Beste Ilja, fijn dat ik je een vraag kan stellen. Hoewel het meer een gevoel is wat ik je wil voorleggen. Ik ben nu (al) 38 en heb altijd getwijfeld of ik kinderen wil. In periodes wil ik het graag en dan weer niet. Tijdens mijn vorige relatie ben ik zwanger geweest en omdat de relatie niet goed zat heb ik de zwangerschap destijds snel laten afbreken. Nu ben ik met een andere man met wie ik me erg goed voel. We hebben allebei het idee dat het fijn zou zijn samen een kind te hebben, maar vinden het niet zaligmakend. Gelukkig zijn zonder kan ook. Maar toch zijn we gestopt met de pil. Maar ik merk aan mezelf dat ik wat ongerust ben, iets terughoudender met sex en veel pieker over de verantwoordelijkheden en praktische veranderingen in mijn leven als er een kindje komt. Laatst werd ik ongesteld en waren we geen van beiden er verdrietig over, maar neutraal. Ik twijfel er niet aan dat ik een goede moeder zou zijn en mijn man een goede vader. Ook houd ik van kinderen. Mijn bezwaren gaan over de praktische kant, een vast ritme, werk en zorg verdeling etc. Ik word zo moe van het eeuwige getwijfel, wel of niet, mijn gevoelens blijven heen en weer gaan. En ik heb geen tijd meer om te twijfelen. Mensen die iets positiever ingesteld zijn zeggen allemaal; als de baby er eenmaal is komt voor alles een oplossing en ben je er toch heel blij mee dat je het gedaan hebt. Ken je meer van die twijfelaars en hoe hebben ze het voor zichzelf opgelost? Zwaluw
Hoi Zwaluw, Moeilijk hoor zo'n gevoelskwestie. Ook moeilijk om te beantwoorden. Misschien ken ik best wel twijfelaars die in dezelfde positie als jou zitten, maar veel mensen komen er niet vooruit. Ik vind het al heel positief dat je dit zelf aangeeft. Hoe dit op te lossen........ik kan je hierbij geen advies geven. Ondanks dat je gevoelens heen en weer blijven gaan zeg ik toch volg je eigen gevoel. Blijf hierover praten met je partner en probeer samen tot een weloverwogen keuze te komen. Ilja