Ik ben gescheiden en woon nu met een nieuwe partner samen. Dochter woont bij mijn ex. Die keuze hebben we gemaakt omdat zij hoogbegaafd is en we op haar huidige school 3 jaar bezig zijn geweest om een goed programma voor haar samen te stellen. Als we daar op een nieuwe school mee moesten beginnen en dat zou weer 3 jaar kosten dan zou ze inmiddels van school af zijn. Daarnaast wilden we haar in haar vertrouwde omgeving houden. Er waren al genoeg ingrijpende veranderingen. Mijn nieuwe partner en dochter kunnen het prima samen vinden. Mijn ex en ik kunnen ook nog erg goed samen door 1 deur en ook tussen mijn partner en mijn ex zijn geen problemen. Nou niks aan de hand dus zou je zeggen. Helaas. Mijn dochter is een dame met een stevige kop erop. Soms heeft ze ineens buien dat ze mama niet wil delen (dat snap ik maar al te goed), of dat ze vindt dat mama tegen de hele wereld beschermd moet worden. Gevolg is dat ze tegen mijn vriend erg brutaal doet en hem buiten sluit en dingen alleen met mama wil doen. Mijn vriend krijgt hier een rotgevoel van (dat snap ik ook) met als gevolg dat hij in de aanloop naar haar volgende bezoek al narrig wordt. Dit geeft mij weer een rotgevoel en ik zie bijna tegen het bezoek van mijn meisje op. Ik vraag me een beetje af wat ik kan doen om haar gedrag te verminderen, zonder haar het gevoel te geven dat ik haar niet begrijp. Ik wil haar natuurlijk een leuk weekend of leuke vakantieweek geven, maar haar brutale gedrag kan ik toch ook niet tolereren. Ik heb een beetje het gevoel dat ik tussen ze in sta soms. Ik wil het ze allebei naar de zin maken en het gezellig houden.
Kunnen je nieuwe partner en zij niet een keer iets met z'n 2e gaan doen? Dat hoeft niet heel lang te zijn, bijvoorbeeld een moederdagcadeautje kopen. Misschien verbeteren af en toe dit soort dingen doen de band. Q en mijn huidige vriend deden ook al heel snel af en toe iets samen. Even boodschappen, iets kleins halen in de stad en wat drinken, etc. Tussen hen gaat het echt súper. Verschil is wel dat Q hier woont en haar biologische vader bijna nooit ziet.
Dat is op zich wel een idee. Ik heb wel de neiging om haar in de gaten te willen houden, komt deels ook door haar gedrag. Misschien moet ik wat los laten. Ze doet inderdaad alleen zo tegen hem als ik in de buurt ben. 'probleem' is dat ze amper van me los te weken is als ze hier is. Wat ik overigens ook begrijpelijk vind.
Doe jij zelf wel genoeg met haar alleen? Want hoe vervelend het voor je vriend ook is, je kind gaat voor... en ondanks dat het goor hem niet leuk is vind ik dat hij 'gewoon maar even door moet bijten'
Ik doe veel met haar alleen. Het gaat vooral om als hij of ik voorstel iets met zijn 3en te doen. Dan is het "Nee wil alleen met mama" en als hij haar iets vraagt kan ie een grote mond krijgen
Ze mist je waarschijnlijk ontzettend en wil jou voor zichzelf en ziet hem als indringer. Als ik voor mezelf spreek (ik was wel een stuk ouder toen mijn moeder een nieuwe vriend kreeg en ik door omstandigheden tijdelijk bij mijn grootouders woonde) vond ik het natuurlijk vooral prettig om dingen samen met mijn moeder te ondernemen maar de tip die gegeven is om jouw vriend iets samen met je dochter te laten ondernemen is ook een goed idee om de band wat te versterken tussen hun.
Ja zonnebloem, ik herken haar gedrag ook van mezelf. Toen ik 14 was en mijn moeder een nieuwe vriend kreeg gedroeg ik me niet heel anders. Maar ze is nu al een paar dagen hier en het gaat boven verwachting goed
Ik denk dat het een logische reactie is, ze woont bij haar vader en mist haar moeder enorm. Hoe goed een vader ook voor haar al zorgen, op deze leeftijd heeft ze haar moeder ook heel hard nodig. Is het geen optie om dichter bij haar school te gaan wonen en co ouderschap met je ex aan te gaan? Zo is ze ook vaker bij jou en heeft meer tijd om dingen samen te doen. Doordat ze je meer ziet zal ze je nieuwe partner sneller accepteren.
Dat is precies waar ik mee zit. Hier ben ik gelukkig, maar woon ik 80 km bij haar vandaan. Als ik dichter bij haar ga wonen, moet ik mijn vriend en alles hier achter laten. En ben ik dan een slechte moeder omdat ik voor mijn eigen geluk kies? Misschien.
Nee en dat snap ik ook wel. Hij is in dit dorp opgegroeid. Het is hier mooi en rustig. Hij wil echt niet naar de randstad. En als ik eerlijk ben, ben ik ook erg blij dat ik er weg ben.
Jij moet natuurlijk ook gelukkig zijn maar gezien je topic gaat het dus zo ook niet goed. Zoals al eerder gezegd: een meisje heeft haar moeder ook heel hard nodig en 80 km is een behoorlijke afstand. Ik begrijp best dat als ze dan bij je is, ze je heel erg gaat claimen .
Ik snap heel goed dat je zelf ook gelukkig wilt zijn, maar wat ik persoonlijk belangrijker zou vinden is toch echt het geluk van mijn eigen kind. Mijn geluk zou namelijk samen hangen aan dat van haar en niet aan dat van mijn nieuwe partner (hoewel ik hem ook heel goed begrijp!). Je dochter mist overduidelijk haar moeder en haar gedrag is wellicht niet altijd even netjes maar wel heel goed te verklaren. Ik persoonlijk zou het heel anders dan jij aanpakken dus in die zin heb ik geen tips voor je maar wil je wel veel sterkte wensen met de situatie want die is voor alle partijen niet makkelijk!
Hier ben JIJ gelukkig maar je dochter dan? Ze is net zo oud als mijn jongste en die zou dood gaan van verdriet. Heel eerlijk zodra je kinderen krijgt verdienen zij altijd op de eerste plaats te staan. Vertrekken naar 80 km verderop en mijn kind achterlaten zou nooit in me op komen. Ik wil je niet per definitie een slechte moeder noemen maar ik had zelf deze keuze nooit gemaakt. Zelf ben ik gescheiden en zie de kinderen de helft van de week. Zelfs dat is soms lastig. Heb inmiddels een nieuwe vriend en dat gaat gelukkig heel goed maar die zal nooit tussen mij en de kinderen komen. Als het niet gegaan was, had ik mijn relatie beëindigd. Voor een man zou ik nooit mijn kinderen achter laten en ver weg gedaan wonen. Nogmaals haar gedrag is heel normaal zeker in deze situatie.
Misschien moet je (voorlopig) loslaten dat je iets met zn drieën moet ondernemen? Onderneem lekker veel samen en bouw de vertrouwensband tussen je dochter en vriend op door hun ook af en toe iets samen te laten doen. In de toekomst zal het misschien wel mogelijk zijn, maar kennelijk heeft je dochter nu echt jouw aandacht nodig.
Eens met @Eppo. Daarnaast zal je vriend misschien moeten accepteren dat ze soms helemaal geen behoefte aan hem heeft. Nee tuurlijk is het niet leuk maar hij is een volwassene man dus ipv van narrig te gaan zitten doen zou hij ook wat vaker zijn begrip kunnen tonen en afstand kunnen nemen op die momenten. Hij heeft je het meeste van de tijd al voor zichzelf, je kiest er voor om bij hem te blijven ipv dichterbij je dochter..haar haar ruimte gunnen wanneer ze een van die buien heeft is toch wel het minste wat ik van hem zou verwachten. Het is natuurlijk niet niets zo ver bij je moeder vandaan moeten wonen en haar niet elke dag even te kunnen zien. En om dan ook nog eens verplicht gezellig te gaan doen terwijl je eigenlijk alleen met je moeder wilt zijn..moeilijk hoor. Je zegt in je post dat ze het over het algemeen prima kunnen vinden met elkaar. Wees daar voorlopig tevreden mee en gun haar dan ook die momenten dat ze er even de balen in heeft. Laat haar zien en voelen dat dat ok is en dat jullie haar ruimte respecteren. Wellicht dat ze dan wat minder koppig zal zijn wanneer ze zich serieus genomen voelt.
Ik heb mijn keuze niet lachend en zonder nadenken gemaakt. De redenen van die keuze zijn in dit geval niet relevant. Maar over mijn keuze kun je niet oordelen omdat je de achtergrond niet weet.
We hoeven er verder niet over te oordelen.. maar je dochter is ongelukkig zonder jou blijkbaar... Tsjaa ik zou dan terug gaan hoe jammer ik dat ook zou vinden... en dat je vriend niet mee wil... tja is hij dan wel de goede voor jou? je kind komt op nummer 1, altijd.
Dus omdat haar dochter claimt als ze bij hun thuis is, concluderen we maar gelijk dat haar dochter ongelukkig is? Wouw..... Ts, iemand opperde al misschien gewoon een periode wat minder met zn 3tjes willen doen en in dochter haar wensen meegaan? Geeft misschien wat minder stress aan beide kanten?
De redenen zijn idd niet relevant, zij zullen mijn mening nl niet veranderen. Mijn moeder is van mijn vader gescheiden en bij haar vriend ingetrokken toen ik net het huis uit was. Mijn broertjes woonden nog thuis en heeft ze bij mijn vader achtergelaten. Ook hier zat een heel verhaal achter maar nog kan ik haar keuze van toen nog steeds niet begrijpen. Ik kan je vertellen dat dat de band met haar kinderen kapot heeft gemaakt en dat is nooit meer goed gekomen is. Het gaat er bij mij gewoon niet in dat je ervoor kiest zover bij haar vandaan te gaan wonen. Je eigen kind van pas 8 jaar "in de steek" te laten. Want welke reden ook, zo zal ze het wel voelen. Jouw dochter heeft je nodig. Wanneer ze bij jou is, wat al weinig is, is je nieuwe partner er ook. Ik denk dat ze echt behoefte heeft aan aandacht van haar moeder alleen.