Eerlijk: Soms zie ik echt tegen de baby op

Goed dat je deze gevoelens bij jezelf erkent! Ik denk dat veel moeders dit van tevoren en na de bevalling wel eens hebben, ik ook. Het is aan jou of je deze gevoelens wilt delen. Je kunt er voor jezelf bij stilstaan en er aandacht aan geven (met of zonder iemand), en je daarna proberen te focussen op het positieve en de mooie kanten van het (aanstaande) moederschap.

Ja het wordt zwaar de eerste weken/maanden. En in die eerste weken jank je sowieso om alles haha #kraamtranen Maar dat gaat ook weer voorbij!

 

Nee, ik herken je gevoelens (gelukkig) totaal niet. Ik snap dat je er best tegen opziet, het is nl allemaal nieuw. Maar je maakt je nu helemaal druk en gek om iets wat helemaal niet nodig is. Als je met deze gedachten je kraamtijd al tegemoet gaat, geloof ik vast en zeker dat die ook niet rooskleurig zal zijn.
Probeer het van de positieve kant te bekijken en geniet van die laatste weken.
En trouwens; kraamtranen weet ik niet wat dat zijn hoor, dus ook dát hoeft helemaal niet.
Het is je eerste, dus je hebt er heerlijk alle tijd voor. Gebruik die ook en tut er lekker op los straks

 

Ik herken je alleen in je eerste stuk, ik ben namelijk wel dol op baby's.
Genieten zit er hier ook niet in. Dacht altijd dat ik zwanger zijn geweldig zou vinden... Maar nee!!

Eerst een heel traject met icsi en daarna iui-d inclusief de nodige hormonen.

Ik ben totaal mezelf niet en vind mezelf 0,0% aantrekkelijk. Ziekenhuisopnames, niet meer thuis mogen bevallen maar aan de antibiotica, pijn in mijn bekken en nu zwangerschapsdiabetes en heel de dag bezig zijn met wat ik niet mag eten.

Durf ook niet te gaan genieten want heb het gevoel dat het niet kan dat ik straks een kleintje in mijn armen vast heb. Zo het gevoel dat ik hem weer weg moet geven.

Hier helpt mijn vriend ook bij alles en zegt de omgeving ook geniet ervan... Maar waarvan.

Ik heb wel het idee dat als hij er eenmaal is dat ik wel kan genieten, maar dat het nu gewoon nog onwerkelijk is.

 

Ik denk dat het juist goed is dat je geen roze wolk verwacht.. Je bent je bewust van het feit dat het ook vermoeiend en zwaar zal worden.
Stel goed jouw eigen grenzen na de bevalling. Wanneer wil je kraamvisite? Wat kun je wel en niet? Neem echt genoeg tijd voor jezelf en je gezin.
Geloof me, je bent meteen verliefd op je eigen baby. Kijk op dat moment ook naar wat ontzettend mooi en bijzonder het is. Maar, je hoeft het niet altijd leuk te vinden hoor! Natuurlijk mag je ook best even een keer klagen en mopperen. Je hele leven veranderd.
Ik haf zelf een zware bevalling, kon echt helemaal niks en had veel pijn! Vervolgens krijg je alleen maar reacties in de trant van: ‘geniet ervan’. Euh waarvan? Natuurlijk geniet je van je kind, maar die reacties zijn soms ook echt vervelend..

 

Goed dat je deze gevoelens uitspreekt en volgens mij hebben een hoop aanstaande moeders dit gevoel in meer of mindere mate af en toe wel en dat lijkt me ook best logisch. Met een baby verandert er een hoop in je leven en sommige dingen zijn echt fantastisch, maar andere dingen zijn anders. Ik merk af en toe op dit forum dat tegen dit soort gevoelens heel negatief aan wordt gekeken (omdat hier ook heel veel vrouwen zitten voor wie het krijgen van een kindje niet vanzelfsprekend/makkelijk is). Overigens ken ik een hoop mama’s die de babyfase maar zozo vonden. Daar sta je echt niet alleen in.

Een goede vriendin van mij vroeg me toen eerlijk hoe ik het ervaarde als moeder -nadat haar voor de zoveelste keer was verteld dat het zo leuk zou zijn voor haar, dat het zo bij haar paste-. Zelf twijfelde ze heel erg. Ik heb toen eerlijk geantwoord dat er een leven voor en een leven na de baby is. Het slaapgebrek, de poepluiers, de enorme verantwoordelijkheid die je ineens hebt (een leven lang) om te zorgen dat hij/zij goed terecht komt, het stukje impulsiviteit wat je kwijt raakt. Ik sloot mijn antwoord af met dat ik, ondanks alles het voor geen goud zou willen missen en het me allemaal waard is.

Blijf erover praten en laat het verloop van je zwangerschap niet je kraamperiode en daarna overschaduwen. Kijk niet naar alles wat er niet meer is (of in mindere mate), maar naar wat er wel is. Dag voor dag, stapje voor stapje. Ik ben naast mama van een geweldige zoon ook gewoon nog een zelfstandige onafhankelijke vrouw die graag een feestje bezoekt, lekker uit eten gaat en dan lang natafelt, gaat sporten met vriendinnen of lekker zelf op pad. Kan gewoon allemaal nog, alleen je moet er even een andere modus in vinden, samen met je partner. En zoek vooral een vriendin waar je af en toe lekker tegen kunt ‘klagen’. Dat lucht altijd op.

Sterkte en ik hoop dat je verder een fijne zwangerschap hebt.

 

Ik weet niet hoe ver je nu bent in je zwangerschap, maar je hebt grote kans dat je gevoel verandert naarmate je zwangerschap vordert. Dat je er dan wel naar uitkijkt.

Eerlijk verhaal: ik keek er bij de eerste erg naar uit. Maar wát viel het tegen. Baby huilde ontzettend veel, ik voelde me vreselijk beperkt ten opzichte van mijn leven ervoor, slaapgebrek en veel ruzie met mijn partner. Nu zwanger van de tweede en ik zie dus erg op tegen die eerste periode. Vooral omdat onze eerste al wat ouder is en we nu weer een deel van onze ‘vrijheid’ moeten inleveren. Maar ik weet dat het tijdelijk is, dus daar houd ik me maar aan vast. Even door die zure appel heen, zeg maar.
Maar wie weet heb ik dit keer wel ren relaxte baby, en heb jij dat ook, en valt het hartstikke mee!

 

Niet alle reacties gelezen maar wilde het niet zomaar wegdrukken.

Het hoeft niet (altijd) leuk te zijn.

Je kan nog steeds van je kindje houden, het maakt je geen minder mens. Maar het hoeft niet leuk te zijn.
Het is een deel van je leven. En niks in t leven is altijd leuk.
Ik krijg zelf de tweede en zie tegen een aantal baby dingen ook op.

Zoek een paar mensen in je omgeving die ruimdenkend genoeg zijn om gewoon te kunnen zeggen dat je op zie tegen sommige aspecten/baby dingen niet geweldig vindt. Ik denk dat die er wel zijn!

 

Besef dat niet altijd alle vooroordelen hoeven te kloppen hè.

Wij hebben bij beide kinderen geen slaapgebrek, want ze sliepen al snel door.

Ontzwangeren heeft misschien een tijdje nodig, maar dat wil niet zeggen dat je niet fit kunt zijn. Ik ben afgelopen januari bevallen en had een dramatische bevalling met o.a. totaalruptuur, maar ben inmiddels weer helemaal fit en alweer aan het sporten.

Kraamtranen had ik zeker, maar is ook gewoon even fijn, ontlading. In de kraamweek heb je, als het goed is, ook een kraamverzorgster, die zorgt er wel voor dat je een fijne week hebt als het goed is. Neem dan ook je rust al zij er is en plan vooral niet teveel bezoek. Bij de eerste had ik dat wel, maar bij de 2e niet en moet zeggen dat ik het fijner vond dat het gespreid komt en niet allemaal in de eerste 2 weken.

Maak jezelf vooral niet gek met allerlei gedachten van te voren. Ik kon het me ook niet inbeelden vantevoren, maar zodra de baby op je buik ligt weet je wat mama liefde is!

 

Toen onze kinderen nog baby waren vond ik ze super lief en schattig en had ik er alles voor over. Ook het slecht slapen nam ik voor lief, hobby’s opgeven etc. Maar nu ze wat groter worden vind ik het enorm lekker dat ik weer wat meer tijd voor mezelf krijg. En nu merk ik pas hoeveel ik eigenlijk gelaten heb voor ze.

Als ik nu onverwacht zwanger zou raken zou ik denk ik dezelfde gevoelens hebben als jij. Die slapeloze nachten, het opgeven van je eigen vrijheid etc, ik moet er niet meer aan denken. Maar dat komt natuurlijk ook omdat voor ons het gezin ‘af’ is.

Maar ik hoop dat je het een beetje kunt relativeren, ook als het soms tegenvalt, dan is het maar tijdelijk!

 

Iedereen doet het op zijn manier. Niet iedereen is zoals op Instagram met de zoetigheid van de roze wolk. Dat zijn jouw vooroordelen.

Ik was een beetje zoals jij en ik zou wel laten zien dat je ook normaal kunt blijven met een kind. Ik weet eerlijk waar niet of dat gelukt is want een kind verandert je. Ik heb er nu drie, ben veel minder gaan werken en vind het allemaal leuk.

Al ben ik nog steeds niet zo iemand die met andere moeders koffie drinkt en over de kinderen praat. En dat is prima.

 

Ik zou me vooral niet al te druk maken over wat je zult gaan voelen en gewoon ondergaan hoe je je straks voelt, het is voor iedereen zo anders. Misschien valt het je dan reuze mee, misschien niet en ook dan kom je er gewoon doorheen. Mijn zwangerschappen worden gekenmerkt door 9 maanden doodziek zijn en overgeven en ik erger me daardoor altijd erg aan de geniet-ervan-mentaliteit die ik geacht word te hebben. Ik vind het een nachtmerrie: de misselijkheid, het maagzuur, last van mijn bekken, niet goed kunnen slapen door 80 keer plassen, werkelijk niets aan zwanger zijn vind ik leuk en zie het dus ook als een noodzakelijk kwaad. Dat was de eerste keer wel even een schok, nadat ik er zo naar uit had gezien een kindje in mijn buik te voelen. Maar het is wat het is, nu voor de derde keer. Verstand op nul en doorstaan die handel.

Door de zwangerschap ging ik de eerste keer ook heel afwachtend tegen de kraamtijd aankijken. Ik was er inmiddels van overtuigd dat roze wolken niet zo mijn ding zijn en ik ben sowieso vrij nuchter ingesteld, dus ik zette me schrap voor een pittige tijd met weinig slaap en geen tijd voor mezelf. En tot mijn eigen verbazing kwam die roze wolk na de geboorte dus juist keihard wel. Ja, het was loeizwaar en vermoeiend en ik heb avonden met een huilende baby gelopen vanwege bukkrampjes, maar desondanks liep ik vanaf minuut 1 met een soort verdwaasde blije glimlach rond door de allesoverweldigende blijdschap die ik voelde iedere keer als ik naar mijn kleine keek. Ik kende mezelf niet meer terug . Dat maakte de 2e zwangerschap een stuk dragelijker en de kraamtijd verliep dus ook hetzelfde. En heel eerlijk: ik heb hier nu 2 drukke en niet altijd makkelijke knulletjes rondlopen van 7 en 5, en natuurlijk heb ik ook geregeld even behoefte aan vrijheid en rust, maar dat blije gevoel als ik naar hen kijk is nooit meer weg gegaan (wel een tikkie minder manisch geworden ). Met hun geboorte is in mij een soort van oermoedergen ontwaakt waarvan ik nooit heb gedacht dat ik het had.

Kortom, iedereen heeft andere gevoelens en een andere start en in het vervelendste geval is zowel je zwangerschap, bevalling en kraamtijd een tegenvaller, maar daarna komt volgens mij iedere moeder uit op de conclusie dat hoe zwaar en pittig het hebben van een kind ook is, we zouden er allemaal weer opnieuw voor hebben gekozen, hoe onlogisch dat ook eigenlijk is. En ik ben nog steeds een nuchter persoon, ik zie nog steeds wat mensen zonder kinderen voor leuks kunnen, terwijl ik toch altijd ‘vast zit’ aan mijn gezin en verantwoordelijkheden als moeder. Maar ik zou nooit willen ruilen, want wat ik heb is niet te beschrijven en kun je niet begrijpen als je het niet zelf ervaart. Alle clichés over het hebben van kinderen zijn clichés met een reden. Je snapt dat alleen pas als je zelf in die situatie zit.

Misschien wordt je kraamtijd inderdaad lastig, maar dat is tijdelijk en daarna zul je absoluut blij zijn met je kindje en nooit meer anders willen. Zo zitten we gewoon in elkaar. Dus verstand op nul en gewoon gaan ervaren hoe het voelt en jezelf vooral geen verplichting opleggen om maar te genieten. Kinderen krijgen is hard werken en niettemin prachtig en soms heb je even tijd nodig voor alles op zijn plek valt. Gun jezelf die tijd, doe wat je moet doen als de baby er is en denk niet na over ‘ik zou dit moeten’ of ‘ik hoor me zo te voelen’. Dat gevoel komt uiteindelijk goed, daar hoef je niets voor te doen.

 

Ik ben ook niet zo'n mama die haar hele leven uit heeft gekeken naar dat moment dat ik moeder zou worden. Maar eenmaal de keuze om zwanger te willen worden ben ik er wel volledig voor gegaan. Ik heb mij gefocust op de kleine en eigen gevoelens op plekje 2 gezet. Niet mijzelf weggecijferd, maar wel beseft dat mijn dochtertje er ook niet om heeft gevraagd en ik de keuze maakte voor de kleine, niet andersom. Moeilijke zwangerschap, kind met 36 weken geboren, en daarna mijn uiterste best gedaan om haar een veilig plekje te geven. Ook best de ruimte genomen om eens flink te janken over de impact. Maar ook steeds mijn kindje goed bekeken en mijzelf gerealiseerd hoe bijzonder ons dochtertje is.

Een kindje wordt steeds zelfstandiger en daarmee krijg je vanzelf je vrijheid weer terug. Maar ook met een kindje kun je nog genoeg hoor, neem je de kleine toch mee? Veel beperkingen zijn echt beperkingen als jij ze zo ziet.

Ik ken vrouwen zat die moeite hadden met zich hechten aan hun kindje omdat bepaalde angsten en gevoelens in de weg zaten. Laat je dat niet gebeuren. Probeer ook contact te maken met die kleine in je buik. Probeer ook te verzinnen hoe je kindje Is, en kijk ook na de geboorte goed naar die kleine mooie uk. Negatieve en positieve gevoelens horen er allebei te zijn om een goede relatie met je kindje op te bouwen. Het besef dat ik voor mijn kind voorbij elke grens zou gaan heeft mij erg goed gedaan. Ik mis echt nog wel bepaalde dingen, maar ik zou het ook echt niet meer anders willen. En het grappige Is dat bijna niemand mij als moeder zag, maar ik nu de titel oermoeder krijg

Dus werk je door die emoties heen. Besef dat alle emoties erbij horen. Als je geen begrip bij je familie kunt krijgen, praat er dan over met mensen op een forum of wat dan ook. Maar focus je niet alleen op wat je verliest, je krijgt er namelijk het 100voudige voor terug.

 

Heel herkenbaar jouw stukje

Hier niet meer durven hopen op een zwangerschap, veel complicaties waardoor we dachten dat we de baby zouden verliezen.

Inmiddels bijna 25 weken zwanger en ik durf beetje bij beetje meer te genieten en ervan uit te gaan dat er toch echt een baby gaat komen straks.

Buiten dit allemaal ben ik absoluut geen baby moeder.
Tuurlijk hou ik intens veel van mn kind en geniet ik van de knuffel momentjes etc etc maar ik vind het ook gewoon zwaar die eerste weken/maanden.

Ook vond ik met mn 1e kind dat de band tussen hem en mij nog moest groeien. We moesten aan elkaar wennen en elkaar leren kennen.

Iedereen doet altijd alsof je meteen die mega oermoeder band hebt met je kind, en er zullen ook best vrouwen zijn die dat wel zo ervaren maar ik dus niet

Ik probeer het op zn beloop te laten en kan dit gelukkig ook prima bespreken met mn man.
Het is tijdelijk en het komt weer goed.

 

Hier kan ik me helemaal in vinden. Ik moest ook wennen en dacht in het begin; is dit het nu? Nu we een band hebben opgebouwd wordt het steeds leuker. Het komt goed maar zal in het begin heus soms zwaar zijn.

Ik voelde me na de geboorte onzeker want waar was nu dat oermoeder gevoel waar iedereen het over had? Het is hier ook goed gekomen.

 

Ik ga beginnen met zeggen dat ik niet zonder mn kinderen kan en ze voor geen goud wil missen
Maar ik vind moeder zijn ontzettend zwaar. Zoontje had kma. Nu adhd en ass. Het is niet altijd even leuk (geweest)
Zn zusje nu 7 weken oud.. onwijs veel krampen. Nooit mn handen vrij, zelfs nu ik dit typ niet.
Maar andere kant kan ik er vaak ook weer van genieten dat ik ze heb en soms wens ik ze even weg.
Denk dat iedereen dat wel eens heeft.

 

Ik denk persoonlijk dat het heel goed is om met verschillende scenario's rekening te houden.
Het kan alleen naar tegenvallen als je het romantiseert. Maar aan de andere kant lijkt het me ook niet gezond om alleen maar met de negatieve dingen bezig te zijn in je hoofd.

Baby's zijn niet alleen maar leuk. Zeker niet. Kinderen ook niet. Moeder zjjn ook niet. Het hele leven is niet 100% leuk en gezellig.
Maar het kan ook echt wel meevallen.
De slapeloze nachten die wij hadden na de geboorte van de jongens zijn per kind op 1 hand te tellen .
Ik weet nu dat dat kan en zie er dus niet tegenop. Maar houd ook in mijn achterhoofd dat het deze keer kan tegenvallen.

Straks groeien jullie er als ouders in en gaan jullie ongetwijfeld je weg vinden in het ouderschap. En die weg is heel persoonlijk. Laat je moeder en anderen dus in hun waarde met hun mening maar trek je er niet teveel van aan. Jouw beleving en gedachtengang mogen anders zijn en dat is niet fout.

 

Top! Breek open dat taboe.... want die heerst er nog heel erg. Je moet enkel uitkijken naar de komst van je baby en dan ook in iedere mogelijke vorm. Ik werk met uitsluiten vrouwen en als ze dan weer jubelen dat ik straks lekker 16 weken lang met een baby mag knuffelen en ik zeg dat ik de eerste weken met name onwijs zwaar vind dan voel ik me een beetje opgelaten om dat toe te geven. Want het hoort niet... een baby krijgen is geweldig, en iedere 2 a 3 uur een voeding geven en een luier verschonen ook! En als je toegeeft dat je dat helemaal niet super leuk vind voel je al snel het oordeel: je wist toch zeker waar je aan begon?

zou serieus fijn zijn als we daar eens wat meer open over Zouden worden. Ja een baby krijgen is een voorrecht. En er is niks mooiers dan dat. Het geeft je een super mooi doel in je leven, je verandert echt als persoon erdoor en het maakt je leven zo veelzeidiger. Ik zou het nooit willen missen en krijg dus met veel plezier een derde.

Tsja... een derde. Nog een keer de tropenjaren door. Die ik allang uit was met mijn jongste die 6 is. En ik weet nog hoe het voelt als je met veel moeite je baby in slaap hebt gekregen, haast zelf huilend van vermoeidheid en je legt je hoofd op ie kunnen en hoort het eerste huiltje alweer... verschrikkelijk! Of dat moment dat je baby lekker ligt te slapen en je partner doet te luidruchtig in de badkamer terwijl jij na een zware nacht nog even wilde blijven liggen als hij naar zijn werk is en je daarom nog redelijk duidelijk heb gevraagd: “wil je zachtjes doen”.... baby wakker.

Nee... een baby krijgen is niet honderd procent leuk. En zoek in hemelsnaam een vriendin op die er ook zo over denkt. Ik heb er met name 1 met wie ik dit echt kan bespreken. We houden voor elkaar de schijn niet op. Heerlijk!

Dan wat betreft je andere punt. Over het veranderen van je leven. Ja... deels is dat waar. Maar dat deel is precies het deel wat je straks ook graag wil veranderen. Je wil ook bij je baby zijn, en zijn of haar behoeftes komen voorop. Niet alleen omdat het belangrijke is maar omdat je het echt heel graag zo wil. En het deel wat overblijft verschilt per moeder. En als jij het type bent wat je beschrijft zal jou kind daarin mee veren. Sommige moeders vergeten zichzelf volledig. Worden een wandelende melkfles, gaan nooit uit huis en leven zolang het nodig is enkel voor de kinderen. Die kinderen wennen eraan dat mama altijd ter beschikking staat. Dag en nacht. Andere moeders hebben gewoon echt een eigen leven nodig. Zo zijn ze gelukkiger en daardoor ook een fijne moeder en partner. Als je mij 24/7 tussen mijn kinderen zet, zonder dat ik werk of regelmatig iets voor mezelf kan doen wordt ik doodongelukkig. Zulke kinderen leren dat mama er ook altijd is! Alleen dat bijvoorbeeld op sommige momenten papa even ter beschikking staat en dat dat ook voldoende is. En wanneer het er echt toe doet, mama haar afspraak afzegt en lekker thuis blijft. Niet omdat papa het niet kan, maar omdat mama niet anders wil.

Maak je niet te druk. Jullie zullen elkaar leren kennen en met elkaar om leren gaan. En daarin ben jij ook belangrijk!

 

Ik werd 'pas' op mijn31e moeder, bewust zo 'laat', omdat we eerst zoveel mogelijk gedaan wilden hebben. Hebben we ook gedaan en daar paste geen verantwoordelijkheden bij. Rond mijn 30e was ik heel erg toe aan wortels en een 'burgerlijk' bestaan. Ik ben door de komst flink aan banden gelegd maar geniet daar ook wel weer van. Gedwongen rust structuur en 'gewoon' leven. Overigens nemen we de kleine wel al sinds hij 2 weken is heel makkelijk overal mee naartoe, dus in die zin voel ik me niet meer gebonden. Het is natuurlijk aan jou hoeveel je je laat beperken. Afwisselen ook met je man, zodat jullie beiden zo weinig mogelijk hoeven in te leveren.

Waar ik maar niet aan kan wennen is de vermoeidheid. Hopelijk heb je iemand die jou af en toe kan ontzien zodat jij lekker kunt bijtanken/je ding doen. Af en toe een extra dag naar de opvang/gastouder om zelf iets leuks te gaan doen is bv een mogelijkheid.

Zorg in ieder geval dat je jezelf niet uitgewist gaat voelen! Ja, het is wat inleveren, maar de baby is belangrijk en jij net zo min!

 

Zijn baby’s leuk dan? Ik vind ze vreselijk haha en ik krijg binnenkort de derde. De kraamweek vind ik ook niet leuk. En trouwens, ook als ze gaan praten vind ik kinderen nog steeds zwaar. En het blijft zwaar.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op mijn kinderen en we hebben er heel erg veel voor moeten doen om ze te kunnen krijgen. Maar ik vind kleine kinderen hebben heel zwaar. Ben blij dat het vanzelf overgaat en ze opgroeien.