Drama om zoontje naar opvang te brengen

Heb ik ook gehad met mijn zoontje toen hij die leeftijd had (2x zo’n fase/periode ) echt zwaar drama. Kreeg hem nauwelijks in de auto en de hele weg krijsen en ook bij het kdv. Mijn man moest zelfs een keer mee met wegbrengen,kreeg het niet voor elkaar...
Duurde wel een tijdje voor het over was.
Elke keer weer met een k*tgevoel naar het werk
Sterkte ermee! Ben bang dat je gewoon door moet zetten.

 

Ik heb het ook gehad met mn oudste. Krijsen en huilen, begon thuis al. Daar aangekomen was hij soms zo overstuur dat hij moest overgeven. Met n pijnlijk moederhart reed ik dan naar mn werk. Kreeg gelukkig altijd een berichtje van het kdv dat alles daarna weer goed ging, om me gerust te stellen. Het werd uiteindelijk minder. Nu gaat hij naar school. En daar heeft hij het veel korter gehad, was hij sneller gewend gek genoeg.

 

Ik ben redelijk gewend om een onwillig/krijsend kind in de handen van leidster te drukken en dan na een duidelijk kort afscheid weer weg te lopen. Beide dames hadden dit.

De jongste kreeg op een gegeven moment ook een fase waarop ze idd thuis al helemaal in het verzet ging en absoluut niet meer met plezier naar KDV leek te gaan. Aangezien 'niet-gaan' geen optie is (ivm werk), ben ik in gesprek gegaan met mentor over waar het aan zou kunnen liggen en hoe we het konden oplossen. Ze bleek uitdaging te missen en meer 'ruimte' nodig te hebben om zich even terug te kunnen trekken cq met rust gelaten te worden als het haar even te veel werd (prikkelgevoelig). Met wat simpele aanpassingen in aanpak en aangeboden werkjes/activiteiten was het zo weer opgelost.

Ze gaat nu naar school en ze heeft nog steeds wel dagen dat ze helemaal niet naar school wil (en thuis drama maakt), dat ze aan mijn been hangt als ik haar wegbreng en ik haar dan letterlijk in handen van juf moet geven (die haar moet tegen houden om te voorkomen dat ze achter mij aankomt) en me dan snel uit de voeten maak. En meestal komt ze dan energiek en vrolijk uit school en vertelt de juf dat ze een uitstekende dag heeft gehad en lijkt er geen vuiltje aan de lucht te zijn... Ze zit in groep 2 nu en ik vind dat het al een stuk beter gaat dan in groep 1, dus ik neem aan dat ze er wel uitgroeit. En als het weer toeneemt dan ga ik met juf in gesprek (en tegenwoordig gezien haar leeftijd ook met haar ) om te kijken of er iets op te lossen valt.

Tips dus: zelf rustig blijven en uitstralen dat er niets ergs aan de hand is, een kort en duidelijk afscheid (bij mij was het huilend kind in armen van leidster duwen, 'dag, mama gaat werken', dikke kus op de wang/hoofd, even zwaaien en dan weglopen zonder om te kijken), en op einde van de dag zelf even vragen hoe snel hij gekalmeerd is nadat je weg was en hoe hij de dag heeft doorgebracht.
En aangeven dat je kind met tegenzin komt, dat dit 'nieuw' is sinds een paar maanden en dat je samen wilt kijken naar oorzaken/oplossingen.

 

Beide kinderen hebben altijd gehuild bij het achterlaten bij de onthaalmoeder. Krijsen en pruilen en jammeren. Heb altijd te horen gekregen dat het na een paar minuten alweer over was en dat ze de rest van de dag heel vrolijk waren. Veel meer heb ik ook nooit te horen gekregen hoor. Ik weet heel goed hoe het voelt: je blijft áltijd denken dat je kind ongelukkig is en dat je ze iets aandoet. Dat is niet zo. Maar volgens mij maakt het dus ook niet uit wat ze je in de opvang s avonds vertellen: het zal die angst toch nooit wegnemen.

 

Hier hebben ze ook wel eens zo’n periode gehad. Ik deed inderdaad altijd een heel kort afscheid en maakte er vooral geen drama van. De drama van de meisjes was dan ook altijd met 5 minuten weer over zodra ik uit het zicht was
Ik verwacht niet zo heel veel van het praatje aan het eind van de dag. Ze kunnen ook moeilijk alle details van alle kinderen onthouden en daarbij heb ik ook vaak haast

 

Hier is het bij tijd en wijle huilen bij brengen (en vervolgens ook bij ophalen, 'nee ik wil niet naar huis, ik wil hier blijven') en ik ben opgehouden me daar druk om te maken. Het moet, ik wil dit ook, dus ik blijf rustig en wens de leidsters veel sterkte. Meestal als ik de hoek omloop en naar binnen kijk, is het alweer voorbij en als dat niet zo is, jammer dan. Ik ben hun moeder en om voor ze te kunnen zorgen moeten ze daarheen dus zo doen we het. En nu vinden ze het heel vaak juist leuk om erheen te gaan, dus er is ook geen pijl op te trekken.

Oh ja dat praatje aan het eind van de dag sla ik het liefst over. Ik moet drie kinderen in jassen en schoenen hijsen terwijl ik honger heb dus dan weet ik het wel. Als er iets was, dan ga ik er vanuit dat ze het vertellen en anders lees ik van de jongste in het schriftje wel van hoe laat de laatste fles en slaapje.

 

Ik werk op een kinderdagverblijf en heb drie eigen kinderen er zitten dus redelijk wat ervaring van beide kanten.

Het zijn echt vaak periodes dat een kind dit heeft en vaak is het zo dat ze inderdaad na het afscheid fijn gaan spelen.
Dit is natuurlijk niet altijd zo maar ik heb geen kind mee gemaakt dat de hele dag blijft huilen omdat die zn ouders mist.
En als dit wel zo zou zijn dan bellen wij de ouders op om hier over in overleg te gaan hoe we het het beste kunnen aanpakken.

Ik denk dat het al fijn is dat de eerste leidster je gerust gesteld heeft en de tweede leidster is waarschijnlijk zo in haar routine van overdrachten dat ze weinig te melden heeft.
Dat herken ik wel van bepaalde collega’s wanneer ik mijn kinderen ophaal namelijk, je krijg altijd het standaard verhaaltje te horen.

Ik weet niet in hoeverre je zoontje zich al goed kan verwoorden maar misschien kun je met hem erover praten sochtends en savonds.

Of eventueel een duidelijk overzicht maken wanneer hij naar de opvang gaat zodat hij zich erop kan voorbereiden.

Hopelijk gaat het over een paar weken beter!

 

Het komt idd vaker voor hoor en het is bijna altijd zo dat een kind de rest van de dag het prima naar zn zin heeft. Maar als je daar een wat meer geruster gevoel over wil hebben vraag je toch of ze een paar foto's willen maken als hij lekker bezig is en die laten zien of doorsturen naar je?
Hebben ze dat zelf niet voorgesteld?

 

Eigenlijk hebben onze beide kinderen gehad (jongste zit er nu in)Dat ze bij het wegbrengen heel hard gingen huilen. Soms werd ik er zelf helemaal verdrietig van!

Eigenlijk gaat het hier dan zo: zeggen dat ik ga en hem vanmiddag kom halen, dikke knuffel en kus en plezier wensen en aan de juf geven, dag dag zwaai zwaai weg. Ik hoor eigenlijk altijd terug dat het maximaal een minuut of 2-3 duurt en dat het dan goed is en verder zie ik ik dan altijd in de app dat hij een top dag heeft. Einde van de dag is er wel altijd even een overdracht.

Zelfs onze oudste (4) heeft soms nog een dagje op svhool dat hij huilt bij het wegbrengen (echt heel soms gelukkig) Ook dan is het knuffel, dag dag en meestal mag hij dan even naast de juf zitten.

Kun je ze niet in de loop vd dag even bellen of kunnen ze niet foto’s sturen ofzo?

 

Mijn oudste ging ook altijd huilen vanaf 2 t/m 3 jaar en nu de jongste weer precies zo. Ik gimg echt met een knoop in mijn maag naar werk. Wat ik later deed was even in de gang blijven staan buiten het zicht van je kind. Dan hoorde is al vrij snel dat het over was. Ging ik toch lekkerder naar mijn werk. De oudste zit nu op de bso en is kwaad als we haar om 17:00 uur al ophalen. Jongste heeft het ook prima naar haar zin. Goed gehandeld. Als je ergens meezit altijd even het gesprek aangaan.

 

Wij worden echt uitgezwaaid, dat je echt zoiets hebt van "nou oke, we gaan al, we gaan al! " kan soms nog net een kus krijgen van dr. We hebben er echt niks voor gedaan, ze gaat sinds ze 7 weken is naar die kdv, inmiddels in groep 3 daar dus nu bij de kindjes tot 4 en ze kijkt dr ogen uit als 2 jarige. Ze is gek op de juffen en juicht al als ze het gebouw ziet.

Dus hier echt totaal anders maar ik was wel voorbereid door mn moeder dat ze evt moeilijk kon doen en gewoon heel kort en krachtig weg moest gaan, nooit wegsneaken maar altijd echt duidelijk gedag moest zeggen zodat ze wist waar ze aan toe was.

Mijn broer maakte echt een mega stampij, elke keer weer als hij naar peuterspeelzaal ging. Zij liep werkelijk de hele dag met een knoop in dr ziel en een gebroken hart daar de deur uit. Bellen naar de psz dat was toendertijd niet zo (dik 40 jaar terug). Maar een leidster van een andere groep kwam haar buiten tegen in tranen op een dag en gaf haar aan, joh kijk even door het raam daar om t hoekje. Daar kan hij je niet zo snel zien, maar jij hem wel. Veelal ben je de deur nog niet uit en ze zijn al aan het spelen, daar hoef je je echt niet zo rot voor te voelen. Dus zij kijken, en ja hoor meneer was al weer blij met een stapel auto's aan het spelen...Sindsdien ging t goed, ze wist dat die bui maar heel even was.

Bij de kdv mogen we gewoon bellen als we ons niet prettig voelen of als de ukkepuk na ziekte voor t eerst weer komt om te vragen hoe t daar gaat. Wordt ons ook echt op t hart gedrukt, gewoon bellen bijna altijd maak je je meer zorgen dan nodig is.

Maar ik kan me heel goed voorstellen dat elke ochtend zo'n gevecht je echt niet in je koude kleren gaat zitten.

 

Ik heb het idee dat het bij een kinderdagverblijf nou eenmaal soms een beetje erbij hoort. Mijn twee oudste zijn jarenlang naar de gastouder geweest en hadden dat echt nooit. Nou was zij echt niet perfect, maar het feit dat het altijd een vast persoon was zorgde denk ik toch voor een veilig gevoel.

 

Mijn zoon heeft van zn 2e tot 3e jaar bij de psz alleen gehuild als ik hem wegbracht bij hem vond ik het echt een act want bij zn oma en tante huilt hij niet als zij hem brengen. Bij mij begon hij thuis al te zeggen dat hij ging huilen en zeggen school niet leuk en kwam ik hem halen en dan zei hij school leuk!!
Pas geleden 3jaar geworden en ik bracht hem, hij mocht uitdelen die dag en hij liep naar het raam om te zwaaien want hij was nu een grote jongen. Andere ouders keken echt zo :-O hahaha. Niet gehuild!
En toch gaf ik er zo weinig mogelijk aandacht aan. Kort gedag zeggen en zwaaien bij het raam en doorlopen.

 

Dochter is erg wisselend. Soms is het echt tranen met tuiten en moeten de leidsters haar echt wegnemen. En soms is ze weer heel makkelijk, kusje en een knuffel en tot straks. Het is wel altijd een rot gevoel haar overstuur achter te laten. Maar zoals altijd is het na 5 min weer over en gat het goed. Ze krijgt ook altijd even extra aandacht van de leidster, even op schoot zitten nog, praatje maken met haar. Dat werkt voor haar wel goed. Niet gelijk de groep ingegooid worden.

 

Mijn zoon heeft het ook een tijd gehad, maar dat bleek echt aan de invaller te liggen van de vaste leidster die zwangerschapsverlof had. Die stond vaak als eerste op de groep en daarna kwam de andere als het drukker werd.
Hij wou niets met die invaller te maken hebben en kwam er ook wel achter waarom. Ze praatte op een nogal debiel toontje tegen hem en ging ook steeds in zijn zij porren op een rare manier, waarbij zij dacht dat hij dan ging lachen. Ook maar gezegd dat ze daar mee op moest houden, want je kon toch aan zijn reactie zien dat hij het niet leuk vond. Hij wou ook niet door haar worden vastgehouden.
Achteraf hoorde ik van een andere moeder dat diezelfde leidster de hele tijd met haar tong uit ging zitten tetteren en spetteren naar haar kind . Die had ook al gevraagd of ze daar mee op wou houden.
Kortom, soms ligt het niet aan de kinderen, maar aan een leidster. Toen ze vertrok, ging het afscheid nemen steeds beter.

 

Dat is voor mij de reden niet naar een kdv te willen. Omdat je zelf niet de mensen kunt uitkiezen wíe je dan bij je kind zou willen hebben. Daarom gastouder, altijd een vast gezicht. Die van mij is echt goud waard, gek ben ik op die vrouw en haar familie.

Maar goed, ik ben ook zelfstandige. Heb sowieso nogal wat moeite met autoriteit en ben gewend de zaken naar mijn hand te zetten. Daar bedoel ik overigens niet de gastouder mee maar ik zou het echt niet trekken als er iemand voor mijn kind staat die we beiden meteen afschuwelijk vinden. Dan wil ik weg, gewoon meteen, met kind.

 

Met mijn zoon was het bijna altijd drama....die 4 jaar dat hij het op KDV zat heeft hij het nooit echt leuk gehad. Hij zat altijd al bij het raam te wachten (hij kon niet klokkijken maar wist precies hoe of wat hoor) wanneer hij door mijn man werd opgehaald. Daar heb ik meerdere malen half jankend in de auto gezeten omdat ik hem moest achterlaten. Maar het is helemaal goed gekomen want toen hij naar school ging heeft hij geen moment moeilijk gedaan en ging met plezier naar school. Wereld van verschil!

Mijn dochtertje van nu 27 maanden krijst ook al 's ochtends zodra ze weet dat ze naar de kindjes moet en is de hele weg al aan het zeuren dat ze niet naar de kindjes toe wil. De ene keer gaat ze compleet uit der panty en de andere keer is ze snel weer stil zodra we binnen zijn. Het is altijd zo weer over begrijp ik van de leidsters en als ik weleens foto's zie van activiteiten is ze altijd vrolijk en lekker aan het spelen dus dat zit wel goed.

Nu gaat mijn dochter maar een halve dag en daar kan het ook mee te maken hebben maar ik weet wel dat ik het bij mijn zoon lastiger vond dan bij haar omdat zij daarna lekker gaat spelen en toen met mijn zoon waren er goede en leuke dagen maar ook vaak dagen dat hij alleen maar bij de leidster wilde hangen.