Depressie

Discussie in 'De lounge' gestart door MommyB, 5 okt 2014.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. MommyB

    MommyB Bekend lid

    21 okt 2013
    535
    0
    16
    voormalig adm. medewerkster nu onvrijwillig fullti
    in een huis
    Lang getwijfeld maar nu dan toch besloten mijn vraag/verhaal neer te zetten in de hoop andere ervaringen te lezen.

    Na veel lichamelijke klachten een test gedaan te hebben en na een gesprek met mijn ha is het vermoeden van een depressie uitgesproken. Ik heb na uitsluiten van lichamelijke oorzaken via een bloedtest nu een doorverwijzing gekregen naar een psycholoog. Waar ik volgende week mijn eerste intake heb.

    Ik vind het zelf nog moeilijk om te erkennen en mijn partner vind het eigenlijk maar een beetje vaag wat het niet makkelijker maakt. Feit is dat ik tijdens mijn zwangerschap en in de 13 maanden daarna gewoon niet lekker in mijn vel zit, en mezelf een beetje kwijt lijk te zijn.
    Dagen gaan aan me voorbij en enige wat me dwingt actief te zijn is mijn zoontje van 13 maanden. Deze heeft gelukkig veel zorg en aandacht nodig en dit zorgt er voor dat ik wel moet.

    Wanneer ik op internet lees over depressie herken ik veel, maar toch ook weer niet. Ik houd ontzettend veel van mijn kinderen en kan dan ook echt ontzettend genieten van mijn kleine boefje. Maar gewoon alles er om heen. Opstaan, aankleden, douchen, het huishouden, het moeten zoeken naar werk (beëindiging contract vanwege economische redenen) mijn puber dochter welke ik af en toe wel achter het behang kan plakken en een relatie die absoluut niet soepel loopt het laatste jaar.

    Het krijgen van een kindje is mijn vriend zwaar gevallen, er komt meer bij kijken als hij voor ogen had en de gebroken nachten kan hij slecht combineren met zijn ploegen. (hoewel ik 24/7 de zorg heb nu ik thuis ben) Dit drukt de sfeer in huis enorm en zorgt er voor dat ik steeds verder weg zak. Mijn energie is gewoon op.

    Verder is niemand hiervan op de hoogte. Ik heb slecht contact met mijn familie. Er is in het verleden zoveel gebeurd en mijn moeder lijkt alleen maar bezig te zijn met haar eigen leven/problemen. Ik heb geen band met haar.
    Mijn schoonouders heb ik ontzettend lief, maar ben bang voor onbegrip. Ook voelt het zwak. Voel ik me zwak omdat ik niet sterker ben. Ik heb niet zo heel veel vrienden, en de contacten die ik heb staan sinds de geboorte van mijn zoontje op een laag pitje. Ik vind zijn slaapjes een ontzettend goed excuus om maar niet weg te hoeven gaan. Maar eerlijk gezegd heb ik hier gewoon de energie niet voor.

    Iedereen heeft mij altijd betiteld als een enorm sterke vrouw. Dit is een van de dingen die mijn partner zo ontzettend bewonderde in mij. Helaas heb ik veel meegemaakt met moeder/vader/stiefvaders/ex partner. Maar dit heeft me er nooit onder gekregen. Ik vocht me er altijd door heen. Wat er gebeurd was ging in een spreekwoordelijk laatje ergens in mijn hoofd, en zolang het daar verstopt zat kon ik de wereld aan.

    Misschien is dit het gene wat me nu juist opbreekt? Het onverwerkte verleden? Rust gevonden te hebben in een "stabiele" relatie waardoor mijn lichaam de ruimte heeft om dit omhoog te halen? (Waardoor mijn relatie ineens niet meer zo stabiel is, want er is de laatste tijd altijd wel wat met mij volgens partner)

    Sorry voor mijn misschien onsamenhangende verhaal. Lastig je gedachten goed op schrift te krijgen wanneer je er zelf eigenlijk niet zo veel van snapt.

    Hoe kom ik hieruit? en wat kan ik verwachten van de gesprekken met een psycholoog? Gaat deze mijn verleden omhoog halen? En kan ik dit wel aan?

    Medicijnen zijn uitgesloten. Mijn moeder is mijn hele jeugd onder invloed geweest van anti depressiva. Dit komt mijn huis dus niet in.

    Zijn er mensen die momenteel hiervoor in behandeling zijn die mij kunnen vertellen wat een psycholoog gaat doen? Of hoe ben jij er uit gekomen? Indien je hier niet wilt reageren mag pb altijd.
     
  2. Allesofniets

    Allesofniets Niet meer actief

    Heel knap van je om toch naar de psycholoog te gaan. De volgende stap is erkennen.
    Ja de gesprekken zullen ook over je verleden gaan, en probeer dit ook toe te laten. Het kan makkelijk dat het een onverwerkt verleden is. Erkennen is het halve werk!
    Succes en sterkte
     
  3. jessi

    jessi Fanatiek lid

    15 mrt 2011
    2.304
    13
    38
    Vrouw
    thuis mama
    Tiel
    Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees.

    Ik heb na de geboorte van mijn jongste ook een depressie ontwikkelt. Heb nu 7 maanden therapie en medicatie erop zitten en ben nog steeds niet de oude. Ik word/werd ook altijd als sterk bestempeld en dat ben ik nu ook niet meer.

    Ik weet niet hoe ik je kan helpen maar je mag me altijd pben. Ik wil hier ook niet teveel uitweiden over bepaalde dingen. Ivm meelezers.
     
  4. penseel

    penseel Niet meer actief

    De psycholoog zal dingen vragen, maar geen dingen die je zelf niet wil zeggen,

    Hoe sterk je ook overkomt, geeft geen garanties. Soms kom je in een spiraal van emoties te recht die je niet had verwacht, veel tegenslag en/druk van je zelf of van andere kunnen je dwars gaan zitten.

    Een jeugd kan gelijk een rol spelen of later in je leven.

    Medicatie is niet altijd nodig soms zijn kleine verandering en al voldoende om uit een dal te klimmen. Een partner die een kindje krijgen zwaar valt een puber in huis een moeder waar van je niet op aankan. Boosheid verdriet.

    Zo te lezen heb je al een aantal knelpunten opgenoemd. Neem kleine stapjes om je beter te gaan voelen.
    Veel mensen snappen niks van depressies.
    Je zult vaak horen je hebt een schop onder je komt nodig. Dat is het niet vaak is begrip al helpend.

    Sterkte en een sterke vrouw ben je nu zeker ook nog. Je bent niet zwak.
     
  5. mirmir

    mirmir Actief lid

    26 jan 2012
    129
    0
    16
    NULL
    NULL
    Wow! Het is of ik mijn eigen verhaal lees. Buiten het contact met de familie dat heb ik wel en goed en is iedereen op de hoogte. Maar verder lijkt het op mijn verhaal.

    Ik ben nu bijna een jaar bij een spycholoog en begin nu weer op te krabbelen. Ga de deur weer uit om andere dingen te doen dan alleen die hummel.

    Als je iets wil weten vraag maar raak.

    Bij mij was het verleden de grootste rol en een vermoeiende bevalling de doorslag.

    Meis je kunt het hoor en het is niet eng je zult je beter gaan voelen.

    Liefs
     
  6. Mienemuisje

    Mienemuisje Fanatiek lid

    17 feb 2013
    1.161
    0
    0
    Lieven meiden. Sterk zijn is ook om hulp vragen! Knuffel voor jullie!
     
  7. MMarianne

    MMarianne Niet meer actief

    #7 MMarianne, 6 okt 2014
    Laatst bewerkt door een moderator: 6 okt 2014
    Heeft niks met sterk of zwak te maken, ik zei dat ik gek was maar kwam er bij de psych achter dat ik best normaal ben :D
    Hoop dat je een psycholoog treft waar je je bij op je gemak voelt en die jou aanvoelt, dat je überhaupt gaat is al een stap in de goeie richting...sterkte!
     
  8. Harrinda

    Harrinda Niet meer actief

    Heel veel sterkte, soms is het zwaarste aan depressie het onbegrip van anderen!! Je hebt nog een lange weg te gaan, het is niet zo 1,2,3, over...
     
  9. elsie22

    elsie22 Niet meer actief

    Hier na de geboorte van mijn zoontje een pnd gehad, pb-en mag!
     
  10. MommyB

    MommyB Bekend lid

    21 okt 2013
    535
    0
    16
    voormalig adm. medewerkster nu onvrijwillig fullti
    in een huis
    Allereerst bedankt voor jullie lieve reacties!

    Erkenning zal inderdaad de eerste stap zijn. Ik hoop dat dit mede met de psycholoog langzaam binnen gaat zakken. Helaas is er momenteel ook de stress van het vinden van een baan. Ik heb nog 2 maanden ww en hierna zouden we rond moeten komen van 1 inkomen. Mijn vriend maakt zich hier (begrijpelijk) heel erg druk om. Maar ik vind het zo moeilijk. Bij het lezen van vacature teksten denk ik alleen maar dat ik de taken in de taakomschrijving vast helemaal niet beheers. En alleen al denken aan het moeten schrijven van een brief welke er uit moet springen. Who am i.... Snappen jullie.

    Ik denk dat mijn depressie veel te maken heeft met mijn zwangerschap, bevalling en hormoonhuishouding. Grappige is dat de huisarts bij het huisbezoek na mijn bevalling al heeft gezegd tegen de kraamzorg en partner dat ze mij in de gaten moesten houden.

    Ik ben gezegend met een gezonde en prachtige zoon, Echter liep de bevalling heel raar. (9 uren stormweeën, Zoontje die het moeilijk kreeg, hij kwam vast te zitten toen zijn hoofje er uit was doordat hij zijn hoofdje gedraaid had en de schouders niet pasten. De haast en paniek van de verloskundige. Hij moest er uit. Eenmaal bijgekomen, is mijn zoontje na een aantal uren snachts bij mij weg gehaald. Doordat hij bijna 5 kilo was bleek hij zijn bloedsuikers niet op peil te kunnen houden. Helemaal niets ernstigs, echter is mij die nacht geen uitleg gegeven en is hij zo bij me weggehaald. Dit samen met mijn gierende hormonen, mijn partner was thuis en niet bereikbaar omdat hij sliep was een beetje te veel van het goede. Deze ervaring heeft mij zo'n tik mee gegeven. Hij heeft toen 7 dagen op de kinderafdeling gelegen met opstartproblemen. Nogmaals helemaal niets ernstigs. Maar dit is denk ik de druppel geweest na een vervelende zwangerschap, bevalling etc etc.

    Vind het fijn om te lezen dat jullie aangeven dat het geen zwakte is. Alhoewel ik dit me ook wel realiseer knaagt dit gevoel toch aan me. De onbegrip van mijn partner. (Gewoon doen is zijn uitspraak)
    En soms ineens het gevoel hebben dat het misschien helemaal niet zo is, Want vandaag gaat het toch goed? Ik dnek dat ik echt zal moeten afwachten wat de gesprekken met de psycholoog teweeg brengen.

    Tijdens mijn opleiding was mijn favoriete lijfspreuk. Bewustwording is het begin van verandering. Denk dat het nu wel heel toepasselijk is.
     
  11. MommyB

    MommyB Bekend lid

    21 okt 2013
    535
    0
    16
    voormalig adm. medewerkster nu onvrijwillig fullti
    in een huis
    en voor iedereen die het zelfde meemaakt, heel veel sterkte en een dikke knuffel!
     
  12. Lizzy1986

    Lizzy1986 Fanatiek lid

    22 feb 2011
    4.230
    28
    48
    Vrouw
    Noord-Brabant
    He meis wat vervelend dat je je zo vervelend voelt. Hier heb ik hetzelfde gehad toen mijn zoontje een maand of 9 was. Zelfde symptomen. Moe, nergens meer toe kunnen zetten, opsluiten in huis, altijd verdrietig en down.. Ik zat tegen een depressie aan.
    Ben een paar keer bij de psycholoog geweest en die heeft me handvaten gegeven om met mijn gevoelens om te gaan. Ik vond het heel erg fijn en verhelderend. Ze wees met op mijn aangeleerde gedrag en hoe ik dit om kon buigen.
    En je bent niet zwak, je bent juist heel erg sterk dat je je probleem erkend en er aan gaat werken!
    Succes meid!
     

Deel Deze Pagina