21 Februari verloor ik om 23:30 mijn slijmprop. Ik had geen pijn en geen bloedverlies maar belde voor de zekerheid toch de verloskundige. Ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken zolang ik geen pijn had of bloed verloor maar ik was doodsbang dat het niet goed zat. Ze zei dat ik maar gewoon naar bed moest gaan en dat ik mocht terug bellen als ik pijn zou krijgen. Ik heb weinig geslapen, voelde een heel raar gevoel in mijn buik maar geen pijn. Omdat ik er absoluut niet gerust op was heb ik de volgende ochtend om 09:30 de verloskundige opnieuw gebeld en om haar toch even langs te laten komen gezegd dat ik pijn begon te krijgen. Toen ze hier om 10:00 was begon ik ook daadwerkelijk pijn te krijgen. Ze luisterde eerst naar het hartje, dat klopte goed. Toen kreeg ik een inwendig onderzoek en in eerste instantie zei ze dat ze niks raars voelde, maar daar kwam ze op terug. Ze zei dat ze het niet goed kon beoordelen en me toch even langs de gynaecoloog wou sturen voor de zekerheid. Toen we richting haar auto liepen zei ze nog dat al die trappen niet echt handig zijn met een kinderwagen en vroeg ze me nog hoe ik dat zou gaan doen over een paar maanden. Ze bracht me naar het ziekenhuis en daar stond mijn vriend op me te wachten. In het ziekenhuis kreeg ik een inwendig onderzoek. Meteen was duidelijk dat het niet goed was. Ik had 3cm ontsluiting en mijn vruchtzak hing naar buiten. Ik kreeg nog een buikecho maar daar was verder niets abnormaals op te zien. Met m'n kleine meisje was helemaal niets mis. Ik werd gelijk naar boven gereden in een bed en aan een infuus met weeënremmers gelegd. We waren van te voren al gewaarschuwd dat de kans dat dit zou helpen bijzonder klein was, en toen ik na een half uur een controle van de gynaecoloog kreeg werd dat bevestigd; ik had 10cm ontsluiting. Om 11:30 kreeg ik te horen dat ik ieder moment kon gaan bevallen. Familie kwam naar het ziekenhuis en mijn moeder is de hele tijd bij me gebleven. De gynaecoloog wou wachten tot mijn vliezen vanzelf braken en kwam me om 14:45 weer controleren. Net op het moment dat hij vroeg om spullen om ze door te prikken braken ze. Op dat moment voelde ik m'n meisje nog bewegen in mijn buik, tot ik 10 minuten later niets meer voelde. Van de weeënremmers ging ik naar de weeënopwekkers want door het breken van mijn vliezen is de ontsluiting terug gegaan naar 3cm. Een ruggenprik werd aangeraden, hoewel ik aangaf dat ik dit absoluut niet wou. Als alles goed gegaan zou zijn had ik de bevalling ook zonder willen doen, ik wou nu geen uitzondering maken. Ik zou een ruggenprik pas overwegen als ik door de pijn teveel afgeleid zou zijn om de bevalling bewust mee te maken. Om 15:45 was de pijn ondraaglijk. Ik merkte helemaal niets meer van wat er om me heen gebeurde en wegpuffen lukte amper nog. Ik vroeg om een ruggenprik, maar toen de gynaecoloog kwam om te kijken of dit nog kon was het al te laat. Om 16:00 kreeg ik een prik in mijn bovenbeen om de ergste pijn weg te nemen zodat ik me volledig kon concentreren op de geboorte van m'n meisje. Om 16:25 kreeg ik groen licht om te gaan persen. Neva lag met haar beentjes naar beneden dus die kwamen eerst. Om 16:43 is ze uiteindelijk geboren, na een zwangerschap van precies 22 weken. Ze werd op mijn borst gelegd en het was zo vreemd om tegelijk zo verdrietig te zijn om haar dood, maar tegelijk ook zo trots op hoe mooi ze is. Neva is 29cm lang en weegt 450g. Ze heeft kleine blonde haartjes en prachtige handjes en voetjes met kleine nageltjes. Ze heeft tot 02:45 op mijn borst gelegen en dat was zo ontzettend fijn. Maar ik moest een paar uur slapen, want de volgende dag moest ik haar uitvaart gaan regelen. Op de dag dat ik eigenlijk naar de 9 maandenbeurs zou gaan zat ik met een uitvaartondernemer aan de tafel. Zo bizar. De volgende dag mochten we naar huis. We hebben haar meegenomen in een mandje met dekentjes dat we uiteindelijk ook als haar kistje hebben gebruikt. Ze stond naast mijn bed, en hoewel ze te kwetsbaar was om nog bij me te kunnen liggen kon ik haar nog wel aanraken, haar handje vasthouden. Ik heb haar een brief geschreven die ik bij haar in het mandje heb gestopt, verhaaltjes verteld over wie ik ben en hoe ontzettend welkom ze was. Ik heb haar haar kamertje laten zien en al haar kleertjes, en ik heb verschrikkelijk veel gehuild die dagen. 26 Februari was haar crematie. 28 maart krijgen we haar urn en daar kijk ik enorm naar uit. Een deel van haar as laten we in een hanger verwerken zodat ik haar toch nog bij me kan dragen. Sinds de crematie ben ik verdoofd, alles gaat langs me heen. De momenten dat ik me wel besef dat ze echt weg is zijn ondraaglijk. Niets maakt de pijn minder of haalt het even weg. Zowel mijn lijf als geest zijn er volledig op ingesteld dat er nu een klein meisje bij ons hoort te zijn. Ik heb ondanks remmers ontzettend last van stuwing en lekkende borsten, een enorme klap in je gezicht. Ook word ik overspoeld met moedergevoelens die ik niet kwijt kan. Onze kinderwens blijft, al zullen we daar nog een hele tijd niets mee doen. De angst op herhaling is heel groot, en hoe graag ik ook een kindje wil; het enige dat ik op dit moment wil is mijn meisje terug.
Lieve babyloutattoo, Met tranen in mijn ogen en kippenvel op mijn armen heb ik je verhaal gelezen. Gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter. Tegelijkertijd ook gecondoleerd. Wat een tegenstrijdige gevoelens. Trots dat je moeder bent geworden van een prachtig klein meisje! En verdriet dat jullie haar niet bij jullie kunnen hebben. Je lichaam wat werkt zoals het hoort en moedermelk geeft terwijl je dit niet aan haar kunt geven. Onbeschrijfelijk naar. Heel veel sterkte met het verwerken van jullie verlies. Liefs Yesera
Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter en tegelijk gecondoleerd met jullie verlies!! Heel veel sterkte toegewenst voor de aankomende periode!
Dit is allemaal zó herkenbaar! Te horen krijgen dat je al ontsluiting hebt, dat je kindje veel te vroeg geboren gaat worden. De verdriet en pijn omdat het kindje overleden is, maar toch die trots...omdat je gewoon een prachtig kinje had. Ik kan je alleen maar heel erg veel sterkte wensen! Doe alles rustig aan. Neem de tijd voor alles en laat je niet dwingen te doen of denken wat je niet wilt. Aan jezelf denken en vooral met elkaar blijven praten. Hele dikke knuf!
Ik wil je heel veel sterkte wensen in de aankomende periode. En wat een prachtige foto samen met je dochter!
Wat vreselijk. Vreselijk mooi en vreselijk verdrietig. Ik heb echt moeten huilen om je verhaal. Ik wens je alle kracht van de wereld om dit enorme verlies een plekje te geven.
Wat een verdriet.Ook bij mij stromen de tranen door veel herkenning in je mooi geschreven verhaal. Je bent als papa en mama super trots maar ook heel verdrietig.De pijn is niet te omschrijven als je kindje verliest. Geef je zelf de tijd en laat je door niemand dwingen.....rouw op jouw tempo. Wil je heel veel sterkte wensen vor nu maar ook voor de toekomst.
Goed dat je je verhaal hier deelt. Dat heeft mij erg geholpen. Wat een verdriet en gemis. Neem goed de tijd en blijf met je partner en anderen praten. Ieder verwerkt het op zijn eigen manier. Ik wens je veel kracht toe.
Gefliciteerd met de geboorte van jullie dochter en gecondoleerd met het verlies... wat een heftig verhaal. veel sterkte toegewenst. prachtige foto trouwens.
Gefeliciteerd met jullie dochter neva, maar ook gecondoleerd. Jammer dat jullie haar te vroeg moesten laten gaan. Sterke!
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van jullie meisje. Prachtige foto trouwens....xxx