Hallo Onze dochter is al een aardig pittige dreumes, ze is meestal wel lief hoor, maar af en toe word ik wel eens een beetje gek van haar. Ze kan erg drammen, jammeren en zeuren. Soms gaat het wel een hele dag door en krijg dan echt een punthoofd van haar. Zo ook vandaag weer. Bij het eten werd het mij even te veel en ben ik tranen uitgebarsten. Hebben jullie dat ook wel eens? En wat doen jullie dan?
ja hoor gebeurt hier ook. Ik loop dan meestal even weg om bij te komen. (als manlief thuis is dan he??) Nu helpt het heel goed om het tegen haar te vertellen. Ze snapt al heel veel en als ik dan weer wanhopig ben zeg ik ook tegen haar dat ik er verdrietig van wordt. dat woord snapt ze ook en geeft dan een kusje. Dat scheelt voor mij een hoop.
Ohja en óf ik dat weleens heb Net een topic geopend over paracetamol geven, staat het ook in. Onze kindjes zijn ongeveer even oud zie ik, dus uitleggen is er nog niet echt bij vind ik. Ik barst hier ook weleens in tranen uit en mijn man is ook nog erg veel van huis helaas momenteel (eigen zaak). Het enige wat ik vaak doe is denken: het-is-maar-tijdelijk-straks-gaat-het-beter.... maar of dat nou echt helpt?! Sterkte, ik herken het zéker!
Gelukkig is mijn vriend dan meestal met het eten wel thuis. Maar die blijft toch zoooo rustig en kalm he, hoe die dat doet, geeen ideee!
volgens mij is het ook wel de leeftijd want hier heb ik dat ook hoor ! alles is fases denk ik altijd en dus ook dit gaat weer over ! ( mss is het ook wel moed in praten hahhahah)
HEEL herkenbaar. Ik had al het idee dat ik een driftkikkertje heb, maar zal zeer zeker ook de fase zijn. Mijn zoontje praat ook nog niet en dat maakt t er niet makkelijker op. En uitleggen daar zijn ze mi nog iets te jong voor. Straks krijgen we weer andere lastige fases, maar dit lijkt me toch een van het lastigste hoor. Te jong om te straffen (vind ik) te oud om stil te zitten ... Ik probeer resoluut zonder al te veel mn stem te verheffen te vertellen wat ik wil of wat hij moet laten. maar als hij echt heel koppig is bijv met eten (weigeren) dan probeer ik dit te negeren. Eerst waarschuwen, dan bord weghalen en later nog eens proberen. Mijn man daarentegen heeft wel de neiging om boos te worden en zijn stem te verheffen, waar ik vervolgens weer kwaad om wordt, dus ook ik barst af en toe in tranen uit hoor, gewoon uit pure machteloosheid! In het geval van drammen probeer ik hem af te leiden met iets anders en hem niet zn zin te geven, zodat hij leert te bwegrijpen dat DAT niet de manier van communiceren is! maar het kost HEEL veel energie om dit blijvend pedagogisch aan te pakken. Je hebt soms de neiging om gewoon heel impulsief terug te huilen of gewoon stug te negeren he?
Goh, ik ben toch echt wel blij dat het dus niet aan mij ligt!! Soms dat 'schreeuwt' ze echt heel hard en dan denk ik: 'oh, wat moeten de buren wel niet denken'. Ik zeg dan ook tegen haar: 'Denk om de buren.' Maar ja, dat snapt ze natuurlijk niet. Ik probeer wel steeds consequent te blijven, steeds herhalen, herhalen, herhalen. Maar af en toe (lees: regelmatig) is er geen land mee te bezeilen. Ik heb ook wel eens m'n tong naar haar uitgestoken en dan ligt ze in een deuk, dan moet ik ook wel weer lachen...maar soms.....pffffff!!