word ik leeg wakker. Nu ben je echt weg. Mn buik doet pijn, mn hart doet pijn en er vloeien nog heel wat tranen. Eenmaal thuis maakt het verdriet snel plaats voor opluchting. Hoe kort je ook maar bij me was, zo was ik al aan je gehecht. Ik mis je, maar troost me met de gedachte dat alles met een reden gebeurt. Inmiddels zouden we bij week 40 zijn aangekomen, maar dat heeft niet zo mogen zijn. Wel denk ik de laatste dagen regelmatig hoe zou het zijn geweest als?? Begin april mochten we opnieuw positief testen. Op 28mrt, slechts twee maanden nadat we afscheid van je namen ontstaat er een nieuw wondertje in mn buik. Inmiddels weten we dat je een zusje krijgt. 21w onderweg, en ze is al lekker druk. Jij, lief klein sterretje zult altijd een plekje in mn hart houden, maar het leven gaat door. Ik heb ooit een gedichtje gevonden en dat is hier ook wel van toepassing. An Angel in the book of life Wrote down an infants birth But mentioned as he closed the book Too beautiful for earth. Dag lief sterretje! Jij maakte mij mama. Love you always.
Wat een verdrietige situatie.. Gelukkig heb je snel al een nieuw wondertje kunnen verwelkomen.. heel veel geluk verder in je zwangerschap