Eerste kindje in oktober 2016

@ManSte welkom terug. We maakte ons al zorgen. Fijn dat de eerste echo al goed is en er al een kloppend hartje zichtbaar was. Succes alvast volgende week donderdag met de tweede echo.
Ik zou wsl ook de inenting de schuld hebben gegeven van de klachten van je zoontje. Het is heel aannemelijk en hier is ze er ook flink ziek van geweest. Niet te lang bij stil blijven staan, je hebt uiteindelijk toch gevoeld dat het niet klopte en aan de bel getrokken. Nu weer een vrolijk manneke en dat is waar het om gaat.

@mimi1988 Hoop dat je snel bericht terug krijgt van de kinderarts. Lijkt toch hardnekkig iets met koemelkeiwitten aan de hand te zijn, telkens als je daar weer iets van geeft dan komen alle problemen terug.
Zichzelf slaan doet ze hier niet, maar soms inderdaad wel ons uit frustratie. Heb niet het idee dat ze ons bewust slaat (corrigeren haar wel, daar niet van). Hier is ze ook wel snel gefrustreerd als dingen haar nog niet lukken omdat ze het gewoon nog niet kan. Dan kan ze echt boos worden, alles om zich heen wegmeppen, met haar voetjes stampen etc. Wat dat betreft wilt ze ook verder zijn dan ze lichamelijk kan. Merk nu ook heel erg dat je in de periode zit dat wij haar niet kunnen uitleggen wat we bedoelen of waarom en zij ons niet genoeg kan duidelijk maken wat ze wilt. Het is toch eigenlijk van beide kanten met handen en voeten behelpen en dat komt de frustratie vanuit haar ook niet ten goede. Ze is eigenlijk wel een makkelijk kindje, maar dat is wel iets wat nu steeds meer naar voren komt. Wat dat betreft ben ik blij met elke mijlpaal die ze weer vooruit gaan. Nu ze kan lopen is er ook weer een hele wereld open gegaan wat weer veel frustraties scheelt (en ook weer frustraties oplevert). Ik probeer toch veel vanuit haar te redeneren om zo dingen toch voor proberen te zijn.
Hoop dat de orthopedagoog jullie en je zoontje kan helpen. Hij heeft het natuurlijk toch al wat lastig met zijn lichamelijke klachten en dan ook nog frustraties erbij is wel wat veel voor zo'n kleintje.

@vinorosso hier ging dat ook zo met lopen. Durfde wel aan de tafel en dergelijke of aan de hand te lopen maar als ze in de gaten had dat ze los stond dan was het weer snel terug naar kruipen. Van het een op het andere moment was de angst weg en nu loopt ze continu. Ze kruipt nog maar zelden. Na een paar dagen dat ze los kon lopen sjouwde madam zelfs met haar blokkendoos rond. Dat had ik echt nog niet zien aankomen toen. Ze ging meteen voor de uitdagingen. Ze vind het ook heel erg leuk omdat ze nu dingen mee kan nemen en verplaatsen. Kruipend ging dat toch minder makkelijk. O ja, ze kan nu nog meer overal bij dus lopen heeft zeker haar voorkeur

@moby123 Kan goed zijn dat ze het stappen aan dingen ook niet gaat doen. Ze was ook wat sneller overal mee (ze liep ook al als een van de eerste in deze groep meen ik) dus je hebt gewoon een klein lefgozertje.

Potje: Sinds 2 januari begonnen met het potje erbij te pakken. Ze vind er nog niks aan. Eerste keer was ze hard aan het huilen dat ze op het potje moest zonder luier (met kleertjes aan vind ze niet erg). En toen ik haar liet opstaan plaste ze op de grond. Ze stond wel beteuterd te kijken want ze is natuurlijk een luier gewend die alles opvalt en niet dat het langs haar beentjes naar beneden loopt . Terwijl ik het schoonmaakte loopt ze verder en weer een plasje op de grond. In ieder geval weet ze nu dat het een lichaamsfunctie is. Wanneer ze net wakker is en ze op het potje moet maakt ze er wel een drama van, flink huilen, maar als ik haar 2 uur later er weer op zet gaat het al iets beter. Tot nu toe heeft ze er maar één keer op geplast, maar toen was ze zo aan het huilen (ze was net wakker) dat ik niet gehoord had dat ze had geplast dus toen ze eraf kwam moest ik nog enthousiast doen en ze snapte er totaal niks van (wat logisch is). Maar we zijn nog geen weekje bezig dus het is ook logisch dat er nog geen resultaat is. En ze is natuurlijk ook nog jong. Ze moet van mij ook niet zindelijk worden, dus er is ook geen dwang bij. Ik ben nu al blij als ze binnenkort het potje iets meer accepteert en misschien dan af en toen per ongeluk een plasje erop doet zodat ze het kan gaan linken. Hopelijk vind ze dat dan straks leuker dan de luier want dat blijft nog steeds een drama.

Slapen: hier gaat het nu weer een weekje goed. Ze slaapt echt veel aan een stuk 's avonds. Vaak zo rond 7/half 8 in bed en kan haar nu laten liggen tot ongeveer 8 tot ze zichzelf weer 's ochtends meld. Vind het niet erg nu (ben ook met verlof) en ik denk dat ze nu de energie ook hard nodig heeft dat ze ineens zo lang doorslaapt.
Maar ik herken de kritiek ook van andere als het gaat om het niet goed "doorslapen". Hier sliep ze eigenlijk al vrij snel (met een paar maanden) al door. Tot ik weer moest gaan werken en toen begon ze 's nachts wakker te worden, wilde aan de borst drinken en steeds langer en ook vaker. Ik heb sterk het vermoeden dat het toen echt te maken had met dat ik overdag niet meer bij haar was en ze het 's nachts terug wilde halen. Maar dan krijgt je inderdaad het "laat maar huilen", "niet te snel oppakken", "ze hoeven 's nachts niks te drinken", "ze moeten nu wel kunnen doorslapen". En het is vaak goed bedoeld maar ik ben degene die haar s nachts wakker hoorde worden en zag. Zo heeft ze een periode gehad dat ik het idee had dat ze in paniek wakker werd. Advies van het CB was om slaaptraining te doen (telkens maximaal 5 minuten laten huilen en dan oppakken troosten en terugleggen), een keer geprobeerd en mijn man moest het al heel snel overnemen omdat ik er zelf gewoon ziek van werd en na anderhalf uur is ze uitgeput in slaap gevallen. Toen ze 's nachts weer wakker werd heb ik het ook maar meteen opgegeven.
Nu als ze 's nachts wakker wordt heb ik weer heel erg het idee dat het gewoon de behoefte is om even bevestigd te krijgen dat we er nog zijn. Daarom is het vanuit andere ook heel makkelijk gezegd hoe of wat dat je er mee moet omgaan maar ik geloof dat je zelf het beste voelt dat wat je moet doen als je kind 's nachts wakker wordt of je nu wel of niet achter de reden komt waarom hij wakker wordt. Als ze hier een keer jengelt sta ik niet meteen naast haar bed, maar als ze huilt kan ik haar echt niet laten liggen.

Ben nu 37,5 maand. Het is toch wel raar nu om weer te gaan wachten totdat de kleine er is. Wat dat betreft toch een kleine deja vu . Heb nu ook wat vaker last van oefenweeën, vooral 's avonds. En deze is nog niet helemaal ingedaald en zijn favoriete plekje is met zijn kont tegen mijn ribben omhoog, continu op dezelfde plek dus 's avonds heb ik het wel helemaal gehad met mijn buik omdat het steeds meer pijn doet hoe langer de dag duurt. Vorige keer floot ik de laatste weken nog door en ook met 40 weken had ik nog geen haast om de kleine te zien, maar merk dat dit nu wel een beetje anders is. Aan de ene kant vind ik 40 weken nog steeds gunstiger voor de kleine (net wat meer om bij te zetten) dan wanneer die eerder komt maar aan de andere kant zou ik het nu ook niet erg vinden als de bevalling toch voor de 40 weken al plaats vind.
Merk wel dat mijn meisje nu wat meer weer begint te hangen aan mij. dus misschien voelt ze wel dat er iets komende is. Voel me af en toe ook schuldig dat ik het spelen soms wat sneller moet opgeven omdat mijn buik dan weer niet meewerkt terwijl we net gek aan het doen zijn.
Hier wel bewust gekozen (voor zover je er zeggenschap over hebt) om een tweede redelijk kort na de eerst te willen. Kan me bij jullie verhalen ook goed voorstellen dat je juist wel langer wilt wachten (of 1 genoeg vind). Hier is ze eigenlijk een heel makkelijk meisje (natuurlijk ook met haar nukken) en als ze haar problemen had gehad hadden we misschien een andere keuze gemaakt. Ik besef ook dat ik een pittige tijd tegemoet ga komen, met twee kleine ukjes. Ik vraag me ook wel eens af hoe het dadelijk gaat als ze weer stopt met doorslapen en de andere nog nachtvoedingen krijgt of om 's ochtends twee kleine kindjes gereed te krijgen om te vertrekken met mijn man die in ploegen werkt en dus niet mee kan helpen. Maar aan de andere kant weet ik dadelijk ook niet beter. Ik laat het maar over me heen komen.

 

@mimi1988 wat fijn dat jullie zonder problemen verder kunnen op de neocate. Dat scheelt weer gelobby en nu even lekker rust aan je hoofd wat dat betreft. Waren jullie al naar de orthopedagoog geweest?
@vinorosso spannend, lijkt me toch een stap die je niet zomaar zet. Wil je weer terug naar de cupmaat C/D (maar dan "gevulder") of echt groter?
@ManSte hoe gaat het nu bij jou?

Afgelopen vrijdag zijn we opnieuw ouders geworden van een meisje. Het was een heel snelle bevalling (van 75 minuten), de vk was net op tijd. Ik had al persdrang toen ze binnen kwam en hoefde toen nog maar een paar keer te persen voor ze geboren was. De kraamhulp was te laat, maar mijn man werd meteen aangestuurd om alles klaar te zetten. Toen de vk zag dat het hoofdje eruit begon te komen werd mijn man snel geroepen om erbij te komen. Die verschoot toen hij boven kwam, hij geloofde me niet toen ik eerder zei dat ik persdrang had. Ik ben wel heel blij dat de vk er toch nog op tijd was want toen ze de kleine aan me aangaf brak de navelstreng. Blijkbaar was deze maar heel kort, maar ze kon gauw klemmen zetten op beide zijde dus er was geen gevaar.
De kleine groeit nu goed en mijn oudste vind het leuk. De eerste keer dat ze haar zag was ze meteen enthousiast, wilt telkens komen knuffelen, vasthouden en over de haartjes wrijven. Wanneer de jongste huilt raakt ze alleen ook overstuur wanneer ze haar niet kan zien (bijvoorbeeld als ze haar via de babyfoon hoort) en huilt dan mee.
We hadden wel een strijd met de borstvoeding alweer. Waar bij mijn oudste de productie van voeding laat op gang kwam en niet makkelijk uit de borst kwam en ze zelf het aanhappen en drinken niet snapte ging dat dit keer eigenlijk wel meteen goed. Ze lag binnen het uur na de bevalling al aan de borst te drinken. De volgende dagen ging het ook goed (ze was wel misselijk omdat ze door de snelle bevalling vruchtwater binnen had gekregen), ze had wel wat moeite met aanhappen maar ik was heel positief na de ervaring met de oudste.
Maar op zondagavond begon ze ineens te clusteren. Wanneer ik haar van de borst afhaalde en ze werd wakker en merkte dat de tepel niet meer in haar mond zat dan ging ze hard huilen. Uiteindelijk werd mijn oudste er ook wakker van en telkens huilde ze dan mee, compleet overstuur (en ik jankte inmiddels ook al mee). Na een uurtje besloten om mijn ouders op te bellen zodat ze daar kon slapen want ze was doodop. Die avond zelf ook weinig geslapen want de kleine wilde telkens aan de tepel hangen. Toen de kraamhulp binnen kwam brak ik en ze had gelukkig snel in de gaten wat er aan de hand was. Omdat de kleine misselijk was geweest van het vruchtwater had ze nog niet veel honger gehad en mijn borsten waren die aanvraag nog gewend. Maar toen ze niet meer misselijk was wilde ze volop eten en dat konden mijn borsten nog niet aan. Vandaar dat ze aan de borst bleef om continu de productie te stimuleren. Er werd besloten om te starten met bijvoeding. Telkens eerst borst geven, dan bijvoeding en kolven zodat mijn borsten ook gestimuleerd werden meer melk zouden produceren en de kleine weer op krachten kon komen. De dag er na zouden we weer vol bv gaan proberen. Alleen besloot ze dinsdag om de tepel te weigeren, was een gevecht om haar eraan te krijgen en dan liet ze die gewoon los in haar mond. Geen enkele poging om te zuigen. Tepelhoedje weigerde ze al helemaal en ook de fles pakte ze niet van harte. Voelde als zo'n tegenslag... Dus maar weer kolven en bijvoeden. Telkens wel de borst aanbieden maar niet meer zo lang vechten. Er leek iets is te zijn met haar mondje of drinktechniek. Woensdag de vk mee laten kijken en ook naar haar mondje. Zo op zich niks vreemds te vinden. Wel had de kraamhulp een kleiner tepelhoedje bij maar ook daar wilde ze eerst niks van weten tot ze ineens wel meteen begon te drinken. Toevallig had de kraamhulp gezien dat het tepelhoedje naar haar gehemelte wees tijdens het aanhappen, in plaats van recht in de mond zoals het eigenlijk moet. Zo zijn we er per ongeluk achter gekomen dat dit het hele euvel was. Ze heeft momenteel nog niet de techniek om met haar tong de tepel naar het gehemelte te brengen, waardoor ze compleet gefrustreerd werd. Dit moet ik nu eigenlijk voor haar doen. Sindsdien loopt het drinken lekker en vandaag lukte de laatste voeding tot nu toe zelfs zonder tepelhoedje. Vandaag zelfs de kraamweek kunnen afsluiten, dat hadden we eigenlijk nog niet verwacht.