Dat ene moment

Ik heb ze gefeliciteerd en gezegd dat ik nog even geen echo's wilde zien.
Heb eigenlijk weinig contact gehad tijdens de zwangerschap omdat ik het echt niet aankon.

Maar ze hebben binnen 3 jaar 2 kinderen op de wereld mogen zetten en toen zeiden ze er nog achteraan dat het wel erg lang duurde allemaal.
Nou dat sloeg helemaal in als een bom.

Nu dat mannetje geboren is ben ik helemaal weg van hem en raakte ik zelf zwanger na een redelijk spannend traject in de MMM, waar ik echt niet over mag klagen.

Ik wil je een dikke knuffel geven ❤️

 

Ik herken het wél.

Hier was dat met een vriendin.

Zij waren een half jaar bezig. Wij bijna 2.
En we waren op het strand met een hele groep bbqen. Toen vonden ze het tijd voor een foto moment. Maar kan nam de foto en toen zei hij ineens : " (naam) is zwanger!"

Iedereen was super blij en vloog om haar nek. Ik keek mijn man aan en ben huilend weg gelopen.

Later kwam ze naar me toe omhelsde me en zei dat ze het begreep. Ik zei sorry en dat ik echt blij voor haar was maar dat het heel hard op mijn dak kwam.

Maar gelukkig begreep ze het allemaal heel goed.

 

Ik ben de andere kant.

Mijm schoonzus is al erg lang bezig meerdere miskramen.
Wij gaan weer beginnen bij ons was het meteen raak bij de 1e.

Ik krijg er nu al een rot gevoel bij als ik er aan denk als we het haar moeten vertellen

Maar als je een goede band heb met je schoonzus kan je het er misschien wel eerlijk over hebben.
Dat je het heel fijn voor hun vind maar dat je het er ook erg moeilijk mee hebt.

 

Ik ben ook de andere kant. Mijn zus heeft een oudere dochter maar is al jaren bezig voor de tweede. Ik belde haar zonder erover na te denken toen ik zwanger was bij de tweede enthousiast op. Later nog eens gevraagd of ze het erg vond, maar ze gaf toen niets aan. Toen ze eindelijk zwanger was bleek het buitenbaarmoederlijk te zijn. Dus toen ik bevallen was, lag zij in het ziekenhuis en moest haar eierstok verwijderen. Ik lag een paar kamers verder met de baby ....We hebben het er nooit echt over gehad, maar ik kan me voorstellen dat het pijn doet. Kort geleden vertelde ze me dat ze er moeite mee had om destijds mijn babyshower te organiseren en cadeautjes te kopen voor de kleine. Ze was wel aanwezig maar had niets gekocht of mee georganiseerd. Ik wil alleen maar aangeven dat je het best mag zeggen. Dan had ik er zelf wat meer rekening mee gehouden bij haar. Want als je niets zegt, is het gissen.

 

Wat ik zelf ook fijn vond is dat vriendinnen mijn op de hoogte hielden als ze er mee bezig gingen zijn. Zo kwam de schrik toch minder hard aan en merkte dat dit mij ook wel veel rust gaf.

 

Ik ben ook de andere kant. Ik ben zwanger van mijn 6de. Mijn zusje heeft met heel veel moeite 1 kindje gekregen en probeert nu al 8 jaar voor een 2de kindje.

Ik heb haar alle keren zo snel mogelijk gebeld om te vertellen dat ik zwanger ben. Zodat ze rustig de tijd had om verdrietig te zijn om de oneerlijkheid en en ze kon wennen aan het idee voor we het aan de rest van de familie vertelden.

Mijn band met haar is heel erg sterk dus we kunnen het samen ook goed bespreken. Ik laat haar met alles mee leven, deel alle echo's met haar maar er is ook alle begrip als ze er even flink de balen van heeft dat ik zo makkelijk zwanger raak en zij niet. Mijn grootste wens is dat ze nog een kindje mag krijgen en ik wil dolgraag nog een neefje of nichtje. Soms is het zo oneerlijk verdeeld

 

Ik heb het van beide kanten meegemaakt. Over dochter hebben we bijna twee jaar gedaan. Deze zwangerschap was er in ronde 5.

Bij dochter was vriendin 1 net zwanger van nr. 1 toen wij begonnen en toen zij zwanger was van nr. 2 was ik nog steeds niet zwanger van dochter. Vriendin 2 is begonnen voor haar nr. 2 (haar nr. 1 was door de pil heen) toen ik nog niet zwanger was van dochter en is nu nog steeds bezig.

In beide gevallen waren we gelukkig heel open naar elkaar over alle aspecten en hebben we vooral uitgesproken dat er ruimte is voor verdriet én blijdschap naast elkaar. Dat je eigen verdriet niet betekent dat je niet blij kunt zijn voor de ander. Begrip voor elkaars emoties leverde veel op.

Je schrijft dat het totaal onverwachts was. Wist je niet dat ze een kindje wilden? Weten zij wel van jullie lange weg? Dat onverwachtse lijkt mij erg moeilijk. Kun je er met ze over praten?

Edit: zie nu je laatste post. Dat is lastig hè aan zwanger worden. Mensen zijn niet verplicht om het te delen. Ik heb er dus naar mijn vriendinnen altijd wel voor gekozen om open te zijn. Juist omdat ik wilde voorkomen dat het als een donderslag bij heldere hemel zou komen. En oh praat me niet van de domme dingen die mensen zeggen.... ze hebben geen idee hoe het is als het niet vanzelf gaat. Vast goed bedoeld maar soms wil je ze gewoon een baksteen naar hun hoofd gooien.

 

Ik heb deze situatie met mijn zus.
Toen wij bezig waren voor onze eerste, kwam zij tussendoor. Zwanger door de pil heen. Ben toen heel verdrietig en boos geweest. Natuurlijk gunde ik het haar maar het deed wel zeer. Ik heb het haar pas later kunnen vertellen. Ik heb mijn best gedaan om niets te laten merken maar als mijn zusje heeft ze wel degelijk gemerkt dat ik niet de reactie gaf die zij wilde. Inmiddels zijn wij bezig met onze wens voor een 2e. En nu kom ik er van de week achter via mijn man dat hij vn mijn zwager weet dat mijn zus wederom zwanger is (mijn zus haar man en de mijne zijn goede vrienden). Vandaag zag ik in mijn moeders telefoon een foto van 3 testen die zij gedaan heeft, alle 3 positief. En het ergste is, het is wederom niet gepland, en heel rot gezegd, komt het ook net niet "goed" uit voor ze. (Altans, voor mijn zwager). Natuurlijk gun ik haar ook een 2e kindje en gun ik mijn neefje een broertje of zusje. Maar het maakt mij wel weer verdrietig.

 

Ik zit momenteel aan de andere kant.
Mijn zus probeert al een eindje zwanger te worden en heeft 2 miskramen gehad rond NOD. Ze weet dat ik ook met de pil ben gestopt en dat ik nog even moest wachten doordat ik moest ontpillen van hevige medicatie. Sinds een paar dagen weet ik dus dat onze eerste ronde sinds ontpillen raak is. Ze weet ook dat ik binnenkort ongesteld zou moeten worden want we hebben hier wel al over gepraat.

Ik weet niet hoe ik het ga zeggen want ik vind dit oprecht heel erg triestig

 

Ik herken het maar al te goed. Ik heb 5 jaar en 9 maanden geduld moeten hebben. Zoveel mensen rondom mij kinderen weten krijgen... Altijd positief gereageerd tegenover hen, maar tegelijkertijd ook massa's tranen gelaten omdat ik het zelf ook zo graag wou. Nu ben ik blij dat we het niet hebben opgegeven, want het is ons na al die tijd toch gelukt en dan nog op de natuurlijke manier.

 

Toen mijn schoonzus haar eerste kreeg waren wij nog niet bezig. Maar ik acht de kans groot dat ze dit jaar zwanger zal zijn van hun tweede, gewoon een gevoel (en meestal klopt die!) En dan weet ik nu al dat ik echt keihard zal gaan huilen.

Toen mijn zusje zwanger was vond ze het ook heel moeilijk om te vertellen, omdat ze weet hoe lang wij al bezig zijn. Maar dat voelde toch 'anders' omdat zij zo dichtbij staat. Dus toen was ik vooral heel blij, ondanks jaloerse gevoelens.

Gek genoeg vond ik het bij mijn zusje heel leuk.. Maar bij anderen kan ik er gewoon nu even niet tegen. Zal ook echt verdrietig zijn als schoonzus weer zwanger zou zijn (is zwanger binnen een poep en een scheet) en denk ook echt dat ik dan zou zeggen dat ik het heel leuk voor ze vind, maar me er wel even voor ga afsluiten.

 

Ik zou doen alsof ik blij was bij nieuws als dit en dan thuis of in de auto of wat dan ook heel hard gaan huilen. Ik zou dat echt niet trekken nu.

 

Ook ik ben (in meer of mindere mate) de andere kant van dit verhaal. Mei 2014 overleden kind. Beste vriendin heeft me enorm gesteund. September 2016 is deze vriendin gestopt met de pil. November 2016 is onze zoon geboren. Begin 2018 kreeg ze te horen dat ze in de vervroegde overgang zat. Verschillende lUI pogingen gedaan waarbij uiteindelijk er geen rijpe eicellen waren wat past bij het beeld. Laatste teleurstelling nog maar net gehad met de mededeling dat een eigen biologisch kindje vrijwel uitgesloten is en te denken valt aan eiceldonatie. Nu ben ik net na voor deze boodschap erachter gekomen dat ik vrij snel weer in verwachting ben en ik zal haar dit binnenkort moeten vertellen. Met lood in mijn schoenen want wat zal ze dat zwaar vinden gok ik zo.

Het is compleet logisch dat je je zo voelt en wellicht niet echt blij kan zijn. Dit is ook heel lastig, zelfs voor de andere kant.

 

Dit heb ik ook met mijn schoonzusje. Ze waren al ruim een jaar aan het proberen een kindje te krijgen, afgelopen zomer te horen gekregen dat ze in de vervroegde overgang zit. Heel moeilijk omdat de medische wereld vrijwel niks voor ze kan betekenen
In Juni ben ik zwanger geweest wat een miskraam werd, en nu ben ik weer zwanger 27 weken. Maar wat heb ik mij slecht gevoeld in die eerste weken. (De miskraam voelde ergens zelfs als een opluchting dat ik mij daar niet meer schuldig over hoefde te voelen!) Toen we ze over deze zwangerschap moesten vertellen, voelde het echt alsof ik ze een mes in de rug stak, ik heb een flink potje zitten brullen. Ze reageerde heel lief en blij voor ons, ze zeiden dat ze het wel verwachten, omdat we natuurlijk overal altijd heel open over hebben gesproken. Nog voel ik mij regelmatig opgelaten en schuldig, wat had ik het graag anders gezien, wij hebben al een kindje, als zij nou dit kindje mochten krijgen hadden we tenminste allemaal een kindje. Maar ja, zo werkt het helaas niet..
Heel moeilijke situatie..

 

@Miekie88 hoe gaat het nu?

Hier duurde het echt wel een poosje voor ik er ok mee kon zijn als iemand met een aankondiging kwam. En dat mag. Ik gun iedereen een hele mooie en gezonde baby maar ik gun deze mezelf ook.

Voor mij komt steeds meer het gevoel dat ik onze weg, naar nog geen resultaat wil delen met de buitenwereld. Anders zou het voelen alsof onze wens nooit bestaan heeft.
Maar je wilt mensen om je heen niet het gevoel geven dat ze voorzichtig met je om moeten gaan. Want juist dat doet meer zeer. Hoe stiekemer hoe moeilijker. Lastig hoor!!

 

Ik snap je helemaal. Ik werk in de zorg en zie zoveel jongeren met een (ernstige) beperking zwanger worden in situaties die alles behalve gezond zijn. Elke zwangerschap was weer een klap in mn gezicht, ook omdat ik wist waar die kindjes in geboren zouden worden.