Goh, en ik maar denken dat ik de enige ben. Ben blij dat je deze topic geopend hebt want ik had gister ook zoiets met Iris en voel me dan achteraf zooooooo schuldig en zit ik net zo hard met haar mee te janken. Verder sluit ik me helemaal aan bij de woorden van Valhalla (had het zelf niet beter kunnen verwoorden), het moederschap is niet alleen maar rozengeur en manenschijn en een roze wolk! Het feit dat we ons er schuldig over voelen maakt ons juist wel een goede moeder hoor!
oooja heeeeel herkenbaar! Ben ook al eens zo uit mn slof geschoten...wilde hij niet drinken, zat ie zooo te etteren met de speen e.d. en toen was ik het zat en wilde hem weer goed op mn arm leggen maar deed dat wat hardhandig. Ging ie heel zielig met een pruillipje huilen...en later die middag had ie weer gepoept en zat helemaal onder en op de een of andere manier poept ie altijd onder het fles drinken dus wilde hij weer zn flesje verder niet meer...toen heb ik hem naar boven gedragen en vrij hardhandig uitgekleed ....op dat moment kon ik er niet eens medelijden mee hebben maar later....och wat voelde ik me schuldig! vroeg me ook af dat als ik me nu al zo op de kast liet jagen door een baby hoe het later dan in godsnaam zou gaan als ie het echt gaat uitproberen en ouder is!
Hier is de laatste tijd ook wel eens het geduld op.... Thomas doet 's nachts niets liever dan omrollen, dus de nachten zijn sinds lange tijd weer gebroken en dat breekt me helemaal op. Ook is hij altijd rond 5u30/6u00 wakker. Ik weet niet wat t is, maar steeds als ik hem in de kinderstoel zet is het huilen... Tussen elk hapje door... Misschien dat ie zitten niet leuk vind, want hij kan het nog niet zo goed. Maar op een gegeven moment heb ik gewacht tot ie stopte met huilen voordat ie weer een hapje kreeg... Heel gemeen achteraf, maar ik was er zo klaar mee dat bij elk eet-moment er gejengeld wordt.... Hij is ook zo ontzettend moe, maar slaapt ineens heel weinig overdag (kort). Snap er niks van. Dus.... allebei moe en prikkelbaar; verkeerde combi af en toe. Maar ja als ie dan weer een keertje naar me lacht is het ook wel were over hoor! Hij wil zoooo graag leren kruipen, maar het lukt nog niet. Dat kost hem denk ik ook veel frustratie en energie..
Hier is de laatste tijd ook wel eens het geduld op.... Thomas doet 's nachts niets liever dan omrollen, dus de nachten zijn sinds lange tijd weer gebroken en dat breekt me helemaal op. Ook is hij altijd rond 5u30/6u00 wakker. Ik weet niet wat t is, maar steeds als ik hem in de kinderstoel zet is het huilen... Tussen elk hapje door... Misschien dat ie zitten niet leuk vind, want hij kan het nog niet zo goed. Maar op een gegeven moment heb ik gewacht tot ie stopte met huilen voordat ie weer een hapje kreeg... Heel gemeen achteraf, maar ik was er zo klaar mee dat bij elk eet-moment er gejengeld wordt.... Hij is ook zo ontzettend moe, maar slaapt ineens heel weinig overdag (kort). Snap er niks van. Dus.... allebei moe en prikkelbaar; verkeerde combi af en toe. Maar ja als ie dan weer een keertje naar me lacht is het ook wel were over hoor! Hij wil zoooo graag leren kruipen, maar het lukt nog niet. Dat kost hem denk ik ook veel frustratie en energie..
iedere mama verliest wel eens het geduld belangrijkste is denk ik dat je in zo'n lastige periode zorgt dat je ook regelmatig even ontlast word. dus na een hele moeilijke dag ist erg fijn als papa bij thuiskomst bijv. ff een poosje helemaal je kindje overneemt. of wat wij ook wel eens gedaan hebben als zowel papa als mama erg oververmoeid waren en prikkelbaar, dan ging hij een zaterdag spelen bij zijn neefjes. na zo'n dagje waren wij dan weer op adem gekomen, hij had een geweldige dag gehad, en we waren allemaal weer heel blij elkaar te zien
hier trok alicia vanmiddag de kat aan zijn staart omhoog om er even mee te zwieren. Ik roep zo steng en hard " nee alicia" en ze schrok zo hard dat ze achteroverviel en moet huilen. o wat voelde ik me schuldig ze wilde ook alleen maar spelen ze is deze week zowiezo erg lastig nog van de prikjes van dinsdag denk ik dat ze overal om huilt. ik kan dan op den duur ook me gedult verliezen dat ik haar gewoon op bed leg en zeg zoek het maar uit ga hier maar huilen. dit doet ze dan ook heel erg hard maar uiteindelijk slaapt ze wel. Ze is dan gewoon oververmoeit en wil niet slapen. meestal huilt ze nooit maar dan moet ze wel optijd naar bed. Het is dus mijn schuld dat ze lastig wordt . ze is mometeel der grenzen aan het verleggen en dat merk je goed.
Heel normaal hoor en die kleintjes moeten ook leren dat mama een mens is en dat hun geduld niet oneindig is. Maar even een vraagje aan ts; waarom ga je steeds naar Sofie toe omdat ze verkeerd om in bed ligt? Louise ligt ook regelmatig op haar buik en met haar voeten bij haar hoofdeind. Als zij zo lekker slaapt laat ik haar mooi liggen
Ik weet niet hoe het met ts zit, mar hier moet ik ook steeds 'keren', aangezien hij dan niet rustig op z'n buikje gaat slapen, maar continu verwoede progingen blijft doen om vooruit te komen... Blijft dus op zijn armpjes leunen en dan valt hij echt nooooit in slaap (heb t wel eens geprobeerd....). Dus ik blijf soms wel 10 keer achter elkaar naar hem toe gaan om hem te keren; net een pannenkoek!
Ja hier nog een, gaat eerst kreunen en steunen en dan op een gegeven moment huilen. Hij blijft maar proberen met zn hoofdje omhoog te komen maar hij wordt dan natuurlijk steeds vermoeider en gaat dan huilen. Hij ligt gewoon echt niet lekker op zijn buikje.
Ach joh, dat heb ik zelfs wel eens gehad, en ze is pas (bijna) 12 weken. Was niet echt aan het schreeuwen ofzo, maar ze was vervelend aan het doen aan de borst: vast - los - vast -los en dat ging zeer doen, en toen heb ik ook gezegd "en ben je nu een keer klaar met dat gedoe" iets harder en zo in de box gelegd en achter de pc gaan zitten. Dan voel je je later ook een slechte moeder, maar ik denk dat dat er ook gewoon bij horot. Zolang het "es een keer" voorkomt is het wel prima.
Zoooo herkenbaar...ik dacht ook al dat ik een slechte mama was. De eerste weken kon onze dochter alleen maar huilen. Toen zat ik er snachts ook een keer doorheen. Ik had al bijna 48 uur niet geslapen en ze hield niet meer op...ook niet na lopen/wiegen en wat dan ook. Toen heb ik haar ook vrij snel en wat harder dan normaal in bed gelegd. En ik zei er ook nog eens vrij hard bij; "Hou nou eens op!" . Ik liep weg en 2 minuten later zat ik te huilen omdat ik het zooooooo zielig vond. Maar goed...fijn om te lezen dat iedere moeder dat weleens heeft.
Tijn heeft van 4 tot 12 weken extreem veel gehuilt. gek werd ik ervan! Probeerde alles, niks hielp, hij bleef maar huilen! Toen heb ik dus ook 1 keer tegen hem geschreeuwd! "nu houd je je kop dicht!" Tuurlijk ging hij alleen maar harder huilen, ben toen weggelopen en heb de deur dichtgedaan...(dat arme kind schoot zowat tegen het plafond zo erg schok hij!) Voelde me zo slecht, had geschreeuwd tegen dat kleine hummeltje, maar ik was gewoon aan het eind van mijn latijn! Nu spreek ik Tijn ook gewoon streng toe. Ik zal wel moeten, ik zie dat ook niet als iets "fouts" maar als opvoeden. En nee ik scheld, krijs, sla niet tegen hem, maar opppakken, streng toespreken en ergens anders op de grond neerzetten. Tijn heeft soms ook nog al eens erg losse handjes. Lekker mama in haar gezicht slaan, en niet uit enthousiasme, nee echt omdat hij boos is. Dan verhef ik dus ook flink mijn stem, want daar ben ik absoluut niet van gedient. Ik pak hem dan ook hardhandig op en zet hem op de grond. En ik heb hem zelfs eenmaal op zijn vingers getikt, maar daar voele ik me achteraf totaal niet prettig bij. Ik bedoel, wat snapt hij daar nou van. Maar het gevoel van onmacht, frustratie, geduld is op...mama's zijn ook maar mensen! Zolang het geen dagelijkse kost is, kan het echt geen kwaad. Tijn gaat ook huilen als ik boos wordt op hem, maar hij weet heel goed dat hij iets deed wat niet mag. Zoals eerder gezegt, als we dat niet zouden doen, zoude het later wel hele nare persoontjes worden! Zoiets heet toch opvoeden? kus miek
@ Manuela. Sofie wil niet slapen op haar buikje. Ze kruipt dan constant haar bed rond en gaat niet rustig liggen. Dus daar wordt ze vreselijk moe van en gaat dan nog meer huilen en jengelen. Ik hoop eerlijk gezegd dat ze binnenkort wel een keertje op haar buik in slaap valt maar dat snapt ze nog niet volgens mij.
Ik heb alleen pag 1 en pag 3 gelezen maar zou het niet kunnen dat Sofie nu een beetje last heeft van verlatingsangst? Dat ze daarom zo slecht gaat slapen, misschien is ze bang dat je neit terugkomt, dat ze daarom zo'n verdriet heeft... Ik weet dat he tniet je vraag was, maar ik moest er aan denken bij het lezen van je verhaal. En idd je geduld verliezen is menselijk, dat overkomt ons vast allemaal wel eens.
Dat is duidelijk inderdaad, toen ik de andere reacties las, dacht ik ja dat kan inderdaad ook nog Aangezien Louise een kindje is dat een paar uur na de bevalling al haar hoofd optilde en vrij vroeg op haar buik kon en wilde liggen was ik in de veronderstelling dat je Sofie steeds weer op haar rug draaide omdat je het zelf geen prettig idee vindt dat ze zo ligt. Je hebt hier al een hoop reacties gelezen en hopelijk voel je je niet meer schuldig!
Ha ha ja wordt een uitgebreid topic zo he Ik voel me in ieder geval al een stuk minder schuldig en heb vandaag een ontzettend leuke dag met m'n meisje gehad. En nu kan ik het zelf ook wat relativeren en heb haar natuurlijk niet mishandeld Soms is je geduld gewoon even op. En @ Lexie. Ik dacht er later ook al aan dat het gezien de leeftijd wel eens verlatingsangst zou kunnen zijn
Herkenbaar hoor. Ook ik heb wel eens stampvoetend de trap op gerend en haar kamerdeur open getrokken en haar dan boos toegesproken dat ze nu echt moest gaan slapen. Maar ja...dat helpt dus echt niet op die manier haha. Door je reactie schrikken ze en zijn ze dus helemaal klaar wakker. Ik weet van mezelf dat ik echt een onzettende goeie en hele lieve mama ben en dat mijn dochtertje dat ook echt voelt. Heel af en toe een boze bui of onzeker zijn hoort er helaas ook bij en het schuldgevoel dus ook. Wees blij dat je die hebt achteraf! Ik heb mezelf nu aangeleerd dat als mijn dochtertje echt niet wil slapen overdag dat ik haar dan vertel dat ze mee naar beneden mag maar geen vervelend meisje mag zijn anders gaat ze regerecht weer dr bedje in. En ze snapt m hoor!
het kan iedereen overkomen. Je bent echt niet de enige die zoiets mee maakt. Het over komt je soms gewoon ff. Dat heeft ook met je energie te maken. Als je moe bent bijvoorbeeld dan ben je ook gevoeliger en dan kun je ook minder aan. Misschien is het beterder dat je je niet naar je kindje toe gaat om haar goed neer te leggen. Zij weet dan dat je toch komt. Zolang ze veilig in bed ligt en in haar slaapzak ligt kan er ook niks gebeuren. Laat haar 5 min maar ff krijsen desnoods ff langer op bed laten liggen huilen, dan de babyfoon uit doen en tv iets harder. Ga je na 10 min a 15 min later ff weer luisteren of ze nog huilt. Verders ook anders last van huil buien? Als dat niet zo is kan het een fase zijn. ik hoop dat je hier wat aan hebt en je zal dit ook wel weten misschien, maar ik wilde het toch maar ff kwijt. Ik heb ook niet altijd een makkelijk dochter. Dat is hun ......hoe noem je dat ook alweer. Dan zijn ze pittig! Hahahahah, ik word al vergeetachtig. Das ook een kwaaltje haha. succes groetjes Hottie