Een tijdje geleden maar dan toch.

Mijn zoontje is al een tijdje geleden geboren 15 December maar heb nooit mijn bevallings verhaal op geschreven. Dus nog bij deze.
Ook een beetje therapeutisch.

Mijn bevallings verhaal.

Met precies 38 weken moet ik voor controle naar de vk. Ik voel me al een tijdje niet lekker en wil nu wel even klagen. Ik weet dat het er allemaal bij hoort maar moet het toch even kwijt. De vk vraagt heb je waar heb je precies last van dan. Ja, hoofdpijn, zie soms sterretjes, heb soms het idee dat ik heel diep adem moet halen.En ik hou heel erg veel vocht vast. Mijn bloedruk is ook hoger als aan het begin van de zwangerschap. Nou voor de zekerheid maar even een urine testje doen. En ja hoor er zitten eiwitten in mijn urine. Ik moet voor controle naar het ziekenhuis. Gelijk Martijn gebeld dat hij naar huis moet komen en met mijn naar het Radboud moet. Daar aan gekomen eerst een CTG en een bloedruk controle van een half uur gehad. En natuurlijk was er ook wat bloed afgenomen.
Na dat half uur mochten we plaats nemen in de wacht kamer. Het duurde en duurde maar. Ik zei al tegen Martijn voor de gein het duurd nu wel erg lang dadelijk moet ik blijven. Na dus een hele tijd mogen we bij de gynacoloog binnen komen en inderdaad ik mag niet meer weg, ook niet om kleren te halen. Mijn lever en nier functies zijn aan het afnemen en ik heb dus een zwangerschapsvergiftiging (pre-emclapsie,hellp). De bevalling moet dus zsm worden ingeleid. Helaas was de dag erna de verloskamer vol. Nou Zondag ochtend om 7 uur was het zo ver ik kreeg pillen om de boel op te wekken. Maar helaas twee dagen op de verloskamers gelegen maar er gebeurde helemaal niks. Nou ja na twee dagen was eindelijk de baarmoedermond verstrekken. Ik zou na die twee dagen een rust dag krijgen.
Savonds om half negen maar terug gegaan naar mijn eigen kamer. Afscheid genomen van Martijn. Ik had vast aan de zuster een slaappil gevraagd die had ik de dagen ervoor ook gehad omdat ik eigenlijk helemaal niet kan slapen zonder Martijn. Toch maar even gewacht met het innemen want het was nog best vroeg en ik wilde graag Peter Pan afkijken want die was op tv. Op een gegeven moment krijg ik toch een raar gevoel in mijn buik. Maar het ebt telkens weg. Ik weet nog dat ik op het klokje van de tv keek hoeveel tussen posen er tussen zaten. En toen PLOP. Huh? Ik zet mijn koptelefoon af. En vraag aan mijn buurvrouw hoorde jij ook een PLOP? Zij zegt nee hoezo? Dus ik sta op om het gordijn wat tussen ons in hangt aan de kant te schuiven en ik voel wat warms lopen tussen mijn benen.
Nou mijn vliezen waren dus gebroken bij de PLOP. Ik gelijk naar de wc en daar op de noodbel geduwt. Komt er nadat mijn kamergenoot een zuster had gehaald. Zei deze "Oh ja mevrouw je vliezen zijn inderdaad gebroken". "Maar ga nog maar even op bed liggen totdat de dokter komt". Nou echt niet dus ik moet namelijk ontzettend naar de wc. Eerst heb ik nog even vlug Martijn gebeld om te zeggen dat hij weer terug moest komen omdat mijn vliezen waren gebroken.
Een van de zuster had me intussen naar de verloskamer geholpen en na mezelf helemaal leeg te hebben gepoept. Ben ik onder de douche gaan zitten. Ja zei ze de weeen kunnen nog wel even op zich laten wachten. Maar nee hoor vliezen gebroken en daar begonnen ze. Verschrikkelijk. Martijn was binnen 15 minuten bij mij. En had zo gehaast dat hij was vergeten de honden naar Marco te brengen.
De weeen gingen door en werden erger en erger en veel te snel op elkaar ik kreeg ze niet meer weg gezucht. Niemand mocht dan ook in de buurt komen of aan me zitten. Ik heb niet zo heel erg aardig om een ruggeprik gevraagd want dit ging ik niet meer trekken. Ik had telkens tussen de zes a zeven weeen achter elkaar en was dus in een storm beland. Gelukkig had ik binnen een uur de ruggeprik en het was zo'n verademing. Heerlijk geen pijn meer.Ondertussen waren mijn ouders er. Eigenlijk zou alleen mijn moeder erbij zijn maar om dat het savonds was en glad het vroor buiten was mijn vader maar mee gekomen. Als ze gingen kijken of ik al ontsluiting had dan ging mijn vader achter een gordijn zitten. Een tijdje later is ook mijn schoonmoeder aanwezig.
Toen ging opeens de hardslag van Luuk telkens omlaag. Door de vele en hevige weeen kreeg hij het moeilijk. Ik moest gaan verzitten want misschien was er wel tijdelijk een bloedvat afgekneld. Dit hielp niet. Er werd iemand bij gehaald. Luuk krijgt een metertje op zijn hoofd geplakt om nauwkeuriger zijn hartslag te kunnen meten. Er word gezegt dat ze een sneetje op zijn hoofd te maken en wat bloed af te nemen. Ondertussen heb ik al volledige ontsluiting en willen ze dat ik mee ga persen. Dit lukt niet goed omdat ik niks voel. En wat blijkt Luuk is een sterrekijkertje. Ze proberen hem te draaien maar dit lukt niet. Telkens zakt zijn hartslag weer. De gynacoloog vind het genoeg en zegt hij moet nu geboren worden. Er staat zelf een kinderarts klaar. Met een flinke knip en een paar rukken met de vacuum word Luuk na 8 uurtjes om precies 05.49 geboren en scoort hij gelijk zijn eerste 10. Gelukkig gaat het daarna gelijk heel erg goed met Luuk. En scoort hij na een paar minuten nog twee tienen. Ondertussen word Luuk nagekeken door de kinderarts. En mij gaan ze hechten. Ik ben 1.5 liter bloedkwijt en val bijna flauw. Kan niks meer zeggen. Hoor ik op de achtergrond mijn vader zeggen "gaat alles wel goed met mijn dochter?". Gelijk word er nog een nacl infuus aan gebracht en na een paar minuten gaat het weer helemaal goed. We hebben nog met zijn alle heerlijk genoten van dat mooie ventje met zijn bos met haar.
Heftig allemaal. Maar zou het voor mijn ventje zo weer doen.